โคบายาชิจิโร่ได้ยินเย่เฉินบอกว่าพี่ชายของเขายังมีชีวิตอยู่ ทำให้เขาสิ้นหวังทันที
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ：“คุณ…คุณรับเงินจากฉันไปพันล้านหยวน รับปากว่าจะฆ่าพี่ชายของฉัน คุณหลอกฉันมาตลอดเลยใช่ไหม？！”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“โคบายาชิจิโร่ อย่าแกล้งทำตัวโง่และใสซื่ออีกเลย สังคมสมัยนี้ต่างฝ่ายต่างพยายามหลอกลวงซึ่งกันและกัน เหตุผลแค่นี้คุณก็ไม่เข้าใจเหรอ？”
โคบายาชิจิโร่พูดด้วยความโกรธ：“คุณ…คุณไม่รักษาคำพูด！”
เย่เฉินถามกลับ：“ฉันไม่รักษาคำพูด ？คุณพูดสิ？คุณรู้สึกว่าตัวเองเก่งมากใช่ไหม？แม่งเอ๊ย คุณบินจากญี่ปุ่นมาที่จีน แล้วมาขโมยสูตรยาของฉันและคุณก็ตั้งใจจะลักพาตัวลูกน้องของฉัน คุณคิดว่าตัวเองรักษาคำพูดเหรอ？ยังมีอีกเรื่อง พี่ชายของคุณก็เหมือนกัน บินจากญี่ปุ่นแล้วมาที่จีน เพื่อมาขโมยสูตรยาวิเศษของฉัน คุณคิดว่าเขารักษาคำพูดหรือเปล่า？สำหรับคนของตระกูลโคบายา การขโมยของคนอื่นมันเป็นเรื่องปกติใช่ไหม？”
โคบายาชิจิโร่พูดไม่ออกทันที
ตอนนี้เย่เฉินพูดด้วยความรังเกียจ：“คุณเป็นคนพูดว่าฉันไม่รักษาคำพูด？ก็ได้！งั้นพวกเราทำอย่างนี้ดีกว่า ตอนนี้ฉันจะหาคนไปฆ่าพี่ชายของคุณทันที！”
เมื่อพูดจบ เขาก็มองโคบายาชิจิโร่และพูด：“มีอีกเรื่อง เมื่อสักครู่ฉันเคยพูดไว้แล้ว ฉันจะส่งคุณไปเจอพี่ชาย แต่คุณไม่อยากให้พี่ชายของคุณมีชีวิตอยู่ ถ้างั้นฉันคงต้องฆ่าพี่ชายของคุณ จากนั้นค่อยฆ่าคุณ ส่งคุณไปลงนรกเพื่อเจอหน้าพี่ชายคุณ ถ้าทำอย่างนี้แปลว่าฉันรักษาคำพูดใช่ไหม？”
เมื่อโคบายาชิจิโร่ได้ยินคำพูดนี้ ทำให้เขาหวาดกลัวจนตัวสั่น รีบคุกเข่ากับพื้นแล้วคำนับและพูดอ้อนวอน：“คุณเย่ ฉันผิดไปแล้ว！เมื่อสักครู่ฉันพูดไร้สาระ คุณอย่าถือสาฉันเลย ฉันต้องขอบคุณมากๆ ที่คุณเมตตาไว้ชีวิตพี่ชายของฉัน…ฉันต้องขอบคุณอีกครั้ง ที่คุณเมตตาและไว้ชีวิตฉัน！”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย โคบายาชิจิโร่พวกเราไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณไปเจอหน้าพี่ชายของคุณ”
เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็โบกมือให้เฉินจื๋อข่าย：“จับตัวเขาไว้ ไปโรงเลี้ยงสุนัขของหงห้า
เฉินจื๋อข่ายรีบพยักหน้าทันที：“ได้ครับอาจารย์เย่！”
เว่ยเลี่ยงที่อยู่ข้างๆก็รีบถามทันที：“อาจารย์เย่ ฉันต้องไปด้วยไหม？”
เย่เฉินตบไหล่ของเขาเบาๆและพูด：“คุณยุ่งกับเรื่องของโรงยามามากพอแล้ว คืนนี้เจอเหตุการณ์แบบนี้อีก คุณควรกลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่า พรุ่งนี้ยังต้องไปควบคุมการผลิตอีก”
เว่ยเลี่ยงรีบพยักหน้าทันทีและพูด：“ได้ครับ อาจารย์เย่ ถ้างั้นฉันขอตัวกลับไปก่อน”
…
เฉินจื๋อข่ายให้ลูกน้องของตัวเองจับตัวโคบายาชิอิจิโร่ขึ้นรถยนต์คันหนึ่ง
จากนั้น เฉินจื๋อข่ายให้คนกลุ่มหนึ่งอยู่ที่นี่เพื่อจัดการปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นในภายหลัง เขาขับรถยนต์ด้วยตัวเองพาเย่เฉินไปที่โรงเลี้ยงสุนัขของหงห้า
หลังจากที่พวกเขาถึงโรงเลี้ยงสุนัข เฉินจื๋อข่ายบอกให้ลูกน้องนำตัวโคบายาชิจิโร่ไปยังห้องทำงานของหงห้า หงห้าก็รีบออกมาต้อนรับ พูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพ：“อาจารย์เย่ คุณมาแล้วเหรอ！”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและถาม：“หงห้า ช่วงนี้โคบายาชิอิจิโร่อยู่ที่นี่ทำตัวดีไหม？”
หงห้าพูดด้วยรอยยิ้ม：“เขาทำตัวดี ช่วงนี้เขาเชื่อฟังมากๆ ทุกวันก็ช่วยเลี้ยงสุนัข พาสุนัขไปเดินเล่น ปัดกวาดโรงเลี้ยงสุนัข ช่วงว่างๆก็เรียนภาษาจีน เดือนที่แล้วเขายังขอร้องให้ฉันซื้อพจนานุกรมให้เขาสองเล่มเลย”
เย่เฉินหัวเราะ：“ผู้ชายคนนี้ดีนะ ยังมีใจที่ฝักใฝ่หาความรู้
หงห้าพูด：“อาจารย์เย่ ประเด็นสำคัญคือผู้ชายคนนี้ไปไหนไม่ได้ เขาไม่กล้าออกไปจากโรงเลี้ยงหมาแม้แต่ก้าวเดียว เขาอยู่ที่นี่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เขาคงหาอะไรบางอย่างทำเพื่อฆ่าเวลา”
เย่เฉินพูด：“อืม คุณไปเรียกเขามาที่นี่หน่อย”
“ได้ครับ！”
หงห้ารีบเดินออกไปทันที