ศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้มนั้นคือวิชาลับของเจ้าโลกบู๋เมี่ย
มันคือการใช้ร่างวิญญาณหมอกหุ้มออกมาเพื่ออ่านข้อมูลในร่างวิญญาณทั้งหมด
นี่มันเป็นวิชาที่เหนือล้ำกว่าการค้นวิญญาณไปมาก
เพราะการค้นวิญญาณนั้นมันเป็นวิชาที่รุนแรงและอาจจะพลาดข้อมูลสำคัญบางอย่างไปได้
แต่ว่าศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้มมิใช่
กว่าแสนปีนั้นมันต้องมีความทรงจำและเรื่องราวเกิดขึ้นมากแค่ไหน?
แต่แสนกว่าปีที่ผ่านมานี้หลงชาแทบจะไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าหลงเฉียนเซียง
หากใช้ค้นวิญญาณแล้วมันคงไม่อาจจะเจอร่องรอยของเขาได้
แต่ว่าศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้มสามารถทำได้!
หลงชานั้นตกตะลึงอย่างมากไม่นึกฝันว่าเย่หยวนกลับจะมีสุดยอดวิชาเช่นนี้อยู่ด้วย
เท่านี้หลักฐานมันก็ชัดเกินกว่าจะดิ้นหลุดได้แล้ว
“หลงชา เจ้ายังมีอะไรจะพูดอะไรไหม?” หลงหรานร้องลั่นขึ้น
“ไอ้สารเลว เจ้ามันเสียสติไปแล้ว!”
“หลงชา เจ้ามารร้าย! ข้าจะขอสู้กันเจ้าให้มันจบๆ กันไป!”
“บรรพบุรุษท่านโปรดลงโทษมันด้วยเถอะ ทวงความยุติธรรมให้ชาวเผ่าเราที่ต้องตายไปด้วย!”
…
เท่านี้หลงชาก็กลายเป็นเป้าความพิโรธของทุกผู้คนไป
เพราะสิ่งที่เขาทำนั้นมันชั่วร้ายจนไม่อาจจะเปิดเผยให้คนอื่นรู้ได้
ไม่เช่นนั้นเขามีแต่ต้องตาย
เพราะเขานั้นได้ทำผิดบาปต่อเผ่ามังกรทั้งเผ่า
เจ้าโลกบนเกาะมังกรสวรรค์นั้นล้วนแล้วแต่มีความเกี่ยวข้องกับแดนตรังค์ตะวันออกกันไม่มากก็น้อย
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความว่างเปล่า
เกาะมังกรสวรรค์นี้มันตั้งอยู่ได้อย่างมั่นคงเพราะการสนับสนุนของทั้งแดนตรังค์ตะวันออก
แน่นอนว่าหลงชานั้นทำให้คนทั้งหลายคับแค้นขึ้นมาสุดใจ!
บนท้องฟ้านั้นหมี่เจิ้นก้มลงมามองหน้าหลงชาและถามขึ้น “หลงชา เจ้ายังมีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่?”
หลงชานั้นได้แต่ต้องกัดฟันแน่นขึ้นมามองดูเย่หยวนอย่างคับแค้นสุดหัวใจ
เขานั้นไม่คิดสนใจเจ้ามดปลวกตัวนี้แม้แต่น้อย
จะเกลียดจะโกรธใดๆ มันย่อมจะไม่มีค่าต่อหน้าพลังของเจ้าโลก!
แต่เจ้ามดปลวกตัวนี้มันกลับกัดเขาจนแทบสิ้นใจ เปิดเผยความลับของเขาออกมาได้สิ้น
เท่านี้ต่อให้จะไปล้างตัวอย่างไรชื่อเสียงของเขาก็ไม่มีทางกู้กลับได้
“ฮ่าๆๆ…”
จู่ๆ หลงชานั้นก็หัวเราะขึ้นและชี้นิ้วด่าหมี่เจิ้น “หมี่เจิ้น เจ้าทำให้ข้าผิดหวังนัก!”
