ผ่านไปสักพัก มีผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อคนงานสีเทาน้ำเงิน ใส่ถุงมือและแขนเสื้อสีเทาน้ำเงิน วิ่งมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
เมื่อเข้ามาในประตู เขาก็เห็นหน้าเย่เฉินทันที เขารีบพูดด้วยความตื่นเต้น“สวัสดีครับ！ คุณเย่ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน！”
โคบายาชิอิจิโร่อยู่ที่นี่มานานแล้ว ทุกวันเขาทำได้แค่พูดคุยกับลูกน้องไม่กี่คนของท่านหงห้า อันที่จริงเวลาส่วนใหญ่ของเขาคือการอยู่กับสุนัข
เมื่ออยู่ที่นี่นานๆ ทำให้เขารู้สึกเหงามากๆ
เมื่อเขาได้ยินว่าเย่เฉินมาที่นี่ในเวลานี้ และอยากเจอหน้าเขา ทำให้เขาตื่นเต้นมากๆอย่างบอกไม่ถูก
ตื่นเต้น เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เจอหน้าคนรู้จักหรือเพื่อนมานานแล้ว ถึงแม้เย่เฉินจะไม่ใช่เพื่อนของเขา แต่ก็นับได้ว่าเป็นคนรู้จักของเขา？
มันเป็นเรื่องยากจริงๆสำหรับเขาที่จะได้เห็นหน้าคนที่เขารู้จัก
เย่เฉินมองหน้าเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม：“โคบายาชิอิจิโร่ คุณพูดภาษาจีนได้ดีมากๆ ไม่มีสำเนียงอย่างอื่นเลย ช่วงนี้คุณน่าจะตั้งใจเรียนภาษาจีนมากๆใช่ไหม？”
โคบายาชิอิจิโร่ยิ้มอย่างเขินอายและพูด：“ช่วงนี้ทุกวัน นอกจากเลี้ยงสุนัขแล้ว เวลาที่เหลือฉันก็เอามาเรียนภาษาจีน คนอื่นๆในโรงเลี้ยงสุนัขช่วยฉันฝึกพูดและสอนฉันออกเสียง ทำให้ฉันเรียนรู้ภาษาจีนได้เร็วขึ้น คุณเย่ชมฉันมากเกินไปแล้ว！”
เย่เฉินพยักหน้าและชี้ไปที่โคบายาชิจิโร่ที่คุกเข่าและตัวสั่นอยู่บนพื้นโดยหันหลังให้โคบายาชิอิจิโร่ เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“โคบายาชิอิจิโร่ วันนี้ฉันพาคนที่คุณรู้จักมาเจอคุณ คุณมาดูสิว่าเขาเป็นใคร”
เวลานี้โคบายาชิจิโร่หวาดกลัวมากๆจนตัวสั่นอย่างรุนแรง
ตอนที่เขาได้ยินเสียงของพี่ชาย เขารู้สึกกลัวมากๆ เพราะเขารู้ว่าตัวเองทำผิดและรู้สึกละอายใจ
เพราะตอนนั้นเขาใช้เงินจำนวนมาก ว่าจ้างนักฆ่าญี่ปุ่นจำนวนมากตามฆ่าพี่ชายตัวเองถึงประเทศจีน
เขาถึงขั้นให้เงินเย่เฉินพันล้านหยวน เพื่อให้เย่เฉินฆ่าพี่ชายของเขา
แต่เขาคาดคิดไม่ถึงเลยว่า เย่เฉินหลอกลวงเขามาโดยตลอด เพราะพี่ชายของเขายังมีชีวิตอยู่
ดังนั้นเขากลัวว่าเมื่อพี่ชายเจอหน้าตัวเอง พี่ชายต้องฆ่าเขาให้ตายแน่ๆ
โคบายาชิอิจิโร่ไม่รู้ว่าผู้ชายที่คุกเข่าต่อหน้าเย่เฉินและหันหลังให้เขาจะเป็นน้องชายของตัวเอง เขาได้ยินเย่เฉินพูดว่าพาคนรู้จักมาเจอหน้าเขา ทำให้เขาสงสัยและเดินไปข้างหน้าและอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
ไม่มองไม่รู้ แต่เมื่อเขามองปุ๊บแล้วเห็นหน้าของโคบายาชิจิโร่ ทำให้เขาสะดุ้งเหมือนโดนฟ้าผ่าทันที
จากนั้น โคบายาชิอิจิโร่ก็โกรธจนเส้นเลือดปูด
“ชิจิโร่！แกมันไอ้สารเลว！ฉันเห็นแกเป็นน้องมาโดยตลอด ฉันไม่คิดเลยว่าแกอยากได้ชีวิตของฉัน！ฉันจะฆ่าไอ้เดรัจฉานอย่างแก！”
โคบายาชิจิโร่กลัวจนหัวหดและตะโกนว่า：“พี่ชาย！พี่ชาย！เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้！ตอนนั้นท่านพ่อทานยาที่พี่ชายส่งกลับไป ไม่นานท่านพ่อก็สิ้นใจ ฉันคิดว่าพี่ชายตั้งใจฆ่าท่านพ่อ ฉันก็เลยจะใช้ชีวิตของพี่ชายชดใช้ให้ท่านพ่อ…”
โคบายาชิอิจิโร่พุ่งเข้าไปด้วยความโกรธ จับคอเสื้อของโคบายาชิจิโร่ต่อยหน้าของโคบายาชิจิโร่แบบไม่ยั้ง！
ในเวลาเดียวกัน เขาคบฟันและด่าออกมา：“คำพูดโกหกของแก หลอกคนในตระกูลโคบายา มันอาจจะเป็นไปได้ แต่ถ้าคิดจะมาหลอกฉัน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ！”
“แกคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าแกคิดแผนการอะไรอยู่เหรอ？แกรู้ทั้งรู้ว่าฉันอยู่ประเทศจีน เพราะฉันอยู่ไกล ไม่สามารถฆ่าพ่อได้อยู่แล้ว และฉันจะทำเรื่องนี้เพื่อให้แกได้ผลประโยชน์ทั้งหมดเพื่ออะไร！“
“แกรู้ทั้งรู้ว่าหลังจากท่านพ่อเสียชีวิตไปแล้ว ฉันเป็นลูกชายคนโต ฉันจะได้สืบทอดทรัพย์สินของตระกูลทั้งหมด！”
“ดังนั้นแกก็กล่าวหาว่าฉันฆ่าท่านพ่อ แล้วแกก็ฆ่าฉัน จากนั้นยึดครองทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลโคบายา！