เย่เฉินแตะจมูก:”เอ่อ……แต่ฉันคือสามีของเพื่อนสนิทเธอนะ!”
ต่งรั่งหลินพูดอย่างประชดประชันเล็กน้อย:”ฉันรู้ สามีจอมปลอม แต่งงานปลอมๆมาสี่ปีแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เกมพ่อแม่ลูกของพวกเธอจะเล่นจบ”
ขณะที่พูดอยู่นั้น ก็มีรถเบนท์ลีย์รุ่นพิเศษขับมา และหยุดอยู่ข้างๆ พวกเขา กระจกเบาะหลังลดลง ในรถนั้น มีหญิงวัยกลางคนสวมชุดหรูหรา มองต่งรั่งหลินและถามว่า:”รั่งหลิน หลิน ทำไมเธอถึงออกมาล่ะ?”
เมื่อต่งรั่งหลินเห็นผู้หญิงคนนี้ นางก็รีบยิ้มพูดว่า:”โอ้ น้ารอง! น้าเขยรองของฉันล่ะ?”
หญิงวัยกลางที่อยู่ในรถพูดว่า:”เขายังยุ่งอยู่ จะมาก่อนงานเลี้ยงวันเกิด”
ต่งรั่งหลินถามต่อ:”แล้วพี่ชายของฉันล่ะ?”
หญิงวัยกลางคนพูดอย่างช่วยไม่ได้:”เมื่อคืนไม่ได้เจอเขาเลย น่าโมโหมาก หมอนั้นไม่หัดจำเลย ร่างกายเขาเพิ่งจะหายดี ก็เริ่มไม่กลับบ้านอีก เดี๋ยวเธอต้องช่วยน้ารองว่าเขาด้วยล่ะ!”
ต่งรั่งหลินยิ้มอย่างขมขื่น:”น้ารอง นิสัยพี่ชายนั้น ฉันไม่กล้าว่าเขาหรอก พอฉันว่าเขา เขาก็แยกเขี้ยวใส่ฉัน…..”
หญิงวัยกลางคนถอนหายใจและพูดว่า:”เด็กคนนี้ยิ่งไม่เชื่อฟังมากขึ้นเรื่อยๆ……”
พูดไป เธอก็มองไปที่เย่เฉินที่อยู่ข้างๆต่งรั่งหลิน และถามด้วยรอยยิ้มว่า:”เอ๊ะ หรือว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นแฟนของเธอเหรอ?”
ต่งรั่งหลินเหลือบมองเย่เฉิน และยิ้มอย่างเขินอาย:”ยังไม่ใช่”
“ยังไม่ใช่?”หญิงวัยกลางคนเน้นพูดคำว่า”ยัง” แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”แล้วเมื่อไหร่ที่จะเปลี่ยนจาก”ยังไม่ใช่”เป็น”ใช่”ล่ะ? ”
ต่งรั่งหลินพูดอย่างเขินอาย:”โอ้ น้ารอง เมาท์เกินไปแล้ว รีบเข้าไปเร็ว คุณย่ากำลังพูดถึงน้าอยู่!”
หญิงวัยกลางคนยิ้มและพูดว่า:”ให้ฉันพาพวกเธอสองคนไปด้วยไหม?”
ต่งรั่งหลินปัดมืออย่างรวดเร็ว:”ไม่ต้องๆ เราเดินเข้าไปก็ได้ ไม่ไกลที”
หญิงวัยกลางคนพยักหน้า:”โอเค ไม่หยอกเธอแล้ว น้ารองเข้าไปก่อนนะ”
จากนั้น รถของเบนท์ลีย์ก็ค่อยๆ ขับเข้าไปในคฤหาสน์
ตอนนี้เย่เฉินรู้สึกช่วยไม่ได้เล็กน้อย และรีบพูดกับต่งรั่งหลินว่า:”เธอไม่ควรแนะนำฉันให้คนอื่นรู้จักแบบนี้ ถ้ามีคนเข้าใจผิดละ? ถ้าชูหรันรู้เข้าจะทำไง? พอมีคนถามว่าฉันเป็นใคร ก็บอกว่าฉันเป็นสามีของเพื่อนสนิทเธอ”
ต่งรั่งหลินมุ่ยหน้า:”มันก็แค่เรื่องตลก ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง:”เรื่องนี้มันต้องจริงจัง มันเป็นเรื่องของหลักการ”
ต่งรั่งหลินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพยักหน้า:”ได้ได้ได้ มันเป็นเรื่องของหลักการ ฉันไม่พูดก็ได้!”
พูดไป เธอก็รีบเยี่ยงประเด็น:”เรารีบเข้าไปเร็ว มันใกล้ได้เวลาแล้ว!”
เย่เฉินอยากให้ของขวัญกับเธอแล้วไป แต่พอคิด ภรรยาได้สั่งกับตัวเองว่า ต้องอวยพรวันเกิดของคุณย่าของต่งรั่งหลิน อย่างน้อยตนก็ต้องไปพบกับคุณย่าของต่งรั่งหลิน พูดแทนภรรยาก็ถือว่างานเสร็จสมบูรณ์
ดังนั้นเขาจึงนิ่งเงียบ และเดินตามต่งรั่งหลินเข้าไปในคฤหาสน์
เมื่อเดินเข้ามาในคฤหาสน์ จู่ๆเฟอร์รารีสีแดงก็แล่นผ่านจากด้านหลัง ต่งรั้งหลินเห็นเงารถ จึงโบกมือและตะโกนว่า:”พี่ พี่!”
แต่ว่า เสียงเครื่องยนต์ของซูเปอร์คาร์ก็ดังอยู่แล้ว และความเร็วก็เร็วมาก ผ่านไปอย่างหวุดหวิด ดังนั้นคนที่ขับรถจึงไม่ได้ยินเธอเลย
เย่เฉินถามต่งรั่งหลิน:”ที่ขับรถอยู่ พี่เธอเหรอ?”
“ใช่”ต่งรั่งหลินพยักหน้าและพูดว่า:”ลูกพี่ลูกน้องของฉันแปลกมาก เขาได้รับการผ่าตัดเมื่อไม่นานมานี้ และเพิ่งหายดีไม่นาน ก็ซ่าอีกแล้ว”