ตอนที่ 2523 ไม่คู่ควรมีชีวิตต่อไป
ที่แท้ช่วงวัยเยาว์ของชายคนนี้มีชีวิตที่ไม่ดีเท่าไรนัก เขาเกิดมาในชุมชนคนยากไร้ที่ไม่มีเงินแม้กระทั่งซื้อข้าวกิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องทานเคเอฟซีเลย อาหารตะวันตกแบบนี้เพิ่งขยายสาขาเข้ามาไม่กี่ปีจึงขายในราคาสูง คนที่มีเงินซื้อล้วนแต่เป็นเด็กจากครอบครัวร่ำรวย
ชายหนุ่มอิจฉาเด็กที่มีเงินซื้อเคเอฟซีกินอย่างมาก หลังจากเลิกเรียนทุกวันเขาต้องไปเดินผ่านหน้าร้านเคเอฟซี ต่อให้ไม่ได้กิน แค่ได้กลิ่นหอมโชยมาก็นับว่าเป็นความสุขอีกแบบหนึ่งแล้ว
เมื่อเขาอายุสิบสามปีมีเพื่อนฐานะร่ำรวยในห้องคนหนึ่งฉลองวันเกิดเลยเชิญเพื่อน ๆในห้องไปเลี้ยงฉลองที่ร้านเคเอฟซี บรรดาเพื่อนดีใจกันมากและพากันไปร้านเคเอฟซีช่วงหลังเลิกเรียนกันหมด ชายหนุ่มก็ไปด้วยอย่างมีความสุขแต่–
เพื่อนทุกคนได้รับการแบ่งอาหารแสนอร่อยยกเว้นเขา พอเขาไปถามกลับถูกเพื่อนฐานะร่ำรวยคนนั้นเหยียดหยาม ด่าเขาว่าเป็นคนยากไร้ที่ทั้งตัวเหม็นทั้งสกปรกจึงไม่คู่ควรกินอาหารชั้นสูง
เพื่อนคนอื่น ๆก็พากันหยามเหยียดดูถูกเขาเช่นเดียวกับเพื่อนฐานะร่ำรวยคนนั้น ชายหนุ่มทั้งโกรธทั้งแค้น นับตั้งแต่นั้นมาเขาเริ่มอยู่อย่างสันโดษ ยิ่งกว่านั้นผลการเรียนยังลดฮวบลงจนภายหลังจึงตัดสินใจลาออก จากนั้นก็ผันตัวมาเป็นอันธพาลที่ใคร ๆดูถูกปะปนอยู่ในสังคม
“ฉะนั้นแกถึงได้ลงมือกับเด็กที่ชอบกินเคเอฟซีงั้นเหรอ? แกนี่มันสัตว์เดรัจฉานจริง ๆ เด็กพวกนั้นไม่เคยด่าเคยเหยียดหยามแก มีกรรมก็ต้องชดใช้ มีหนี้ก็ย่อมต้องมีเจ้าหนี้ แกก็ไปคิดบัญชีกับคนที่หยามแกสิ!” เหมยเหมยก่นด่า
ชายหนุ่มเผยยิ้มประหลาด “เหอะ ๆ…เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้ไปคิดบัญชีกับพวกเขา?”
เหมยเหมยใจหล่นวูบและเสียวสันหลังวาบ หรือว่า…
“โอโนะ…คาสุโกะ…แล้วก็ลูกของคาเมดะกับเรย์โกะ ต่างร้องขอชีวิตอยู่ใต้ร่างของฉัน…ฮ่า ๆ…” ชายหนุ่มทำหน้าเคลิบเคลิ้มและเริ่มตกอยู่ในห้วงความทรงจำ เพียงแต่ถ้อยคำที่เขาพูดกลับฟังไม่ได้ความเท่าไร
เหมยเหมยซักถามอีกพักหนึ่งถึงเข้าใจว่าโอโนะคือเพื่อนฐานะร่ำรวยที่เคยเหยียดหยามเขา หลังงานเลี้ยงฉลองวันเกิดไม่นานก็ถูกชายคนนี้ผลักตกตึกไปเสียชีวิตคาที่!
ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านขึ้นมาถึงแผ่นหลัง ตอนนั้นผู้ชายคนนี้เพิ่งอายุสิบสามปีเองแต่กลับเป็นฆาตกรที่โหดเหี้ยมมากเหลือเกิน!
ส่วนคาสุโกะกลับเป็นเพื่อนผู้หญิงที่ค่อนข้างสนิทกับโอโนะ เป็นรักแรกของชายหนุ่มแต่คาสุโกะกลับสนิทสนมกับโอโนะ ภายใต้อารมณ์โกรธทำให้ลงมือฆ่าคาสุโกะภายหลังฆ่าโอโนะไม่นาน
ส่วนคาเมดะกับเรย์โกะก็เป็นเพื่อนของชายหนุ่มเช่นกัน อีกทั้งตอนนั้นก็เคยหยามเหยียดเขากลางร้านเคเอฟซี พวกเขาไม่เป็นไรแต่กลับเกิดเรื่องกับลูกพวกเขาแทนซึ่งก็คือเด็กสองคนในสามคดีฆาตกรรมร้านเคเอฟซีนั่นเอง พวกเด็ก ๆถูกผู้ชายคนนี้ฆาตกรรมอย่างทารุณ!
