สำหรับคำขู่ของเฝิงจื้อหย่วนทำให้หม่าชาวโกรธมาก ออร่าวิถีบู๊อันทรงพลังก็เล็ดลอดออกมาร่างกาย
หม่าชาวกัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันสาบาน ถ้าแกกล้าทำร้ายลูกของฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยแกไปแน่!”
เฝิงจื้อหย่วนยิ้มเล็กน้อย และไม่สะทกสะท้านกับจิตสังหารของหม่าชาว แล้วพูดว่า “ด้วยความแข็งแกร่งของแก ณ จุดสูงสุดของแดนเทพชั้นยอด จะไม่ปล่อยแดนเหนือมนุษย์ผู้แข็งแกร่งขั้นห้าอย่างฉันงั้นรึ?”
“เอาหล่ะ หยุดพูดไร้สาระกันดีกว่า แกไม่จำเป็นต้องสู้โดยเปล่าประโยชน์ ตอนนี้แกไม่มีทางเลือก ลูกชายของนายอยู่ในมือของฉันแล้ว แต่นายวางใจได้ ว่าฉันจะไม่ทำร้ายเขา ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นรัชทายาทลำดับที่สี่ของราชวงศ์เฝิง”
“และสิ่งที่ฉันจะบอกกับแกก็คือ ถ้าฉันยังอยู่ ลูกชายของนายชาตินี้อย่าได้คิดที่จะออกจากราชวงศ์เฝิง หรือให้พูดก็คือ ถึงแม้ว่านายจะไม่ยอมรับตัวตนของตัวเอง หรือออกจากราชวงศ์เฝิงก็ตาม ลูกชายของนายจะไม่สามารถออกไปไหนได้ ”
“ตอนนี้ บอกฉันได้แล้ว เกี่ยวกับทางเลือกของนาย!”
หม่าชาว สองตาจ้องมองเฝิงจื้อหย่วนอย่างอาฆาต เขาหวังว่าวันหนึ่งเขาจะสามารถหาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดได้ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเขาจะถูกพ่อผู้ให้กำเนิดกักขังไว้ถึงกับยังเอาเสี่ยวจิ้งอันมาข่มขู่เขาด้วย
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หม่าชาวก็พูดว่า “ผมรับปากคุณได้ แต่คุณต้องรับปากกับฉันข้อหนึ่ง!”
เฝิงจื้อหย่วนขมวดคิ้ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่าได้ตั้งข้อตกลงกับฉัน เพราะตอนนี้นายยังไม่มีคุณสมบัติ หากนายต้องการตั้งข้อตกลงกับฉัน ก็จงทุ่มสุดตัวเพื่อให้ได้สิทธิ์พูดในราชวงศ์เฝิงมากขึ้น หากวันหนึ่ง นายสามารถสืบทอดบัลลังก์ของราชวงศ์เฝิงได้ ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับนาย”
หม่าชาวรู้มาก่อนว่าราชวงศ์นั้นไร้ความรู้สึก แต่เขาไม่เคยคิดว่าราชวงศ์จะไร้ความรู้สึกได้ขนาดนี้
หม่าชาวกัดฟันพูดว่า “ผมสามารถรับปากกับคุณ ยอมรับตัวตนของผม และผมก็ยังสามารถรับปากกับคุณ อยู่ในราชวงศ์เฝิง แม้กระทั่งยอมแพ้ทุกอย่างในโลก แต่คุณต้องรับปากกับผมหนึ่งข้อ ไม่เช่นนั้น ถึงแม้จะตาย ผมก็ไม่ยอมรับว่าตัวตนของผมเป็นใคร”
หม่าชาวถูกขังในราชวงศ์เฝิงมาหลายเดือนแล้ว เฝิงจื้อหย่วนก็รู้ดี ว่าลูกชายที่หายสาบสูญไปนานของเขานั้นมุ่งมั่นเพียงใด ไม่เช่นนั้นเขาคงจะยอมไปนานแล้ว
ตอนนี้ในเมื่อพูดอย่างนี้แล้ว เขาก็ต้องยืนกรานที่จะทำอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นต่อให้ตายไป เขาก็ไม่ยอมรับตัวตนของเขา
