ตอนที่ 2585 ภรรยาอร่อยที่สุด
เสี่ยวเป่าชี้ไปยังอูฐที่กำลังส่งเสียงร้องออกมาทางจมูกอยู่ไม่ไกลพร้อมส่งเสียงหัวเราะคิกคัก “ขี่มันมา”
เฮ่อเหลียนเช่อเห็นอูฐขี้เกียจที่เขาใช้เงินสองพันดอลลาร์สหรัฐฯซื้อมาก็อดขำไม่ได้ อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นแล้วหอมแก้มที่เปื้อนดินฟอดใหญ่ “ลูกชายฉันเก่งจริง ขี่อูฐเป็นด้วย”
“คุณอา หนูก็ขี่เป็น” เล่อเล่อไม่ค่อยพอใจเท่าไร ทั้งที่เธอก็ขี่เป็นทำไมไม่ชมเธอ?
เฮ่อเหลียนเช่อใช้แขนอีกข้างอุ้มเล่อเล่อที่ตัวเปื้อนด้วยอีกคนขึ้นมาแล้วเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ “ใช่ ลูกสะใภ้ฉันก็เก่งเหมือนกัน เธอกับพี่ชายเกิดมาคู่กันแท้ ๆ คู่สร้างคู่สม”
ลูกสะใภ้ที่เข้าตาเขายอดเยี่ยมแบบนี้แหละ เก่งกว่าจ้าวเหมยตั้งหลายร้อยเท่า!
เล่อเล่อกะพริบตาแล้วพูดเสียงเจื้อยแจ้ว “คุณอาคะ หนูชื่อเล่อเล่อ เหยียนเล่อเล่อ ไม่ได้ชื่อลูกสะใภ้…”
เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะเสียงร่า ยัยเด็กอ้วนนี่น่ารักดี เขาเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “อนาคตเธอก็คือลูกสะใภ้ของฉัน ภรรยาของพี่เสี่ยวเป่า เข้าใจหรือยัง?”
เล่อเล่อทำหน้างงพลางส่ายศีรษะ “ภรรยาคืออะไร? กินได้ไหม? อร่อยไหมคะ?”
เสี่ยวเป่าหูแดงระเรื่อถลึงตาใส่เฮ่อเหลียนเช่ออย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดแก้ต่างไปว่า “คุณพ่อ เล่อเล่อเป็นน้องสาวไม่ใช่ภรรยา พ่ออย่าเข้าใจผิดไปใหญ่สิ คราวก่อนผมเคยบอกแล้ว พ่อชอบจำผิดอยู่เรื่อย”
พ่อของเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งความจำแย่ลงเรื่อยๆ ทั้งที่อายุก็ไม่มากแท้ๆ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกันแน่!
“ตอนนี้เป็นน้องสาว อนาคตก็เป็นภรรยา”
เฮ่อเหลียนเช่อตอบเสียงขันแล้ววางเด็กสองคนลงบนพื้น เล่อเล่อกลับยังยึดติดกับคำถามที่ว่าภรรยากินได้หรือไม่ เลยถามเสี่ยวเป่าเสียงเบาว่า “พี่ชาย ภรรยาอร่อยไหม?”
เฮ่อเหลียนเช่อหูกระดิกแล้วเผลอหลุดตอบอย่างลืมตัวว่า “ภรรยาคือสิ่งที่อร่อยที่สุดในโลกเลย ขาดอะไรก็ได้แต่ขาดภรรยาไม่ได้!”
“หนูจะกิน!” เล่อเล่อชูมืออวบอ้วนขึ้นตะโกนดังลั่น
เสี่ยวเป่ากะพริบตาปริบ ๆ แต่สุดท้ายก็ด้วยความที่อายุยังน้อยเลยไม่เข้าใจว่าเฮ่อเหลียนเช่อกำลังพูดจาลามกอนาจารอยู่
ทว่าภายในใจกลับรู้สึกว่าเฮ่อเหลียนเช่อช่างโง่เสียจริง ภรรยาจะทานได้อย่างไร?
ทั้งที่เนื้อคนทานไม่ได้ ภรรยาเป็นคนนะ?
เอ็ดดี้กับนอร์แมนเดินเข้ามาขมวดคิ้วเป็นปม กล่าวต่อเฮ่อเหลียนเช่อว่า “เราพาพวกเขาไปไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้น เราต้องชดใช้เงินเสียหายมหาศาลเลย”
“วางใจเถอะ ลูกชายกับลูกสะใภ้ของฉันไม่ใช่เด็กธรรมดา ไม่เกี่ยวกับพวกนาย ต่อให้ต้องชดใช้เดี๋ยวฉันออกเอง!”
