“ช่างเป็นคลื่นพลังที่รุนแรงนัก! นี่หรือคือคงคานิรันดร์? สวยงามนัก”
“ข้ารู้สึกราวกับว่าหากตัวเองโดดลงไปแล้วจะก้าวขึ้นถึงอาณาจักรล้ำสวรรค์ได้เลย!”
“บางทีเต๋าของข้าอาจจะฟื้นกลับมาได้ด้วยพลังของคงคานิรันดร์นี้!”
…
ท่ามกลางห้วงมิติไร้สิ้นสุดนี้มันมีแม่น้ำใหญ่ไหลผ่านออกมาเป็นภาพที่ตระการตาอย่างมาก
แม่น้ำตรงหน้านี้มันไหลไปยาวไกลจนสุดสายตาไม่อาจจะเห็นได้ว่าต้นน้ำมาจากที่ใดและปลายน้ำไปสุดที่ใด
มันเป็นเหมือนดั่งเส้นเลือดที่หล่อเลี้ยงทุกสวรรค์
คลื่นพลังรุนแรงของคงคานิรันดร์นี้มันทำให้ยอดอัจฉริยะทั้งหลายแทบหน้ามืดลงไป!
เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ว่าพลังจากคงคานิรันดร์ที่ไหนผ่านสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนี้มันได้ส่งพลังเข้าไปผ่านในสวรรค์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แต่ว่าคลื่นพลังนี้มันช่างแตกต่างจากพลังใดๆ บนสามสิบสามสวรรค์
เพราะมันไม่มีธาตุ!
ไม่มีคลื่นกำเนิด ไม่มีกฎ ไม่มีลม ไม่มีฝน ไม่มีสายฟ้า ไม่มีไฟ ไม่มีแสง ไม่มีความมืดใดๆ
มันเป็นพลังบริสุทธิ์ที่สุดแสนรุนแรง!
มันทรงพลังเสียยิ่งกว่าอาณาจักรล้ำสวรรค์
ความรู้สึกที่เย่หยวนสัมผัสได้ตอนนี้มันมิใช่ความรู้สึกที่จะสามารถอธิบายให้คนนอกเข้าใจได้
“ไอ้หนู มันมีโอกาสเดียว เจ้าแน่ใจนะว่าอยากจะเข้าไปในคงคานิรันดร์?” หลงเจี้ยนถามขึ้นย้ำ
เย่หยวนยิ้มและกระโดดลงไปยังคงคานิรันดร์แทนคำตอบ
หลงเจี้ยนได้แต่ต้องกัดฟันแน่นขึ้นด้วยความคับแค้นใจ
เจ้าเด็กนี่มันช่างไร้อนาคต!
“หึ ไม่คิดฟังคำผู้ใหญ่ตักเตือน สุดท้ายมันจะได้เจอหายนะ! ไอ้เด็กโง่นี่ ให้มันได้เข้าไปลองและร้องไห้กลับมาเองเถอะ!” หลงเจี้ยนเลิกที่จะกังวลเรื่องเย่หยวนไป
“ฮ่าๆ ไอ้เด็กนี่มันยังหนุ่มและหลงตัวเอง ไม่รู้จักความยิ่งใหญ่ของฟ้าดิน! ยอดอัจฉริยะส่วนมากก็มีนิสัยกันแบบนี้ รอไม่ได้ที่จะพัฒนาตัวเองคิดอยากเข้าคงคานิรันดร์ คิดว่ามันจะเหมือนได้เกิดใหม่ แต่สุดท้ายแล้วพวกมันกลับต้องมาเสียใจทีหลังกันทั้งสิ้น!”
“เส้นทางการบ่มเพาะนั้นมันมีแค่ต้องค่อยๆ ก้าวไปทีละน้อย เจ้าเด็กนี่มันจะได้เสียใจภายหลังแน่!”
“มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์นั้นมันยังไม่ทันจะได้คลายผนึกประตูแห่งชีวานิรันดร์ออกแม้แต่ผนึกเดียว มันย่อมจะไม่มีทางสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ที่แท้จริงของคงคานิรันดร์แน่! ข้าว่ามันคงไม่อาจจะบรรลุได้แม้แต่ขั้นเดียว”
…
การกระทำของเย่หยวนนั้นทำให้เจ้าโลกทั้งหลายที่มาส่งนั้นต่างหัวเราะเย้ย
ความกว้างใหญ่ของคงคานิรันดร์นั้นมันมิใช่สิ่งที่คนทั่วๆ ไปจะสัมผัสและเข้าใจได้
มีเพียงแค่คนที่เคยสัมผัสถึงพลังของประตูแห่งชีวานิรันดร์เท่านั้นที่จะพอเข้าใจมันได้
แต่เย่หยวนนั้นแค่เรียกประตูแห่งชีวานิรันดร์ออกมา
และยังไม่ทันได้เปิดผนึกมันออกมีหรือที่เขาจะเข้าใจได้ถึงความยิ่งใหญ่ของคงคานิรันดร์?
“เอาล่ะ พวกเจ้าเองก็ลงคงคานิรันดร์ไปด้วย! จำไว้ให้ดี ต่อให้พวกเจ้านั้นจะเก่งกาจแค่ไหนก็อย่าได้ออกไปยังแม่น้ำสายหลัก! ไม่เช่นนั้นแล้วแม้แต่ข้าเองก็คงไม่อาจลงไปช่วยเจ้าขึ้นมาได้! ที่สำคัญไปกว่านั้นแม้แต่ในแม่น้ำสายรองเองพวกเจ้าก็อย่าลงไปลึกนักเช่นกัน หากมันรู้สึกว่าไม่มีผลอะไรแล้วพวกเจ้าก็กลับขึ้นฝั่งมาเถอะ” หลงเจี้ยนเตือนขึ้น
เหล่าอดีตยอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นต่างพยักหน้ารับออกมาตามๆ กัน
จากนั้นคนนับพันก็ค่อยๆ เดินลงคงคานิรันดร์ไปพร้อมๆ กัน
“หลงหราน เจ้าอย่าได้หวังให้มากนักเลย คนนับพันนี้หากมีแค่สักสองร้อยที่กลับมาเดินบนเส้นทางยุทธได้ก็ถือว่าเป็นความเมตตาของฟ้าดินแล้ว ส่วนคนอื่นๆ นั้นเราคงได้แต่ต้องยอมรับชะตากรรมของพวกเขาไป” หลงเจี้ยนกล่าวขึ้น
หลงหรานพยักหน้ารับ “ข้ารู้ดี! แต่ขอให้ข้าได้เอาใจช่วยพวกเขาเถอะ!”
หลงเจี้ยนกล่าวขึ้นต่อ “เจ้าเด็กเย่หยวนนี้มันมากฝีมือจริงแต่ว่าความทะเยอทะยานของมันนั้นก็ยิ่งใหญ่
แข็งกร้าวและแตกหักได้ง่าย ข้าว่าเส้นทางยุทธในวันหน้าของมันเองก็คงไม่สูงส่งนัก”
หลงหรานยิ้มตอบกลับไป “เจ้าคิดเช่นนั้น? แต่ข้านั้นกลับคิดว่าเด็กคนนี้มันจะมีอนาคตที่สดใส!”
หลงเจี้ยนอดหัวเราะขึ้นไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น “หลงหราน เจ้าและข้านั้นเคยเห็นยอดอัจฉริยะกันมาเท่าไหร่แล้ว? บ้างนั้นก็เหนือล้ำกว่าเย่หยวนเราก็เคยเห็นมา! แต่สุดท้ายในเผ่ามังกรเรานี้มันก็มีคนไม่ถึงร้อยที่ก้าวขึ้นไปสู่อาณาจักรเจ้าโลกได้!”
หลงหรานยิ้มและไม่คิดเถียงตอบใดๆ กลับไป
มีหรือที่เด็กหนุ่มที่บรรพบุรุษหมี่เทียนท่านตั้งความหวังไว้จะเป็นแค่คนธรรมดาไป?
…
“เย่หยวน เจ้าเสียโอกาสทองเพราะข้าแท้ๆ ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆ” หมี่เทียนกล่าวขึ้นอย่างรู้สึกผิด
ยอดฝีมืออาณาจักรล้ำสวรรค์อย่างหมี่เทียนนั้นย่อมจะเข้าใจดีว่าการลงคงคานิรันดร์นั้นมันเป็นโอกาสทองที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน
แต่เย่หยวนนั้นกลับต้องเสียมันไปอย่างไม่ลังเลเพื่อที่จะช่วยเขา มันทำให้ตอนนี้หมี่เทียนรู้สึกผิดอย่างล้นใจ
ในคงคานิรันดร์สายรองนั้นเย่หยวนสัมผัสได้ว่ารูขุมขนบนร่างมันเปิดอ้าออก
“ผู้อาวุโส เจ้าโลกห้วนต้วนเจ้าโกลาหลนั้นสร้างสวรรค์สัมฤทธิ์ไร้คำขึ้นมาในคงคานิรันดร์หรือ?” เย่หยวนอดถามหมี่เทียนขึ้นไม่ได้
หมี่เทียนที่ได้ยินก็ต้องผงะไป “ใช่แล้ว! เจ้าเฒ่านี่เดิมทีแล้วมิใช่คนเก่งกาจอะไรมากมายแต่ตอนที่เขากำลังจะบรรลุเจ้าโลกนั้นเขาได้เข้าคงคานิรันดร์และเหมือนได้เกิดใหม่ สร้างสวรรค์สัมฤทธิ์ไร้คำขึ้นมา นี่คือเหตุผลที่สุดท้ายมันกลายเป็นถึงยอดเจ้าโลกได้ ทำไมเจ้าถึงได้ถามขึ้นมาเล่า?”
เย่หยวนหลับตานึกสัมผัสพลังในคงคานิรันดร์และกล่าวขึ้น “ข้าว่าข้าเข้าใจแล้ว”
หมี่เทียนที่ได้ยินก็ต้องขมวดคิ้วถามขึ้น “เข้าใจ? เจ้าเข้าใจสวรรค์สัมฤทธิ์ไร้คำมันมาตั้งแต่ต้นแล้วมิใช่หรือ?”
เย่หยวนส่ายหัวขึ้นเมื่อได้ยิน “สิ่งที่เขาเข้าใจนั้นมันไม่ถูกต้อง!”
หมี่เทียนได้แต่ต้องอ้าปากค้าง
เย่หยวนกล่าวขึ้นต่อ “โกลาหลนั้นไหลออกมาในคงคานิรันดร์นี้ และได้เปลี่ยนแปลงกลายเป็นเต๋านับไม่ถ้วน
เจ้าโลกห้วนต้วนนั้นคิดย้อนต้นกำเนิดของพลังนี้และเลียนแบบเต๋าสวรรค์มาเป็นวรยุทธบ่มเพาะของตนเองโดยการสร้างชีวิตมากมายนับไม่ถ้วน แต่เขานั้นไม่ได้รู้เลยว่าหากยังไม่ถึงล้ำสวรรค์แล้ว มันย่อมจะไม่สามารถไปถึงต้นกำเนิดโกลาหลได้จริงๆ เมื่อไม่มีต้นกำเนิดแล้วโกลาหลของเขามันจะไปจบที่ใด? เส้นทางนี้มันไม่สมบูรณ์!”
หมี่เทียนนั้นเป็นใคร? แค่ได้ยินเท่านี้เขาก็เข้าใจความหมายของเย่หยวนทันที
เจ้าโลกห้วนต้วนนั้นเก่งกาจมากฝีมือแต่สุดท้ายเขาก็ไปหยุดที่ล้ำสวรรค์ครึ่งก้าว
แต่ว่าครึ่งก้าวสุดท้ายนี้มันกลับยากเสียยิ่งกว่าการขึ้นสวรรค์
เป็นตอนนี้เองที่หมี่เทียนได้รู้ว่าเจ้าโลกห้วนต้วนนั้นไม่ได้ขาดพรสวรรค์
เพียงแค่ว่าเส้นทางของเขานั้นมันผิดมาแต่ต้น!
การบ่มเพาะของเขานั้นมันสามารถส่งเขาไปถึงหน้าอาณาจักรล้ำสวรรค์ได้
แต่ไม่อาจจะส่งเขาขึ้นอาณาจักรล้ำสวรรค์ไป
“เช่นนั้นแล้วการบ่มเพาะของเจ้ามันไม่ผิดหมดเลยหรือ?” หมี่เทียนกล่าวขึ้นถาม
เย่หยวนพยักหน้าตอบไป “มันผิด แต่ก็ไม่ผิด!”