“แค่หยามแกครั้งเดียว แกกลับฆ่าคนไปตั้งมากขนาดนี้ แกนี่ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก!”
เหมยเหมยแค้นใจจนตอกตะปูใส่ร่างชายหนุ่มอีกหลายอันทั้งคำรามถาม “พ่อแม่อิจิโร่ไม่เกี่ยวอะไรกับแกสักหน่อยทำไมแกถึงทำร้ายเขา?”
“ฉันชอบเห็นเด็กร้องขอชีวิตต่อหน้าฉัน…มันทำให้ฉันรู้สึกมีความสุข…หึ ๆ…สะใจดี!”
ชายหนุ่มเจ็บจนตัวชาสติเริ่มพร่ามัว แล้วสารภาพขั้นตอนการก่อเหตุของเขาไปอย่างซื่อตรง
ส่วนสิ่งที่ฝังอยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ลล้วนแต่เป็นศพหญิงสาวกับเด็กที่เขาฆ่ามาตลอดหลายปีนี้ จำนวนที่แม้แต่ตัวเขายังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ อย่างไรเสียขอเพียงเขาอารมณ์ไม่ดีก็จะดื่มเหล้า พอดื่มเหล้าก็อยากฆ่าคน…
ส่วนหญิงสาวกับเด็กที่พลัดหลงอยู่ลำพังโดดเดี่ยวเหล่านั้นก็เป็นเป้าหมายอันดีที่เขาจะลงมือได้!
“ไปตายซะ!”
เหมยเหมยไม่อยากถามต่อไปแล้ว เศษเดนแบบนี้สมควรตกนรก สิ่งที่ถามไปเมื่อกี้เธอได้ใช้ปากกาอัดเสียงบันทึกไว้แล้ว เพียงแต่เธอไม่ได้อัดเสียงตัวเองไว้มีแค่ถ้อยคำของชายคนนี้
“อย่านะ…”
ชายหนุ่มเห็นมีดสั้นตรงคอก็ร้องอย่างหวาดผวา แต่เหมยเหมยกลับกรีดลงไปอย่างไม่ลังเลใจจนเลือดพุ่งกระฉูด ไม่นานชายหนุ่มก็สิ้นใจ
………………………
ตอนที่ 2524 นางฟ้าตัวอ้วน
ในขณะที่เหมยเหมยชูมีดขึ้นเสี่ยวเป่าก็ยื่นมือมาปิดตาเล่อเล่อไว้ แม้จะโดนน้องสาวเอาเล็บขูดหลายทีแต่เสี่ยวเป่ากัดฟันแน่นไม่ยอมเอามือออก
จะให้เลือดสกปรกของคนชั่วช้าแปดเปื้อนสายตาของน้องสาวไม่ได้!
“พี่ชาย…ฉันจะดู…ถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะกัดแล้วนะ!” เล่อเล่อโมโหจนตะคอกเสียงดังใส่แต่ก็ไม่กล้าแกะนิ้วของเสี่ยวเป่าแรงเกินไปเพราะกลัวจะทำพี่ชายนิ้วหัก
“ดูไม่ได้…อีกแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว!” เสี่ยวเป่าหนักแน่นไม่ยอมใจอ่อน
ภาพที่ไม่ดีต่อเด็กจะให้น้องสาวเห็นไม่ได้เด็ดขาด!
เขาจงใจหลงลืมเรื่องที่เล่อเล่อเพิ่งยิงศีรษะของพวกค้ามนุษย์ไม่นานมานี้ไป ภายในใจของเสี่ยวเป่าน้องสาวคือนางฟ้าตัวน้อยแสนน่ารักบริสุทธิ์…
อืม…น่าจะเป็นนางฟ้าตัวอ้วน แต่ก็เป็นนางฟ้าที่น่ารักที่สุด!
“กัดซะเลย…”
เล่อเล่อโกรธจนอ้าปากกัดมือเสี่ยวเป่าแต่ก็ยังปรานีไม่ได้กัดแรงมากซึ่งทิ้งไว้เพียงรอยฟันไม่กี่ซี่ สำหรับเสี่ยวเป่าแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเล่นจักจี้ เขาจุดยิ้มมุมปากพลางมองยัยตัวอ้วนโวยวายด้วยสายตารักใคร่
น้องสาวเป็นนางฟ้าที่ใจดีที่สุดในโลก!
เหมยเหมยกรีดเส้นเลือดใหญ่ตรงคอของชายหนุ่มซึ่งไม่นานเลือดก็ไหลออกหมดตัว ชายหนุ่มเบิกตากว้างหมดลมหายใจ ดวงตามีความตื่นตระหนกและความหวาดกลัว…เกรงว่ากระทั่งตายเขาก็คิดไม่ตกว่าทำไมเหมยเหมยพูดว่าจะทำก็ทำเลยล่ะ?
