ตอนที่ 2577 กลิ่นหอมดอกเหมยมาจากความหนาวเย็นอันขมขื่น
เฮ่อเหลียนเช่อมองหานเหมยด้วยดวงตาเป็นประกาย ท่วงท่าในการทานอาหารของสาวน้อยคนนี้เหมือนเหมยซูหานทุกกระเบียดนิ้วเลย
อีกทั้งนิสัยการกินก็คล้ายกันมาก เหมยซูหานไม่ชอบทานถั่วต้มซึ่งต่อให้ถั่วจะนิ่มแค่ไหนก็ไม่ชอบแต่กลับชอบทานผลิตภัณฑ์จากถั่ว อีกอย่างเหมยซูหานเกลียดหัวหอม รวมไปถึงอาหารที่มีหัวหอมทั้งหมด
เช้านี้มีโจ๊กข้าวโอ๊ต ถั่วเหลืองต้ม รวมไปถึงเนื้อย่างหอมหัวใหญ่ ซึ่งเป็นอาหารที่คนในพื้นที่ชื่นชอบ
อาหารรสชาติดีมากจริง ๆ เขาทานไปตั้งเยอะแต่หานเหมยกลับทานแค่โจ๊กข้าวโอ๊ต เนื้อย่างก็ไม่ทาน ถั่วเหลืองต้มไม่แม้แต่จะเหลือบมองด้วยซ้ำ
ทั้ง ๆที่เธอเป็นคนในท้องถิ่น อาหารเหล่านี้ต้องเคยทานมาตั้งแต่เด็ก แล้วทำไมถึงไม่ชอบล่ะ?
เฮ่อเหลียนเช่อผุดความคิดบางอย่างขึ้นมาหันไปยิ้มแล้วพูดกับเธอว่า “ทำไมเธอถึงทานแต่โจ๊กล่ะ? เนื้อย่างก็อร่อยนะ!”
เขาพูดไปก็จิ้มเนื้อย่างชิ้นหนึ่งยื่นกะจะวางลงในถ้วยของหานเหมย
“นายทำอะไรน่ะ ฉันไม่ชอบกินเนื้อย่าง!”
ครั้นหานเหมยได้กลิ่นหัวหอมใหญ่ก็เวียนหัวจึงรีบปิดจมูกดันถ้วยไปอีกทาง จากนั้นก็มองค้อนใส่เขา
เจ้าหมอนี่คิดจะทำอะไรกันแน่?
เมื่อคืนยั่วยวนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่น พอวันนี้ก็มายั่วยวนสาวน้อยต่อ คิดว่าตัวเองเป็นพ่อหนุ่มยอดนักรักหรืออย่างไรกัน?
เมื่อก่อนเธอตาบอดไปจริง ๆ ถึงมองไม่ออกว่าเจ้าหมอนี่เจ้าชู้ขนาดไหน!
ครั้นเฮ่อเหลียนเช่อเห็นท่าทีรังเกียจของหานเหมย ความสงสัยก็ยิ่งทวีคูณขึ้น นอกจากรูปลักษณ์และเพศที่ไม่เหมือนกัน แต่ท่าทีที่แสดงออกมาเหมือนกับเหมยซูหานไม่มีผิด
หรือว่า…
“เธอไม่ชอบกินเนื้อหรือว่าหัวหอมใหญ่กันแน่?”
“นายจะมายุ่งทำไมว่าฉันชอบกินอะไร นายนี่ตลกจริง ๆ!” หานเหมยโมโหจนพูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างไม่สบอารมณ์ เธอหยิบโจ๊กกลับเข้าเต็นท์ไปคร้านจะเห็นขี้หน้าเจ้าหมอนี่แล้ว
เฮ่อเหลียนเช่อลูบจมูกปอย ๆ แล้วเดินตามหลังมาพร้อมกับพูดว่า “งั้นเธอกินถั่วต้มหน่อยเถอะ ถ้าไม่กินอะไรเลยสารอาหารจะไม่พอเอานะ”
“ไม่เอา!”
แค่หานเหมยได้ยินคำว่าถั่วต้มก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาแล้ว สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดก็คือถั่วต้มที่ถูกต้มจนเละแบบนี้ หากทำเป็นเต้าหู้คงอร่อยกว่ามาก
“งั้นเธออยากกินเนื้องูไหม? อีกเดี๋ยวฉันจะไปจับงูมาสักสองสามตัวให้เธอกิน!” เฮ่อเหลียนเช่อยิ้มพลางพูดต่อ
หานเหมยชะงักไป ปากน้ำลายสอ เธอไม่ได้ทานซุปงูมานานแล้ว คนที่นี่ไม่ทานงูและไม่มีใครไปจับงูด้วย เธอเองก็ไม่กล้าจับจึงทำได้แค่มองงูตาปริบ ๆแต่ทานไม่ได้
แต่พอนึกถึงเรื่องแย่ ๆที่เฮ่อเหลียนเช่อทำในหลายวันมานี้หานเหมยก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอีกครั้ง เธอหันกลับไปตะคอกใส่ว่า “ไม่เอา นายอย่าตามฉันมานะ เห็นหน้านายแล้วรำคาญ!”
