วินาทีนั้นเองที่จู่ๆ ร่างของเย่หยวนมันก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป!
คลื่นพลังอันสุดแสนชั่วร้ายนั้นมันค่อยๆ จางหายลงไปกลับกลายเป็นคลื่นพลังแบบมนุษย์
พร้อมๆ กันนั้นหน้าตาของเขาเองก็มันค่อยๆ เปลี่ยนกลับไป
ผู้คนทั้งหลายนั้นต้องอ้าปากค้าง
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?
โดยเฉพาะอย่างยิ่งทหารในเผ่าเลือดทั้งหลายนั้นพวกเขาแต่ละคนต่างต้องอ้าปากค้างเบิกตากว้าง
“นี่มัน…เรื่องบ้าอะไรกัน?”
“ท่านบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์นั้น…เป็นมนุษย์?”
“นี่…ข้าตาฝาดไปแล้ว?”
“ผีหลอกแล้วจริงๆ!”
…
ภาพตรงหน้านี้มันน่าตกตะลึงจนเกินรับได้
ไม่ว่าจะเป็นใครฝ่ายไหนมันก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องราวไม่คาดฝันเช่นนี้
ผู้สืบทอดราชาของพวกเขานั้นกลับกลายเป็นมนุษย์ไป?
นี่มันเข้าใจอะไรกันผิดหรือไม่?
อีกด้านนั้นเมื่อเฉียนั้วที่กำลังต่อสู้อยู่กับเฟิงเสี่ยวเถียนสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเขาก็ต้องเบิกตากว้าง มองดูอย่างตกตะลึงจนแทบต้องกระอักเลือดออกมา
แต่ว่าเฟิงเสี่ยวเถียนย่อมจะไม่ปล่อยวินาทีอันมีค่าที่ศัตรูสติหลุดนี้ไป เขาต่อยหมัดออกไปทำลายร่างของเฉียนั้วจนแตกสลายไปครึ่งร่าง
เมื่อสำเร็จแล้วเฟิงเสี่ยวเถียนก็ยังไม่รีบเข้าไปซ้ำต่อใดๆ แต่กลับกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่นึกเลยว่าบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้านี้กลับจะกลายเป็นมนุษย์ไปได้! ฮ่าๆๆ…”
การเปลี่ยนแปลงนี้มันยิ่งใหญ่จนเกินกว่าที่ใครจะรับ!
เฉียนั้วที่เพิ่งฟื้นสภาพร่างกายกลับมาได้ต้องกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรงทันทีที่ได้ยิน
นี่มันหนักหน่วงจนเกินกว่าจะทำใจรับได้!
ศึกนั้นยังไม่ทันได้เริ่มแต่พวกเขานั้นเสียทหารไปเป็นหมื่นๆ แล้ว
แต่สุดท้ายแล้วแม่ทัพของพวกเขานั้นกลับกลายเป็นศัตรูไป!
บุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์นั้นเป็นสถานะที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน ตัวตนของเขาจะต้องยิ่งใหญ่ปานใด?
แต่เผ่าเลือดนั้นเรียกได้ว่าเขาเป็นรองแค่คนเดียวและเหนือกว่าคนทั้งหมด!
ต่อให้จะเป็นเจ้าโลกทั้งหลายเองก็ยังไม่กล้าเสียมารยาทต่อหน้าเขา
แต่ตัวตนเช่นนั้นกลับกลายเป็นเผ่ามนุษย์ไปเสียได้
นี่มันจะน่าคับแค้นจนเกินไปแล้ว!
เฉียนั้วเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างคับแค้นจ้องมองเย่หยวนด้วยความดุร้าย “เฉียชิง เจ้าเป็นใครกันแน่?”
คำพูดของเขานั้นมันถามคำถามที่ทุกคนมีอยู่ในใจ
เขาคือใคร?
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ดูท่าความทรงจำเจ้ามันจะสั้นไม่น้อย ครั้งก่อนเจ้าก็เสียทหารไปแสนหนึ่งด้วยมือของข้ามิใช่หรือ?”
เฉียนั้วนั้นต้องเบิกตากว้างขึ้นมาร้องลั่นทันที “เจ้า…เจ้าคือเย่หยวน! นี่มัน…มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?”
แน่นอนว่าเขาย่อมจะไม่ได้ความจำสั้นใดๆ แต่ว่าในศึกครั้งก่อนเย่หยวนเป็นเพียงแค่ตัวตนน้อยๆ แค่จักรพรรดิเซียนคนหนึ่ง
มีหรือที่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์อย่างเขาจะไปรู้จักหน้าเย่หยวนได้?
เพียงแค่ว่าหลังจบสงครามลงนั้นพวกเขาถึงได้รู้ข่าวต่างๆ ที่ถูกสืบกลับมาและทำให้เฉียนั้วได้รู้ว่าที่แท้แล้วตัวเองนั้นพ่ายให้กับจักรพรรดิเซียนตัวน้อยคนหนึ่ง
แต่มันเพิ่งผ่านไปได้กี่วัน?
