ตอนที่ 2575 เล่นเกินขอบเขต
“กึก ๆ…เพล้ง…”
ในที่สุดหานเหมยก็ไม่สามารถระงับความโกรธได้จึงบีบถ้วยพลาสติกในมือแตก ร่างกายแผ่ความเย็นชาออกมาจนเพียงพอที่จะทำให้อากาศในทะเลทรายเย็นลงสักสิบองศาได้
“เป็นอะไรเหรอ? หานเหมยสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” มีชายผมบลอนด์รูปงามคนหนึ่งถามด้วยความห่วงใย เขาชื่อเอ็ดดี้เป็นชาวอเมริกัน เขาเป็นแพทย์ที่ให้บริการที่นี่และแอบชอบในตัวหานเหมยอยู่เช่นกัน เพียงแต่ว่าหานเหมยไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไหร่
“ไม่มีอะไร ฉันไม่กินแล้ว”
หานเหมยก้มตัวลงไปเก็บเศษถ้วยที่แตก จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่เต็นท์ เธอเดินเร็วมากพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่
ไอ้เฮ่อเหลียนเช่อสมควรตาย เธอเพิ่งจากไปได้แค่สามปีก็ไปยั่วยวนคนอื่นแล้ว แถมยังทำต่อหน้าเธอกับเสี่ยวเป่าอีก…ไร้ยางอาย!
แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ยังเทียบไม่ได้เลย!
เธอไม่อยากรื้อฟื้นความสัมพันธ์กับผู้ชายน่ารังเกียจแบบนี้แล้ว!
เหมยเหมยแลบลิ้นปลิ้นตา แต่เธอเล่นเกินขอบเขตไปแล้วหรือเปล่า?
อีกเดี๋ยวเธอไปคุยกับหานเหมยสักหน่อยว่าบอกความจริงกับเฮ่อเหลียนเช่อดีไหม?
ถึงแม้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะน่ารำคาญอยู่บ้างแต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อหานเหมยคือความจริง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมเฮ่อเหลียนเช่อถึงช่วยคุณริโกะและสัมผัสมือกับผู้ชายมากมายขนาดนั้น จนกระทั่งเข้าไปใน ‘ป่าน้อย’ กับเจสันอีก…
ทุกเรื่องที่ทำมีแต่จะก่อเรื่องให้ไปกันใหญ่!
มิน่าล่ะหานเหมยถึงได้โมโหจนแทบกระอักเลือดตายอยู่แล้ว!
เหมยเหมยให้เด็กทั้งสองคนทานอาหารกันเองไป ส่วนเธอลุกไปหาหานเหมยแต่กลับเห็นเธอซ่อนตัวอยู่ในเต็นท์และเช็ดน้ำตา จุ๊ ๆ…เห็นแล้วรู้สึกสงสารเลยแฮะ!
“ให้ฉันไปบอกเฮ่อเหลียนเช่อเถอะ ปิดซ่อนอยู่แบบนี้มันไม่มีความหมายอะไรเลย!”
