ตอนที่ 2527 ปล่อยไก่
สามีของเคย์โกะก็ร้อนรนใจไม่ต่างกันแต่พอสบายใจขึ้นบ้าง ขอแค่ติดต่อโจรลักพาตัวได้ก็พอ ไม่ว่าอีกฝ่ายยื่นข้อเสนออะไรเขาจะหาทุกวิถีทางสนองเจ้าโจรลักพาตัวให้ได้
ขอเพียงลูกชายเขาสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัยก็พอ!
“คุณแม่…คนร้ายถูกคุณน้าตีจนตายไปแล้ว!” อิจิโร่พูดเสียงเบา
เคย์โกะฟังไม่เข้าใจก็หลงคิดว่าลูกชายตกใจจนสติหลุดไปแล้ว ทันใดนั้นเหมยเหมยเลยเอาหูโทรศัพท์มาบอก “คุณเคย์โกะ ลูกชายของคุณอยู่กับฉัน แต่เขาไม่ยอมไปโรงพยาบาล คุณช่วยมารับลูกชายของคุณให้เร็วที่สุด อย่าทำให้ตำรวจระแวงนะคะ!”
เคย์โกะผู้น่าสงสารที่เสียใจแทบแย่กระทั่งตอนนี้ยังคิดว่าเหมยเหมยเป็นโจรลักพาตัว แถมยังคิดว่าเธอกำลังใช้อาการบาดเจ็บของลูกชายมาข่มขู่เธอจึงทำเอาเธอตกใจจนรีบเอ่ยตอบ “เธอวางใจได้ เราจะไม่แจ้งตำรวจอย่างแน่นอน ขอเพียงเธอไม่ทำร้ายลูกชายฉัน ฉันจะตอบรับเงื่อนไขของเธอทุกอย่างเท่าที่ฉันทำได้…ขอร้องละอย่าทำร้ายลูกชายฉัน!”
โยโกยามะ คาวากุจิก็เลื่อนหน้าเข้ามาเอ่ยอย่างร้อนรนใจอีกคน “ผมคือโยโกยามะ คาวากุจิ พวกคุณยื่นข้อเสนอมาได้เต็มที่ ผมจะพยายามตอบรับให้ถึงที่สุด ขอแค่พวกคุณอย่าทำร้ายลูกชายผมก็พอ!”
เหมยเหมยร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก สองสามีภรรยาคู่นี้คงไม่ได้ตกใจจนสติเลอะเลือนไปแล้วหรอกนะ!
“ฉันไม่ใช่โจรลักพาตัวและไม่ได้ต้องการเงิน รีบมาที่ตึกกาแล็กซี่ภายในครึ่งชั่วโมง รอนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว!” เหมยเหมยตอบกลับไปอย่างไม่พอใจพร้อมกดวางสาย
“ไม่นานพ่อแม่เธอก็จะมาแล้ว เดี๋ยวน้าปล่อยเธอไว้ตรงนั้นก่อนดีไหม?”
เหมยเหมยชี้ไปตรงซอยเล็ก ๆข้างตึกใหญ่ เธอไม่คิดจะพบสองสามีภรรยาคู่นี้ เธอจะเลียนแบบจอมยุทธในนิยายกำลังภายใจที่ทำความดีไม่ทิ้งชื่อเอาไว้…มาเงียบ ๆแล้วก็จากไปเงียบ ๆ!
ไม่เอาชื่อเสียงผลประโยชน์ใด ๆไปด้วย!
เหมยเหมยยิ้มอย่างสุขใจคนเดียว ความรู้สึกที่ได้ทำความดีมันช่างดีจริง ๆ!
เธอแอบยืดเวลากลับบ้านต่อไปครึ่งปี…ไว้เบื่อเมื่อไรค่อยกลับบ้านแล้วกัน!
“คุณน้า…คุณน้าไม่กลับบ้านด้วยกันกับผมเหรอ? ผมอยากจะขอบคุณคุณน้า!” อิจิโร่ชักจะร้อนใจ เขารู้สึกขอบคุณคุณน้าคนสวยมากและชอบน้องสาวคนน่ารักมาก เขาไม่อยากแยกจากกันเลย
“ไม่ไปแล้วละ เราต้องไปแล้ว อนาคตไว้พบกันใหม่ถ้ามีวาสนานะ!”
เหมยเหมยปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม เสี่ยวเป่าเห็นสีหน้าผิดหวังของอิจิโร่ก็อดยิ้มได้ใจไม่ได้ หึ…คิดจะแย่งน้องสาวกับเขาเหรอ ไม่มีทางหรอก!
“เอาละ…เธออดทนอีกหน่อย เดี๋ยวพ่อแม่ก็มาถึงแล้ว ลาก่อนนะ!”