เย่หยวนไปทำอย่างไรถึงได้กลายเป็นบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเลือดเช่นนี้?
นี่มันจะบ้าเกินไปแล้ว!
ใช่แล้ว นอกจากความตกตะลึงนั้นเฉียนั้วเองก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างมากเช่นกันเพราะว่าตอนนี้มันกลับมีมนุษย์ปลอมตัว เป็นเผ่าเลือดได้
นอกจากนั้นเขาคนนี้ยังได้กลายเป็นผู้นำของร้อยบุตร เข้าสู่วิหารโลหิตเทวาและเข้าไปหลอกศิลามารดาจนกลายเป็นบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ในที่สุด
นี่มันฟังดูไม่ต่างอะไรจากนิทานหลอกเด็ก
แต่ที่น่ากลัวคือมันเกิดขึ้นจริง!
เขานั้นกลับถูกมนุษย์ชี้หน้าด่าและเรียกว่าเป็นขยะ?
มดปลวกเช่นนี้ก็กล้าสั่งเขา?
เฉียนั้วนั้นรู้สึกว่าตัวเองช่างอับโชคนัก!
“ม…ไม่แปลกใจเลย ทำไมมันถึงได้ไล่สังหารพวกเราในศึกร้อยบุตร!” เฉียซวยนั้นร้องลั่นขึ้นมาเมื่อนึกย้อนกลับไป
เพราะแม้แต่เขาเองก็ยังเกือบจะตายลงด้วยน้ำมือเย่หยวน
บ้า!
บ้าบอคอแตก!
ตั้งแต่เริ่มคัดเลือกร้อยบุตรมาจนถึงตอนนี้ มันมีเผ่าเลือดกี่คนแล้วที่ต้องตายด้วยน้ำมือของเขา?
เป็นหมื่น!
และหากนับทหารอีกห้าหมื่นที่เพิ่งตายลงไปนี้แล้วด้วยเย่หยวนก็คงสังหารเผ่าเลือดจักรพรรดิเซียนไปเกือบแสนทีเดียว!
ในหมู่คนที่ตายไปนั้น ย่อมมียอดอัจฉริยะมากมายที่มีโอกาสบรรลุเจ้าโลกได้
วินาทีนี้เฉียนั้วนั้นรู้สึกคับแค้นใจจนอกแทบแตก
นี่มันคือการต้มตุ๋นครั้งใหญ่!
ฝ่ายทัพสวรรค์แรกเองก็ต้องอ้าปากค้างไม่ต่างกัน
บุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเลือดกลับกลายเป็นเย่หยวน?
มันเรื่องบ้าอะไรกัน?!
เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาทั้งหลายยังหัวเราะเย้ยเขาว่าเป็นคนโง่ไร้สมองอยู่!
จุดที่เขาโจมตีนั้นมันล้วนแล้วแต่เป็นจุดที่ค่ายกลทรงพลังที่สุด
หรือว่าบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์นี้จะโง่เง่ามากจริง?
แต่สุดท้ายแล้วความจริงก็ได้เปิดเผย!
ฮ่าๆๆ
จะสะใจเกินไปแล้ว!
สังหารเผ่าเลือดห้าหมื่นลงได้อย่างไม่เสียทหารแม้สักคน!
แถมคนที่มาตายนั้นยังมีแม้แต่ยอดอัจฉริยะร้อยบุตรจักรพรรดิเที่ยงอันดับหนึ่งอย่างเฉียอี้คนนั้นด้วย!
จะสะใจเกินไปแล้ว!
นี่มันย่อมจะช่วยพันธมิตรสวรรค์แรกได้ในระยะยาว
ในวินาทีแห่งความสิ้นหวังพวกเขากลับได้เจอแสงแห่งความหวัง!
“พี่หยวนเก่งโคตร! นับถือท่านนัก!”
“สะใจโว้ย! ก่อนหน้าท่านหลอกสังหารพวกมันไปเป็นแสน วันนี้ท่านยังส่งทัพหัวกะทิกว่าห้าหมื่นมาตายอีก! โคตรเก่ง!”
“พี่หยวน ข้ารักท่าน!”
…
เหล่าทหารและนายกองของทัพสวรรค์แรกนั้นต่างร่ำร้องขึ้นมาสรรเสริญ
แต่ละอย่างที่เย่หยวนทำนั้นมันไม่เคยธรรมดาการเปิดเผยตัวตนนี้เองก็เช่นกัน
ผลลัพธ์ของมันในตอนนี้คือคนทั้งหลายต่างโห่ร้องขึ้นมาราวกับได้ชัยชนะไปแล้ว
เฉียนั้วเบิกตากว้างขึ้นมาร้องลั่น “สังหาร! พวกเจ้าทั้งหมดไม่ต้องตีเมืองแล้ว สังหารมันลงให้ได้!”
