ตอนที่ 2593 ต่างได้รับสิ่งที่ต้องการ
เฮ่อเหลียนเช่อไม่พอใจอย่างมากที่อาราฟัตเลี่ยงจะตอบคำถามเขา แต่เมื่อเอ่ยถึงหานเหมยเขาก็ยังตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “เมียของฉันแกจะมายุ่งอะไรด้วย? ไม่ใช่ลูกสาวแกสักหน่อย แกไม่ต้องมาเปลี่ยนประเด็นเลย ทำไมถึงมาช้าขนาดนี้? แกจงใจจะรอเอาผลประโยชน์อย่างเดียวเลยสิท่า?”
กล้าดียังไงมาหลอกใช้คุณชายเช่อที่เก่งกาจอย่างเขา คงใช้ชีวิตบนโลกนี้เบื่อแล้วสินะ!
“ก็ใช่สิ…แกเป็นคนเสนอเอง ถ้าฉันไม่ใช้ประโยชน์สักหน่อยก็น่าเสียดายแย่!” อาราฟัตตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว มุมปากยังมีรอยยิ้มบาง ๆปรากฏอยู่ด้วย
ก่อนเฮ่อเหลียนเช่อจะโมโห อาราฟัตก็ชิงพูดขึ้นว่า “แกก็ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อยแถมยังได้สิ่งที่แกต้องการด้วย ฉันก็ได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ วินวินทั้งคู่ ยังจะไม่พอใจอะไรอีก?”
สีหน้าของเฮ่อเหลียนเช่อขรึมลง หลอกใช้เขาแล้วยังกล้าพูดอย่างหน้าไม่อายอีกเหรอ?
ร่างกายของเขาเคลื่อนไปอยู่ด้านหลังของอาราฟัตราวกับวิญญาณอย่างรวดเร็ว ล็อคคอแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไม่มีใครกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้แล้วยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้!”
อาราฟัตคาดไม่ถึงว่าเฮ่อเหลียนเช่อบทจะไม่พอใจก็ไม่พอใจขึ้นมาเลย อีกอย่างทักษะการเคลื่อนไหวของเขาก็ว่องไวมาก รอเขามีสติโต้ตอบก็ถูกเฮ่อเหลียนเช่อสะกัดจุดที่สำคัญไว้แล้ว
“แกคิดจะทำอะไร…ที่นี่มีแต่คนของฉัน…” อาราฟัตตะโกนร้อง
“วางใจเถอะ ถ้าฉันคิดจะหนี ต่อให้คนของแกมากกว่านี้สิบเท่าฉันก็หนีได้สบาย ๆ แกคิดว่าคนของแกแค่นี้จะจับฉันได้เหรอ?”
เฮ่อเหลียนเช่อไม่สนใจเลยสักนิดพร้อมออกแรงมือให้รัดคอแน่นขึ้น อาราฟัตหายใจไม่ออก ดวงตาเริ่มพร่ามัว ใจหล่นไปถึงตาตุ่ม เขารู้แล้วว่าหนุ่มชาวตะวันออกคนนี้ลงมือฆ่าถึงตายได้เลย
“ถ้าแกฆ่าฉัน แกจะไม่มีวันได้รู้เลยว่าหานเหมยอยู่ที่ไหน?” อาราฟัตตะโกนบอก
ใจของเฮ่อเหลียนเช่อเต้นแรงแล้วพูดด้วยความโมโหว่า “แกทำอะไรหานเหมย?”
“ฉันจะไปทำร้ายหานเหมยได้ยังไง ฉันเห็นเธอมาตั้งแต่เล็ก ถ้าไม่ใช่ฉันป่านนี้หานเหมยคงโดนนาสซาร์จับตัวไปแล้ว” อาราฟัตพูดตามสัตย์จริง
เฮ่อเหลียนเช่อมองเขาด้วยความสงสัย อาราฟัตฝืนยิ้ม “พูดจริง ๆนะ ความตายของซารต์เกี่ยวข้องกับฉันนิดหน่อย แต่หานเหมยเป็นลูกของผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด ฉันจึงไม่ทำร้ายเธอแน่นอน!”
“เธออยู่ที่ไหน?” เฮ่อเหลียนเช่อถามเสียงขรึม
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดุร้ายอย่างที่รูปลักษณ์ภายนอกบ่งบอกแต่เขาเป็นคนเจ้าแผนการ ฉลาดแกมโกง เขาไม่เชื่อคำพูดที่อาราฟัตพูดเลยสักนิด
อะไรคือผู้หญิงที่ฉันรัก?
ถ้าเป็นผู้หญิงที่รักจริง คืนนั้นจะปล่อยให้นาสซาร์ฆ่าผู้หญิงคนนี้ง่าย ๆได้อย่างไร?
