ตอนที่ 2601 ผู้หญิงหลอกง่าย
เหยียนหมิงซุ่นยิ้มร่าในใจ เหมยเหมยใจอ่อนลงแล้ว ขอเพียงเขาโอ๋อีกไม่กี่ประโยคภรรยาก็จะยอมกลับบ้านสักที เขาก็ไม่ต้องนอนเฝ้าห้องอันว่างเปล่าอีกต่อไปแล้ว
“งั้นเธอกลับไปพร้อมกับพี่เลย ถ้าเธอไม่กลับงั้นเราก็ไม่ต้องมีใครลุกแล้ว…”
เหยียนหมิงซุ่นเริ่มงอแง นี่เป็นวิธีที่เขาเรียนรู้มาจากเหล่าลูกน้องที่อายุค่อนข้างมาก
ผู้หญิงที่ดีกลัวชายตามตื๊อ ขอเพียงหน้าด้านมากพอและวอแวไม่เลิก ใต้หล้านี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่โอ๋ไม่สำเร็จหรอก เมื่อก่อนเหยียนหมิงซุ่นดูถูกวิธีเหล่านี้ เป็นถึงชายอกสามศอก ต่อหน้าผู้หญิงจะยอมก้มศีรษะให้ได้อย่างไร!
แต่ตอนนี้–
ขอเพียงภรรยายอมกลับบ้านต่อให้เขาคุกเข่าใส่กระดานซักผ้าก็ไม่มีปัญหา
อย่างไรเสียที่บ้านก็ไม่มีคนนอกอยู่ ไม่กลัวขายหน้าสักนิด!
ในที่สุดยามนี้เหยียนหมิงซุ่นถึงเข้าใจวิถีการเป็นสามีของท่านพ่อตาจ้าวอิงหัวแล้ว เหยียนซินหย่าสั่งให้เขาคุกเข่าก็รีบคุกเข่าทันทีอย่างไม่อิดออด ถึงขั้นยอมคุกเข่านวดขานวดตัวให้ภรรยาอีกต่างหาก…
เมื่อก่อนเขาดูถูกจ้าวอิงหัวไว้มากเท่าไร ตอนนี้ก็ยิ่งนับถือมากเท่านั้น
มิน่าเหยียนซินหย่าถึงได้รักมั่นคงขนาดนั้น เป็นเพราะความดีความชอบจากความหน้าด้านของจ้างอิงหัวนี่เอง
เหยียนหมิงซุ่นพูดจาด้วยถ้อยคำดี ๆเอาใจ…จนเหมยเหมยยิ้มร่าเหมือนดอกไม้ที่ค่อย ๆผลิบาน…
“ตอนนี้พี่สำนึกผิดแล้วเหรอ? ก่อนหน้านี้มัวแต่ไปทำอะไรอยู่?” พอตอนนี้เหมยเหมยเอ่ยถึงก็นึกโมโหขึ้นมาเลยยกเท้าเตะใส่ไปที
เหยียนหมิงซุ่นไม่หลบแล้วปล่อยให้เท้าน้อย ๆของเหมยเหมยเตะตามใจชอบ อย่างไรเสียก็ไม่เจ็บแต่เหมือนโดนจักจี้มากกว่า ถ้าช่วยให้ภรรยาหายโกรธได้ต่อให้เตะร้อยทีก็ไม่มีปัญหา
“สำนึกผิดแล้ว สัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว!”
“หึ ใครจะรู้ว่าพี่พูดจริงหรือโกหกกันแน่!”
“แน่นอนว่าจริง ถ้าพี่โกหกก็ขอให้ฟ้าผ่าตายไม่ได้…”
เหมยเหมยตกใจรีบเอามือปิดปากเหยียนหมิงซุ่นไว้แล้วก่นด่าด้วยท่าทีขึงขัง “พี่จะสาบานแบบนี้ทำไม? น้ำเข้าสมองหรือไง!”
เธอกับเหมยซูหานตายแล้วยังเกิดใหม่ได้ นี่เป็นสิ่งบ่งบอกว่าบนโลกใบนี้มีเทพเจ้าภูตผีอยู่จริง ถ้าเกิดวันไหนคำสาบานเป็นจริงขึ้นมาล่ะ!
เหมยเหมยที่ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวก็อดถลึงตาใส่เหยียนหมิงซุ่นอย่างดุดันไม่ได้ ตวาดใส่ “วันหลังอย่าสาบานซี้ซั้วอีก!”
เหยียนหมิงซุ่นยกมือทาบบนหลังมือน้อย ๆตรงปากของเขาแล้วจุ๊บหลายทีพร้อมยิ้มเอ่ย “เหมยเหมยกำลังเป็นห่วงพี่เหรอ?”
“ใครห่วงพี่กัน…อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย เหอะ!” เหมยเหมยอยากชักมือกลับแต่เหยียนหมิงซุ่นกลับกุมไว้แน่น ดึงออกอยู่หลายทีแต่ก็ไม่สำเร็จ
เหยียนหมิงซุ่นกระตุกแรงเพียงนิดเดียว เหมยเหมยก็ถลาเข้าอ้อมกอดแล้วถูกกอดไว้จนแน่น
“ที่รัก…เธอไม่กลับไปพร้อมกับพี่ก็ได้ งั้นเราก็ทำต่อที่นี่…จนกว่าเธอจะกลับไป!”
