ตอนที่ 2553 ผู้ก่อการร้าย
ลูกกระสุนยิงผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างรถไม่หยุดจนกระจกแตกร้าวเป็นรูโบ๋ มีบางคนได้รับบาดเจ็บเพราะเศษกระจกแต่กลับไม่กล้าขยับตัว ได้แต่กัดฟันหมอบตัวลงไม่กล้าแม้แต่เงยหน้า
“เสี่ยวเป่า พาน้องสาวหมอบไว้ คุณน้าจะตีคนร้าย!”
เหมยเหมยหยิบเอาปืนที่ทำจากงาช้างออกมาจากกระเป๋า ปืนกระบอกนี้ทากาฮาชิคุงมอบให้เธอเองและเป็นอาวุธป้องกันตัวที่เคย์โกะสั่งทำให้น้องชายโดยเฉพาะ ทั้งยังสามารถผ่านด่านตรวจค้นที่สนามบินได้ด้วย
เธอหยิบระเบิดมือหนึ่งลูกออกมาจากกระเป๋า ระเบิดมือนี้เธอเอาออกมาจากช่องมิติ ออกมานอกบ้านทั้งทีย่อมต้องพกของมามากหน่อยอยู่แล้ว!
ฟูจิตะคุงเบิกตาโตมองของในมือเธออย่างไม่เชื่อสายตา นี่ผ่านด่านตรวจมาได้อย่างไรกัน?
เหมยเหมยขยิบตาให้เขาทีหนึ่ง ลูกน้องคนข้าง ๆตาวาวพลางบอกเธอว่า “เอาระเบิดมือมาให้ผม!”
มีของเล่นนี้ก็ไม่ต้องกลัวแล้ว โยนระเบิดใส่ให้หมด—แจ่มเลย!
“ได้ นายเล็งแม่นหน่อยนะ!”
เหมยเหมยส่งให้เขาอย่างไม่ลังเล เธอดูออกว่าเจ้าหมอนี่มีวิชาการต่อสู้ ยิงปืนแม่นและน่าจะไม่ทำให้ระเบิดต้องสูญเปล่าแน่นอน!
‘เบิ้ม’
ระเบิดมือถูกโยนออกไป เพียงครู่เดียวก็มีเสียงดังกระหึ่มตามมาจนตัวรถสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสียงปืนกลับหยุดลง ทุกคนฉีกยิ้มร่าอย่างอดไม่ได้ หรือว่าศัตรูโดนระเบิดจนตายเกลี้ยงแล้ว?
กลุ่มควันหายไปจนเริ่มมองเห็นภาพด้านหลังชัดขึ้น บนพื้นมีศพอยู่บางส่วนแต่คนไม่ลดลงกลับเพิ่มขึ้นอีกต่างหาก แล้วยังมีรถกันกระสุนคันหนึ่งมีปืนครกอยู่ด้านหลัง ปากกระบอกปืนสีดำด้านกำลังเล็งมาทางรถของพวกเขา
หากถูกยิงมาหนึ่งลูกพวกเขาต้องกระจุยเป็นขี้เถ้าแน่เลย!
“ให้ตาย…” ลูกน้องเย็นเฉียบไปทั้งฝ่ามือ ทีนี้จะหนีอย่างไรดีล่ะ?
รถยนต์ถูกบังคับให้จอดลง ช่วยไม่ได้ ขับต่อไปก็ตายสถานเดียว จอดรถเจรจากับคนพวกนี้ไม่แน่อาจรอดก็ได้
“ผมจะไปเจรจากับพวกเขา เราเป็นคนจากสภากาชาด พวกเขาจะแบบนี้กับเราไม่ได้!”
ฟูจิตะคุงเอ่ยด้วยความขุ่นเคือง เขาเป็นแพทย์ภาคสนามมาตั้งหลายปียังไม่เคยเห็นกลุ่มผู้ก่อการร้ายลงไม้ลงมือกับทีมแพทย์แบบนี้มาก่อน มีความเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ถ้าอธิบายให้รู้เรื่องน่าจะไม่เป็นไรมั้ง?
“ลงมา…”
ศัตรูหลายคนถือปืน AK สั่งให้พวกเขาลงจากรถแล้วเอามือกอดศีรษะไว้ย่อตัวนั่งลงที่พื้น ไอร้อนปะทะเข้าที่หน้าจนแทบสุก
“มีเด็กด้วย? ช่างประหลาดดีจริง ๆ!” พอเห็นเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อหลายคนดูตกใจไม่น้อย ไม่มีใครสังเกตว่าช่วงชุลมุนเสวี่ยเอ๋อร์กับฉิวฉิวแวบตัวออกไปไวปานสายฟ้า ไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขาและไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาหลบอยู่ที่ใด
เสี่ยวเป่ามองไปยังจุดหนึ่งด้วยสายตาเรียบเฉย กำมือเล่อเล่อแน่นแล้วเขียนกลางฝ่ามือเธอว่า “อย่ากลัว!”
