ตอนที่ 2587 ต่างมีความเห็นแก่ตัว
คนเหล่านี้ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษแต่พูดภาษาท้องถิ่น พวกเหมยเหมยไม่เข้าใจสักประโยคเดียว ขณะที่คิดจะถามเป็นภาษาอังกฤษหานเหมยก็เริ่มตอบโต้ยาวเหยียดเป็นภาษาท้องถิ่นลื่นไหลเสียด้วย
พอได้ยินหานเหมยพูดภาษาท้องถิ่นได้คล่องแคล่วขนาดนั้นจึงทำให้คนบนรถสีหน้าผ่อนคลายลงมาก ท่าทางของพวกเขาไม่ได้ตั้งแง่เท่าก่อนหน้านี้แต่ก็ยังไม่วางปืนในมือลง
“ไปกัน เราไปเจออาราฟัต” หานเหมยกล่าว
“พวกเสี่ยวเป่าก็อยู่เหมือนกันใช่ไหม?” เหมยเหมยถาม
“พวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน รอเจออาราฟัตก็คงรู้แล้วแหละ” หานเหมยเห็นลูกน้องสองคนทำหน้าระแวงเลยอธิบาย “อาราฟัตไม่ทำร้ายเราหรอก วางใจเถอะ!”
เมื่อครู่เธอได้แนะนำตัวให้คนพวกนี้ไปอย่างชัดเจนแล้ว แม้อาราฟัตไม่ใช่คนดีแต่เทียบกับนาสซาร์กลับมีความภักดีต่อคุณพ่อเธอมากกว่า และยังผูกพันกับเธออยู่บ้าง
“ไปกัน!”
เหมยเหมยเชื่อหานเหมยเลยพุ่งตัวไปขึ้นรถ ลูกน้องสองคนลังเลเพียงอึดใจเดียวก็ขึ้นรถตามไป
ไม่นานพวกเขาก็ได้เจออาราฟัต เขามีรูปร่างสมส่วน พุงใหญ่ หนวดยาว ดูท่าทางแล้วอายุคงราวสี่สิบกว่าปี ยิ้มตาหยีตลอดเวลาดูท่าทางใจดีไม่น้อย
แต่คนที่สามารถเทียบเคียงกับนาสซาร์ได้คงไม่มีทางเป็นคนใจดีเมตตาแน่นอน ความใจดีเป็นเพียงภาพลักษณ์เขาเท่านั้น หานเหมยรู้ดีว่าอาราฟัตผู้นี้เป็นถึงลูกน้องคนโปรดของคุณพ่อของร่างนี้ ไหนจะยังมีประสบการณ์มากกว่านาสซาร์เล็กน้อยอีก
“คนที่พวกเธอตามหากลับไปแล้ว พวกเธอรอที่นี่ได้นะ” อาราฟัตบอก
“พวกเขาไปไหนเหรอ?” เหมยเหมยถามด้วยความร้อนใจ
“เรื่องนี้ฉันไม่รู้ แต่ชายตะวันออกคนนั้นบอกว่าสามวันให้หลังเขาจะกลับมาที่นี่ใหม่”
อาราฟัตมองไปที่หานเหมยแล้วสนทนาด้วยภาษาท้องถิ่น ทั้งคู่คุยกันไปสักพักหานเหมยที่เดิมทียังมีสีหน้าเรียบนิ่ง แต่หลังจากคุยไปคุยมาจู่ ๆน้ำตาก็ไหลรินอาบแก้ม
“ฉันดีใจนะที่เธอยังมีชีวิตอยู่ แล้วยังตามหาจุดพักพิงในชีวิตเจอ ผู้ชายคนนั้นฉันคิดว่าไม่เลวเลย เธอไปอยู่ประเทศฮวาเซี่ยกับเขาได้ เธอต้องชอบสถานที่ดุจสวรรค์แห่งนั้นแน่นอน”
ถือว่าอาราฟัตก็เห็นหานเหมยมาตั้งแต่เด็กแถมยังมีท่าทีต่อเธอดีไม่หยอก ซื้อของขวัญให้เธอเป็นประจำ หานเหมยสูดจมูกพยักหน้าเบา ๆ