เฮ่อเหลียนเช่อไม่สนใจ มีเขาอยู่จะปกป้องเด็กสองคนไม่ได้เลยหรือ?
“ก็ได้ เมื่อกี้เราสืบที่อยู่ของอาราฟัตมาได้แล้ว จะไปหาเขาตอนนี้เลยไหม?” เอ็ดดี้ถาม
“ไปตอนนี้เลย รีบทำธุระเสร็จจะได้รีบกลับบ้าน”
เฮ่อเหลียนเช่อตอบเสียงเด็ดขาด เขาอยากรับหานเหมยกลับไปเสียตอนนี้แล้วใช้ชีวิตส่วนตัวกันอย่างมีความสุข ทำลายหินขวางทางทั้งหมดจนสิ้น
เหมยเหมยย่ำบนผืนทรายทีละก้าว ๆ ทั้งตัวถูกแดดเผาจนผิวลอก เนื่องจากปริมาณน้ำที่เอามามีจำกัดเธอเลยไม่กล้าดื่มมาก ยิ่งไม่กล้าเอาน้ำออกจากช่องมิติเลยต้องอดทนไว้
โชคดีระหว่างทางเจอรถยนต์คันหนึ่งเหมือนจะเป็นทีมถ่ายภาพชาวอเมริกัน คนเหล่านี้มีน้ำใจมาก พวกเขาพาติดรถไปด้วยระยะหนึ่ง
แต่เส้นทางของพวกเหมยเหมยกลับไปคนละทางกับพวกเฮ่อเหลียนเช่อ เพราะจากการวิเคราะห์ของพวกเหมยเหมยเฮ่อเหลียนเช่อจะไปฆ่านาสซาร์ แต่คิดไม่ถึงว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะย้อนกลับเลือกไปบ้านของอาราฟัตแทน!
“นาสซาร์มีภรรยาสามคน แต่เขาก็มีชู้รักมากมาย ช่วงนี้กำลังดื่มด่ำความสุขกับชู้รักคนใหม่ในบ้านพักที่ซื้อให้ชู้รักโดยเฉพาะ” ลูกน้องบอก
“บางทีเฮ่อเหลียนเช่ออาจจะไปหานาสซาร์โดยตรง ไม่รู้ว่าพวกเสี่ยวเป่าเจอเฮ่อเหลียนเช่อหรือเปล่า” เหมยเหมยกังวลใจเหลือเกิน
………………………..
ตอนที่ 2586 คลาดกัน
พวกเหมยเหมยหาถามมาตลอดทางว่าเห็นเด็กสองคนบ้างหรือเปล่า แล้วยังมีสุนัขกับกระรอกด้วย แต่ไม่มีใครเห็นเลยเธอถึงได้กังวลใจขนาดนี้
“อย่าร้อนใจไป พวกเสี่ยวเป่าไม่ใช่เด็กธรรมดา น่าจะไม่เป็นไร” หานเหมยพูดปลอบใจ ต่อให้ตัวเธอเองก็ใจร้อนรุ่มดั่งไฟแผดเผาเช่นกัน
“ฉันก็คิดอย่างนั้น ตอนนี้เราไปหานาสซาร์ก่อนหรือถามจากคนละแวกนี้ก่อนดี?” เหมยเหมยหันไปถามลูกน้องสองคน แต่พบว่าหนึ่งในนั้นวิ่งไปที่ตลาดแล้ว
“เขาไปถามความคืบหน้าครู่หนึ่ง เรารอเขาอยู่ตรงนี้ก่อน” ลูกน้องอีกคนบอก
ไม่นานคนที่ไปถามก็กลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไม่ต้องกังวล พวกเสี่ยวเป่ารวมตัวกับเฮ่อเหลียนเช่อแล้ว”
เหมยเหมยถามด้วยความดีใจ “มีคนเห็นเหรอ?”
“ใช่ เมื่อกี้ผมถามเจ้าของร้านเล็ก ๆร้านหนึ่ง เขาบอกว่ามีเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงชาวตะวันออกอยู่กับผู้ชายชาวตะวันออกและชาวตะวันตกสองคน ยังมีสุนัขสีขาวกับกระรอกสีขาวด้วย”
“งั้นก็ไม่ผิดหรอก เฮ้อ ทีนี้ฉันก็วางใจสักที” เหมยเหมยโล่งอกไปทีเหมือนยกหินออกจากอก
หานเหมยก็ดีใจไม่แพ้กันเลยถาม “งั้นตอนนี้พวกเขาไปทางไหนแล้ว?”