เฝิงจื้อหย่วนก็พูดขึ้นทันที “บอกฉันมา นายต้องการให้ฉันตกลงอะไรกับนาย”
หม่าชาวกล่าวว่า “ปล่อยเฝิงเสียวหว่านกับลูกชายผมไป พี่อ้ายอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูกชาย”
เมื่อเขาพูดประโยคนี้หม่าชาวรู้สึกเหมือนมีมีดแทงมาที่หัวใจ ซึ่งหมายความว่าเขาจะสูญเสียอ้ายหลินและลูกชายของเขาไปตลอดกาล
แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจจากอ้ายหลินและลูกชายไป แต่เขารู้ดีว่าราชวงศ์เฝิงนั้นแข็งแกร่ง และด้วยพลังของเขาในตอนนี้ เขาไม่สามารถปกป้องภรรยาและลูกของเขาได้
ในเมื่อปกป้องไม่ได้ ก็ให้พวกเขากลับมาอยู่ร่วมกัน แล้วทุกอย่างเขาจะเป็นคนรับผิดชอบเอง
เขาจะอยู่ในราชวงศ์เฝิง ฝึกฝนอย่างหนัก และทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น เมื่อเขามีกำลังที่จะออกจากราชวงศ์เฝิง เขาจะจากไปโดยไม่ลังเล แล้วไปตามหาภรรยาและลูกของเขา
เฝิงจื้อหย่วนขมวดคิ้ว “ลูกชายของนายเป็นสายเลือดโดยตรงของราชวงศ์เฝิง หรือรัชทายาทลำดับที่สี่ ทันทีที่เขาเกิดมา เขาก็เป็นรัชทายาทลำดับที่สี่ของราชวงศ์เฝิง ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เขาไป”
หม่าชาวพูดอย่างโกรธเคือง “เฝิงจื้อหย่วน! ทคุณทำเกินไปแล้ว! ลูกชายของผมก็เป็นหลานชายของคุณเช่นกัน คุณใจร้ายกับลูกชายของตัวเอง ยังจะโหดร้ายกับเด็กที่อายุแค่ไม่กี่เดือนอย่างนั้นเหรอ?”
เฝิงจื้อหย่วนเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่นาน เขาก็พูดอย่างเคร่งขรึม “ในฐานะรัชทายาทของราชวงศ์ ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่พวกนายพ่อลูกต้องแบกรับ”
“นายรู้ไหม ทำไมฉันกับแม่ของนายถึงสูญเสียนายไปในตอนนั้น? เพียงเพราะนายเป็นรัชทายาทของราชวงศ์เฝิง และในราชวงศ์เฝิง ผู้ชายคนแรกที่เกิดในแต่ละรุ่นคือรัชทายาทของตอนนี้ ”
“ก็หมายความว่า ตั้งแต่ที่นายเกิดมา นายก็กลายเป็นรัชทายาทรุ่นนี้แล้ว มีบางคนคิดว่านายจะทำร้ายผลประโยชน์ของเขา ดังนั้นถึงมีการแทนทสับเปลี่ยนราชโอรส นายเพิ่งเกิดมาก็ถูกสับเปลี่ยนแล้ว”
“ฉันสามารถปล่อยลูกชายของนายไปได้ แต่นายต้องคิดให้ดีๆ เมื่อลูกชายของนายออกจากราชวงศ์เฝิง เขาจะตกเป็นเป้าหมายทันที เพราะเขาคือรัชทายาทของราชวงศ์เฝิงตั้งแต่กำหนด เหมือนกับนาย”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฝิงจื้อหย่วน หม่าชาวก็แสดงสีหน้าอันเจ็บปวด เขารู้ว่าสำหรับอ้ายหลินแล้วลูกสำคัญขนาดไหน แต่ราชวงศ์เฝิงยอมรับเพียงเขาและลูกชายเท่านั้น แต่ไม่ใช่สำหรับอ้ายหลิน
เด็กอยู่กับเขา แล้วอ้ายหลินล่ะจะทำยังไง?