เสียงร้องลั่นนี้มันทำให้แม้แต่แผ่นดินยังสั่นสะเทือนเล่นเอาหูหลายๆ คนมีเลือดไหลออกมา
ชัดเจนเลยว่าเฉียนั้วนั้นคับแค้นใจแค่ไหน
เมื่อได้ยินคำสั่งนั้นกองทัพเผ่าเลือดก็ย่อมจะขยับ
กองทัพหนึ่งแสนแปดหมื่นนั้นมันเหลือเพียงแค่หนึ่งแสนสามหมื่นแล้วในตอนนี้
แต่แค่หนึ่งแสนสามหมื่นมันก็มากพอจะฆ่าสังหารเย่หยวนได้เป็นสิบๆ คน!
เฟิงเสี่ยวเถียนเองก็หน้าซีดลงคิดอยากจะพุ่งตัวลงไปช่วย
แต่แน่นอนว่าเฉียนั้วและมหาจักรพรรดิคนอื่นๆ ย่อมจะไม่ปล่อยให้เขาได้ไปไหน
“คิดอยากช่วยมันหรือ? ไม่มีทาง! ในเมื่อมันอยากเล่นเป็นพระเอกมันก็ต้องจ่ายค่าตัวให้พวกข้าด้วยชีวิตของมันด้วย!” เฉียนั้วร้องลั่นขึ้นมาอย่างคับแค้นใจ
เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นถูกเฉียนั้วและพวกรั้งไว้จนไม่อาจจะหาช่องว่างไปช่วยเย่หยวนได้
สีหน้าของทหารทัพสวรรค์แรกเองก็ต้องเปลี่ยนสีไป
เพราะวินาทีก่อนนั้นพวกเขายังร่ำร้องราวกับตัวเองได้ชัย แต่ลืมไปว่าเย่หยวนยังอยู่ในกองทัพศัตรู!
มันเป็นกองทัพนับแสน!
แต่พวกเขาเองก็จนปัญญาจะช่วย!
เพราะตอนนี้นอกจากว่าพวกเขาจะเหลืออยู่แค่หมื่นกว่าคนแล้ว หากพวกเขายังออกไปยังระยะของค่ายกลป้องกันเมืองอีกพวกเขาคงได้ถูกกองทัพนับแสนนั้นฆ่าสังหารลงจนไม่เหลือซากแน่ๆ
ในเวลานั้นเองที่เฟิงเสี่ยวเถียนร้องลั่นขึ้นมาสั่งบ้าง “กองทัพทั้งหมด เคลื่อนพลออกไป! ออกไปช่วยเย่หยวนให้ได้!”
นี่มันคือสิ่งที่ต้องแลกมาด้วยเมืองทั้งเมือง!
ในความคิดของเฟิงเสี่ยวเถียนนั้นต่อให้มหานครฉีใต้จะแตกมันก็ดีกว่าปล่อยให้เย่หยวนตาย!
สิ่งที่เขาทำมานั้นมันทำให้ฟ้าดินสั่นสะท้านเสมอๆ!
คนอย่างเย่หยวนนี้ต่อให้จะพลิกแผ่นดินห้าทั้งสามสิบสามสวรรค์มันก็คงไม่อาจหาเจอได้อีก
นี่มันคือตัวตนระดับตำนาน จะยอมปล่อยให้ตายไม่ได้เด็ดขาด!
เพราะฉะนั้นเขาจึงได้สั่งออกไปอย่างไม่ลังเล
คำสั่งของเขานั้นมันถูกปฏิบัติตามทันที
แม่ทัพรองและนายกองทั้งหลายนั้นต่างตั้งแถวเดินทัพออกจากเมือง
แต่เฉียนั้วได้เห็นเช่นนั้นเขาก็อดหัวเราะลั่นขึ้นไม่ได้
นี่มันคือเรื่องที่เขากำลังรออยู่!
เย่หยวนจะหลอกคนไปตายเป็นหมื่นๆ แล้วทำไม?
ตราบเท่าที่เขาตีมหานครฉีใต้ลงได้เขาก็ย่อมจะได้รับรางวัลอย่างมากล้น!
ถึงตอนนั้นเขาคงสามารถเข้าไปศึกษาศิลาโลหิตโกลาหลได้แน่
เจ้าโลกมันอยู่ไม่ไกลแล้ว!
แต่เมื่อเย่หยวนได้ยินนั้นเขาก็ต้องรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ
แต่เขาก็ต้องร้องห้ามขึ้นมาก่อน “พวกเจ้าหยุด! กองทัพแสนกว่าคนที่เหลือนี้ให้ข้าจัดการเอง!”
เผ่าเลือดทั้งแสนกว่าคนนั้นต่างเลิกคิ้วสูงด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ
เจ้าหมอนี่มันเสียสติไปแล้วหรือ?