ตอนที่ 1881: ผลราชาเทพ
“สถานที่ ๆ โชยกลิ่นหอมนั้นน่าจะอยู่ห่างออกไปจากที่ข้ายืนอยู่ มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่หมอกพิษส่งผลต่อการมองเห็นและสัมผัสวิญญาณของข้า ดังนั้นข้าจึงไม่อาจมองเห็นได้ไกลเท่าไรเพื่อหาที่อยู่ของสมบัติสวรรค์ ข้าสามารกำหนดทิศทางได้จากกลิ่นหอมเท่านั้น” เจี้ยนเฉินมองไปตามทางจากกลิ่นหอมและรีบไปยังทิศนั้น
ราวกับภูติผี เจี้ยนเฉินเคลื่อนตัวผ่านภูเขาที่เต็มไปด้วยหมอกพิษอย่างเงียบ ๆ เขาเคลื่อนไหวเร็วมาก
ระหว่างทางเขาเจอกับอันตรายมากมาย ท้ายที่สุดเขาก็เจอกับเขาพืชที่ทรงพลังบางอย่าง อย่างไรก็ตามด้วยความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเจี้ยนเฉิน ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนสามารถคุกคามเขาได้ ตราบเท่าที่เขาไม่ได้เจอกับราชาเทพ เห็นได้ชัดว่าเขาจัดการกับพวกมันทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย โชคไม่ดีที่เขาไม่ได้รับแกนใด ๆ
จำนวนของแกนขั้นเหนือเทพที่เจี้ยนเฉินมี ยังมีอยู่ที่ 6 แกนเท่าเดิม
นี่เป็นการเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่สำหรับเขายิ่งกว่าเหรียญผลึกระดับสูงที่เขาได้จากการฆ่าขั้นเหนือเทพคนอื่น ๆ
หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าแกนพืชและแกนอสูรพิษมีค่าเท่ากับเหรียญผลึกระดับสูงหลายก้อน
หลังจากเจี้ยนเฉินเดินทางไป 100 กิโลเมตรตามทิศทางที่กลิ่นหอมโชยมา เขาก็หยุดชะงักทันที เขาขมวดคิ้วขณะที่จ้องมองเกลียวม่านพิษด้านหน้า เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“สมบัติสวรรค์นี้คืออะไร ? กลิ่นหอมที่โชยออกมาได้แม้ว่าสภาพแวดล้อมพิเศษในเทือกเขาหยินเจ็ดทลาย ข้าเดินทางมาหลายร้อยกิโลเมตร แต่ข้าก็ยังไม่เห็นสมบัติสวรรค์เหล่านั้นเลย” เจี้ยนเฉินคิด แสงในดวงตาของเขาวูบไหวอยู่พักหนึ่ง เขายังไม่ได้เดินทางต่อ
“พูดก็พูดเถอะ ม่านพิษในที่นี่ควรจะส่งผลต่อกลิ่นหอมจากสมบัติสวรรค์ทั้งหมด ทำให้การกระจายของกลิ่นหอมคงไปได้ไม่ไหล จากที่ข้าได้กลิ่นมา ข้าได้เดินทางมาหลายร้อยกิโลเมตรเป็นอย่างน้อย มีใครบางคนพยายามล่อลวงข้าหรือสมบัติสวรรค์อยู่ในระดับที่น่ากลัวมาก โดยมันอาจจะเป็นระดับอมตะขั้นเก้าหรือแม้แต่ระดับตำนานขั้นเทพ ? ”
ทันใดนั้นเจี้ยนเฉินคิดว่ามันน่าจะเป็นสมบัติสวรรค์ขั้นเทพ หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะอย่างไม่อาจควบคุมได้