“ไม่ต้อง…ต่อให้เธอบอกเขาฉันก็ไม่ยอมรับหรอก ฉันขอเตือนเธอไว้เลยว่าห้ามบอกเขาเด็ดขาด ฉันอยากจะเห็นว่าเขาจะยั่วยวนอีกสักกี่คนกันแน่?” หานเหมยพูดพลางกัดฟันแน่น
เหมยเหมยยักไหล่ ไม่บอกก็ไม่บอก เธอชอบดูละครสนุก ๆอยู่แล้ว
“งั้นฉันจะไปดูว่าพวกเขาเข้าไปทำอะไรกันในนั้น…ช่วยเธอสืบสักหน่อย” เหมยเหมยพูดด้วยท่าทีน่าเกรงขามแล้วเดินจากไปอย่างกระตือรือร้น
ในใจของหานเหมยคันยุบยิบเพราะเธอเองก็อยากไปดูเหมือนกันแต่ก็กลัวเสียใจ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินไป กระซิบข้างหูของเสี่ยวเป่าอยู่สองสามประโยค ดวงตาของเสี่ยวเป่าเป็นประกาย จากนั้นก็ลากเล่อเล่อไปสืบเรื่องของศัตรู
“พี่ชาย ไปจับกิ้งก่าเหรอ?” เล่อเล่อตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
เนื้อของกิ้งก่าอร่อยมาก เธออยากไปจับมาสักตัวให้พี่สาวต้มให้กิน
“พรุ่งนี้ค่อยไปจับ ตอนนี้ไปเล่นกันเถอะ”
เด็กน้อยทั้งสองจูงมือกันไป เหมยเหมยซ่อนตัวอยู่หลังต้นอินทผลัม ต้นอินทผลัมเป็นไม้ผลไม้ประจำท้องถิ่นและมีอยู่หลายต้น นอกจากนี้ยังมีป่าหลิวเล็ก ๆอีกด้วย เฮ่อเหลียนเช่อและเจสันลากกันไปในป่าหลิวแห่งนี้นี่แหละ
“ชู่…”
เหมยเหมยหันไปส่งเสียงบอกให้เสียงเบา ๆ
ความรู้สึกตื่นตัวของเฮ่อเหลียนเช่อสูงมาก หากเขาเจอเข้าก็หมดสนุกสิ
“คุณน้าครับ…คุณพ่อกับคุณอากำลังทำอะไรกันเหรอ?” เสี่ยวเป่าไม่เข้าใจ ทำไมคุณพ่อกับคุณอาคนนั้นถึงต้องตัวติดกันขนาดนั้นด้วย?
“เด็กน้อยอย่าดูเรื่องพวกนี้เลย รีบกลับไปเถอะ!” เหมยเหมยโบกไม้โบกมือ หากเฮ่อเหลียนเช่อทำเรื่องอะไรที่ไม่เหมาะสม พวกเด็ก ๆจะเป็นตากุ้งยิงเอาเสียเปล่า
“พี่สาวให้ผมมาดูว่าพ่อทำอะไร”
“พี่สาวของลูกหน้ามืดตามัวหมดแล้ว เรื่องแบบนี้มีอะไรน่าดูกัน รีบกลับไปเถอะ” เหมยเหมยให้เด็กทั้งสองคนรีบกลับไป เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อจึงทำได้แค่กลับไปอย่างไม่เต็มใจนัก
เฮ่อเหลียนเช่อมองเจสันที่อารมณ์ร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ สรุปแล้วเจ้าหมอนี่คือเสี่ยวหานหานหรือเปล่านะ?
ทำไมยิ่งมองก็ยิ่งไม่เหมือนเลยล่ะ
แต่ถ้าไม่ใช่เหมยซูหาน งั้นทำไมเจ้าหมอนี่ถึงได้ทำตัวกระตือรือร้นกับผู้ชายอย่างเขานักล่ะ?
เฮ่อเหลียนเช่อที่นานวันก็ยิ่งโง่ขึ้นเรื่อย ๆลืมไปแล้วว่าบนโลกใบนี้ยังมีคนที่เหมือนเขาอีกมากมาย…
“ที่รัก…นายยังรออะไรอยู่อีกล่ะ…รีบเข้ามาสิ…” เขารออยู่นานก็ไม่เห็นเฮ่อเหลียนเช่อจะกระโจนเข้ามาหาสักทีก็อดไม่ได้ที่จะเร่ง เขาจึงทำได้แค่เข้าไปนัวเนียต่อ…
“นายคิดจะทำอะไร?”
เฮ่อเหลียนเช่อตัวสั่นสะดุ้งโหยง เขารู้สึกรังเกียจจับใจจึงผลักร่างเจสันที่เริ่มเปลื้องผ้าแล้วออก จากนั้นก็วิ่งหนีออกจากป่าไป
…………………………………………..
ตอนที่ 2576 ปัญหาที่เกิดจากผู้หญิงขี้หึง
เฮ่อเหลียนเช่อคาดไม่ถึงว่าเจสันจะลวนลามเขาจริง ๆ ตอนนี้เขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หากไม่ใช่เหมยซูหาน งั้นเขาก็ต้องเสียความบริสุทธิ์ไปฟรี ๆไม่ใช่เหรอ?