“ไปทางนี้” ลูกน้องที่ถามทางทำหน้าฉงน ทิศทางที่พวกเขามุ่งหน้าไปไม่ใช่ที่พักอาศัยของนาสซาร์กับชู้รักนี่นา ไม่รู้ว่าพวกเขาไปทางนั้นทำไมกัน
หานเหมยขมวดคิ้วพูดพึมพำกับตัวเอง “น่าแปลก นาสซาร์ไม่ได้อยู่ทางนั้นนี่นา?”
“ไม่สนแล้ว เราก็รีบตามไปกันเถอะ ไม่แน่อาจจะเจอกันก็ได้!” เหมยเหมยคร้านจะคิดมาก อย่างไรเสียจุดประสงค์ของเธอคือตามหาเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อ
พวกเขาซื้อรถมือสองคันเก่าจากหมู่บ้านแล้วเติมน้ำมันเต็มถังก่อนจะมุ่งหน้าสู่ทิศทางที่ถามมาเมื่อครู่ เส้นทางนั้นเต็มไปด้วยทะเลทรายตลอดทางจึงทำให้การเดินทางค่อนข้างล่าช้า
“ฉันจำได้แล้ว เมื่อก่อนพ่อของฉันมีลูกน้องคนหนึ่งพักอยู่เส้นทางนี้ เหมือนจะชื่ออาราฟัต เขากับนาสซาร์มีอิทธิพลพอ ๆกันและเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด”
จู่ ๆหานเหมยก็นึกถึงความทรงจำบางส่วนของร่างนี้ได้และเดาจุดประสงค์ที่เฮ่อเหลียนเช่อไปทางนั้นออก
ลูกน้องก็คิดได้เช่นกันจึงพูดยิ้ม ๆว่า “ดูท่าทางคุณชายเช่อคิดจะหนุนอาราฟัตขึ้นแทน นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว!”
เหมยเหมยกะพริบตาหันมองไปนอกหน้าต่างเพราะหวังว่าจะเจอพวกเสี่ยวเป่าท่ามกลางทะเลทรายสีเหลือง แต่แล้ว—ไม่เห็นแม้แต่เงา มีเพียงเม็ดทรายสีเหลืองสุดลูกหูลูกตา
“เราต้องเร่งหน่อยแล้ว พวกคุณชายเช่อไปถึงก่อนเราหนึ่งวัน ไม่แน่อาจจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ฉะนั้นต้องรีบหน่อย”
ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ฉันรู้ว่าบ้านอาราฟัตอยู่ไหน ตอนเด็กฉันเคยไป”
หานเหมยนำทางก่อนที่รถจะเลี้ยวซ้ายหักขวามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง หมู่บ้านแห่งนี้มีอาณาเขตกว้างขวางจนดูเหมือนเป็นเมืองขนาดเล็ก มีร้านขายของ ร้านเหล้า โรงแรม เพียงแต่ผู้คนบนท้องถนนค่อนข้างน้อย มีเพียงเด็กไม่กี่คนกำลังเล่นอยู่นอกบ้านอย่างสนุกสนาน
หานเหมยชี้ออกไปไกล “บ้านหลังใหญ่ที่สุดนั่นแหละบ้านของอาราฟัต ที่นี่คือถิ่นของเขา คนที่อาศัยอยู่หมู่บ้านแห่งนี้ก็เป็นลูกน้องหรือเครือญาติของอาราฟัตทั้งนั้น”
“ตอนนี้เราต้องทำอย่างไรต่อ ไปหาอาราฟัตโดยตรงเลยเหรอ?” เหมยเหมยถาม
“ไม่จำเป็น ไม่ถึงห้านาทีคนของอาราฟัตก็จะมาหาเราแล้ว”
ลูกน้องมั่นใจนักหนา ขณะที่พวกเขาย่างกรายเข้ามาใกล้หมู่บ้านก็อยู่ในขอบเขตที่อาราฟัตจับตามองแล้ว ฉะนั้นอีกไม่นานก็จะมีคนมาหาพวกเขาถึงที่
เป็นไปตามคาด–
ไม่ถึงห้านาทีรถยนต์คันหนึ่งก็ขับตรงมา บนรถเป็นคนในพื้นที่แบกปืนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงตะโกนเรียกพวกเขาไว้
……………