อย่างไรก็ตามเขาสงบลงในไม่ช้า เขาจ้องมองไปข้างหน้าและมุ่งมั่น เขาพูดกับตัวเองเบา ๆ ว่า “ถ้าข้าเดินต่อไปเรื่อย ๆ ข้าจะเข้าสู่ส่วนลึกของหุบเขา มันเป็นส่วนที่น่ากลัวที่สุดของสถานที่แห่งนี้ มีข่าวลือว่าแม้แต่ราชาเทพก็อาจตายได้” แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะมีความมั่นใจในตัวเอง แต่เขาก็ไม่หยิ่งทะนง เขาสามารถเคลื่อนไหวได้รอบ ๆ ภูเขาเท่านั้น แต่เขาต้องระมัดระวังอย่างมากหากเดินลึกเข้าไปในภูเขา เขาไม่กล้าเดินไปในนั้นอย่างง่าย ๆ
แม้ว่าราชาเทพก็อาจตายได้ เขาเป็นเพียงเหนือเทพ เป็นสิ่งมีชีวิตราวกับมดต่อหน้าราชาเทพ หากเขาเจอกับอันตรายที่น่ากลัว เขาจะต้องถูกลงโทษ
อย่างไรก็ตามกลิ่นหอมที่อยู่ด้านในทำให้ความสนใจของเจี้ยนเฉินหมุนเวียน มันเป็นสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาและทำให้เลือดของเขาเดือด
นี่เป็นเพราะสมบัติสวรรค์ระดับอมตะขั้นเก้าหรือแม้แต่ระดับเทพซึ่งหายากอย่างมาก
“ยิ่งเสี่ยง รางวัลก็ยิ่งสูง สมบัติสวรรค์ระดับสูงนั้นคุ้มค่าที่ข้าจะเสี่ยง นอกจากนี้ข้ายังมีวัตถุเทพในการปกป้องข้า เมื่อรวมกับความแข็งแกร่งของร่างบรรพกาลของข้า ข้าคิดว่าข้าสามารถหลบหนีได้ ไม่ว่าจะเจอกับอันตรายใด ๆ ” ท้ายที่สุดเจี้ยนเฉินก็ตัดสินใจ เขานำชุดเกราะออกมาจากแหวนมิติและสวมใส่ก่อนที่จะเดินลึกเข้าไปในภูเขา
บรรพชนตระกูลโม่ได้ซ่อมแซมเกราะภายนอกอย่างสมบูรณ์ มันคลุมร่างเจี้ยนเฉินเหลือเพียงแค่ดวงตาของเขาเท่านั้น
ในเวลาเดียวกันมันก็มีชั้นแสงบาง ๆ ปกป้องดวงตาของเขา มันเกิดขึ้นจากอากาศอย่างแท้จริง
เจี้ยนเฉินเริ่มระวังตัวเมื่อเขาเข้าไปในส่วนลึกของภูเขา เขาเดินอย่างระมัดระวัง ขณะที่เขาให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อมของเขา เขาระวังตัวเป็นอย่างมาก
สถานที่ที่เขาอยู่ตอนนี้ไม่อาจประมาทได้ ในสถานที่ซึ่งแม้แต่ราชาเทพก็ยังตายได้ เขาจะต้องเจ็บปวดหากว่าเขาประมาท แม้เพียงแค่ละสายตา
“หลังจากที่ข้าเดินเข้ามาในส่วนลึกแล้ว เสียงนกและสัตว์ทั้งหลายก็หายไปหมด มันเงียบสนิท นั่นหมายความว่ามันอันตรายอย่างมากและน่ากลัวอย่างแท้จริง ดังนั้นสัตว์อสูรพิษทั้งหลายในขั้นเหนือเทพก็ยังไม่กล้าเข้ามาที่นี่” ดวงตาของเจี้ยนเฉินเป็นประกายออกมา เขาเดินเข้าไปยังทิศทางที่ได้กลิ่นหอมอย่างระมัดระวัง
หลังจากที่เดินไปไม่กี่กิโลเมตร ถ้ำขนาดใหญ่ก็ปรากฏด้านหน้าเจี้ยนเฉิน ถ้ำที่มืดสนิทและเนื่องจากหมอกพิษ เจี้ยนเฉินจึงไม่อาจมองเห็นในความมืดได้
อย่างไรก็ตามกลิ่นหอมที่โชยออกมานั้นมาจากถ้ำที่อยู่ห่างออกไปอย่างน้อย ๆ ก็ 100 กิโลเมตร
เจี้ยนเฉินลบตัวตนของเขา ภายใต้เกราะป้องกันของวัตถุเทพ เขาเดินเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง
อย่างไรก็ตามเมื่อเจี้ยนเฉินเดินไปได้ครึ่งทาง เขาก็หยุดชะงัก เขาสัมผัสได้ถึงความตายที่ด้านบนเขาอย่างรวดเร็ว ในขณะนั้นร่างกายของเขาก็เย็นลงอย่างผิดปกติ แม้แต่เลือดก็หยุดไหลเวียน
