บทที่ 1632 เธอเห็นแก่ตัวมาก
สองพี่น้องตระกูลซ่งตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าจากตัวหยางเฉิน
หยางเฉินแข็งแกร่งจนถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?
แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดของเมืองหวยเฉิงก็ไม่กลัวเหรอ?
แต่เมื่อนึกถึงความแข็งแกร่งอันน่าสะพรึงกลัวที่หยางเฉินแสดงออกมาเมื่อครู่ พวกเขาก็โล่งใจ ด้วยความสามารถที่หยางเฉินแสดงออกมา อย่างน้อยเขาก็ต้องอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด
สองพี่น้องตระกูลซ่งรู้ดีว่า หยางเฉินยังอยู่ในสภาพที่แข็งแกร่งกว่า ดังนั้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดจึงไม่ใช่ขีดจำกัดของหยางเฉิน แต่เป็นวงการวิถีบู๊ในปัจจุบันของหยางเฉิน
หยางเฉินยังสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้อีก จนถึงขนาดมีความสามารถในการต่อสู้กับผู้แข็งแกรงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด
“ซู้ด!”
จู่ๆ หยางเฉินก็สูดหายใจเข้าลึกๆ สายเลือดคลั่งที่หยุดลงเมื่อครู่ ทำให้เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจ พิษกู่ไร้หัวใจเริ่มกัดกินหัวใจของเขาอีกครั้ง
“พี่หยาง คุณรีบกินยาเม็ดนี้ซะ!”
เฝิงเสียวหว่านรีบยื่นยาเม็ดหนึ่งให้หยางเฉิน
นี่เป็นยาเม็ดล่าสุดที่เฝิงเสียวหว่านทำการวิจัยออกมา สามารถยับยั้งพิษกู่ไร้หัวใจได้ในเวลาอันสั้น
มันไม่ง่ายสำหรับหยางเฉินเลยที่จะคงสถานะสายเลือดคลั่ง เมื่อมียาเม็ดที่กลั่นโดยเฝิงเสียวหว่าน ก็ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเขาลงมาก
เม็ดยาละลายเข้าไปในอวัยวะภายในของหยางเฉินทันที พิษกู่ไร้หัวใจที่ดุร้ายอย่างที่สุดในตอนแรก เข้าไปซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งเหมือนแมวที่เห็นหนูทันที
อ้ายหลินถามด้วยสีหน้าประหม่า “พี่เฉิน พี่รู้สึกอย่างไรบ้าง?”
หยางเฉินสั่นศีรษะเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้น “พวกเธอไม่ต้องกังวล มียาเม็ดที่เสียวหว่านกลั่น ผนวกกับร่างกายพิเศษของฉัน พิษกู่ไร้หัวใจจะไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ฉันได้ในเวลาสั้นๆ นี้”
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่ในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความกังวล
เขาสังเกตเห็นแล้วว่า
หากต้องการควบคุมอีก ก็จะยากยิ่งขึ้น
ทุกครั้งที่ควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจ พิษกู่ไร้หัวใจก็ดูเหมือนจะมีพัฒนาการขึ้นโดยอัตโนมัติ
ยิ่งกว่านั้นเมื่อจำนวนการควบคุมเพิ่มมากขึ้น พลังชีวิตของพิษกู่ไร้หัวใจก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ช่วงระยะเวลาก่อนจะสูญเสียการควบคุมก็ยิ่งเร็วมากขึ้นไปอีก
ในตอนแรก เมื่อหยางเฉินกระตุ้นสายเลือดคลั่ง
เขาสามารถสกัดกั้นพิษกู่ไร้หัวใจได้ประมาณสองชั่วโมง แต่ตอนนี้ ลำพังแค่อาศัยสายเลือดคลั่ง พยายามสุดๆ
ก็สกัดกั้นได้แค่หนึ่งชั่วโมง
ประเด็นสำคัญคือนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า สายเลือดคลั่งจะสูญเสียประสิทธิภาพในการควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจไปโดยสิ้นเชิงหรือไม่?
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ หยางเฉินควรทำอย่างไร? ไม่ต้องถูกพิษกู่ไร้หัวใจกลืนกินหัวใจจนตายหรอกเหรอ?