“หานเหมยถูกนาสซาร์จับตัวไปแล้ว น่าจะอยู่ในบ้านหลังนั้น!” อาราฟัตกล่าว
จริง ๆแล้วหานเหมยก็เป็นหมากตัวหนึ่งในแผนการที่อาราฟัตวางเอาไว้ เพราะเขากำลังกังวลว่าจะล่อให้นาสซาร์ออกมาได้อย่างไร แต่จากนั้นหานเหมยก็ปรากฏตัวขึ้นมาพอดี อาราฟัตจึงนึกแผนการขึ้นได้แล้วส่งหานเหมยไปเป็นตัวล่อ เพียงเท่านี้นาสซาร์ก็อาจจะตื่นเต้นมากจนไม่ทันระแวดระวังตัวเท่าเมื่อก่อน…
แล้วความจริงก็พิสูจน์ได้ว่าการตัดสินของเขานั้นถูกต้อง
เฮ่อเหลียนเช่อผลักเขาออกแล้วพุ่งไปทางบ้านหลังนั้นตามที่เขาบอก
ทางด้านเหมยเหมยก็มารวมตัวกับเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อ เธอตีก้นของเด็กทั้งสองคนละสามครั้งด้วยน้ำหนักมือที่ไม่เบาเลย
“ครั้งหน้าถ้ายังกล้าหนีออกจากบ้านอีกจะตีให้ก้นลายเลย!” เหมยเหมยเอ่ยด้วยความโมโห
ไม่มีกฏระเบียบเอาซะเลย!
“แม่ ตีคนเลว!” เล่อเล่อรู้สึกน้อยใจมาก เธอสู้กับคนเลวแล้วทำไมถึงโดนตีก้นล่ะ แม่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
“ต่อสู้กับคนเลวเป็นสิ่งที่ถูกต้องแต่เราแอบหนีออกมาไม่บอกแม่สักคำ รู้หรือเปล่าว่าแม่กังวลใจมากแค่ไหน…”
เหมยเหมยสั่งสอนไปชุดใหญ่ สองมือของเล่อเล่อกุมก้นของตัวเองไว้แล้วเบะปากอย่างไม่พอใจ
แม่ชอบกังวลเกินเหตุ เธอกับพี่ชายเก่งขนาดนี้แล้วยังมีเสวี่ยเสวี่ยกับฉิวฉิวอีก จะโดนรังแกได้อย่างไรกัน?
……………………………………….
ตอนที่ 2594 ยังไม่บรรลุนิติภาวะไปที่ไหนก็แต่งงานไม่ได้
เหมยเหมยบ่นอยู่พักใหญ่จนคอเริ่มแห้งถึงได้หยุดบ่น จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าเล่อเล่อหน้าบูดบึ้งเบะปากจนจะสามารถแขวนซีอิ๊วได้อยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกลับเหมือนเมื่อก่อน
นับว่ามีพัฒนาการไปในทางที่ดี เหมยเหมยรู้สึกพึงพอใจมากเพราะอย่างน้อยก็โตขึ้นมาหน่อยซึ่งไม่ได้ไร้เหตุผลเหมือนตอนเด็ก ๆแล้ว
แต่ทว่า—
เสี่ยวเป่ากลับพยายามส่งซิกทางสายตาให้เล่อเล่อตลอด เป็นสัญลักษณ์ที่พวกเขาเข้าใจกันแค่สองคน
“อย่าเถียงคุณน้านะ ไม่งั้นคืนนี้ไม่ได้นอนแน่”
“อืม แม่พูดมากจังเลย!”
“ตามประสบการณ์ของพี่ ปกติคุณน้าจะบ่นราวครึ่งชั่วโมงก็หยุดพักดื่มน้ำแล้ว พอดื่มน้ำเสร็จก็เข้านอนต่อ”
เล่อเล่อพยักหน้าหงึก ๆ แม่เป็นคนแบบนี้เลย พี่นี่เก่งจริง ๆแม้แต่เรื่องนี้ยังรู้!
และด้วยความพึงพอใจนั้นเธอจึงไม่ได้บ่นต่อ พอเทน้ำไปได้ครึ่งแก้วก็วิ่งไปดูอาการบาดเจ็บของนอร์แมนและเอ็ดดี้ แม้ว่าแผลจะหนักอยู่แต่ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต หลังจากที่ได้ยาห้ามเลือดของเหมยเหมยแล้ว เลือดก็หยุดไหลอย่างรวดเร็วแล้วก็เริ่มรู้สึกตัว
สำหรับพวกเขาที่เป็นทหารรับจ้างมาหลายปีอาการบาดเจ็บแค่นี้ไม่ได้ถือว่าร้ายแรงอะไร พวกเขากลับมีความสุขมากกว่า รอยยิ้มบนใบหน้าแทบล้นทะลักออกมาแล้ว
เพราะพวกเขาจะได้เงินบำนาญก้อนโตในไม่ช้านี้!