เจ้าโลกคนอื่นๆ ที่ได้ยินนั้นต้องผงะไป หลงชากลับกลายเป็นบ้าไปแล้ว ถึงขั้นกล้าด่าว่าบรรพบุรุษหมี่เจิ้น
“เผ่ามังกรของเรานั้นเกิดมาจากความโกลาหลแข็งแกร่งกว่าสวรรค์ใดๆ ทำไมเราถึงต้องมานั่งอยู่มุมหนึ่งของสวรรค์ปกครองดินแดนน้อยๆ นี้ด้วย? เรานั้นเป็นตัวตนที่ยืนอยู่เหนือทุกสวรรค์และควรขึ้นปกครองสามสิบสามสวรรค์ตั้งแต่แรกแล้ว พวกเรานั้นควรจะขึ้นปกครองทุกเผ่าพันธุ์! แต่เจ้านั้นกลับรู้แค่วิธีมุดหัวอยู่ในเกาะมังกรสวรรค์น้อยๆ นี้!”
“หากเจ้าไม่คิดทำข้าก็จะทำเอง! ร่วมมือกันเผ่าเลือดเพื่อศึกษาสายเลือดมันผิดอะไรมากมาย? คนที่คิดการใหญ่นั้นไม่มีเวลามาสนวิธีการหรอก! แค่เด็กในเผ่าตายไปไม่กี่คนแล้วมันทำไม? หากเรื่องนั้นมันจะช่วยให้ทุกคนกลายเป็นเจ้าโลกได้แล้วเผ่ามังกรเราก็คงสามารถขึ้นปกครองสวรรค์ได้ไม่ยาก! ถึงตอนนั้นเจ้าจะต้องขอบคุณข้าหลงชาคนนี้เสียด้วยซ้ำ! ดังนั้นข้าทำผิดอะไรหรืออย่างไร?!”
หลงชาในตอนนี้เหมือนกลายเป็นคนเสียสติไม่ไว้หน้าหมี่เจิ้นใดๆ อีก
แต่คำพูดของเขานั้นมันก็ทำให้คนบ้าสงครามในเผ่ามังกรหลายคนเบิกตากว้างขึ้นมา
ปกครองสวรรค์กลายเป็นหนึ่งในโลกหล้า มันช่างเป็นเรื่องที่น่าสนใจนัก
“หลงชา! เจ้ามันบ้าไปแล้ว! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นต้องพบจุดจบเช่นใด?
และการปกครองสามสิบสามสวรรค์? ทำเช่นนั้นมันจะต่างอะไรจากการลากเผ่ามังกรทั้งหมดลงนรกกันเล่า!”
หลงเจี้ยนร้องขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
หลงชายิ้มตอบกลับไป “วังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมันจะนับเป็นอะไรไปได้? ตราบเท่าที่เราสามารถบรรลุสายเลือดและสร้างยอดฝีมืออาณาจักรล้ำสวรรค์ขึ้นมาได้อีกสักคนสองคนเราย่อมจะทำสำเร็จได้แน่นอน! หลงเจี้ยนเจ้ามันขี้ขลาด!”
“หยุดได้แล้ว!”
หมี่เจิ้นกล่าวขึ้นมา “หลงชา เจ้าทำให้บรรพบุรุษผู้นี้ผิดหวังมากนัก! บรรพบุรุษผู้นี้เกิดมาจากห้วงโกลาหลและมีชีวิตอยู่ยาวนานจนเกินนับแต่ข้าก็ยังไม่เคยเห็นใครที่มันจะปกครองทั้งสามสิบสามสวรรค์ได้จริงๆ! นอกจากนี้แล้วเจ้าไม่เข้าใจหรือว่าเผ่าเลือดมันคืออะไร? ไปขอหนังจากปากเสือ เจ้าไม่กลัวมันจะงับหัวเข้าให้หรือ?”
