เมื่อโคบายาชิจิโร่ได้ยินเสียงนี้ ทำให้เขาตกใจกลัวจนตัวสั่น
หลังจากนั้น เขาก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาและเย็นชาของเย่เฉิน
“เย่…คุณเย่？！”
โคบายาชิจิโร่แทบจะสิ้นหวัง：“คุณ…คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”
เย่เฉินถามเขา：“เว่ยเลี่ยงเป็นคนของฉัน บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนก็เป็นของฉัน คุณจะจับตัวเขา และขโมยสูตรของยากระเพาะเก้าเสวียนของฉัน ฉันก็ต้องมาเจอคุณไง！ฉันเกรงว่าคุณจะคิดว่า ฉันเป็นคนที่รังแกได้ง่ายๆ คุณกับพี่ชายคุณไม่ต่างกันเลย ชอบมารังแกฉันตลอด”
“อ้า？！”โคบายาชิจิโร่คุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้ทันที：“คุณเย่ ฉันขอโทษจริงๆ！ฉันไม่รู้จริงๆว่าเว่ยเลี่ยงเป็นคนของคุณ และยิ่งไม่รู้ว่าบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนก็เป็นของคุณด้วย ถ้าฉันรู้จริงๆ ฆ่าฉันให้ตาย ฉันก็ไม่กล้ามาแย่งของๆคุณอยู่แล้ว！”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับฉัน ตอนนี้คุณลงมือจับคนของฉันไว้แล้ว ยังกล้าพูดว่าไม่กล้ามาแย่งของๆฉันอีก？คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบที่คุณจะโกหกได้ง่ายๆเหรอ？”
ตอนนี้โคบายาชิจิโร่รู้สึกหวาดกลัวจนใกล้จะเป็นลมแล้ว
เขารู้ว่าเย่เฉินเป็นคนยังไง？เขาเย่เฉินทำอะไรได้บ้าง เพราะพี่ชายของเขาตายเพราะเย่เฉิน
ครั้งนี้ เขาก็ตกอยู่ในมือของเย่เฉิน เขารู้ว่าเย่เฉินไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างแน่นอน
เพราะเขากลัวว่าเย่เฉินจะฆ่าตัวเอง เหมือนที่เย่เฉินฆ่าพี่ชาย เขารีบคำนับและอ้อนวอน：“คุณเย่ คุณใจเย็นๆ คุณอย่าถือสาคนอย่างฉันเลย เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ คุณพูดมาได้เลยว่าคุณต้องการเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายเงินตามที่คุณต้องการ！พันล้านหยวนพอไหม？ขอแค่คุณพยักหน้าและรับปาก ฉันจะให้คนโอนเงินเข้าบัญชีของคุณทันที”
“พันล้านหยวน？”เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“ใช่แล้ว โคบายาชิจิโร่ ฉันมาครั้งนี้ไม่ได้มาเพื่อต้องการเงินของคุณ”
โคบายาชิจิโร่ร้องไห้และถาม：“คุณเย่ ฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะพอใจ？”
เย่เฉินพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม：“คุณอยู่ที่ญี่ปุ่นก็ดีแล้ว พวกเราก็คงไม่ต้องผิดใจกัน พวกเราก็อยู่ด้วยความสุขและไม่ต้องทะเลาะกัน แต่คุณมันตาบอด และคุณก็มาหาเรื่องฉัน เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็จะส่งคุณไปเจอหน้าพี่ชาย！”
“อ้า？！”โคบายาชิจิโร่คิดมาโดยตลอดว่าพี่ชายของเขาถูกลูกน้องของเย่เฉินฆ่าตาย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทำให้เขาตกใจจนฉี่ราด
กางเกงของเขาเปียกอย่างรวดเร็ว และมีฉี่ไหลลงบนพื้นคอนกรีต แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาเอาแต่ร้องไห้และอ้อนวอน：“ไม่เอา คุณเย่！！อย่าฆ่าฉันเลย！！ฉันยังอายุน้อยอยู่！！ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันยินดีเป็นวัวเป็นควายเพื่อรับใช้คุณ！！”
เย่เฉินพูดอย่างดูถูกเหยียบหยาม：“โคบายาชิจิโร่ ดูสารรูปของคุณในตอนนี้สิ！เป็นผู้ชายอกสามศอกยังร้องไห้ได้ถึงขนาดนี้ คุณไม่อายเหรอ？”
โคบายาชิจิโร่ร้องไห้ทั้งน้ำตา：“คุณเย่…ฉัน…ฉันยังไม่อยากตาย…ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่…ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลย… ตระกูลโคบายายังไม่มีลูกหลานสืบทอดตระกูลเลย…คุณอย่าทำให้ตระกูลโคบายาไร้สายเลือดสืบทอดตระกูลเลย！”
เย่เฉินเห็นเขาร้องไห้เหมือนผู้หญิง เขาพูดอย่างดูถูก：“คุณลองตักน้ำใส่กะโหลกและชะโงกดูเงาตัวเอง คุณยังมีสารรูปความเป็นผู้ชายอกสามศอกไหม？ฉันไม่เคยพูดเลยว่าจะฆ่าคุณ？คุณวางใจ ฉันจะไว้ชีวิตคุณ”
โคบายาชิจิโร่ประหลาดใจทันที：“คุณ…คุณบอกว่าจะส่งฉันไปอยู่เจอพี่ชายไม่ใช่เหรอ？”
เย่เฉินพูดเบาๆว่า：“ฉันจะส่งคุณไปเจอพี่ชายของคุณจริงๆ แต่ฉันลืมบอกคุณ ฉันไม่ได้ฆ่าพี่ชายของคุณ เขายังมีชีวิตอยู่！