ตอนที่ 2579 จิตใจคับแคบ
เฮ่อเหลียนเช่อรีบตามหาตัวหานเหมยด้วยความรีบร้อน หาอยู่หลายเต็นท์จนสุดท้ายก็หาเจ้าตัวพบ
หานเหมยหันหลังให้ประตู หัวไหล่สั่นกระเพื่อมพร้อมเสียงร้องไห้สะอื้นแผ่วเบา เธอไม่รู้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อเข้ามาแล้ว แผ่นหลังอันบอบบางนั้นดูอ่อนแอไร้ที่พักพิง
เฮ่อเหลียนเช่อเดินฝีก้าวช้าลงและมองด้วยสายตาตกตะลึง ทำไมอยู่ดี ๆเขาถึงกลายเป็นคนโง่ไปได้ล่ะ?
หญิงสาวที่ชื่อหานเหมยคนนี้มีนิสัยเฉพาะตัวคล้ายคลึงเหมยซูหานมากต่างแค่เพศเท่านั้นแต่เขาดันมองข้ามจุดนี้ไป
อีกทั้งผู้หญิงคนนี้จับจ้องเขาหลายครั้งแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เหมยซูหานแล้วจะจับจ้องเขาหลายครั้งขนาดนี้ทำไม?
เฮ่อเหลียนเช่อตบหน้าผากตัวเองอยู่หลายครั้ง ฉับพลันก็ฉีกยิ้มออกมา เสี่ยวหานหานของเขาตอนนี้เป็นสาวน้อยที่งดงาม…ฮ่า ๆ…
พระเจ้ายังคงเมตตากับเขามาก!
เมื่อเฮ่อเหลียนเช่อคิดได้เช่นนั้นก็เริงร่าขึ้นมาในทันที ส่งเสียงเรียกขึ้นมาโดยพลัน “ดอกเหมยน้อย!”
นี่คือชื่อเล่นระหว่างเขากับเหมยซูหาน มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่เรียกชื่อนี้
หานเหมยที่กำลังงอนอยู่พอได้ยินเสียงและชื่อเรียกที่คุ้นเคยก็ควบคุมร่างกายไม่อยู่ ตัวสั่นเล็กน้อย เธอไม่กล้าหันกลับไปมอง
เฮ่อเหลียนเช่อดีใจสุดขีด เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่าสาวน้อยแสนสวยคนนี้ก็คือเหมยซูหานของเขา ไม่อย่างนั้นคงไม่มีปฏิกิริยาเช่นนี้หรอก
“ในเมื่อเธอจำฉันได้แล้ว ทำไมถึงไม่มาบอกความจริงกับฉันล่ะ?” สมองของเฮ่อเหลียนเช่อไม่เข้าใจความคิดของหานเหมยในตอนนี้เลยสักนิด
เขาแค่แปลกใจว่าทำไมจำเขาได้แล้วถึงกลับทำเป็นไม่รู้จักกัน
“ใครรู้จักนาย? นายอย่าคิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว ฉันไม่รู้จักนายสักหน่อย!” หานเหมยพูดอย่างโกรธเคือง
ด้านซ้ายก็มีผู้หญิง ด้านขวาก็มีผู้ชาย กอดซ้ายทีขวาที ยังมีหน้ามารื้อฟื้นความจำกับเธออีกเหรอ?
เฮ่อเหลียนเช่อชะงักไป ปฏิกิริยาแรกของเขาคือเสียงของเสี่ยวหานหานไพเราะจัง ต่อให้ด่าก็ยังไพเราะเหมือนร้องเพลง พอได้ยินแล้วรู้สึกหูคันยุบยิบไปหมด
“เสียงของเธอไพเราะมากจริง ๆ หน้าตาก็น่ามอง…ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน…สามปีนี้ฉันเฝ้าคิดถึงเธอทุกวันเลย…”
เฮ่อเหลียนเช่อเดินไปเผชิญหน้ากับหานเหมยแล้วโน้มตัวก้มลงมองเธอเพื่อสื่อความรักความคิดถึงของเขา
หานเหมยแสดงสีหน้าอ่อนไหวผ่านใบหน้า ดวงตาแดงก่ำ ตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอก็คิดถึงเขาทุกวัน…พลันใจของเธอก็อ่อนยวบลงในทันทีไม่สามารถยับยั้งได้อีกต่อไป เขาอยากจะยอมรับคนรักของเขาเหลือเกิน แต่ว่า——
แต่พอนึกถึงคุณริโกะและเจสันที่อยู่ข้างนอก หานเหมยก็ทำสีหน้าบึ้งตึงขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าเรียวสวยเย็นชาเอ่ยเหน็บแนมว่า “นายกำลังพูดจาไร้สาระอะไรกัน? คนที่นายคิดถึงไม่ใช่ว่าอยู่ข้างนอกหรอกเหรอ? คนหนึ่งก็คุณริโกะ อีกคนก็เจสัน ความรู้สึกของนายมีมากจริง ๆนะ!”