เหยียนหมิงซุ่นกระซิบยียวนข้างหู ไอร้อนพ่นใส่หูจนเหมยเหมยตัวอ่อนยวบหมดเรี่ยวแรงขัดขืน…
“ไม่เอา…พี่ปล่อยฉันนะ…ฉันจะไปเล่นสกีที่สวิตเซอร์แลนด์…” เหมยเหมยครางอย่างอ่อนแรง แรงขัดขืนอ่อนลงเรื่อย ๆ
“ถ้าไม่กลับบ้าน…ก็อยู่บนเตียง…เลือกทางใดทางหนึ่ง ความจริงฉันชอบตัวเลือกที่สองมากกว่า…”
เหยียนหมิงซุ่นมองหญิงงามในอ้อมกอดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์จงใจหลอกให้เธอตกใจ ความจริงเขาขอวันหยุดมาเพียงห้าวันซึ่งผ่านไปสี่วันแล้ว เขายังมีเวลาอีกหนึ่งวันจะต้องรีบเดินทางกลับภายในวันพรุ่งนี้
แต่เหมยเหมยไม่รู้ เธอหลงคิดว่าเหยียนหมิงซุ่นจะเลือกตัวเลือกที่สองจริง ๆ ตอนนี้เธอเอวกับขาแทบหักอยู่รอมร่อ ถ้าทำต่อไปต้องตายแหง!
“กลับก็ได้…เหยียนหมิงซุ่นพี่ปล่อยฉันนะ…ฉันบอกว่าจะกลับแล้วไง…”
“ขออีกสักสามรอบ ไว้กลับพรุ่งนี้เช้า…” เหยียนหมิงซุ่นรักษาเวลาทุกวินาทีแล้วตั้งใจทำกิจธุระต่อ
“สารเลว!”
……
ฉิวฉิวบนหลังคาสะบัดหางอย่างไม่สบอารมณ์ ผู้หญิงก็หลอกง่ายแบบนี้ละนะ…
ไหนตกลงกันว่าจะไปเล่นสกีที่สวิตเซอร์แลนด์ไม่ใช่เหรอ?
โดนนายผู้ชายปั่นหัวจนแผนล่มอีกแล้ว!
…………………………………
ตอนที่ 2602 กลับบ้านแล้ว
กกตัวอยู่ในห้องกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาเหยียนหมิงซุ่นก็เตรียมตัวกลับประเทศ เขาโทรบอกลูกน้องให้พวกเขาเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง
คนที่เตรียมกลับประเทศพร้อมกันยังมีเฮ่อเหลียนเช่อด้วย แม้เขาไม่อยากกลับไปแต่หานเหมยดึงดันจะกลับไปทำหน้าที่ลูกกตัญญู เขาก็ย่อมตามใจอยู่แล้ว
“กลับไปด้วยกันเหรอ? ดีเลย…ฉันไม่ได้กลับเมืองจินนานแล้ว ไม่งั้นครั้งนี้ก็กลับไปด้วยกันเลย!” เหมยเหมยได้ยินคำว่าเมืองจินก็ใจเต้น นับเวลาดูแล้วเธอไม่ได้กลับไปเกือบหกปีแล้ว
หานเหมยย่อมดีใจอยู่แล้วแต่ผู้ชายสองคนกลับไม่พอใจแทน
เฮ่อเหลียนเช่อเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เธอไปทำอะไร? กลับบ้านกับสามีของเธอซะดี ๆ ผู้หญิงที่เอาแต่เตร็ดเตร่อยู่นอกบ้านทุกวัน ไม่เข้าท่าเลย!”
“เกี่ยวอะไรกับนาย!” เหมยเหมยโต้กลับไป
เฮ่อเหลียนเช่อทำสีหน้าบูดบึ้งแต่เขาก็เรียนรู้อะไรบางอย่างได้แล้ว มีเหยียนหมิงซุ่นกับหานเหมยอยู่เขาเถียงยัยจ้าวเหมยไม่ได้แน่ ๆ ไว้อนาคตค่อยหาโอกาสสั่งสอนนังตัวดีคนนี้แล้วกัน!
“งั้นเธอก็ไปสิ!”
เฮ่อเหลียนเช่อกลับคำกะทันหัน เมื่อครู่เขาเพิ่งฉุกคิดได้ว่าถ้าจ้าวเหมยกลับไปเมืองจินด้วยกันกับพวกเขาโดยไม่มีเหยียนหมิงซุ่นคอยคุ้มกัน เขาค่อยหาโอกาสตอนที่หานเหมยไม่รู้ตัวทรมานยัยจ้าวเหมยก่อนจะจับไปขายที่ตะวันออกกลางเสีย!