หลงชานั้นเหมือนกลายเป็นคนบ้าและหัวเราะลั่นขึ้นมา “หมี่เจิ้น เจ้ามันก็เหมือนไอ้เฒ่าหมี่เทียนที่ต่างไม่มีความกล้าใดๆ! ข้าว่าพวกเจ้านั้นคงเกิดผิดเผ่าแล้ว พวกเจ้าควรไปเกิดทางใต้ ไปเป็นพี่น้องหัวหดกับเต่าเฒ่านั่น!”
หมี่เจิ้นหรี่ตาลงพร้อมด้วยคลื่นพลังยอดเต๋าที่รุนแรงปกคลุมทั้งเกาะมังกรสวรรค์
จากนั้นเขาก็ยกกรงเล็บขึ้นมากดใส่ร่างหลงชา
หลงชาเองก็ไม่คิดยอมแพ้ปล่อยพลังที่เก็บกดเอาไว้ออกมาสุดตัว
เมื่อคนทั้งหลายสัมผัสได้ถึงพลังนั้นพวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างเพราะว่าพลังนี้มันกลับเทียบเคียงหมี่เจิ้นได้!
“เจ้าหมอนี่…พัฒนาไปจนถึงระดับนี้แล้วอย่างนั้นหรือ!” หลงเจี้ยนร้องขึ้นมาอย่างตกตะลึง
ตูม!
ปะทะกันครั้งเดียวนั้นทั้งเกาะมังกรสวรรค์ก็สั่นสะท้านไปทันที
หลงชานั้นถูกซัดจนปลิวออกไป
มันมิใช่ว่าหลงชาอ่อนแอแต่เป็นหมี่เจิ้นที่ทรงพลังจนเกินไป
เย่หยวนนั้นใจสั่นขึ้นมาทันที เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นพลังของอาณาจักรล้ำสวรรค์กับตา!
พลังนี้มันทำให้คนต้องสิ้นหวัง!
ยอดเจ้าโลกนั้นกลับไม่อาจจะรับการโจมตีของยอดฝีมือล้ำสวรรค์ได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว
หลงชานั้นทรงพลังอย่างมาก เขานั้นเทียบชั้นกับอาณาจักรล้ำสวรรค์ได้
แต่มันก็ยังขาดไปเล็กน้อย
หลงชานั้นหัวเราะขึ้นมาพร้อมเลือดที่ไหลออกทั่วร่าง “เห็นไหมเล่าหมี่เจิ้น? อาณาจักรล้ำสวรรค์นั้นมันไม่ได้ไกลเกินเอื้อม! ข้าเองก็ทำได้เช่นกัน!”
หมี่เจิ้นหัวเราะขึ้น “สุดท้ายเจ้าก็ยังขาดความเข้าใจไป!”
พูดจบหมี่เจิ้นก็ตบกรงเล็บลงมาอีกครั้ง
กรงเล็บเดียวนี้มันเปลี่ยนสีฟ้าดินไปทันทีพร้อมส่งลมพัดรุนแรงไปทั่วเกาะ!
เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังแบบเดียวกับประตูแห่งชีวานิรันดร์จากกรงเล็บนี้!
แข็งแกร่ง!
ตัวตนระดับนี้มันเปี่ยมล้นไปด้วยพลังของสวรรค์ราวกับว่าพวกเขานั้นคือร่างจุติของเต๋าสวรรค์ก็ไม่ปาน!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรียกใช้พลังของประตูแห่งชีวานิรันดร์ออกมาเช่นนี้!
ปัง!
หลงชานั้นแทบแตกสลายลงไปด้วยกรงเล็บนี้
ได้เห็นเช่นนี้แล้วหลงหรานก็เกิดสงสัยขึ้นมาในใจ
หรือว่าเขานั้นจะเดาผิดไป?
หรือบางทีแล้วบรรพบุรุษหมี่เจิ้นอาจจะไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย?
ไม่เช่นนั้นแล้วมีหรือที่เขาจะทุ่มสุดกำลังสังหารแม่ทัพใหญ่ของตัวเองลงเช่นนี้?