เล่อเล่อเบะปาก เธอไม่กลัวหรอก!
เดี๋ยวจะตีพวกคนร้ายให้ตายหมดเลย!
“ขี้เหร่ชะมัด…เห็นคนขี้เหร่แบบนี้คงกินมื้อเย็นไม่ลงแล้ว!” พวกเขาเห็นเหมยเหมยที่หน้าตาน่าเกลียดก็ขมวดคิ้วทำท่ารังเกียจ ไม่เคยเห็นผู้หญิงน่าเกลียดขนาดนี้มาก่อน
เหมยเหมยลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ของที่เซียวเซ่อให้มาใช้ได้ผลดีจริง!
“คุณ เราเป็นทีมแพทย์จากสภากาชาด นี่เป็นใบอนุญาตของเรา!”
หัวหน้าทีมหยิบเอาใบอนุญาตออกมายื่นให้คนกลุ่มนี้
“ฉันสงสัยว่าพวกเขาปลอมตัวมา สภากาชาดจะมีระเบิดมือได้อย่างไร? แล้วยังมีอาวุธด้วย? ไหนจะมีเด็กติดมาอีก…”
ชายคนหนึ่งที่นวดยาวเฟิ้มศีรษะโพกด้วยผ้าเดินเข้ามาโยนใบอนุญาตทิ้งลงพื้นไม่ปรายตามองแม้แต่แวบเดียว แล้วยังใส่ร้ายว่าพวกเขาว่าเป็นไส้ศึกที่ถูกส่งตัวมาจากฝ่ายคู่อริอีกต่างหาก
“เรามาจากสภากาชาดจริง ๆ ผมทำงานอยู่ทางนี้มาหลายปี ผมคือฟูจิตะ ฮายาโอะ…”
ฟูจิตะคุงก็เอาใบประกอบวิชาชีพของเขาออกมา เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์การทำงานนานที่สุดในทีมแถมยังทำงานอยู่แถบตะวันออกกลางมานานที่สุด ชาวบ้านในพื้นที่มากมายรวมถึงกลุ่มผู้ก่อการร้ายต่างรู้จักเขาดี
……………………….
ตอนที่ 2554 ทำตัวเอง
“ไม่เคยได้ยิน…ไสหัวไป…”
แต่ชายมีหนวดกลับผลักเขาจนล้มแล้วพยักหน้าส่งสัญญาณให้ทหารข้าง ๆ เหล่าทหารแบกปืนก้าวขึ้นรถไปเอายารักษากับเสบียงของทีมแพทย์ลงมา แถมยังเจอตัวคุณริโกะที่นอนสลบไม่ได้สติบนรถ
“มีผู้หญิง…หุ่นดีไม่หยอก…พาไปด้วยกันเลย!”
เหล่าทหารเห็นหุ่นอวบอั๋นของคุณริโกะก็พอใจอย่างมากพลางลากเธอลงจากรถ เหวี่ยงไปตรงหน้าชายมีหนวดด้วยขนาดแรงที่ไม่อ่อนโยนนัก ไม่นานคุณริโกะก็ฟื้นได้สติ
เธอลืมตาขึ้นด้วยสติพร่ามัว เดิมทีคิดจะถามว่าสารเลวคนไหนฟาดเธอจนหมดสติไป แต่พอเห็นกระบอกปืนสีดำสนิทตรงหน้ารวมถึงชายตัวเหม็นหึ่งกลุ่มหนึ่งแถมใช้สายตาหื่นกามจ้องเธอเลยทำเอาแม่พระคนนี้ตกใจจนกรีดร้องเสียงดัง
“กรี๊ด…เกิดอะไรขึ้น…”
“หุบปาก…”
ทหารเหล่านี้ไม่ได้อ่อนโยนขนาดนั้นเลยตบหน้าคุณริโกะฉาดใหญ่ ทำเอาเธอตกใจจนรีบหุบปากพลางมองตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว
“ของอยู่นี่หมดแล้วเหรอ?” ชายมีหนวดมองยาและอาหารที่กองอยู่บนพื้นซึ่งส่วนใหญ่เป็นยารักษาโรค อีกทั้งส่วนมากยังเป็นยาปฏิชีวนะ เป็นตัวยาชั้นดีสำหรับใช้ช่วยชีวิตในสมรภูมิ
“พวกคุณคิดจะทำอะไร? ของพวกนี้ต้องขนไปที่ค่าย พวกคุณเอาไปไม่ได้…” ฟูจิตะคุงรู้ทันแผนการของคนพวกนี้ก็เข้าใจได้ว่าทำไมกลุ่มผู้ก่อการร้ายพวกนี้ถึงได้ทำการปล้นชิงของทีมแพทย์โดยไม่สนใจกฎเกณฑ์ระหว่างประเทศ!