เหตุผลที่ร้องไห้ล้วนเป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของร่างนี้ หานเหมยควบคุมไม่ได้
“ฉันจะใช้ชีวิตต่อไปให้ดี คุณลุงอาราฟัตก็ต้องมีความสุขนะคะ” หานเหมยเรียกด้วยสรรพนามที่เคยเรียกตอนเด็กและทำให้เธอหวนนึกถึงเศษเสี้ยวความทรงจำเดิม ๆที่ถูกหลงลืมไป
เหตุผลที่เจ้าของร่างนี้ได้พบทีมแพทย์ด้วยความโชคดีนั้นไม่ใช่เพราะโชคช่วยหรอก แต่เป็นเพราะความช่วยเหลือลับ ๆ จากชายมีหนวดตรงหน้า อาราฟัตส่งคนคุ้มครองเธอไปทีมแพทย์เอง
อาราฟัตลูบศีรษะหานเหมยเบา ๆด้วยความรู้สึกหลากหลายที่พลั่งพรูอยู่ในใจ เขาเองก็มีความเห็นแก่ตัวอยู่ลึก ๆถึงไม่ได้เข้าไปช่วยพ่อของหานเหมยขณะที่รู้ว่านาสซาร์คิดก่อกบฏ
หากพ่อของหานเหมยไม่หายไปเขาก็คงไม่มีวันได้ลืมตาอ้าปาก
แต่กับลูกพี่คนเก่าอาราฟัตยังมีความรู้สึกผิดต่อเขาอยู่เสมอ ความรู้สึกผิดนี้เขาชดใช้ให้หานเหมย แค่เด็กสาวอ่อนแอคนหนึ่งไม่ว่าจะนาสซาร์หรืออาราฟัตก็ไม่สนใจเธอสักนิด
แต่อาราฟัตเองก็มีความโลภส่วนตัว เขาไม่อยากให้นาสซาร์แต่งงานกับหานเหมย ถ้าหานเหมยแต่งงานกับนาสซาร์จริง ๆ เช่นนั้นกลุ่มอิทธิพลอื่น ๆภายใต้อำนาจของคุณพ่อหานเหมยก็จะผนวกเข้ากับนาสซาร์อย่างสิ้นเชิงซึ่งไม่เป็นผลดีต่อเขาอย่างมาก
ดังนั้น…หานเหมยแต่งงานกับชายชาวฮวาเซี่ยผู้นั้นคือทางเลือกที่ดีที่สุด
………………………..
ตอนที่ 2588 เบี่ยงเบนความสนใจ
พวกเหมยเหมยไม่ได้ค้างบ้านอาราฟัตแต่เลือกไปยังที่พักของนาสซาร์ที่อยู่ห่างจากที่นี่ไกลพอตัว ต้องขับรถนานกว่าสองชั่วโมง
นอกจากนี้มีความเสี่ยงที่จะเจอลูกน้องของนาสซาร์ตามรายทาง อิทธิพลของอาราฟัตครอบคลุมไม่ถึง
“ไม่ต้องห่วง ขอแค่บอกสถานะฉันไป คนของนาสซาร์จะไม่มีทางทำร้ายเรา” หานเหมยบอก
“ไม่ได้หรอก นาสซาร์กำลังตามหาเธอจนทั่ว นี่เธอคิดจะเอาตัวไปส่งถึงที่เหรอ?” เหมยเหมยเอ่ยท้วง
“ก็มีพวกเธออยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดไว้แล้วว่าจะไปหลอกล่อนาสซาร์ก่อน แบบนี้จะได้ให้อาเช่อลงมือง่ายหน่อย!” หานเหมยบอก
“นี่ก็เป็นอีกวิธีหนึ่ง ลองดูก็ได้ ไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยเลย นาสซาร์ยังต้องการปรองดองกับอดีตลูกน้องของพ่อเธออยู่ เขาไม่ทำอะไรเธอแน่นอน อย่างมากก็แค่กักบริเวณ!” ลูกน้องคนหนึ่งดันเห็นด้วยเสียได้
“ตกลงตามนี้แล้วกัน!”
หานเหมยเอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ เธอต้องช่วยอะไรสักอย่างไม่อย่างนั้นฝั่งนาสซาร์ที่มีระบบความปลอดภัยเข้มงวดขนาดนั้น เฮ่อเหลียนเช่อคงไม่ประสบความสำเร็จได้ง่าย ๆหรอก
สองชั่วโมงหลังจากนั้นทั้งสี่คนก็เดินทางมาถึงอาณาเขตของนาสซาร์ ไม่นานก็มีกลุ่มผู้ก่อการร้ายติดอาวุธสิบกว่าคนมาสอบสวน หานเหมยแนะนำตัวเองไป คนพวกนี้ก็ทำหน้าดีใจยกใหญ่แล้วพาพวกเขาไปหานาสซาร์
นาสซาร์เองก็เป็นชายมีหนวดยาวเฟิ้ม เพียงแต่เขาดูหนุ่มกว่าอาราฟัตเล็กน้อย ใบหน้าเย็นยะเยือกโดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ดูแล้วเหมือนงูพิษเลือดเย็นก็ไม่ปาน แค่มองก็ขนลุกเกลียวไปทั้งตัวแล้ว
“ยอมกลับมาได้สักทีนะ หนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้เตรียมแต่งงานเลย!” นาสซาร์พูดเสียงเรียบ
หานเหมยเอ่ยด้วยความตกใจ “ฉันยังอายุไม่ครบสิบห้าปี คุณจะฝ่าฝืนกฎหมายไม่ได้นะ”
“กฎก็คือคำสั่งของฉัน ฉันบอกให้แต่งเมื่อไหร่ก็แต่งเมื่อนั้น อย่าคิดจะท้าท้ายฉัน ความอดทนฉันมีขีดจำกัด” นาสซาร์พูดเสียงเย็นแล้วออกคำสั่งกับลูกน้อง “พาพวกเขาออกไป!”
“ไม่ได้นะ พวกเขาเป็นเพื่อนของฉัน แค่พาฉันมาส่งเท่านั้น ถ้าคุณทำร้ายพวกเขาฉันจะฆ่าตัวตายเดี๋ยวนี้แหละ คุณรอแต่งงานกับศพไปเถอะ!”
หานเหมยถอยหลังหลายก้าว มีดสั้นคมเงาเล่มหนึ่งจี้อยู่ตรงลำคอ เส้นเลือดตรงหลังมือปูดขึ้นปรากฏให้เห็นได้ชัดผ่านผิวหนังและเริ่มมีเลือดไหลออกมา
นาสซาร์สีหน้าเย็นยะเยือกกว่าเดิม “ฉันไม่ชอบถูกขมขู่ที่สุด เธออย่าทำให้ฉันต้องโมโห”
“นาสซาร์ คุณฆ่าคนในครอบครัวฉันไปจนหมด คุณแต่งงานกับฉันก็หวังได้กลุ่มอิทธิพลของพ่อฉันเท่านั้น ฉะนั้น ตอนนี้ฉันยังมีค่าไว้ใช้งาน ฉันก็กล้าที่จะเจรจากับคุณเหมือนกัน!”
หานเหมยมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันและกดมือหนักขึ้นจึงทำให้เลือดไหลตามซอกนิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ เห็นแล้วน่าตกใจไม่น้อย
นาสซาร์กัดฟันแน่นมองด้วยสายตาที่ดุดันยิ่งกว่าเก่าแต่เขาก็ยอมตกลง “ฉันปล่อยพวกเขาไปได้ แต่พวกเขาต้องไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นถ้าคนของฉันจับกุมตัวพวกเขาได้อีกฉันคงไม่ใจอ่อนอีกแล้ว”
พวกเหมยเหมยถูกคุมตัวออกมาแต่หานเหมยกลับถูกกักตัวเอาไว้ เพิ่งก้าวออกจากประตูใหญ่ลูกน้องคนหนึ่งก็ขยิบตาส่งสัญญาณให้เหมยเหมยเพื่อเตือนเธอระวังตัวหน่อย
นาสซาร์เป็นคนไร้ความปรานีและมีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต แม้ปากจะตอบตกลงแต่ใครจะรู้ได้ว่าลับหลังเขาจะแอบผิดสัญญาหรือเปล่า!
เหมยเหมยรู้ดีอยู่แก่ใจจึงเตรียมแส้ไว้ในมือคอยระมัดระวังตัวอยู่แล้ว
พวกเขาเดาไว้ไม่ผิดนาสซาร์ไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไป เขาแอบสั่งลูกน้องให้พาพวกเหมยเหมยไปกำจัดทิ้งข้างนอกแล้วโยนศพให้เป็นอาหารพวกหมาในบนทะเลทราย
เพียงแต่คนลิขิตหรือจะสู้ฟ้าลิขิต
พวกเขาเท้าเพิ่งเหยียบถนน อยู่ดี ๆก็เกิดเสียงดังกระหึ่มจากไม่ไกลซ้ำแล้วซ้ำเล่า…
……………………