เฮ่อเหลียนเช่อยิ้มแฝงความหมายบางอย่างลึกซึ้ง อย่าคิดว่าเมื่อครู่เขามองไม่ออกถึงความปรารถนาของหานเหมยที่มีต่อเนื้องูนะ
เนื้อที่เหมยซูหานชอบทานมากที่สุดก็คือเนื้องูไม่ใช่หรือไง!
คนท้องถิ่นไม่ชอบทานงูกัน ทั้ง ๆที่สาวน้อยคนนี้ใส่ชุดท้องถิ่นแต่กลับไม่ได้มีนิสัยการกินแบบคนในท้องถิ่นเลย น่าสนใจจริง ๆ!
เฮ่อเหลียนเช่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ขึ้นมาแต่ในไม่ช้าก็รู้สึกเหนือคาด เหมยซูหานกลายเป็นผู้หญิงไปได้อย่างไรกัน?
เป็นไปไม่ได้แน่นอน เขาคิดมากเกินไป บางทีอาจจะแค่บังเอิญ
“คุณเฮ่อเหลียนเช่อ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้ ริโกะซาบซึ้งใจเหลือเกิน!”
คุณริโกะที่อาการดีขึ้นพอสมควรแล้ว ไม่รู้ว่าโผล่ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอได้เห็นเฮ่อเหลียนเช่อก็นึกชอบขึ้นมา เธอจึงโค้งตัวเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ
เฮ่อเหลียนเช่อไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ เขาผลักเธอออกแล้วกลับไปที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าครุ่นคิด
นอกจากนี้ยังมีอีกสองคนที่จิตใจฟุ้งซ่านตามไปด้วย คนหนึ่งคือเอ็ดดี้ อีกคนหนึ่งคือเจสัน
ทั้งสองเกิดอาการพะวักพะวงขึ้นมา คนหนึ่งกังวลว่าคนในใจจะถูกแย่งไป ส่วนอีกคนกังวลเช่นกันว่าคนในใจจะถูกแย่งไป…
เฮ่อเหลียนเช่อมองเจสันอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีท่าทางการกินเหมือนเหมยซูหานก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว จู่ ๆก็ถามขึ้นมาอย่างกระทันหันว่า “รู้ไหมว่าประโยคถัดไปของกลิ่นหอมดอกเหมยมาจากความหนาวเย็นอันขมขื่นคืออะไร?”
…………………………………………..
ตอนที่ 2578 บางทีก็ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชาย
เดิมทีเจสันยังรู้สึกเศร้าใจอยู่บ้างที่อยู่ดี ๆเฮ่อเหลียนเช่อเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่น แต่พอเห็นเฮ่อเหลียนเช่อหันมาพูดกับตน เขาก็มีรอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าอย่างรวดเร็ว
ไบเซ็กชวลก็คือไบเซ็กชวล ไม่ง่ายเลยกว่าจะหาคนที่ถูกตาต้องใจสักคนเจอ เขาจะพยายามอย่างหนักเพื่อเปลี่ยนแปลงชายชาวตะวันออกคนนี้ให้รักเพียงตนคนเดียว
“อะไรนะ? นายถามฉันว่าอะไรนะ?”
เจสันฟังไม่เข้าใจเพราะเฮ่อเหลียนเช่อพูดเป็นภาษาฮวาเซี่ย
เฮ่อเหลียนเช่อนึกผิดหวังแต่เขาก็ไม่ย่อท้อ บางทีอาจจะเพราะผ่านความตายมาเลยลืมภาษาแม่ไปแล้ว เขาจึงพูดอีกครั้งเป็นภาษาอังกฤษ
“ดอกเหมยคือดอกอะไรเหรอ? เป็นน้ำหอมชนิดหนึ่งเหรอ?” เจสันได้ยินเช่นนั้นก็งุนงงพร้อมมองเฮ่อเหลียนเช่ออย่างไม่เข้าใจ
อะไรคือดอกเหมย อะไรคือมีกลิ่นหอม?
หรือว่าผู้ชายชาวตะวันออกคนนี้ชอบน้ำหอมที่เรียกว่าดอกเหมย?
อีกเดี๋ยวเขาไปถามคุณจ้าวดีกว่า บางทีน้ำหอมอันนี้อาจจะมีแค่ในฮวาเซี่ย ในเมื่อผู้ชายชาวตะวันออกคนนี้ชอบ งั้นเขาใช้ได้ไม่เห็นเป็นไร คิด ๆแล้วกลิ่นนี้คงมีเอกลักษณ์มากแน่ ๆ!
เฮ่อเหลียนเช่อผิดหวังยิ่งกว่าเดิม เขาส่ายศีรษะ เจสันคนนี้น่าจะไม่ใช่เหมยซูหาน
ต่อให้ผ่านความตายมาก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับชาติที่แล้วขนาดนี้มั้ง?