กลุ่มผู้ก่อการร้ายนี้คงขาดแคลนยารักษาโรคแน่ ๆ ทั้งยังมีทหารจำนวนมากบาดเจ็บ พวกเขาถึงได้เลือกทำแบบนี้เพราะไร้ทางเลือกแล้ว
แต่ยาพวกนี้จะถูกแย่งไปไม่ได้เพราะที่ค่ายเองก็ไม่มียาปฏิชีวนะเท่าไรแล้ว ลำพังแค่นี้ยังไม่พอใช้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่มียาปฏิชีวนะต่อให้พวกเขาจะมีฝีมือการแพทย์ขั้นสูงเพียงใดก็ช่วยใครไว้ไม่ได้!
“ไสหัวไป…เห็นแก่ยาพวกนี้ ฉันจะปล่อยพวกแกไป…ส่วนผู้หญิงคนนี้ถือว่าเป็นของชดใช้ที่พวกแกทำพี่น้องฉันเจ็บตัวแล้วกัน!”
ชายมีหนวดเอาปืนกระแทกศีรษะฟูจิตะคุงแล้วให้ทหารพาตัวคุณริโกะไป ช่วงนี้อยู่ในช่วงภาวะสงครามทำให้ลูกน้องไม่ได้ปลดปล่อยมานานแล้ว ผู้หญิงคนนี้มาได้เวลาพอดี!
“ไม่นะ…อย่าพาฉันไป…หัวหน้า…ฟูจิตะคุง…ช่วยฉันด้วย…”
คุณริโกะไม่ใช่คนโง่ เธอรู้ว่าหากตนถูกพาไปแล้วจะโดนย่ำยีอย่างไรบ้าง เธอไม่อยาก…เธอยังต้องไปหาทากาฮาชิคุงอยู่นะ!
“เธอเป็นสมาชิกของสภากาชาด พวกคุณทำแบบนี้มันผิดกฎระหว่างประเทศ…” ฟูจิตะคุงพูดค้านเสียงกร้าว
แม้เขาไม่ชอบคุณริโกะและภัยครั้งนี้ก็เกิดขึ้นเพราะผู้หญิงคนนี้ แต่เขาไม่สามารถทนมองเพื่อนร่วมงานถูกย่ำยีหยามเหยียดได้ นี่ไม่สอดคล้องกับการทำงานเป็นทีมเลยสักนิด!
หัวหน้าทีมแอบดึงชายเสื้อฟูจิตะคุงให้เขาอย่าทำให้พวกโจรต้องโมโหอีก ไม่อย่างนั้นคนทั้งคันรถต้องจบเห่แน่!
ส่วนคุณริโกะที่น่ารำคาญคนนั้นก็ปล่อยไปเถอะ!
กรรมที่ตัวเองสร้างไว้ก็ให้เธอชดใช้เอง พวกเขาสูญเสียยาไปทั้งคันรถแล้ว จะสูญเสียชีวิตไปอีกไม่ได้นะ!
แต่หัวหน้ากลับประเมินความรั้นของฟูจิตะคุงต่ำไป เรื่องที่เขาตัดสินใจแน่วแน่ก็ต้องลงมือทำให้ได้ เขาคิดว่าจะทอดทิ้งเพื่อนไม่ได้จึงจะสู้ให้ถึงที่สุด!
กลุ่มผู้ก่อการร้ายพวกนี้กลับไม่สนใจเสียงค้านของฟูจิตะคุงสักนิดแล้วลากคุณริโกะต่อไป เห็นท่าทางเหมือนต้องการจะปลดปล่อยอารมณ์เสียเดี๋ยวนั้นเลย!
“ไม่นะ…ช่วยฉันที…” คุณริโกะกรีดร้องเสียงโหยหวน
“พวกคุณปล่อยคุณริโกะนะ…”
ฟูจิตะคุงก็เริ่มร้อนใจพุ่งเข้าไปคิดจะห้ามคนพวกนี้ เหมยเหมยแอบตกใจลุกขึ้นหมายจะฉุดฟูจิตะคุงกลับมา คุณแม่พระคนนั้นทำตัวเองทั้งนั้น ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตตัวเองเพราะเธอเลย!
แต่เธอช้าไปก้าวหนึ่ง ฟูจิตะคุงพุ่งไปข้างหน้ากลุ่มผู้ก่อการร้ายแล้วกระชากตัวพวกเขาไว้แล้ว
“รนหาที่ตาย…”
ชายมีหนวดสบถด่าอย่างไม่สบอารมณ์สะบัดมือแล้วลั่นไกทีหนึ่ง ฟูจิตะคุงกุมอกล้มตัวลงพื้นพร้อมเลือดสีสดที่ไหลออกมา
……………………