ตอนที่ 1823 : ศาลากระบี่แท้จริง
ผู้หญิงที่หยิ่งทะนงนั้นเริ่มรำคาญตอนที่เห็นชายหนุ่มดูแลน้องสาวของนางอย่างดีและเมินเฉยต่อนางจนสีหน้านั้นหม่นลง
“ ยินดีต้อนรับคุณชาย ให้ข้าช่วยอะไรดี ? ” ตอนนั้นก็มีเสียงฟังดูสุภาพดังขึ้นมาจากด้านหลัง มันคือเจ้าหน้าที่สาวอายุราว 20 ปีมาต้อนรับเจี้ยนเฉิน นางยิ้มออกมาเล็กน้อยและทำตัวสุภาพอย่างมาก
เจี้ยนเฉินมองผ่านกระบี่บินที่วางแสดงไว้ เขาแสดงท่าทีผิดหวังออกมาและถามกับเจ้าหน้าที่สาว “เจ้ามีกระบี่ที่ดีกว่านี้รึไม่ ? ของที่คุณภาพสูงหรือดีกว่า นั่นคือคุณภาพสูงสุดหรือ ? ”
กระบี่หิมะบินของเจี้ยนเฉินได้ถูกทำลายไปนานแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้เขาหากระบี่ที่เหมาะกับตนไม่ได้เลย เหตุผลหนึ่งเพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหากระบี่บินที่ดีกว่าในแคว้นตงอันและเพราะวัตถุเซียนคุณภาพกลางนั้นไม่อาจจะใช้งานได้กับความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ แม้แต่วัตถุเซียนคุณภาพสูงก็ทนได้ไม่นานนตัก มีแค่วัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดที่จะเหมาะกับเขา
แต่ว่าแม้แต่วัตถุเซียนคุณภาพสูงก็ยังไม่เคยปรากฏขึ้นในเมืองหลักของแคว้นตงอัน นี่ไม่ต้องนับของคุณภาพสูงสุดเลย
“ อะไรนะ ? ท่านมองหากระบี่บินคุณภาพสูงสุดงั้นรึ ? ” หญิงสาวที่มาต้อนรับเจี้ยนเฉินสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้นพร้อมกับแสดงสีหน้าเหลือเชื่อออกมา
เสียงร้องของนางทำให้ลูกค้าคนอื่นในร้านสนใจ พวกเขาต่างก็หันกลับมาและมองมาที่เจี้ยนเฉินด้วยความแปลกใจ
แม้แต่สองสาวงามกับชายหนุ่มก็ยังมองมาที่เจี้ยนเฉิน
“ หืม ? ข้าได้ยินถูกหรือไม่ ? จริงหรือ ? มีคนต้องการซื้อวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดงั้นรึ ? ข้าคงหูฝาดไป มันมีคนที่ต้องการซื้อวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุด ไอ้บ้านนอกนี่มาจากไหนกันถึงต้องการซื้อของเช่นนั้นทันทีที่เดินเข้ามาในร้าน ? ข้าหัวเราะจนเจ็บท้องไปหมดแล้ว เขาคิดว่าวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดเป็นอะไรกัน ? เขาคิดว่ามันเป็นของเก่าที่หาได้ตามท้องถนนรึไง ? หรือเขาไม่รู้ว่ามันมีค่ามากแค่ไหน ? ” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยท่าทีเยาะเย้ย
“พรืด ตลกจริง ๆ ฮาฮา ข้าขำจนปวดท้องไปหมดแล้ว….” ตอนที่ชายหนุ่มหัวเราะ หญิงสาวที่หยิ่งทะนงก็หัวเราะตามไปด้วย นางมองเจี้ยนเฉินราวกับมองคนโง่
แม้แต่สาวงามก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อยและมองไปที่เจี้ยนเฉิน
แต่ตอนที่ชายหนุ่มเห็นรอยยิ้มของนาง สีหน้าของเขาก็หม่นลงทันที สายตาเขาแสดงความเย็นชาออกมาพร้อมกับก่นด่าในใจ “บัดซบ นี่คือรอยยิ้มของรั่วรั่ว นางยิ้มจริง ๆ ข้าไล่ติดตามนางมาหลายปีแต่นางก็ไม่เคยยิ้มให้ข้ามาก่อน แต่แค่ไอ้บ้านนอกนี่พูดเพียงประโยคเดียวก็ทำให้นางยิ้มได้ บัดซบ ! ” ตอนนั้นสายตาของชายหนุ่มได้มองมาที่เจี้ยนเฉินด้วยความไม่พอใจ ไฟอิจฉาได้ลุกไหม้ขึ้นมาในตาเขา
“บัดซบ ! ไม่ใช่แค่ไอ้บ้านนอกนี่ทำให้รั่วรั่วยิ้มได้ เขากลับดูรูปงามอีกด้วย บัดซบ ! ” ชายหนุ่มเริ่มโกรธขึ้นมา
เจี้ยนเฉินคิ้วขมวด เขามองข้ามชายหนุ่มและหญิงสาวที่หัวเราะเขา ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้ว่าเขาอาจจะมองค่าวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดต่ำเกินไป
“เจ้าไม่มีวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดขายที่นี่จริง ๆ หรือ ? ” เจี้ยนเฉินถามกับเจ้าหน้าที่สาว
เจ้าหน้าที่มองมาที่ เจี้ยนเฉินด้วยสีหน้าแปลก ๆ แม้ว่านางจะคิดว่าเจี้ยนเฉินเป็นคนที่ไม่ได้มาซื้อกระบี่ แต่นางก็ยังตอบอย่างสุภาพ “คุณชาย ข้าทำให้ท่านผิดหวัง มันไม่มีวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดอยู่ที่นี่จริง ๆ นี่ไม่ต้องนับศาลากระบี่แท้จริงของเรา แม้แต่ทั้งอาณาจักรเองก็อาจจะไม่มีของเช่นนั้นขาย นี่เพราะมันมีแค่ราชาศักดิ์สิทธิ์เพียงคนเดียวที่มีวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุด “
“วัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดมีค่ามากเช่นนั้นเลยหรือ ? ” เจี้ยนเฉินพึมพำ ลมหายใจเขาเริ่มติดขัด ค่าของวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดนั้นสูงเกินกว่าที่เขาคาดไว้จริง ๆ
เจ้าหน้าที่สาวกรอกตาตอนที่ได้ยินคำพูดของเขา นางรู้สึกแย่ขึ้นมา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดมีค่ามากแค่ไหนแต่ยังต้องการจะซื้อมัน เขาเป็นไม่ใช่แค่คนบ้านนอกทั่วไปงั้นหรือ ?