หมี่เทียนขมวดคิ้วแน่น “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
เย่หยวนจึงตอบกลับไป “เส้นทางของเขานั้นมันกลับด้าน! ภายใต้เต๋าสวรรค์นั้นทุกชีวิตมันล้วนเป็นแค่มดปลวก! ในเมื่อเราเป็นมดแล้วเราจะเปลี่ยนเต๋าเป็นหนึ่ง สร้างชีวิตนับไม่ถ้วนได้อย่างไร? แม้ว่าเราจะมองตัวเองสูงส่งล้ำฟ้า
แต่แท้จริงแล้วก็ยังเป็นแค่กบในกะลาเพียงเท่านั้น! สิ่งที่อยู่หลังประตูแห่งชีวานิรันดร์นั้นไม่มีใครรู้ถึงได้ แต่พวกท่านที่เกิดขึ้นจากความโกลาหลนั้นอาจจะยังพอมีหวังไปถึงได้ แต่ตัวเขาคงไม่มีทางไปถึง เพราะโกลาหลนั้นมันสูงส่งจนเกินไป
มันมิใช่สิ่งที่เขาจะควบคุมได้! แต่หากทำกลับด้าน ปล่อยตัวให้เข้าใจถึงยอดเต๋าอันมากมายบนโลกหล้า และลองใช้ชีวิตในแบบต่างๆ ผสานเต๋ากลายเป็นหนึ่งมันถึงจะสามารถควบคุมยอดเต๋าได้จริงๆ!”
หมี่เทียนที่ได้ยินนั้นต้องเบิกตากว้างขึ้น “เช่นนั้นหมายความว่าผีเฒ่าหลุนฮวยมันทำถูกแล้วหรือ?”
เย่หยวนส่ายหัวออกมา “เส้นทางสังสารวัฏนั้นมันเป็นการศึกษาชีวิตในแบบต่างๆ สัมผัสถึงการทำงานของสังสารวัฏ ร่างวิญญาณหมอกหุ้ม เปลี่ยนแปลงเป็นเต๋ามากมายจนถึงต้นกำเนิด ร่างวิญญาณฝันเมฆาหลังฝันสามพันปีตื่นขึ้นมาบรรลุเซียนในวันเดียว เส้นทางพวกนั้นมันล้วนถูกต้อง แต่…ก็ไม่ถูกเสียทีเดียว แต่สุดท้ายแล้วแม่น้ำทุกสายมันก็ต้องไหลไปบรรจบที่มหาสมุทร ทิศทางนั้นมันถูกต้อง!”
หมี่เทียนนั้นเข้าใจ
ไม่ว่าจะใช้วิธีการเช่นใดในการเปิดประตูแห่งชีวานิรันดร์ผลลัพธ์มันก็จะไม่ต่างกัน
มีเพียงแต่ต้องทำความเข้าใจชีวิตและเต๋ามากมายผสานมันเป็นหนึ่งถึงจะควบคุมเต๋าได้อย่างแท้จริง!
เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นเดินทางนั้นไปอย่างไม่คิดหันกลับหลัง
แต่เขานั้นก็เดินบนเต๋าของตัวเอง ทำความเข้าใจชีวิตและเต๋ามากมายด้วยเต๋าแห่งสังสารวัฏ!
เมื่อการเอาเต๋ามากมายมาผสานเป็นหนึ่ง เขานั้นย่อมจะทรงพลังอย่างมาก!
ดูท่าแล้วเจ้าโลกหลุนฮวยนั้นคงเข้าใจมันอย่างลึกล้ำ มีพลังมากมายมหาศาล
ได้ยินคำพูดของเย่หยวนนั้นหมี่เทียนเองก็รู้สึกเหมือนได้เห็นแสงสว่างตรงหน้า
“เช่นนั้นแล้วเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป?” หมี่เทียนถามขึ้นมา
เย่หยวนไม่คิดตอบกลับไปและค่อยๆ ปล่อยจุดแสงออกมาจากร่างกายเหมือนดั่งดวงดาวที่ส่องสว่างท้องฟ้ายามค่ำคืนไหลลงไปในคงคานิรันดร์!
หมี่เทียนต้องเบิกตากว้างขึ้นร้อง “จิตศักดิ์สิทธิ์แปลงไม่ถ้วน!”