เฮ่อเหลียนเช่อหาหานเหมยเจอแล้ว สองคนนั้นอยู่ในบ้านครู่ใหญ่ถึงจะโผล่ออกมา ไม่รู้มัวแต่ทำอะไรอยู่ในนั้น
“นายกะจะฆ่านาสซาร์ตอนไหน?” เฮ่อเหลียนเช่อถามอาราฟัต
“การสืบสวนจะมีขึ้นในเดือนหน้า และนาสซาร์จะต้องรับคำตัดสินจากประชาชน” อาราฟัตกล่าวอย่างเคร่งขรึม
เฮ่อเหลียนเช่อยิ้มอย่างเย็นชา พูดแล้วเหมือนฟังดูดีแต่คนที่อยากให้พ่อของหานเหมยตายมากที่สุดก็คือเจ้าหนุ่มนี่แหละ นาสซาร์ก็แค่พลาดท่าออกตัวฆ่าคนก่อนเพราะอดทนไม่ไหวถึงต้องมาเป็นคนรับผิดแทนอาราฟัตนี่ไง
ทว่าเรื่องพวกนี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขา เขาแค่อยากจะพาเมียกลับบ้าน
หานเหมยพุ่งไปหาอาราฟัตแล้วโค้งคำนับให้หนึ่งที “ลาก่อนค่ะ คุณลุงอาราฟัต!”
เมื่อครู่เธอถามเฮ่อเหลียนเช่อมากมายหลายเรื่องจึงทราบถึงแผนการของเขาและอาราฟัตซึ่งไม่นานก็รู้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อถูกอาราฟัตหลอกใช้เข้าแล้ว อีกอย่างพอเธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกลัว เป็นไปได้มาก ๆว่าการตายของครอบครัวเจ้าของร่างนี้เมื่อปีที่แล้วอาจจะเกี่ยวข้องกับอาราฟัตก็เป็นได้
ความลับของคน ๆนี้เก็บลึกขนาดไหนกันนะ!
ภายนอกแสร้งทำเป็นคุณลุงที่มีจิตใจเมตตาแต่เบื้องหลังกลับฆ่าคนอย่างอำมหิต น่ากลัวกว่านาสซาร์เสียอีก!
ตอนนี้หานเหมยคิดแค่อยากไปจากที่นี่โดยเร็วแล้วกลับฮวาเซี่ยที่แสนสงบสุขใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย
เฮ่อเหลียนเช่อมองไปที่อาราฟัตที่กำลังยิ้มแย้มด้วยสายตาที่แฝงนัยยะบางอย่าง เขาไม่ได้โง่ ตอนนี้พอจะรู้แล้วว่าโดนเจ้าจิ้งจอกนี่หลอกใช้ โชคดีที่ผลลัพธ์ออกมาไม่แย่แต่ทำไมเขาถึงได้กลืนความรู้สึกแย่นี้ได้ยากจังนะ รอพาหานเหมยกลับไปได้ก่อนเถอะ เขาจะต้องให้บทเรียนลงโทษที่สาสมกับอาราฟัตอย่างแน่นอน
“ตอนนี้พวกเราจะไปไหนกันต่อ?” เหมยเหมยถามขึ้น
“แน่นอนว่าต้องออกจากที่นี่ก่อน ที่บ้า ๆแบบนี้ไม่ใช่ที่ที่คนควรอยู่ เดี๋ยวฉันจะไปจัดการทำเอกสารปลอมสถานะในอเมริกาให้หานเหมยก่อน งั้นไปอเมริกาก่อนแล้วค่อยว่ากันต่อแล้วกัน” เฮ่อเหลียนเช่อมีแผนในใจแล้ว
“ฉันไม่อยากได้เอกสารปลอมตัวที่อเมริกา ฉันอยากกลับฮวาเซี่ย” หานเหมยยืนยันหนักแน่น
เธออยากจะกลับไปดูแลแม่ ไม่รู้ว่าตอนนี้สุขภาพของแม่จะเป็นอย่างไรบ้าง เธอจะต้องทำหน้าที่ลูกกตัญญูให้ดีที่สุด
“ใช่ กลับฮวาเซี่ยดีกว่า อเมริกาไม่ใช่ที่ที่น่าอยู่สักหน่อย!” เหมยเหมยเห็นด้วย
เฮ่อเหลียนเช่อลูบจมูก “ถ้าอย่างนั้นกลับฮวาเซี่ยก็ได้ เชื่อเธอแล้วกัน”
หานเหมยยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมมองเฮ่อเหลียนเช่อด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก สองสายตาประสานกัน เกิดเป็นประกายไฟ เหมยเหมยเห็นแล้วก็นึกปวดฟันขึ้นมาจึงจงใจพูดแหย่ว่า “ไม่ว่าพวกเธอจะไปที่ไหน อย่างไรเสียหานเหมยก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แถมยังต้องเข้าเรียนอีก เรื่องแต่งงานไม่ต้องไปคิดถึงมันเลย!”
เฮ่อเหลียนเช่อเหมือนถูกน้ำเย็นสาดเข้าเต็มหน้า เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน
……………………