“ฮาฮา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดมีค่ามากแค่ไหน เขาไม่รู้จักพวกมันและบางทีอาจจะไม่เคยเห็นมันมาก่อนในชีวิต แต่กล้าบอกว่าอยากซื้อมันงั้นรึ ? ข้าล่ะขำ บางทีเขาอาจจะไม่มีแม้แต่พลังในการใช้วัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดหากเขาได้มันมาจริง ๆ” ผู้หญิงหยิ่งทะนงหัวเราะพร้อมกับแสดงสายตาไม่พอใจ
เจี้ยนเฉินขมวดคิ้ว ด้วยขอบเขตการบ่มเพาะของเขาตอนนี้ เขาไม่สนใจจะมาถกเถียงกับพวกที่อยู่ขั้นศักดิ์สิทธิ์ แต่หลังจากที่โดนเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็ไม่ได้อารมณ์ดีอีกต่อไป เขาได้มองไปที่หญิงสาวที่หัวเราะเขาและพูดขึ้นมาด้วยท่าทีเฉยเมย “แม่นาง ไม่ว่าข้าจะเคยเห็นวัตถุเซียนคุณภาพสูงสุดหรือไม่นั้น ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า แม้ว่าข้าจะใช้มันไม่ได้ก็ตาม แต่มันเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้ากัน ? ”
หญิงสาวที่หยิ่งทะนงมองมาที่เจี้ยนเฉินด้วยความไม่พอใจ นางไม่ได้ตอบกลับเขาราวกับว่าเจี้ยนเฉินไม่ได้มีสิทธิมาพูดคุยกับนาง นางได้หันไปหาหญิงสาวที่ดูอ่อนโยนและพูดขึ้นมา “น้องรั่วรั่ว ไปกันเถอะ อย่าไปสนใจไอ้บ้านนอกนี่เลย ไม่ว่าเขาจะรูปงามแค่ไหน แต่เขาก็ไม่อาจจะปิดปิดความจริงที่เป็นแค่ไอ้บ้านนอกได้” หญิงสาวหยิ่งทะนงหยุดและมองมาที่เจี้ยนเฉินอีกครั้งด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะพูดต่อ “แม้ว่าทั้งหมดจะเป็นแค่การแสดง แต่มันก็ได้อธิบายแล้วว่าเขามีจุดประสงค์อื่นกับสิ่งที่เขาทำลงไป ไม่ต้องเดาเลยว่าจุดประสงค์นั้นคงเป็นทำให้ น้องรั่วรั่วสนใจหรืออาจจะคิดขโมยใจของน้องรั่วรั่วไป แต่เขาก็ประมาทน้องรั่วรั่วเกินไป เขาคิดว่าแค่ลูกไม้แค่นี้จะหลอกเราได้หรือ ? กลับกันแล้วเขาทำให้ภาพลักษณ์ของตนแย่ลงไปต่างหาก”
ชายหนุ่มพยักหน้าและพูดขึ้น “ถูกต้องแล้ว ถูกต้องแล้ว เสี่ยวซิว พูดถูกต้อง รั่วรั่ว เราได้ดูกระบี่ทั้งหมดที่ชั้นล่างแล้ว มันไม่เหมาะกับเจ้า ไปที่ชั้นบนกันเถอะ บางทีเราอาจจะหากระบี่ที่เหมาะกับเจ้าได้ที่นั่น” ชายหนุ่มไม่อยากอยู่ชั้นเดียวกับเจี้ยนเฉินอีกต่อไป ทันทีที่เขาคิดว่าไอ้บ้านนอกนี่ทำให้รั่วรั่วยิ้ม เขาก็รู้สึกได้ถึงภัยโดยไม่สนว่าเหตุใดรั่วรั่วถึงได้ยิ้มออกมา