หลายวันต่อมา หยางเฉินยังคงใช้สายเลือดคลั่งของเขาในการควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจไว้ แล้วยังมียาเม็ดที่กลั่นโดยเฝิงเสียวหว่าน ก็ช่วยได้มากเช่นกัน
เพียงแต่ว่าตลอดสามวัน ทุกครั้งที่หยางเฉินกระตุ้นสายเลือดคลั่ง เขาจะควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจได้เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
กล่าวอีกนัยหนึ่ง แม้ว่าหยางเฉินจะกระตุ้นสายเลือดคลั่งอยู่ตลอด
มันก็สามารถอยู่ได้มากสุดไม่เกินครึ่งชั่วโมง แม้ว่าเขาจะยังคงรักษาสถานะสายเลือดคลั่งไว้
แต่พิษกู่ไร้หัวใจก็สามารถฟื้นฟูพลังชีวิตของมันได้
แม้ว่าจะมียาเม็ดที่กลั่นโดยเฝิงเสียวหว่าน แต่ก็สามารถควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจได้เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
นี่แค่วันที่สาม
อย่าบอกนะว่า ตัวเขาจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงเจ็ดวันจริงๆ?
จากข่าวลือเกี่ยวกับพิษกู่ไร้หัวใจ คนที่ถูกพิษจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินเจ็ดวันเท่านั้น
ทันใดนั้นเฝิงเสียวหว่านก็พูดขึ้นว่า “พี่หยาง พี่มาที่ห้องรักษาก่อน ฉันจะทำการฝังเข็มให้พี่”
หลังจากตามเฝิงเสียวหว่านเข้าไปในห้องรักษา หยางเฉินก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “การฝังเข็มสามารถยับยั้งพิษกู่ไร้หัวใจได้ด้วยเหรอ?”
เฝิงเสียวหว่าน
ไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่มีสีหน้าจริงจังมาก เธอมองไปที่หยางเฉินและพูดว่า “พี่หยาง ตอนนี้ฉันเข้าใจสถานการณ์ของพี่ดี พลังชีวิตของพิษกู่ไร้หัวใจเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ลำพังแค่อาศัยสายเลือดคลั่ง
มันไม่อาจควบคุมไว้ได้นาน”
“ในช่วงเวลานี้ ฉันได้ศึกษาข้อมูลมากมายเกี่ยวกับพิษกู่ไร้หัวใจ
มีข้อมูลบ่งชี้ว่า ในบรรดาพิษกู่ไร้หัวใจ บางตัวมีพิษร้ายแรง เมื่อเข้าไปในร่างกายของคน
พวกมันจะมีวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่อง และมีพลังชีวิตแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ”
“ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนนี้พี่สามารถควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจไว้ได้ครึ่งชั่วโมงของแต่ละครั้งใช่ไหม?”
หยางเฉินยิ้มเจื่อนๆ ไม่อาจปกปิดเฝิงเสียวหว่านได้
เขาพยักหน้าและพูดอย่างตรงไปตรงมา
“เมื่ออาศัยยาเม็ดที่เธอให้มาช่วย ตอนนี้ฉันทนความทรมานจากพิษกู่ไร้หัวใจได้หนึ่งชั่วโมง ทุกๆ
หนึ่งชั่วโมงพิษกู่ไร้หัวใจจะกัดกินหัวใจของฉันอย่างบ้าคลั่ง หากฉันต้องการควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจอีกครั้ง อย่างน้อยต้องใช้เวลาสามนาที”
“แต่อาจจะใช้ได้ไม่นาน เวลาที่ฉันสามารถควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจได้จะสั้นลง พิษกู่ไร้หัวใจจะกัดกินหัวใจของฉันเป็นเวลานานขึ้น”
“เสียวหว่าน ตอนนี้ฉันควรทำอย่างไรดี? จะมามัวรอความตายไม่ได้หรอกมั้ง?”
เฝิงเสียวหว่านมองหยางเฉินด้วยดวงตาแดงก่ำ
พลางพูดขึ้น “ฉันพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ยังหาวิธีช่วยพี่ไม่ได้ แต่ฉันค้นหาข้อมูลมาแล้ว พบว่าพี่ถูกพิษกู่ไร้หัวใจ
ไม่มียาถอนพิษ”
“ในอดีตก็เคยมีผู้แข็งแกร่งพยายามควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจด้วยพลังสายเลือดคลั่งมาก่อน
ในตอนแรกก็สามารถควบคุมได้ แต่ต่อมาพวกเขาพบว่ายิ่งควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจมากเท่าไร วิวัฒนาการมันก็เร็วมากขึ้นเท่านั้น
พลังชีวิตก็แข็งแกร่งขึ้นด้วย”
“มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาพิษกู่ไร้หัวใจออกมาจากร่างกาย ดังนั้นจึงต้องฆ่าพิษกู่ไร้หัวใจ”
ใบหน้าของหยางเฉินซีดเผือด ไม่มีวิธีใดๆ แล้วจริงเหรอ?