เหมยเหมยคาดไม่ถึงว่าจู่ ๆเฮ่อเหลียนเช่อจะหนีออกมา เธอช้าเกินไปที่จะหลบจึงประจันหน้ากันเต็ม ๆ
“เธอมาทำอะไรที่นี่?” เฮ่อเหลียนเช่อสีหน้าขรึมลง แค่มองก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีเจตนาที่ไม่ดี
“มาชมวิวทิวทัศน์ วิวทิวทัศน์ที่นี่สวยจะตายไป ดวงจันทร์กลมมน นายมาจุ้นจ้านอะไรด้วย?”
เหมยเหมยปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว ป่านี้ไม่ใช่ของเฮ่อเหลียนเช่อสักหน่อย มีอะไรให้ต้องกลัวเหรอ?
เฮ่อเหลียนเช่อแค่นเสียงอย่างเย็นชา ถ้าเขาเชื่อคำพูดไร้สาระของผู้หญิงคนนี้ก็โง่เต็มทีแล้ว!
เดิมทียังคิดจะสั่งสอนเหมยเหมยสักชุด แต่ว่า——
“ที่รัก ทำไมนายต้องวิ่งหนีด้วย?” เจสันโผเข้ามา ไล่ตามมาติด ๆ
เฮ่อเหลียนเช่อวิ่งหนีด้วยความตกใจจึงไม่ทันได้สั่งสอนเหมยเหมย
เหมยเหมยยักไหล่ อดดูละครสนุก ๆเลย กลับที่พักดีกว่า
เธอกับหานเหมยอยู่เต็นท์เดียวกัน ตอนเธอกลับไปยัยนี่กำลังนั่งปาดน้ำตาอยู่ พอเห็นเธอกลับมาก็เอาแต่มองเธอ เหมือนอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม
“พอแล้ว อย่าทำท่าอาลัยตายอยากแบบนี้ ไม่ได้ทำอะไรกัน แค่ลูบไล้กันเท่านั้นเอง!” เหมยเหมยพูดตามความจริง
หานเหมยมุ่นคิ้วแน่น แล้วถามเสียงสูงว่า “ลูบตรงไหน?”
“มืดขนาดนั้นฉันจะมองเห็นได้อย่างไรกันล่ะ เอาน่า…เธอไม่ต้องกังวลหรอก ไม่ใช่เฮ่อเหลียนเช่อที่เป็นคนลูบผู้ชายคนนั้น แต่เป็นผู้ชายคนนั้นลูบเฮ่อเหลียนเช่อของเธอต่างหาก ทำเอาผู้ชายของเธอตกใจจนวิ่งเผ่นแน่บออกป่าไปเลย” เหมยเหมยอธิบายอย่างเอือมระอา
เห็นแก่น้ำตาของยัยนี่หรอกนะถึงไม่แกล้งเธอแล้ว มิฉะนั้นจะเป็นการทำให้คู่รักแยกจากกันเอาได้ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงไม่สบายใจแย่
หานเหมยถอนหายใจและเกลียดเจสันเข้ากระดูกดำ
นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์สมควรตาย พอเห็นผู้ชายหน่อยก็เข้าไปยั่วยวน พรุ่งนี้จะใส่ยาระบายลงในซุปแล้วให้เจ้าหมอนั่นท้องเสียตายคาส้วมไปเลย!
หานเหมยเพิ่งจะวางใจก็โดนคำพูดประโยคหนึ่งของเหมยเหมยปลุกอารมณ์โมโหขึ้นอีกรอบ
“ดูเหมือนเฮ่อเหลียนเช่อจะพักอยู่ในเต็นท์เดียวกับเจสันนะ!”
หานเหมยเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง ถ้านังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นึกฉวยโอกาสปีนขึ้นเตียงของเฮ่อเหลียนเช่อตอนกลางดึกล่ะ…
เฮ่อเหลียนเช่อไม่ใช่คนจิตใจหนักแน่นเสียด้วย…
พอหานเหมยยิ่งคิดสีหน้าของเธอก็ซีดลงเรื่อย ๆ ตาแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง ช่างเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวเปราะบางมากจริง ๆ
“เธอจะร้อนใจอะไร? หากไม่วางใจจริง ๆ งั้นให้ฉันไปคุยกับผู้รับผิดชอบที่นี่ย้ายเธอไปอยู่เต็นท์เดียวกับเฮ่อเหลียนเช่อไหม?” เหมยเหมยเห็นแล้วก็ปวดศีรษะ
พอเข้าร่างใหม่นิสัยก็เปลี่ยนไปมาก อะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้เหมือนเธอเมื่อก่อนเลย เห็นแล้วน่ารำคาญจริง ๆ
ครั้นเหมยเหมยนึกถึงตัวเองในอดีตก็พลันรู้สึกนึกรังเกียจขึ้นมา ไม่รู้ว่าตอนนั้นเหยียนหมิงซุ่นชอบสาวขี้แยแบบนั้นได้อย่างไร?
“ไม่เอา ชายหญิงอยู่กันสองต่อสองแบบนั้นคนอื่นจะเอาไปนินทากันได้” หานเหมยส่ายศีรษะ ถึงแม้ในใจของเธอจะอยากมากก็ตามเถอะ
“ใครจะสนว่าพวกเธอทำอะไรกัน? ถ้าเธอต้องการฉันสละที่ให้เลย!” เหมยเหมยพูดด้วยท่าทีไม่ยี่หระ
หานเหมยเขินจนหน้าแดงแล้วก็ส่ายหน้า “ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน ตอนนี้ฉันยังไม่อยากคุยกับเขา!”
“ดัดจริต นอนดีกว่า!”
เหมยเหมยถลึงตาใส่ดึงถุงนอนขึ้นมาแล้วหลับไปทั้ง ๆที่เสื้อผ้าก็ไม่ได้ถอด ถึงแม้ว่าตอนนี้หานเหมยจะเป็นผู้หญิง แต่พอนึกถึงว่าชาติที่แล้วเธอเคยเป็นผู้ชายมาก่อนก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง
หานเหมยพลิกตัวไปมาบนเตียงทั้งคืนแล้วก็ลุกไปทำโจ๊กเป็นมื้อเช้าให้ทุกคนด้วยขอบตาที่ดำเป็นหมีแพนด้า เมื่อถึงคิวของเจสันเธอกัดฟันยื่นโจ๊กให้เจสันหนึ่งถ้วยพร้อมกับส่วนผสมในนั้น
เจสันไม่นึกสงสัยเลยสักนิดแล้วกินโจ๊กจนเกลี้ยง ระหว่างนั้นเขาก็มองเฮ่อเหลียนเช่ออย่างเสน่หา เดิมทีคิดจะไปหาเฮ่อเหลียนเช่อหลังมื้อเช้าเพื่อพยายามเข้าไปตีสนิทสักหน่อย แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดลงเพราะโจ๊กที่เพิ่งทานไปไม่ถึงสิบนาทีท้องไส้เกิดปั่นป่วนขึ้นมา จากนั้นเขาก็กุมท้องวิ่งไปทางห้องน้ำ
เฮ่อเหลียนเช่อก็มองเจสันอยู่เช่นกัน เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเพราะยังสงสัยว่าผู้ชายคนนี้คือเหมยซูหานหรือเปล่าทันใดนั้นแผ่นหลังของเขาก็เย็นวาบจนทำเอาเขาตัวสั่นสะท้านจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง แต่กลับเห็นหานเหมยกำลังตักโจ๊กทานอยู่ด้วยท่วงท่าสง่างาม เฮ่อเหลียนเช่อไม่สนใจแล้วหันกลับมาทานมื้อเช้าต่อ แต่สีหน้าของเขากลับเปลี่ยนไปกะทันหันแล้วมองไปที่หานเหมยด้วยความประหลาดใจ
……………………