ตอนที่ 2525 ตามล้างตามเช็ด
“ขอบคุณครับคุณน้า!”
อิจิโร่จำเหมยเหมยได้ซึ่งก็คือคุณน้าคนสวยที่พักอยู่ห้องตรงข้ามเขากับคุณแม่นั่นเอง น้องชายกับน้องสาวของคุณน้าก็สวยน่ารักมากเช่นกัน รวมถึงสุนัขกับกระรอกที่สร้างความหวั่นไหวให้แก่เขาด้วย
เดิมคิดว่าจะไม่ได้พบคุณพ่อคุณแม่อีกแล้วแต่ตอนนี้กลับได้เห็นแสงตะวันใหม่อีกครั้ง อิจิโร่สูดอากาศเข้าปอดเฮือกหนึ่งอย่างอดไม่ได้ ไม่เคยรู้สึกอากาศสดชื่นเท่านี้มาก่อนเลย!
“เธอพูดภาษาฮวาเซี่ยได้เหรอ? เก่งจังเลย…” เหมยเหมยตกใจอย่างมาก แม้ภาษาฮวาเซี่ยของเด็กคนนี้จะแข็งทื่อไปหน่อยแต่ฟังดูก็รู้ว่าผ่านการเรียนการสอนอย่างจริงจังมาก่อน
อิจิโร่ก็ยิ้มตอบแต่กลับโดนแผลเลยอดขมวดคิ้วไม่ได้
“เธอไม่ต้องพูดแล้ว น้าจะส่งเธอไปทำแผลที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นจะอักเสบได้” เหมยเหมยปรามไม่ให้เขาพูดอีก เด็กคนนี้ถูกอบรมสั่งสอนมาอย่างดี เจ็บตัวขนาดนี้ยังรักษามารยาทที่ดีไว้ได้ ไม่เลวเลยจริง ๆ!
“คุณน้า…อย่าไปโรงพยาบาล รบกวนคุณน้าช่วยติดต่อแม่ผมได้ไหม?” อิจิโร่สีหน้าเปลี่ยนไปพยายามอดกลั้นต่อความเจ็บปวดแล้วร้องขอ
“แต่เธอบาดเจ็บสาหัสมาก…”
“ไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บ คุณน้า ผมคือโยโกยามะอิจิโร่ รบกวนคุณน้าช่วยติดต่อแม่ให้ผมที ขอร้องละครับ!”
เหมยเหมยจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นโยโกยามะอิจิโร่หรือนิโระ รู้แค่ว่าเด็กคนนี้หัวรั้นเกินไป บาดแผลมากขนาดนี้จะไม่เจ็บได้อย่างไรกันล่ะ เธอคิดจะเกลี้ยกล่อมอีกหน่อยแต่เสี่ยวเป่ากลับทำสีหน้าแปลก ๆแล้วพูดขึ้นกะทันหัน “คุณน้า…พาเขาไปหาแม่เถอะ”
เสี่ยวเป่ามองด้วยสายตาจริงจัง คิดไม่ถึงว่าการที่คุณน้าลงมือช่วยเด็กคนหนึ่งจะเป็นถึงทายาทผู้สืบตระกูลโยโกยามะได้!
ตระกูลโยโกยามะเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของประเทศญี่ปุ่น ไม่ได้ถือตัวอย่างสามตระกูลอื่นแต่อำนาจด้านการเงินและสถานะกลับใหญ่สุดในสี่ตระกูล แม้แต่นายกรัฐมนตรียังไม่กล้าดูถูกตระกูลนี้เลย
ถือว่าเฮ่อเหลียนเช่อทุ่มเทกับลูกชายมากพอสมควร ต่อให้ตัวเขานึกปวดศีรษะกับเรื่องเส้นสายสัมพันธ์อันแสนซับซ้อนมาก แต่ก็ยังวิเคราะห์เหล่าตระกูลทรงอิทธิพลของแต่ละประเทศทั่วโลกให้เสี่ยวเป่าฟัง ซึ่งตระกูลโยโกยามะก็เป็นหนึ่งในนั้น
ทว่าตระกูลนี้ลึกลับถ่อมตัวเกินไปไม่มีแม้แต่รูปถ่ายหลุดออกมาแม้แต่รูปเดียว รู้เพียงว่าตระกูลนี้มีสมาชิกในตระกูลน้อยลูกหลานไม่มาก ได้ข่าวว่าเมื่อเจ็ดปีก่อนตระกูลโยโกยามะได้ให้กำเนิดทายาทรุ่นที่สามที่คาดว่าคงเป็นอิจิโร่ในอ้อมแขนคุณน้านั่นเอง
คุณน้านี่ช่างโชคดีเหลือเกิน!
แต่เสี่ยวเป่าก็นึกแปลกใจมากเช่นกันจึงอดถามไม่ได้ “ถ้านายคือโยโกยามะอิจิโร่ ทำไมออกมาถึงไม่มีบอดี้การ์ดคอยติดตามเลยล่ะ?”
นี่ไม่เข้ากับสถานะหนึ่งในสี่ตระกูลยักษ์ใหญ่เลยนี่นา ขนาดเขากับคุณน้าออกมายังมีบอดี้การ์ดคอยตามอยู่ตั้งสี่คน!