ไม่ควรส่งมอบตัวให้ทางตำรวจเป็นอันดับแรกหรือ?
“โอเค…เราไปจากที่นี่กัน เด็ก ๆขอโทษนะ เราไปเล่นสกีที่ฮอกไกโดไม่ได้แล้วละ ต้องรีบไปจากที่นี่ ไว้ฉันจะพาพวกเธอไปเล่นสกีที่สวิตเซอร์แลนด์ ที่นั่นสนุกกว่านี้อีก!”
เหมยเหมยตักน้ำจากถังล้างคราบเลือดบนมือจนสะอาด สำรวจเสื้อผ้าบนตัวอีกที เมื่อครู่ตอนกรีดลำคอเธอหลบทันไม่ให้เลือดกระเด็นใส่ตัว สมบูรณ์แบบไปเลย!
“คุณแม่…คนร้ายตายแล้วเหรอ?” เสี่ยวเป่าปล่อยมือในที่สุด เล่อเล่อเห็นสภาพชายหนุ่มตายตาไม่หลับแต่ไม่ได้รู้สึกกลัวสักนิดกลับตื่นเต้นมากกว่า
ชาวตะวันตกสองคนนอกหน้าต่างได้แต่แอบทึ่งในใจ การอบรมสั่งสอนของครอบครัวนี้…ให้ตายเถอะ…ที่หนึ่งของโลกเลย!
“ใช่…ตายแล้ว จากนี้คงเป็นได้แค่หมูทุกชาติทุกภพไป ไปกันเถอะ เรารีบไปจากที่นี่กัน!”
เหมยเหมยอุ้มอิจิโร่บนพื้นขึ้นมา นับว่าโชคดีมากเพราะพื้นฐานเด็กคนนี้มีสุขภาพที่แข็งแรงไม่หยอก หลังจากเหงื่อออกเต็มตัวอุณหภูมิก็ลดลงมากทีเดียว ไม่ได้น่ากลัวเท่าก่อนหน้านี้แล้ว
“คุณน้า…จะไปดูใต้ต้นแอปเปิ้ลหน่อยไหมครับ?” เสี่ยวเป่าสนใจของใต้ต้นแอปเปิ้ลมากทีเดียว
เหมยเหมยกลับไม่รู้สึกสนใจ เธอไม่สนใจโครงกระดูก เห็นแล้วต้องอารมณ์ไม่ดีแน่
“ไม่สนแล้ว ให้ตำรวจจัดการเถอะ น้าทิ้งปากกาอัดเสียงไว้ให้พวกเขาแล้ว!”
“โอเค!”
เสี่ยวเป่านึกผิดหวังอยู่เล็กน้อยแต่ก็เดินตามหลังเหมยเหมยไปอย่างเชื่อฟัง มองเด็กในอ้อมแขนของเหมยเหมยด้วยความแปลกใจและรู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก เขาก็อยากให้คุณน้าอุ้มแบบนี้เหมือนกัน!
“คุณแม่…พี่ชายไม่สบายเหรอ?” เล่อเล่อกะพริบตาโตพลางกวาดตามองอิจิโร่ด้วยความสงสัย
“ใช่แล้ว พี่ชายป่วยหนักมาก แม่จะพาพี่ชายไปโรงพยาบาล…โอ๊ย…เด็กคนนี้หนักพอสมควรเลย อุ้มไม่ไหวแล้ว!”
เดินได้เพียงระยะหนึ่งเหมยเหมยก็เมื่อยแขนไปหมด เธอคิด ๆแล้วก็เอาผ้าห่มห่อตัวอิจิโร่ไว้ จากนั้นก็ฉีกผ้าออกเป็นหลายเส้นผูกเข้าไว้กับตัว แบบนี้สบายขึ้นเยอะเลย
“อืม…คุณแม่…” อิจิโร่บนหลังเริ่มได้สติ พอได้กลิ่นหอมที่เหมือนคุณแม่เลยเผลอเรียกโดยไม่รู้ตัว
“ฟื้นแล้วเหรอ…ไม่ต้องกลัว คนร้ายไม่ตีเธอแล้ว!” เหมยเหมยหันไปส่งยิ้มให้เขา
เล่อเล่อก็เงยหน้าตะโกนเสียงดังเช่นกัน “พี่ชายไม่ต้องกลัว…คนร้ายโดนตีจนตายไปแล้ว…”
อิจิโร่มองลงไปก็เห็นรอยยิ้มอบอุ่นของเล่อเล่อดั่งแสงแรกยามเช้าที่มอบความอบอุ่นให้แก่เขาและทำลายความรู้สึกเจ็บปวดและหวาดกลัวไป เขาอดฉีกยิ้มให้เล่อเล่อไม่ได้
เสี่ยวเป่าเบะปาก ทำไมน้องสาวถึงเรียกหมอนั่นว่าพี่ชายเหมือนกันล่ะ?
พี่ชายคือเขาไม่ใช่หรือ?
ใครก็เป็นพี่ชายได้ นี่มันไม่แสดงให้เห็นถึงความพิเศษเพียงหนึ่งเดียวของเขาเลยนี่นา!
……………………