ปัง!
กรงเล็บตะปบลงมาอีกครั้งทำลายร่างของหลงชาไปจนกลายเป็นแค่เศษเนื้อ
หมี่เจิ้นกล่าวขึ้น “หลงชา มันจบแล้ว!”
หลงชานั้นไม่คิดสนใจกลัวหมี่เจิ้นและใช้ดวงตาที่กองอยู่กับเศษเนื้อนั้นหันไปมองเย่หยวน
“ไอ้เด็กนรก มันเป็นเพราะเจ้า! หากมิใช่เพราะเจ้าแล้วแผนของข้านั้นคงไม่มีทางผิดพลาดไปได้แน่! ต่อให้วันนี้ข้าจะตาย ข้าก็จะขอลากเจ้าลงนรกไปด้วย!”
ฟุบ!
คลื่นพลังรุนแรงพุ่งเข้ามาหาตัวเย่หยวนทันที
จ้าวเยว่นั้นพุ่งเข้ามาขวางตัวเย่หยวนไว้ด้วยใบหน้าเหยเก
เพราะเขาเองก็สัมผัสได้ถึงพลังของหลงชา!
เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องกลับไปด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก มีบรรพบุรุษท่านอยู่ด้วยแล้วมันจะมีปัญญาทำร้ายข้าได้อย่างไร?”
หมี่เจิ้นที่ได้ยินนั้นต้องหันมามองหน้าเย่หยวนและตะปบกรงเล็บลงอีกครั้ง
ตูม!
ร่างกายของหลงชานั้นมันแตกสลายกลายเป็นชิ้นๆ ทันที
วิญญาณมังกรของเขานั้นพังทลายลง
คนทั้งหลายต่างถอนใจยาวออกมาเมื่อได้เห็น
“ไม่นึกเลยว่ามันกลับจะมีมารร้ายเช่นนี้ซ่อนตัวอยู่ในหมู่พวกเรา!”
“โชคยังดีที่เราเจอแผนมันเร็ว ไม่เช่นนั้นแล้วหากเวลาผ่านไปแม้แต่บรรพบุรุษหมี่เจิ้นท่านเองก็คงไม่อาจจัดการมันลงได้”
“มันเพราะว่าเจ้าเด็กเย่หยวนนี้แท้ๆ ไม่เช่นนั้นแล้วผลลัพธ์ที่ตามมาคงมีแต่หายนะ”
…
ในตอนนี้คนทั้งหลายต่างรู้สึกซาบซึ้งอยากจะขอบคุณเย่หยวนขึ้น
มีเจ้าแผนการอย่างหลงชาอยู่ข้างกายเช่นนี้มันน่ากลัวจนเกินไปจริงๆ
หลงหรานนั้นถอนหายใจยาวออกมาด้วยความรู้สึกผิด
เขาคิดว่าตัวเองไม่ควรไปสงสัยบรรพบุรุษหมี่เจิ้นแต่แรก
“เย่หยวน ที่จบเรื่องนี้ได้มันเพราะเจ้าแท้ๆ! หืม? อ่าว ไปไหนแล้ว?”
หลงหรานนั้นหันหน้ามาจะกล่าวขอบคุณเย่หยวนแต่กลับพบว่าเย่หยวนนั้นหายไปจากจุดที่ยืนอยู่
ไกลออกไปสิบกิโลเมตรเงาร่างหนึ่งมันได้พุ่งผ่านมาพร้อมจับเลือดหนึ่งหยดไว้ในมือ
หมี่เจิ้นที่ลอยตัวอยู่บนท้องฟ้านั้นต้องเบิกตากว้างมองดูเย่หยวนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
เย่หยวนนั้นยิ้มกว้างขึ้นพร้อมก้มลงมองหยดเลือดในมือ “ว่าไง? เจ้าประหลาดใจมาก? ข้าบอกแล้วว่าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้ ข้าไม่ได้พูดล้อเล่นเสียหน่อย!”