อิจิโร่ยิ้มอย่างเขินอาย “พวกเราย้ายออกมาแล้ว!”
เสี่ยวเป่าเองก็ยิ้มตอบเช่นกัน รอยยิ้มลึกลับยากจะคาดเดาได้ เขาส่งสายตาเหมือนรู้กันให้กับอิจิโร่ราวกับสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยสองตัวไม่มีผิด
เล่อเล่อลูบศีรษะ พี่ชายสองคนยิ้มได้แปลกจัง!
ขณะเดียวกันคนที่มึนไปด้วยยังมีเหมยเหมยอีกคน กระทั่งตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจว่าชื่อโยโกยามะอิจิโร่สื่อถึงอะไร ในเมื่อเสี่ยวเป่าบอกว่าไม่ต้องไปโรงพยาบาลก็เชื่อฟังเสี่ยวเป่าแล้วกัน!
“บอกเบอร์ของแม่เธอกับน้ามาสิ น้าจะโทรหาแม่เธอเดี๋ยวนี้เลย” เหมยเหมยเร่งอิจิโร่ เธอต้องรีบทำเวลา ถ้าศพของเจ้าโรคจิตนั่นถูกพบเข้าก็ไปจากที่นี่ยากแล้ว
แต่เจ้าโรคจิตนั่นอาศัยอยู่ที่ลับตาคนขนาดนั้น ปกติน่าจะไม่มีการไปมาหาสู่กับคนอื่น ๆหรอก ฉะนั้นคงไม่ถูกพบไวขนาดนั้นหรอกมั้ง!
หลังจากพวกเหมยเหมยจากไปชาวตะวันตกสองคนก็ปีนหน้าต่างเข้าไปพลางยักไหล่ใส่ชายหนุ่มที่สิ้นใจอยู่บนพื้น ลูกน้องสองคนของเหยียนหมิงซุ่นก็รีบเดินทางมาเช่นกัน พอเห็นชายหนุ่มเสียชีวิตก็อดยิ้มขมขื่นไม่ได้
คุณนายเสพติดการฆ่าคนไปแล้วหรือเนี่ย!
ลูกน้องจำต้องโทรรายงานให้เหยียนหมิงซุ่นรับรู้ เหยียนหมิงซุ่นที่เพิ่งทะเลาะกับนักการทูตฝั่งอเมริกามาหมาด ๆได้ยินดังนั้นก็ด่ากลับอย่างไม่สบอารมณ์ “ตายแล้วก็ตายไปสิ เคลียร์สถานที่เกิดเหตุให้ดี แค่นี้ยังต้องให้ฉันสอนพวกนายหรือไง?”
……………………….
ตอนที่ 2526 เข้าใจผิด
“พวกนายจะทำอย่างไรกับเจ้าหมอนี่ดี? อากาศร้อนขนาดนี้ไม่นานคงเน่า” ชาวตะวันตกคนหนึ่งชี้ไปที่ศพของชายหนุ่มแล้วกล่าวด้วยสีหน้ารังเกียจ
“เผาทีเดียวเลย!”
การเผาคือวิธีทำลายศพที่รวดเร็วและสะอาดที่สุด เผาให้หมดจดจนตามสืบอะไรไม่ได้
“โอเค…ฉันไปหาน้ำมัน!”
ชาวตะวันตกปรบมือเห็นด้วย นับว่าโชคดีไม่หยอกที่บ้านของชายคนนี้มีน้ำมันแก๊สอยู่ขวดหนึ่งพอดี พวกเขาเอาปากกาอัดเสียงออกมาแล้วราดน้ำมันตามบริเวณบ้าน
ทุกอย่างเตรียมพร้อมรอเพียงก้นบุหรี่มวนเดียว!
“ฉันขอสูบก่อน ใกล้จะได้แล้ว…เพื่อน ผู้หญิงคนสวยคนนั้นคือคุณนายของพวกนายเหรอ? สุดยอดไปเลยนะ ฆ่าคนเด็ดขาดกว่าพวกเราอีก!” ชาวตะวันตกสูบบุหรี่ไปก็ตีสนิทกับลูกน้องไป
“อย่ายุ่งให้มาก…”
ลูกน้องปรายตามองเขาอย่างเย็นชาแวบหนึ่งอย่างไม่มีอารมณ์จะตีสนิทกับพวกเขา เขาสูดจมูกทีก็ได้กลิ่นชวนอ้วกท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดและน้ำมัน พอเห็นแมลงวันบินว่อนกลางอากาศพวกเขาก็เข้าใจทันทีจึงหันมองไปยังต้นแอปเปิ้ลตรงมุมลานบ้านอย่างพร้อมเพรียง
ทั้งบริเวณนี้มีเพียงใต้ต้นไม้นั่นที่มีความเป็นไปได้ว่าจะซ่อนศพไว้มากที่สุดแล้ว!