ต่อให้เฮ่อเหลียนเช่อจะซื่อบื้อแค่ไหนแต่เวลานี้ก็พอได้กลิ่นความหึงหวงบ้างแล้ว จากนั้นก็ถึงบางอ้อในทันที
ที่แท้เสี่ยวหานหานของเขาก็หึงอยู่นั่นเอง!
ก็ว่าทำไมทำตัวเย็นชาจัง แถมยังเอาแต่ถลึงตาจ้องเขาอีกต่างหาก!
“ด้วยความสัตย์จริงฉันไม่รู้จักสองคนนั้น ฉันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเลยนะ!” เฮ่อเหลียนเช่อรีบอธิบายอย่างชัดเจน ไม่เข้าใจจริง ๆว่าทำไมหานเหมยถึงได้หึงอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ ทั้ง ๆที่พวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย!
“ถ้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วทำไมนายถึงได้ช่วยคุณริโกะนั่นล่ะ? ถ้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วทำไมนายถึงได้เข้าไปในป่าเล็กกับเจสันนั่นได้ล่ะ? แถมยังลูบ ๆคลำ ๆกับผู้ชายมากมายขนาดนั้นด้วย? นายคิดว่าฉันโง่หรือไง?”
หานเหมยน้ำตาไหลพรากพร้อมก่นด่า
เธออยู่ที่นี่โดดเดี่ยวด้วยความหวาดกลัว คนไร้หัวใจคนนี้กลับทำตัวล่อผึ้งล่อผีเสื้อยั่วยวนคนอื่นไปทั่วใช้ชีวิตมีความสุขจะตายไป!
เฮ่อเหลียนเช่อที่ได้ยินเช่นนั้นก็นึกสับสน พูดประโยคความในใจออกมาประโยคหนึ่งว่า
“ทำไมเธอถึงได้จิตใจคับแคบขึ้นขนาดนี้ล่ะ? เมื่อก่อนเธอไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยนี่นา”
……
บรรยากาศรอบกายชะงักไปสามวินาที
“ไปให้พ้น ไสหัวไปเลยนะ!”
…………………………………………..
ตอนที่ 2580 จำกันได้แล้ว
เหมยเหมยและคนกลุ่มหนึ่งซ่อนตัวรอชมเรื่องสนุก ๆอยู่ด้านนอก มีบางคนอยากขยับใกล้เข้าไปอีกหน่อย แต่พวกเขาทั้งหมดกลับถูกเหมยเหมยดึงออกมา
เฮ่อเหลียนเช่ออารมณ์ผีเข้าผีออก แถมยังฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตา หากทำให้เขาโกรธขึ้นมาแพทย์พวกนี้จะซวยเสียเปล่า ๆ
เพียงแต่อยู่ห่างเกินไปหน่อย เสียงข้างในเบาจนฟังไม่ชัด ไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนกำลังคุยอะไรกันอยู่ หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงดังฟังชัดว่า——
“ไสหัวไปเลยนะ!”
ไม่นานเฮ่อเหลียนเช่อก็โผล่ออกมาด้วยท่าทีหงอย ๆแต่ใบหน้ากลับแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ดูท่าทางบื้อทึ่มอยู่บ้าง
ทุกคนหนีไม่ทันเลยแสร้งทำเป็นชมเดือนชมดาว พูดคุย เดินเล่น วุ่นเรื่องงานแต่กลับไม่เนียนเอาเสียเลย
เฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้ทำสีหน้าบึ้งตึงเช่นเคย พอเห็นเหมยเหมยก็ส่งยิ้มใจดีอย่างเหนือคาดให้ มือปัดป่ายไปมาไม่หยุด ฮัมเพลงเสียงเบาอย่างอารมณ์ดี
เหมยเหมยแค่นเสียงทีหนึ่งแล้วเอ่ย “จำกันได้แล้วเหรอ?”
เฮ่อเหลียนเช่อถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ จ้าวเหมยรู้นานแล้วแต่ยังจงใจปิดบังเขา แถมยังโน้มน้าวเสี่ยวเป่าให้ปิดบังไปด้วย ความผิดนี้ไม่สามารถให้อภัยได้
“เธอคงใช้ชีวิตจนเบื่อแล้วสินะ ทั้ง ๆที่รู้ตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมบอก!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเฮ่อเหลียนเช่อจางหายไปแล้วมองเหมยเหมยด้วยสายตาน่ากลัว ความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากร่างกายทำเอาคนรอบตัวที่เฝ้าดูเรื่องสนุกอยู่ตัวแข็งทื่อหนีไปทันที จากนั้นก็ไปหลบรอดูเรื่องสนุก ๆจากที่ไกล ๆต่อ
“ฉันรู้แล้วจะทำไม ก็ฉันไม่อยากบอกนาย นายบอกว่านายกับหานเหมยมีกระแสจิตส่งถึงกันไม่ใช่เหรอ? ทำไมผ่านไปตั้งนานถึงหากันเจอล่ะ โง่หรือไง?”