ขณะที่พูด
และกินยาเม็ดที่กลั่นโดยเฝิงเสียวหว่าน
เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจอีกครั้ง เขารีบเปิดใช้งานตำราเทพสงคราม กระตุ้นสายเลือดคลั่ง
แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย ยิ่งเขาควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจมากเท่าไร พิษกู่ไร้หัวใจก็ยิ่งฉุนเฉียวมากขึ้นเท่านั้น
ไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างกายของหยางเฉินก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่ออันเย็นเฉียบ
สามนาทีต่อมา พิษกู่ไร้หัวใจถูกควบคุมอีกครั้ง หยางเฉินหอบหายใจเฮือกใหญ่
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้สึกตัวและพูดอย่างขมขื่น “ถึงแม้จะแค่สามนาที แต่ก็เจ็บมากจริงๆ”
เมื่อครู่เฝิงเสียวหว่านได้เห็นหยางเฉินกัดฟันอดทนตลอดสามนาที ดวงตาของ เฝิงเสียวหว่านก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
“มันเป็นความผิดของฉันเอง ไม่มีวิธีรักษาพี่หยาง”
เฝิงเสียวหว่านสะอึกสะอื้น ในใจรู้สึกผิดมาก
หยางเฉินรีบบอกว่า “เสียวหว่าน เธออย่าคิดอย่างนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะยาที่เธอกลั่น ฉันคงตายด้วยความเจ็บปวดไปนานแล้ว ต่อให้ไม่ตายด้วยความเจ็บปวด หัวใจส่วนใหญ่ก็คงถูกพิษกู่ไร้หัวใจกัดกินไปแล้ว”
“เอาล่ะ พวกเราออกไปกันเถอะ มิฉะนั้นทุกคนจะเป็นห่วง”
หลังจากที่ทั้งสองเดินออกจากห้อง อ้ายหลินก็พบว่าดวงตาของเฝิงเสียวหว่านแดงก่ำ เธอเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที รีบถามว่า “เสียวหว่าน พี่เฉิน เป็นอย่างไรบ้าง?”
เฝิงเสียวหว่านฝืนยิ้ม “ก็ถือว่าใช้ได้!”
เธอรู้ว่าหยางเฉินไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง จึงต้องพูดอย่างนี้
อ้ายหลินมองไปที่หยางเฉินที่มีหน้าตาซีดเซียว แล้วมองไปที่เฝิงเสียวหว่านพลางพูดว่า “เสียวหว่าน เธอไม่มีทางโกหก สถานการณ์ของพี่เฉินต้องอยู่ในสภาพที่แย่มากใช่ไหม?”
หยางเฉินพูดยิ้มๆ “พี่อ้าย ทำไมพี่ไม่เชื่อแม้กระทั่งเสียวหว่านล่ะ? เธอพูดความจริง ตอนนี้ร่างกายของผมยังไม่มีปัญหาอะไร”
“หุบปากเดี๋ยวนี้!”
อ้ายหลินคำรามด้วยความโกรธ พูดอย่างมีอารมณ์ว่า “สามีของฉันเสียการรับรู้ไปแล้ว นอนอยู่บนเตียงไม่ฟื้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนายอีกคน แล้วพวกเราจะทำยังไง?”
“นายอย่าลืมว่า ภรรยาและลูกๆ ของนายยังหลบซ่อนตัวอยู่ข้างนอก ถ้านายตาย แล้วพวกเขาจะทำอย่างไร?”
“ฉันแค่อยากรู้สถานการณ์ปัจจุบันของเธอ และอยากคิดหาวิธีช่วยเธอด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็จะบอกแต่ข่าวดีเสมอโดยไม่บอกข่าวร้าย เธอไม่คิดว่าการกระทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัวเหรอ?”
อารมณ์ของอ้ายหลินพลุ่งพล่านมาก สุดท้ายเธอก็คำรามออกมา น้ำตานองหน้า