เจี้ยนเฉินตอบสนองไวมาก เขาถอยกลับอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ขณะที่ใช้ผนึกด้วยมือข้างเดียว เขาใช้อสนีบาตหนีออกไปโดยไม่ลังเล
ในเวลาเดียวกันเถาวัลย์หนาก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินที่เจี้ยนเฉินอยู่ โดยปกติมันต้องทะลุของเจี้ยนเฉินขึ้นไปด้วยแรงที่ท่วมท้น มันเกือบจะถูกตัวเขา
“ราชาเทพ ! “เจี้ยนเฉินใจสั่น เขาใช้ทักษะกระบี่และมีแสงล้อมรอบตัวเขาอย่างไม่คิดอะไร หลังจากนั้นเขาก็ใช้อสนีบาตและหนีออกไปทันที
“เจ้าจะไปแล้ว ? มันไม่ง่ายนัก มาเป็นส่วนหนึ่งของราชาผู้นี้ซะ ! ” พลังจิตที่ทรงพลังสะเทือนไปทั่วทั้งป่า มันเต็มไปด้วยความโกรธและจิตสังหารอย่างท่วมท้น
ตอนนี้ผืนดินได้แตกและเถาวัลย์ขนาดใหญ่ก็พุ่งออกมา เถาวัลย์แต่ละเส้นเต็มไปด้วยพลังงานที่น่ากลัว พลังของมันนั้นมากพอที่จะสั่นไปทั่วทั้งผืนดินและหมอกพิษก็กระจายจากพลังทำลายล้างนั้น
วืด ! วืด ! วืด…
เถาวัลย์พุ่งไปตามอากาศ ดูเหมือนว่ามันจะหลุดพ้นจากข้อจำกัดของมิติ เพียงพุ่งออกไประยะทางที่มันทำได้ก็เร็วเท่ากับตอนที่เจี้ยนเฉินใช้อสนีบาต
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเถาวัลย์จะเร็วมาก แต่ร่างอสนีบาตของเจี้ยนเฉินก็เร็วขึ้นไปอีก ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เต๋าตี้ หยุดเขา” พลังจิตอีกด้านปรากฏขึ้นเมื่อเถาวัลย์ไม่อาจหยุดเจี้ยนเฉินได้ พลังจิตตรงนั้นได้พุ่งเข้าหาถ้ำที่อยู่ใกล้เคียงโดยตรง
“ฉีเจิ่ง เจ้าติดหนี้ข้า” มีเสียงหยาบและหนักดังออกมาจากถ้ำ
จากนั้นเจี้ยนเฉินก็รู้สึกว่าร่างกายถูกบีบ พื้นที่รอบ ๆ ตัวของเขาถูกแช่แข็งและกักขังเขาเอาไว้ เขาขยับไม่ได้แม้แต่กระดิกนิ้วก็ทำไม่ได้
“ปราณกระบี่ลึกซึ้ง ! ”
เพียงความคิด ปราณกระบี่ก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเขา มันแผ่เจตจำนงกระบี่ที่น่าตกใจอย่างยิ่งออกมา
ตูม !
ปราณกระบี่ลึกซึ้งโจมตีพื้นที่ถูกแช่แข็งโดยตรงทำให้มันสั่นสะเทือนอย่างแรง คุกที่เกิดจากการแช่แข็งพื้นที่ถูกทำลายจนเกิดเสียงดัง
“หืม ? ผู้บุกรุกพอจะมีทักษะอยู่บ้าง” มีเสียงอุทานดังออกมาจากถ้ำที่สอง
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เจี้ยนเฉินถูกหยุดลงเพียงชั่วคราว เถาวัลย์หนาก็ขึ้นมาพันรอบ ๆ ตัวของเขาจนมืดมิด
เจี้ยนเฉินใจหายวูบ เขาใช้ปราณกระบี่ลึกซึ้งเส้นที่สองฟันไปที่เถาวัลย์
อย่างไรก็ตามเถาวัลย์นี้ก็ยากเกินกว่าที่คิด ปราณกระบี่ลึกซึ้งตัดมันได้เพียงแค่ 2 เส้นเท่านั้น ไม่เพียงแต่มันจะทำให้ตัวเขาหลุดออกมาไม่ได้ มันยังทำให้เถาวัลย์มัดรอบ ๆ ตัวเขาอีกด้วย