เหมยเหมยเหน็บแนมอย่างไม่ไว้หน้าจนทำเอาเฮ่อเหลียนเช่อพูดไม่ออก ถ้อยคำเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาพูดไว้จริง ๆ แต่ใครจะรู้ว่าเกิดใหม่อีกครั้งจะเปลี่ยนเพศไปด้วย เขาเลยเอาแต่เล็งไปที่ผู้ชายอย่างเดียว!
“จ้าวเหมย เธออย่าคิดว่ามีเหยียนหมิงซุ่นคอยหนุนหลังอยู่แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอนะ ถ้าหาเรื่องให้ฉันโกรธ ไม่งั้นฉันจะขายเธอในตะวันออกกลางนี่แหละ!”
เฮ่อเหลียนเช่อที่อับอายจนโกรธจัดมองเหมยเหมยอย่างเย็นชา จากนั้นก็เริ่มเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆแต่เหมยเหมยกลับยิ่งไม่กลัวเขาเข้าไปใหญ่
“โอ๊ย ฉันกลัวจังเลย…”
จู่ ๆเหมยเหมยก็แสร้งพูดเกินจริงตะโกนเสียงดังลั่น “เฮ่อเหลียนเช่อจะตีคนแล้ว…”
เฮ่อเหลียนเช่อยังไม่ทันได้ทำอะไร หานเหมยก็กระโจนออกมาจากเต็นท์ ในเวลาเดียวกันก็มีก้อนกลมเล็ก ๆสองลูกกลิ้งเข้ามาหาด้วย
“เฮ่อเหลียนเช่อนายรังแกเหมยเหมยอีกแล้วเหรอ นายเก่งมากใช่ไหม? ไปให้พ้น ฉันเห็นนายแล้วรำคาญ!”
เหมยเหมยซ่อนตัวอยู่หลังหานเหมยแสร้งทำเป็นกลัว แต่กลับยกนิ้วกลางส่งให้เฮ่อเหลียนเช่ออยู่ด้านหลังหานเหมย…
“เธอรนหาที่ตายเหรอ…”
เฮ่อเหลียนเช่อไหนเลยจะทนต่อการยั่วยุนี้ได้ เขาก้าวไปข้างหน้าคิดจะบีบคอเหมยเหมยให้ตายคามือ หานเหมยก็ยิ่งโกรธจนร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด
แม้กระทั่งคำพูดของเธอก็ไม่ฟังกันแล้ว ที่แท้ก็เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ!
“พ่อกำลังจะทำอะไร? ห้ามตีคุณน้านะ!”
เสียงแหลมเล็กของเสี่ยวเป่าดังขึ้นแล้วออกแรงอันน้อยนิดลากขาข้างหนึ่งของเฮ่อเหลียนเช่อเอาไว้ เล่อเล่อก็กอดขาอีกข้างไว้เช่นกัน
เฮ่อเหลียนเช่อที่โดนเสี่ยวเป่าขัดขวางไว้จึงไม่กล้าออกแรงเยอะเลยทำได้แค่ยืนขวางไว้เช่นนั้น แต่เขากลับลืมแรงมหาศาลของเล่อเล่อไป ยังไม่ทันทำอะไรก็ล้มตึงลงพื้น…ปากเต็มไปด้วยทราย
“พรู๊ด”
เหมยเหมยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะชอบใจแล้วรีบวิ่งเข้าไปหอมแก้มเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อคนละฟอด ไม่เสียแรงเปล่าจริง ๆ
“ถุย ๆ!”
เฮ่อเหลียนเช่อลุกขึ้นด้วยความอับอาย ทั้งหน้าทั้งตัวเต็มไปด้วยทราย เขาไม่ปัดทรายออกแต่รีบอธิบายให้หายเหมยฟังว่า “ฉันไม่ได้แตะต้องจ้าวเหมยแม้แต่ปลายนิ้วด้วยซ้ำ สวรรค์เป็นพยาน ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ก็เป็นพยานได้!”
เหมยเหมยแค่นเสียงฮึ “นายยังจะขายฉันไปตะวันออกกลางอยู่เลย!”
หานเหมยถลึงตาใส่อย่างโมโห เฮ่อเหลียนเช่อลูบจมูกปอย ๆเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “พ่อก็แค่หยอกให้ตกใจเล่นเฉย ๆ หากพ่อคิดจะขายหญิงอัปลักษณ์อย่างเธอจริง ๆ เธอจะได้มายืนกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงนี้เหรอ?”
“นายเป็นพ่อของใครกันฮะ?”
หานเหมยเตะเขาทีหนึ่งแล้วหันตัวเดินหนีไป แต่บนใบหน้ากลับปรากฏรอยยิ้มออกมา
…………………………