“ไม่รู้ว่าใต้ต้นไม้นั่นซ่อนศพไว้มากเท่าไหร่…เจ้าหมอนี่ตายไม่น่าสงสารเลยสักนิด ถ้าเป็นฉันก็คงอดใจไม่ให้ฆ่าเขาไม่ไหว…ฆ่าคนได้ไม่มีขอบเขตเลยแม้แต่นิด!” ชาวตะวันตกมองเหยียดชายบนพื้น
ต่อให้เขาเคยรับจ้างฆ่าคนมาเช่นกัน แต่กับโรคจิตที่เข่นฆ่าคนบริสุทธิ์แบบนี้ก็มีแต่อยากจะยกนิ้วกลางใส่เท่านั้นแหละ!
พระเจ้าไม่มีทางยกโทษให้เขาแน่!
“โอเค…ไปหาซาตานซะเถอะ!”
ชาวตะวันตกสูดหายใจเฮือกใหญ่พลางดีดก้นบุหรี่ที่มีประกายไฟใส่กองน้ำมันจนไฟลุกท่วม ไม่นานก็ล้อมรอบตัวบ้านจนเกิดควันไปทั่วอาณาบริเวณ
“ซาโยนาระ…”
พวกเขาทั้งสี่คนวางปากกาอัดเสียงไว้หน้าประตู หนึ่งในสี่คนกลอกลูกตาทีหนึ่งก่อนจะเอาก้อนหินมาเขียนตัวอักษรบนประตู เป็นภาษาญี่ปุ่นที่เป็นระเบียบสวยงามว่า ‘ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ผดุงธรรมแทนสวรรค์’
ทั้งสี่คนสบตายิ้มให้กันแล้วแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ชาวบ้านที่อยู่ห่างไกลออกไปไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบ้านหลังนี้ แต่มีคนเห็นควันหนาเลยรีบวิ่งมา
เหมยเหมยไม่รู้เลยว่ามีคนตามล้างตามเช็ดให้เธอแล้ว ภายในชุมชนยากไร้ไม่เห็นตู้โทรศัพท์สาธารณะเลย เธอมีโทรศัพท์ส่วนตัวสามารถใช้โทรบอกได้แต่เธอไม่ใช้เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นวางแผนทำร้ายเธอ ดังนั้นเธอจะเปิดเผยเบอร์โทรของตัวเองไม่ได้เชียว
เสี่ยวเป่าหันกลับมามองฉับพลัน จากนั้นก็เห็นกลุ่มควันหนาลาง ๆเลยอมยิ้มน้อย ๆ
ไม่ง่ายเลยกว่าจะเดินออกจากชุมชนยากไร้ได้ จนในที่สุดเหมยเหมยก็เจอตู้โทรศัพท์สาธารณะเลยกดเบอร์โทรออก คนรับสายเป็นเสียงผู้ชายคนหนึ่ง เหมยเหมยชะงักไปทีก่อนจะถามเสียงเบา “คือคุณทากาฮาชิเคย์โกะหรือเปล่า?”
“รอสักครู่ ผมคือสามีของเธอ ผมจะให้เธอรับสาย” เสียงของผู้ชายถึงจะแหบแห้งมากแต่ก็ยังมีมารยาทซึ่งพอจะรู้ได้ว่าได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี
“ฮัลโหล ฉันคือทากาฮาชิ เคย์โกะ ไม่ทราบว่าคุณคือ…”
เสียงของคุณแม่แหบยิ่งกว่า เธอไม่เหลือความสดใสและอ่อนหวานในช่วงเช้าอีกต่อไป พอจะเห็นได้ว่าในเวลาสั้น ๆ เพียงครึ่งวันเธอจะเสียใจมากแค่ไหน!
เหมยเหมยยกหูโทรศัพท์ไว้ข้างหูอิจิโร่ อิจิโร่เรียกเสียงเบา “คุณแม่…”
เคย์โกะชะงักงันตามด้วยความดีใจที่ถาโถมเข้ามา แต่เธอไมได้เผลอกรีดร้องพลางกวาดตามองรอบตัวแล้วขยิบตาให้สามีแวบหนึ่ง ทั้งคู่ย้ายมาอยู่ในที่ลับตาคนเคย์โกะถึงถามเสียงเบา “อิจิโร่…มีคนร้ายลักพาตัวลูกไปใช่ไหม? ไม่ต้องกลัว แม่จะตอบรับทุกเงื่อนไขของพวกเขา จะช่วยลูกออกมาให้ได้…”
ที่แท้เคย์โกะก็คิดว่าเหมยเหมยเป็นคนลักพาตัว ใช่ว่าอดีตจะไม่เคยเกิดเหตุลักพาตัวในตระกูลมาก่อน เมื่อนั้นตระกูลเลือกแจ้งตำรวจเป็นอันดับแรกแต่สุดท้ายกลับไม่สามารถช่วยตัวประกันออกมาได้ เพราะคนลักพาตัวเลือกฆ่าภายใต้อารมณ์โกรธเพียงชั่ววูบ
เด็กที่น่าสงสารคนนั้นคือพี่สาวของสามีเคย์โกะ และนับตั้งแต่นั่นมาตระกูลโยโกยามะทำอะไรก็ถ่อมตัวเป็นความลับยิ่งกว่าเดิม
…………………