ตอนที่ 2457 เล่นปืน
พอเสี่ยวเป่าเห็นพ่อใจก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม มือเล็กส่งสัญญาณให้เฮ่อเหลียนเช่อ นี่เป็นภาษามือพิเศษที่มีเพียงพวกเขาสองคนพ่อลูกรู้กันเท่านั้น
หัวหน้าและคนรับสินค้าเกิดทะเลาะวิวาทกันขึ้นมาแล้ว
“ฮะ…สามหมื่นห้าต่อคน? ทำไมนายไม่ไปปล้นธนาคารเลยล่ะ? ฉันไม่ได้เป็นคนเรียกฉลามมาเสียหน่อย ฉันมีหน้าที่รับสินค้าเท่านั้น ส่วนเรื่องราคานายไปคุยกับหัวหน้าของพวกเราเองก็แล้วกัน!”
“เมื่อก่อนพวกนายก็เป็นคนต่อรองราคากับฉันไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กลับทำเป็นจำไม่ได้…อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าพวกนายแอบยักยอกเงิน เมื่อก่อนฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกนาย…พวกนายอย่าโลภมากนักเลย สามหมื่นห้าต่อหนึ่งคน ถ้าไม่ตกลงฉันก็จะไปหาผู้ซื้อรายอื่น!”
หัวหน้ายิ้มเยาะ ในมือเขามีสินค้ายังต้องกลัวว่าจะขายไม่ออกอีกเหรอ?
ไม่รู้ว่าทางฝั่งฮ่องกงมีคนรอสินค้าชุดนี้ตั้งเท่าไร!
คนรับสินค้าใจกระตุกวูบ เกิดอาการใจฝ่อขึ้นมาอยู่บ้าง พวกเขาแอบยักยอกเงินใช้เองจริง ๆ แต่คนที่เก็บค่าดำเนินการก็ไม่ได้มีแค่พวกเขาเสียหน่อย ทุกคนต่างรู้กฎเกณฑ์เหล่านี้ดี แต่หากพูดออกมาแล้วก็หมดความหมายสิ!
อีกอย่างหลังจากพวกเขากลับไปก็ต้องแบ่งให้หัวหน้าใหญ่ด้วย ไม่ใช่ว่ายักยอกเก็บไว้เองคนเดียว คนแผ่นดินใหญ่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!
“ฉันโทรหาพี่เฉียงก่อน เมื่อวานพี่เฉียงโทรมาหาฉันบอกว่าหากสินค้ากลุ่มนี้เป็นสาวสวย ราคาก็พอจะต่อรองกันได้…”
หัวหน้าหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วแสร้งกดโทรออก คนรับสินค้าเห็นดังนั้นก็รีบพูดจาดีแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเองก็ลำบากใจเหมือนกัน ทั้งสองฝ่ายต่างนิ่งชะงักไปชั่วขณะ
เฮ่อเหลียนเช่อรอจวนหมดความอดทนเต็มทีแต่เจ้าโง่พวกนี้ก็มัวแต่เสียเวลากันอยู่ได้ พวกตำรวจจะมากันหมดแล้ว
เขาส่งเสียงหึอย่างเย็นชาคลานไปบนหลังรถบรรทุกสินค้าของคนรับสินค้าแล้วยิงปืนใส่ลูกน้องคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของคนที่เป็นหัวหน้า ลูกน้องกรีดร้องออกมาแล้วล้มลง
หัวหน้าเซถอยหลังทันทีดึงปืนขึ้นมาแล้วตวาดใส่ว่า “พวกนายต้องการฆ่าปิดปากแล้วฮุบสินค้าชุดนี้เอาเองสินะ? ฝันไปเถอะ!”
“ไม่ใช่พวกฉัน…”
“ยังคิดจะมาหลอกฉันอีกเหรอ? พวกแกไปค้นไอ้พวกนี้…“ หัวหน้าไม่เชื่อเลยสักนิด กระสุนถูกยิงมาจากทางรถบรรทุก แสดงว่ามีคนดักซุ่มโจมตีอยู่ในรถ
ท่าทางคงไม่อยากจ่ายเงินค่าตัวผู้หญิงพวกนี้ เวรเอ๊ย!
เสี่ยวเป่ารีบจูงมือเล่อเล่อวิ่งไปซ่อนตัวหลังก้อนหินเพื่อหลบกระสุนที่บินว่อน เจ้าตัวเล็กทั้งสองคนเบิกตากว้างแล้วดูพวกเขาสองกลุ่มปะทะกันอย่างตื่นเต้น
“พี่ชาย…ฉันอยากลองเล่นปืน…” เล่อเล่อมองด้วยความอิจฉา มือคันยุบยิบ
“เธอยังเด็ก…ถือปืนไม่ไหวหรอก…” เสี่ยวเป่าเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน
เล่อเล่อโมโหจนใช้มือข้างหนึ่งกระชากคอเสื้อของเสี่ยวเป่า ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเตี้ยเกินไป ขาของเสี่ยวเป่าต้องลอยพื้นแน่นอน
เขาแค่นไอกลบเกลื่อนอย่างเก้อเขินพร้อมจัดระเบียบคอเสื้อ แล้วก็ไม่รู้ว่าเอาปืนสั้นจากไหนยื่นส่งให้เล่อเล่อ “เล่นเถอะ…พี่สอนเธอเอง!”