เหมยเหมยวางอิจิโร่ไว้บนพื้นแล้วช่วยห่มผ้าให้เขาอย่างระมัดระวัง พอเห็นรอยบาดแผลเหวอะหวะตามตัวเด็กเธอก็เสียใจภายหลังที่เมื่อครู่จบชีวิตชายคนนั้นง่ายเกินไป น่าจะทรมานอีกหลาย ๆวันให้มันอยากตายแต่ตายไม่ได้ดีกว่า!
“อย่ากลัว…นี่เป็นแค่ฝันร้าย ตื่นมาก็จะผ่านไปแล้ว…” เหมยเหมยปลอบเสียงอ่อนโยน
อิจิโร่ตัวเกร็งเล็กน้อย เมื่อเขาหวนนึกถึงประสบการณ์ดั่งตกขุมนรกมาเมื่อก่อนหน้านี้ เกรงว่าเขาคงลืมไม่ลงไปตลอดชีวิต…
“ผมชื่อโยโกยามะ อิจิโร่” อิจิโร่เอ่ยชื่อตัวเองอีกครั้ง
“จำได้แล้ว ไว้พบกันใหม่นะ!”
เหมยเหมยลูบศีรษะอิจิโร่เบา ๆแล้วจูงมือเล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าจากไป เล่อเล่อหันมายิ้มสดใสให้อิจิโร่ที่นอนอยู่บนพื้นพลางโบกมืออวบกล่าว “ลาก่อนนะ…พี่อิจิโร่!”
พอเห็นสองสามีภรรยาเคย์โกะอุ้มอิจิโร่ไปแล้วเหมยเหมยถึงวางใจ ภารกิจสำเร็จแล้ว ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว!
แต่ก่อนหน้านั้นต้องโทรหาอีกสายหนึ่งก่อน!
เคย์โกะอุ้มลูกชายหลังจากผ่านการสูญเสียร้องไห้อย่างดีใจสุดฤทธิ์ แต่ไม่นานเธอก็สังเกตเห็นรอยบาดแผลสุดอนาถตามตัวลูกจนเกือบเป็นลมหมดสติอีกครั้ง…ลูกของเธอผ่านเรื่องราวอะไรมากันแน่?
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เคย์โกะพยายามกลั้นใจรับสาย เมื่อได้ยินเสียงเหมยเหมยก็ตะโกนด้วยแรงโทสะ “ทำไมเธอต้องทำร้ายลูกของฉันด้วย? เธอยังมีความเป็นคนอยู่ไหม? ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่!”
……………………..
ตอนที่ 2528 ความจริงปรากฏ
เคย์โกะเข้าใจผิดว่าเหมยเหมยเป็นคนที่ทำร้ายอิจิโร่จึงกราดด่าด้วยความโกรธ
เหมยเหมยไม่คิดว่าทำดีแล้วจะไม่ได้ดีจึงย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว ดูท่าทางเคย์โกะคนนี้จะได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีแต่กลับไม่รู้จักแยกแยะ!
“ฉันแค่จะโทรบอกคุณว่าอิจิโร่โดนคนร้ายทารุณมา ทางที่ดีคุณให้จิตแพทย์ช่วยดูอาการให้เขาด้วย แล้วก็…คุณช่วยเข้าใจไว้ด้วยว่าคนที่ทำร้ายลูกชายคุณไม่ใช่ฉัน วันหลังเรื่องไหนถ้ายังไม่รู้ดีก็อย่าตำหนิคนอื่นไปเรื่อย!”
เหมยเหมยโกรธจนตัดสายไป ทำคุณบูชาโทษจริง ๆ!
ไม่สนใจแล้ว!
“เราไปเอาของที่โรงแรมก่อนค่อยไปเสี่ยงโชคที่สนามบิน ซื้อตั๋วที่ไหนได้ค่อยไปที่นั่นแล้วกันดีไหม?” ไม่นานเหมยเหมยก็ลืมเรื่องขุ่นหมองและเริ่มนึกเรื่องสนุกขึ้นมา
“คุณแม่…หิวแล้ว…” เล่อเล่อมุ่นคิ้วแน่นพลางเตือนแม่ตัวเองอย่างเอือมระอา
สามชั่วโมงก่อนบอกจะพาเธอไปทานเนื้อแต่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่เศษเนื้อ เธอหิวแทบแย่แล้ว!
“โอ๊ย…แม่ลืมเรื่องนี้ไปเลย ไป ไปทานเนื้อกัน!”
เหมยเหมยรู้สึกผิดจับใจ ยุ่งจนหัวหมุนไปหมด
เล่อเล่อเขย่งปลายเท้ากระซิบชิดหูเสี่ยวเป่า “คุณแม่โง่จังเลย…”
เสี่ยวเป่าเห็นด้วยอย่างมากและตอบกลับเสียงเบาเช่นกันว่า “…ฉะนั้นเราถึงต้องฉลาดหน่อย ไม่งั้นคุณน้าอาจถูกคนร้ายขายทิ้งได้!”