แต่ถ้าเด็กถูกพาตัวออกไป ตามที่เฝิงจื้อหย่วนกล่าว เด็กจะตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต
สีหน้าของหม่าชาวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกไร้อำนาจ
ในอดีต มีหยางเฉินอยู่เคียงข้างเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็มีหยางเฉิน แต่ตอนนี้ ทุกอย่างต้องพึ่งตัวเขาเองเท่านั้น
“ตอนนี้ เพียงแค่ยอมรับตัวตนของนาย นายก็จะได้รับอำนาจของราชวงศ์เฝิง ดังนั้นจึงมีความมั่นใจที่จะปกป้องลูกชายของนาย สำหรับผู้หญิงของนาย การอยู่ห่างจากราชวงศ์เฝิงนั้นเป็นเรื่องที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว”
“สิ่งที่ต้องพูดฉันพูดไปหมดแล้ว ตอนนี้การตัดสินใจทั้งหมด อยู่ที่นายแล้ว”
เฝิงจื้อหย่วนหยุดพูด ความเย่อหยิ่งของเขาหายไปในทันที หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วจากไป
หม่าชาวถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในห้องลับๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ในเวลาเดียวกัน ร่างอ่อนเยาว์คนหนึ่งเดินออกจากสนามบินนานาชาติเมืองราชวงศ์เฝิง
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาเดินออกมา ก็มีรถโรลส์-รอยซ์สีดำจอดอยู่ข้างๆเขา กระจกก็เลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าวัยกลางคน
หยางเฉินขมวดคิ้วอย่างไร้รอยเหี่ยวย่น เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังมาหาเขา
ชายวัยกลางคนถามว่า “คุณเป็นผู้รักษาดินแดนเหนือ หยางปูไป้ ผู้ซึ่งอ้างตัวว่าสามารถเอาชนะครึ่งประเทศได้ด้วยตัวคนเดียว หยางเฉิน?”
ตอนที่เขานั่งอยู่ในรถและกำลังมองไปที่หยางเฉิน สายตาของเขายังคงดูถูกเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาดูหมิ่นระดับชายแดนเหนืออย่างหยางเฉินมาก
หยางเฉินแปลกใจเล็กน้อย อีกฝ่ายรู้ตัวตนของเขาดี จะมีใครอีกนอกจากราชวงศ์เฝิง？
หยางเฉินถามอย่างเย็นชา “นายเป็นใคร?”
ชายวัยกลางคนกล่าวว่า “เฝิงจื้อเอ้า!”-
เมื่อได้ยินชื่อนี้ หยางเฉินขมวดคิ้ว ก่อนที่เขาจะมาที่เมืองราชวงศ์เฝิง เขาพอจะเข้าใจรู้สถานการณ์ของราชวงศ์เฝิงบ้างแล้ว และเขาก็คุ้นเคยกับชื่อเฝิงจื้อเอ้าเป็นอย่างดี
เฝิงจื้อเอ้ารัชทายาทคนต่อไปในบัลลังก์ของราชวงศ์เฝิง ในตอนที่หม่าชาวถูกสับเปลี่ยนองค์ชาย ดังนั้นจึงเป็นไปได้มากว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
จากลักษณะของเฝิงจื้อเอ้า หยางเฉินรู้สึกถึงออร่าที่น่าสะพรึงกลัว เขาเป็นรัชทายาทของราชวงศ์เฝิง และวิถีบู๊ของเขาแข็งแกร่งมาก
หยางเฉินมีความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า ซึ่งสามารถทำให้เขารู้สึกถึงแรงกดดันของวิถีบู๊ เห็นได้ชัดว่าแดนวิถีบู๊ของอีกฝ่ายเหนือกว่าเขา ซึ่งหมายความว่าแดนวิถีบู๊ของอีกฝ่าย น่าจะอยู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นหก
รัชทายาทของราชวงศ์เฝิง มีความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ถ้าอย่างนั้นผู้นำของราชวงศ์เฝิง จะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?