เขาขอเก็บคำพูดเมื่อครู่แล้วกัน ถึงแม้ว่าน้องสาวจะยังเด็กแต่แรงกลับไม่น้อยเลยทีเดียว เล่นปืนได้จริง ๆนั่นแหละ!
“ปลดสลักแล้วเล็งเป้าไปที่คนร้าย จุดที่ดีที่สุดก็คือหัว ยิงหัว…ก็จบแล้ว!” เสียงของเสี่ยวเป่าอ่อนโยนมาก แต่สิ่งที่พูดกลับเป็นเรื่องเข่นฆ่านองเลือด อีกทั้งพวกเขาสองคนเป็นเด็กหน้าตาน่ารักด้วย แถมปืนที่เล่นก็เป็นปืนจริงอีกต่างหาก
ภาพขัดแย้งเช่นนี้ออกจะขัดตาอยู่บ้าง
ถึงแม้ว่าเล่อเล่อจะเรียนไม่เก่งแต่มีพรสวรรค์ในการเล่นมีดเล่นปืนจริง ๆ หลังจากได้ฟังเสี่ยวเป่าพูดแค่ครั้งเดียวก็รู้วิธีการใช้ปืนแล้ว
ปลดสลักออก เล็งเป้า…’ปัง’
เสียงปืนดังขึ้นแต่เฉี่ยวไปหน่อย…ยิงโดนแค่หัวไหล่ของหัวหน้าเท่านั้น
เสี่ยวเป่าเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม “เล่อเล่อเก่งมาก!”
เล่อเล่อแค่นเสียงหึ พี่ชายขี้โกหก เธอไม่ได้ยิงโดนหัวเสียหน่อยจะเก่งได้อย่างไร?
ต่อเลย!
เล่อเล่อจับความรู้สึกบางอย่างได้แล้ว เธอบีบนวดมือที่ชา เล็งเป้าต่อ แล้วเหนี่ยวไกปืน
…………………………………………..
ตอนที่ 2458 ติดกับแล้ว
“ปัง”
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้โดนเป้าอย่างแม่นยำ
กระสุนยิงโดนระหว่างคิ้วของหัวหน้าตรงกลางเป๊ะ ไม่เบี้ยวเลยแม้แต่นิดเดียว
หัวหน้าเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวแล้วสอดส่องหาคนที่ลอบยิงเขา แต่สมองกลับไม่เชื่อฟังเพราะสายตาค่อย ๆพร่าเบลอ ร่างกายหงายหลังล้มลงพื้นอย่างช้า ๆ…
เขาอยากหยุดฉากต่อสู้นี้เพราะเขาเพิ่งค้นพบว่าพวกเขาติดกับกันหมดแล้ว มีคนลอบยิงจากด้านหลังเพื่อกำจัดพวกเขา
แต่เขาไม่สามารถส่งเสียงได้อีกต่อไป ร่างล้มลงกับพื้นอย่างแรง เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากด้านหลังศีรษะของเขา
“ลูกพี่…”
เหล่าลูกน้องที่จู่ ๆสูญเสียเสาหลักจึงทำได้แค่ถูกโจมตีเพราะไร้ซึ่งแรงต่อต้าน เล่อเล่ออายุยังน้อย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความกลัวคืออะไร เธอคิดแค่ว่ามันสนุกและคิดว่าคนเลวสมควรโดนแล้ว!
ดังนั้นเธอจึงเล็งเป้าหมายต่อ คราวนี้เปลี่ยนเป้าหมายเป็นคนรับสินค้า เสี่ยวเป่ารีบกดมือของเธอลงแล้วเอาปืนคืน “มีคนมา”
การสู้กันเองสิ้นสุดลงในไม่ช้า หัวหน้าพวกค้ามนุษย์ตายแล้ว ส่วนคนที่เหลือหากไม่ตายก็บาดเจ็บแตกกระเจิงแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง มีเพียงผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่เสนอการไกล่เกลี่ย หลังจากที่พูดคุยกันอยู่นานก็ตัดสินใจที่จะร่วมมือกันต่อและเธอก็กลายเป็นหัวหน้าคนใหม่
จากนั้นก็ทำการยื่นหมูยื่นแมว ผู้หญิงยี่สิบเอ็ดคนในเสื้อผ้ารุ่งริ่งถูกนำขึ้นรถบรรทุกสินค้าไป
“ทางนี้ยังมีเจ้าตัวเล็กอีกสองคน พี่ใหญ่ เจ้าตัวเล็กสองคนนี้เป็นสินค้าชั้นยอด ในอนาคตจะทำต้องเงินได้มหาศาลแน่นอน ให้ราคาเยอะหน่อยได้ไหม?” ผู้หญิงคนนั้นสังเกตเห็นเสี่ยวเป่าและเล่อเล่ออยู่ด้านหลังก้อนหิน เธอคิดว่าเด็กสองคนนี้คงกลัวเลยซ่อนตัวอยู่ตรงนี้และไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่น้อย
พอคนรับสินค้าเห็นสองพี่น้องเสี่ยวเป่าที่หน้าตาสะอาดสะอ้านน่ารัก ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที นั่นไม่ใช่เด็กแบบที่สำนักงานใหญ่ต้องการหรอกเหรอ!