“อื้ม!” เล่อเล่อพยักหน้าแรง ๆ มีเธอคอยจับตาดูคุณแม่อยู่ไม่มีทางถูกขายแน่
ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งในกรุงเกียวโต
เคย์โกะกับสามีคอยดูคุณหมอตรวจร่างกายให้ลูกชายด้วยความร้อนใจ พวกเขาเห็นรอยแผลบนตัวอิจิโร่ก็ทั้งปวดใจทั้งโกรธ แต่ยิ่งกว่านั้นคือเป็นห่วงสุขภาพของอิจิโร่ ไม่รู้ว่าอิจิโร่ประสบพบเจอเรื่องอะไรมาบ้าง?
“อิจิโร่เป็นอย่างไรบ้าง?”
ในที่สุดคุณหมอก็ตรวจเสร็จ เคย์โกะรีบเอ่ยปากถามอย่างทนไม่ไหวพร้อมใจที่จุกอยู่ตรงลิ้นปรี่ กลัวจะได้ยินคำตอบที่เธอกลัวที่สุด
“คุณชายเล็กถูกคนเอาตะปูตอกและเทียนหยดใส่ แล้วก็พวกลวดค้อนต่าง ๆจนส่งผลกระทบต่อร่างกายอย่างหนักซึ่งล้วนเป็นแค่แผลนอกกายทั้งนั้น ไม่นานก็จะกลับมาฟื้นฟูหายได้ แต่คุณชายเล็กต้องได้รับการฟื้นฟูเรื่องสภาพจิตใจด้วย นี่เป็นหนทางที่ยาวไกล ต้องการความอดทนและความร่วมมือของคุณพ่อคุณแม่ด้วย” คุณหมอกล่าว
“ได้เลย จะให้ความร่วมมือแน่ ๆ!” สองสามีภรรยาพยักหน้ารัวและนึกโทษตัวเอง
“ฉันผิดเอง…ทำไมฉันต้องไปซื้อเสื้อผ้าด้วย ถ้าฉันไม่ซื้อเสื้ออิจิโร่ก็คงไม่…” เคย์โกะเอามือปิดหน้าร้องไห้
“ผมก็ผิดด้วย ผมน่าจะไปด้วยกันกับพวกคุณ!” คาวากุจิรู้สึกผิดกว่าเดิมเป็นเท่าตัว เพราะงานที่ไม่มีวันหมด ถ้าเขายอมทิ้งงานส่วนหนึ่งไปพักร้อนกับภรรยาและลูกชายทุกอย่างก็ไม่มีทางเกิดขึ้น!
“ต้องตามจับโจรลักพาตัวคนนั้นให้ได้ เธอเหิมเกริมนัก…ทำร้ายอิจิโร่แล้วยังโทรมาขู่อีก…ทำไมถึงไร้ความเป็นคนขนาดนี้!” เคย์โกะกัดฟันกรอด กระทั่งตอนนี้เธอยังหลงคิดว่าเหมยเหมยคือโจรลักพาตัว
“แน่นอน ผมได้บอกทางตำรวจแล้ว พวกเขากำลังตามหาผู้หญิงคนนั้นอย่างเต็มที่!” คาวากุจิก็โกรธไม่น้อยไปกว่ากัน
อิจิโร่ที่สลบไปหลังได้พบคุณพ่อคุณแม่ก็ค่อย ๆฟื้นขึ้นช่วงหัวค่ำ หลังจากเห็นคุณพ่อคุณแม่ที่คอยอยู่เคียงข้างก็ยิ้มอย่างดีใจ ในที่สุดฝันร้ายก็ผ่านไปสักที
“คุณพ่อ คุณแม่ คุณน้าคนสวยช่วยผมเอาไว้ คุณพ่อคุณแม่ขอบคุณแทนผมที!” อิจิโร่พูดด้วยเสียงอ่อนแรง
บุญคุณเพียงหยดน้ำก็ต้องตอบแทนดั่งสายธาร ยิ่งกว่านั้นคือบุญคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้ ในเมื่อตอนนี้เขายังเด็กก็ให้คุณพ่อคุณแม่ช่วยตอบแทนแทนเขาเถอะ!
เคย์โกะกับสามีมองหน้ากัน คุณน้าคนสวย?
เหมือนจะมีตรงไหนแปลกพิกลแหะ?
“อิจิโร่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เคย์โกะถาม
……
อิจิโร่เล่าเหตุการณ์ไปคร่าว ๆ “ผมคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณพ่อคุณแม่อีกแล้ว แต่คุณน้าคนสวยช่วยผมเอาไว้แล้วก็ถามถึงเบอร์โทรของคุณแม่ บอกว่าจะให้คุณแม่มารับผม!”
เคย์โกะถึงเข้าใจว่าตัวเองได้ปล่อยไก่ตัวใหญ่เข้าเสียแล้ว ความรู้สึกอับอายถาโถมเข้ามา
นี่เธอกลับพลั้งปากว่ากล่าวผู้มีพระคุณอย่างไม่น่าให้อภัย สมควรตายจริง ๆ!
………………