เหยียนหมิงซุ่นมองเขาอย่างเย็นชาแวบหนึ่งแล้วหันมาเอ่ยเสียงอ่อนโยน “แม่ยายสุขภาพแย่มาก คิดถึงเธอมาก”
เหมยเหมยเริ่มกังวลขึ้นมาอย่างฉับพลัน เหยียนซินหย่าสุขภาพย่ำแย่หรือ?
“แม่ฉันเป็นอะไรไป?”
“ก็ตั้งแต่รู้ว่าเธอพาเล่อเล่อหนีออกจากบ้านแม่ยายเลยความดันขึ้น ช่วงนี้ทานยาตลอด คุณหมอบอกว่าเธอเป็นไข้ใจก็ต้องใช้ยารักษาไข้ใจ ขอแค่เธอกับเล่อเล่อกลับบ้านก็พอ”
เหยียนหมิงซุ่นพูดกึ่งจริงกึ่งโกหก อย่างไรเสียก่อนเขามาก็เคยปรึกษากับเหยียนซินหย่าไว้แล้วและเตี๊ยมไว้เสร็จสรรพเลยไม่กลัวมีปัญหาอะไร
เหมยเหมยรู้สึกผิดแทบแย่ เธอมัวแต่เที่ยวอย่างมีความสุขแต่ไม่ลองนึกถึงว่าเหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหัวจะเป็นห่วงหรือไม่ เธออกตัญญูเสียจริง!
“งั้นกลับตอนนี้เลยเถอะ รอแม่ฉันสุขภาพหายดีแล้วค่อยไปเที่ยวเมืองจินละกัน!”
เหมยเหมยร้อนใจจะกลับไปหาเหยียนซินหย่าเลยบอกลาหานเหมยอย่างลวก ๆก่อนจะเร่งเร้าให้เหยียนหมิงซุ่นเตรียมเดินทางกลับ ซึ่งก็เข้าแผนเหยียนหมิงซุ่นพอดีเลยส่งสายตาให้ลูกน้องทีหนึ่ง ลูกน้องเข้าใจความหมายเลยรีบเตรียมพร้อมสำหรับเดินทางกลับประเทศทันที
เสี่ยวเป่าถูกเหมยเหมยพากลับไปด้วยเพราะเล่อเล่ออาลัยอาวรณ์เสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าเลือกฝั่งเหมยเหมยอย่างไม่ลังเล และปล่อยให้เฮ่อเหลียนเล่อกับหานเหมยดื่มด่ำกับโลกส่วนตัวไป
“ตอนนี้แม่ฉันเป็นยังไงบ้าง? ท่านทานยาวิเศษอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงสุขภาพแย่ลงได้ล่ะ?” เหมยเหมยยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจ ร่างกายเหยียนซินหย่าผ่านการดูแลโดยยาวิเศษมาก่อน ต่อให้อาการไข้หวัดยังเกิดขึ้นได้น้อยครั้งมาก แล้วจะไม่สบายได้อย่างไร?
“คุณหมอบอกว่าเพราะวิตกกังวลเกินเหตุ ไม่ได้เกี่ยวกับสุขภาพดีหรือแย่หรอกนะ” เหยียนหมิงซุ่นยังพูดด้วยท่าทีจริงจัง
เหมยเหมยดันเชื่อเสียสนิทนึกอยากรีบกลับประเทศให้เหยียนซินหย่าเจอเธอเร็ว ๆจะได้หายไว ๆ
นอร์แมนกับเอ็ดดี้ก็ตามไปฮวาเซี่ยด้วย เฮ่อเหลียนเช่อชำระเงินค่าจ้างแก่พวกเขาแล้ว แต่พวกเขายังรักษาจรรยาบรรณตนเองโดยการตัดสินใจพาเหมยเหมยกับเด็ก ๆไปส่งที่ฮวาเซี่ยก่อนถึงค่อยรายงานกับทางสำนักงานใหญ่ว่าภารกิจสำเร็จ หลังจากนี้ไปพวกเขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้สักที
“แล้วก็…เพื่อนที่ชื่อเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนของเธอเคยโทรหาเธอสิบกว่าสายก่อนฉันจะมา บอกว่าถ้ากลับไปให้เธอโทรหาเธอด้วย” เหยียนหมิงซุ่นกล่าว
เหมยเหมยตบหน้าผากตัวเองทีหนึ่ง ออกจากบ้านมาสามเดือนกว่าเธอไม่เคยติดต่อเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกับฉีฉีเก๋อเลยสักครั้ง เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนรีบร้อนขนาดนี้น่าจะมีเรื่องสำคัญสิท่า
เธอส่งข้อความหาเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแล้วลงท้ายชื่อตนไว้ด้วย เพราะนี่เป็นเบอร์แปลกเลยกลัวเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่เชื่อ
ไม่นานเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก็ตอบกลับมา ‘ฉีฉีเก๋อจะหย่ากับฉางชิงซาน[1] เราต้องช่วยชิงสมบัติให้ฉีฉีเก๋อมากหน่อย’
…………………………….
[1] ฉางชิงซานก็คือฉางชิงซง แต่ผู้แต่งเปลี่ยนเป็นชื่อว่าฉางชิงซาน