“เด็กขนาดนี้จะมีประโยชน์อะไร แถมยังต้องเสียเงินเลี้ยงดูอีกตั้งหลายปี ฉันไม่ลดราคาก็ดีแค่ไหนแล้ว หนึ่งหมื่นต่อคน ถ้าไม่ยอมพวกเธอก็เอากลับไปเลี้ยงดูเอง!”
ถึงแม้ว่าสินค้าจะเป็นของดีแต่ก็จะขึ้นราคาให้ไม่ได้เด็ดขาด
ถึงแม้ว่าพวกค้ามนุษย์เหล่านี้จะไม่ยินยอมแต่จะทำอะไรได้ ใครให้เขาเป็นผู้มีอิทธิพลประจำถิ่นกันล่ะ!
เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อจึงถูกพาขึ้นรถไปด้วยกัน กลิ่นในรถไม่ได้ดีไปกว่าบนเรือเท่าไรเลย เสี่ยวเป่าดึงเล่อเล่อไปนั่งยอง ๆตรงมุมหนึ่งพลางจับจ้องสายตาที่เหมือนไร้วิญญาณของผู้หญิงเหล่านี้ สมองก็คิดไม่หยุด
เขาจะต้องหาทางช่วยเหลือผู้หญิงเหล่านี้ในฮ่องกงแทน เขาจะแหวกหญ้าให้งูตื่นไม่ได้เพราะต้องสืบหาตัวนายใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลังให้ได้!
ทำอย่างไรดีล่ะ?
เฮ่อเหลียนเช่อรอลูกชายให้สัญญาณอยู่นานจนทนไม่ไหว หากไม่ใช่เพราะว่าอย่างให้เสี่ยวเป่าได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ ด้วยนิสัยของเขาแล้วคงไม่สนใจว่าคนพวกนี้จะเป็นหรือตาย ต่อให้สนก็จะไม่วุ่นวายมากขนาดนี้ เขาคงจัดการฆ่าทุกคนให้หมดแล้วปล่อยพวกผู้หญิงเหล่านี้ออกไป แบบนี้ง่ายกว่าเยอะ!
แต่คนฉลาดอย่างลูกชายเขามักชอบคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมา ช่างน่ากลุ้มใจจริง ๆ!
“พี่ชาย…ต้องช่วยพี่สาวพวกนี้ไหม?” เล่อเล่อถามเสียงเบา
“ต้องสิ…รอพี่คิดหาวิธีดี ๆก่อนนะ”
“ตีคนเลวให้ตายไปเลย…” ความคิดของเล่อเล่อเหมือนกับเฮ่อเหลียนเช่อทุกประการ
เสี่ยวเป่าหัวเราะอย่างระอาแล้วบีบแก้มของเล่อเล่ออย่างเบามือ “ฆ่าทิ้งมันง่ายมาก แต่เบาะแสก็จบเห่เหมือนกัน เราต้องคิดหาวิธีที่ดีที่สุดเพื่อประโยชน์ทั้งสองฝ่าย”
ดวงตาทั้งสองข้างของเล่อเล่อเปล่งประกาย…พี่ชายเก่งจังเลย พูดอะไรเธอฟังไม่เข้าใจสักนิด
รถเตรียมสตาร์ทออกเดินทางแล้ว ผมของเสี่ยวเป่าเกือบถูกดึงทึ้งหมดศีรษะแต่ก็ยังคิดหาวิธีไม่ได้สักที เขากระซิบข้างหูเล่อเล่อสองสามประโยค เล่อเล่อพยักหน้ารัว ๆ
“ฟังพี่ชาย!”
เธอชอบจัดการคนเลวที่สุดเลย!
พอรถขับแล่นออกไปจากชายหาด เฮ่อเหลียนเช่อก็เดินออกมาแล้วก็หันไปแสยะยิ้มส่งให้พวกค้ามนุษย์ที่กำลังจะแล่นเรือออกไป เขาสาวเท้าเดินไปทางนั้น จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องหวาดกลัวดังขึ้นในเรือแล้วไม่นานก็เงียบหายไป
เฮ่อเหลียนเช่อออกมาจากเรือ ด้านหลังเขามีศพมากมายลอยอยู่บนน้ำ สีหน้าดูหวาดผวา ดวงตาเบิกกว้าง เกรงว่าจนกระทั่งตายพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!
คลื่นทะเลโหมซัดกระหน่ำ ศพลอยออกไปไกลมากขึ้นเรื่อย ๆจนกระทั่งหายลับไป
……………………………