กลิ่นหอมดอกเหมยมาจากความเหน็บหนาวอันขมขื่น คมดาบถูกลับให้คมขึ้น…บทกวีสองท่อนนี้เป็นบทกวีโปรดของเหมยซูหาน เขายังบอกอีกด้วยว่าชื่อของเขามาจากบทกวีนี้
แต่ตอนนี้เจสันกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับบทกวีนี้เลย…เฮ่อเหลียนเช่อจึงเลิกทดสอบเจสันในที่สุดแล้วก้มหน้าทานมื้อเช้าต่อไป
เจสันไม่รู้ว่าตัวเองตอบผิดตรงไหน ทำไมถึงไม่สนใจเขาอีกแล้วล่ะ?
เอ็ดดี้ถลึงตาจ้องเฮ่อเหลียนเช่อด้วยความโกรธ ผู้ชายตะวันออกสมควรตายนี่ไม่ซื่อสัตย์ต่อความรักเอาเสียเลย เดี๋ยวก็ยั่วยวนผู้ชายเดี๋ยวก็ไปหยอกเย้าผู้หญิง ช่างทำตัวเหมือนผีเสื้อที่คอยแทะโลมคนอื่นไปทั่ว สิ่งที่เกลียดที่สุดก็คือไปหยอกเย้าหานเหมยสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา เกลียดชะมัดเลย!
“นาย…นายทำแบบนี้ไม่ถูกนะ!”
เอ็ดดี้ทนไม่ไหว สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นตำหนิเฮ่อเหลียนเช่อ
เฮ่อเหลียนเช่อชักสีหน้าใส่ บนโลกใบนี้คนที่กล้าชี้หน้าเขาต่างก็ลงไปรายงานตัวในยมโลกกันหมดแล้ว
“เอามือออกไป!”
เฮ่อเหลียนเช่อปัดเบา ๆแต่เอ็ดดี้ดึงมือของเขากลับด้วยความเจ็บปวด รู้สึกเหมือนมือหักด้วยซ้ำ
“นายไม่ได้รักเดียวใจเดียว ทั้ง ๆที่เมื่อคืนนายตกลงปลงใจกับเขาแล้ว งั้นไปหยอกเย้าหานเหมยอีกทำไม?” เอ็ดดี้ตำหนิอย่างโมโห
เฮ่อเหลียนเช่อได้ยินเช่นนั้นก็นึกแปลกใจ อะไรคือตกลงปลงใจ อะไรคือหานเหมย?
ไม่สิ…
“นายพูดอีกรอบสิ หานเหมยคืออะไร?” เฮ่อเหลียนเช่อตะคอกถามเสียงดัง
หานเหมยไม่ได้ตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้ตัวเอง คนในทีมแพทย์เลยต่างเรียกเธอว่าหานเหมย ฟังแล้วดูกระด้างอยู่หน่อย
“ก็หานเหมยไง นายแกล้งโง่หรือไง? เมื่อกี้นายยังจงใจแกล้งเธอด้วยซ้ำ!“ เอ็ดดี้ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม กล้าทำแต่ไม่กล้ารับ ขายหน้าผู้ชายทั้งโลกจริง ๆ
“นายบอกว่าสาวน้อยคนเมื่อกี้ชื่อหานเหมยเหรอ? เธอไม่ใช่คนในท้องถิ่นเหรอ? คนท้องถิ่นมีชื่อแบบนี้ด้วยเหรอ?” เฮ่อเหลียนเช่อยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ ชื่อของชาวตะวันออกกลางออกเสียงยากมาก แต่ต่อให้ชื่ออะไรก็คงไม่มีทางชื่อหานเหมยแน่นอนมั้ง?
ฟังดูเหมือนชื่อของชาวฮวาเซี่ยเลย!
“หานเหมยเป็นชื่อที่เธอตั้งเอง พวกเราเรียกจนชินแล้ว เธอบอกว่าชอบบทกวีของฮวาเซี่ยบทหนึ่งมาก ชื่ออะไรแล้วนะ?”
หัวหน้าทีมอธิบายอย่างใจดี เขากับหานเหมยก็รู้จักกัน แต่จะนึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าบทกวีนั้นอ่านว่าอะไร
เหมยเหมยกำหมัดแน่น หัวใจเต้นแรง…นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญแล้ว…เธอตื่นเต้นมากจริง ๆ!
หัวหน้าทีมคิดอยู่นานก็จำชื่อบทกวีไม่ได้สักที เฮ่อเหลียนเช่อทนไม่ไหวเลยพุ่งเข้าไปในเต็นท์เพราะอยากถามเจ้าตัวให้รู้เรื่อง
คาดไม่ถึงว่าเด็กสาวท้องถิ่นจะรู้จักบทกวีจีนโบราณด้วย ฟังอย่างไรก็ผิดปกติ!
หรือว่าเขาคิดผิดเดินผิดตั้งแต่ต้น?
บางที…ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชายเสมอไปก็ได้!
…………………………