บทที่ 1633 หยางเฉินซาบซึ้ง
ในช่วงเวลานี้ อ้ายหลินอยู่ภายใต้แรงกดดันทางจิตใจมากมาย กว่าจะได้พบกับหม่าชาวไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หม่าชาวสูญเสียการรับรู้ไปเพราะได้รับบาดเจ็บสาหัส
จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีวี่แววของการฟื้นตัวใดๆ
เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เธอรู้ดีว่าตอนนี้สถานการณ์ของหม่าชาวนั้นอันตรายแค่ไหน
สุดท้ายทางด้านหม่าชาวก็ยังไม่หายดี ทางนี้ก็เกิดเรื่องขึ้นกับหยางเฉินอีก เธอเป็นกังวลมากจริงๆ
เมื่อมองไปที่อ้ายหลินที่กำลังกระวนกระวายใจ หยางเฉินก็นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ตอนนี้สถานการณ์ของผมไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่พี่ไม่ต้องกังวล ผมสู้ไหว”
ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่บอกสภาพร่างกายที่แท้จริงออกมา มิฉะนั้นอ้ายหลินจะยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น
ในเวลานี้ซ่งจั่วได้กล่าวว่า “คุณหยาง ผมรู้เรื่องพิษกู่ไร้หัวใจอยู่เหมือนกัน ว่ากันว่าผู้ที่ถูกพิษจะต้องตายภายในเจ็ดวัน!”
“แต่ก็มีข่าวลือว่าคนที่ถูกพิษยังมีโอกาสรอดและมีเพียงโอกาสเดียว”
เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งจั่ว ทุกคนก็มองเขาอย่างมีความหวัง
“วิธีอะไร?” หยางเฉินรีบถามและแอบตื่นเต้นในใจ
“ฆ่าคนปล่อยพิษเสีย!” ซ่งจั่วกล่าว
“ฆ่าคนปล่อยพิษ?”
เฝิงเสียวหว่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “ช่วงนี้ฉันได้ค้นหาข้อมูลมากมายเกี่ยวกับพิษกู่ไร้หัวใจ
พิษกู่ไร้หัวใจเป็นปรมาจารย์แห่งพิษกู่
เติบโตมาด้วยเลือดของตัวเองมานานหลายทศวรรษ ก่อนจะมีความสามารถในการกลืนกินหัวใจ”
“ยิ่งกว่านั้น พิษกู่ไร้หัวใจมีอยู่
2 ตัว ตัวหนึ่งถูกเพาะเลี้ยงในร่างกายของคนปล่อยพิษ เรียกว่าพิษกู่ตัวแม่ พิษกู่ไร้หัวใจอีกตัวหนึ่งถูกคนปล่อยพิษนำไปใส่ในร่างกายของผู้อื่น
ถูกเรียกว่าพิษกู่ตัวลูก”
“พิษกู่ตัวแม่และพิษกู่ตัวลูกถูกเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าพิษกู่แฝด กล่าวอีกนัยหนึ่ง ขอเพียงพิษกู่หนึ่งในนั้นตาย อีกตัวหนึ่งก็จะตายตามไปด้วย”
“พิษกู่ไร้หัวใจในร่างกายของพี่หยางไม่สามารถเอาออกมาได้เลย ในกรณีนี้เราสามารถหาทางจัดการกับพิษกู่ที่อยู่ในตัวคนปล่อยพิษเท่านั้น
เมื่อพิษกู่ตัวแม่ตาย พิษกู่ไร้หัวใจในตัวพี่หยางก็จะตายด้วย”
ถ้าคนปล่อยพิษถูกฆ่า พิษกู่ไร้หัวใจในร่างกายของเขาจะสูญเสียที่อยู่ มันก็จะตาย
ซ่งจั่วพยักหน้าหงึกๆ
พิษกู่ตัวแม่และพิษกู่ตัวลูกเป็นพิษกู่ที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เนื่องจากเราไม่สามารถฆ่าพิษกู่ตัวลูกในร่างกายของคุณหยางได้ เราจึงต้องคิดหาวิธีฆ่าพิษกู่ตัวแม่ในร่างกายของคนปล่อยพิษ”
“ใช่ เป็นแบบที่เสียวหว่านพูด
ทันใดนั้นหยางเฉินก็รู้สึกเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ เมื่อพลังชีวิตของพิษกู่ไร้หัวใจแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ
เขาถึงกับสิ้นหวัง เขาเคยคิดว่าไม่มีวิธีจัดการพิษกู่ไร้หัวใจได้แล้ว
แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีวิธีแก้ปัญหาจริงๆ
ซ่งโย่วกล่าวขึ้นมาทันใด
นั้นไม่ง่ายเลย? ต่อให้หาพบ แล้วคุณหยางจะฆ่าเขาไหม?”
“เพียงแต่ว่า การจะตามหาตัวอาจารย์ของหลิวเหล่าก้วย
ประกายคมกริบพาดผ่านดวงตาของหยางเฉิน เขาหรี่ตาลงและพูดว่า
ต่อให้ผมต้องเดิมพันด้วยชีวิต ผมก็จะทำให้เขามาตายต่อหน้าผมให้ได้”
“ขอเพียงหาเขาพบ
อาจารย์ของหลิวเหล่าก้วยเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด แต่ก็มีความสามารถอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นเท่านั้น
แม้ว่าเขาจะอยู่ที่ระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด แต่กำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาอยู่ที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดช่วงต้น
ถ้าเขาต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย
แม้ว่าอาจารย์ของหลิวเหล่าก้วยจะอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น ก็อาจจะยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
อ้ายหลินที่เดิมเสียใจโศกเศร้าในเวลานี้ได้สงบลงแล้ว
เธอรีบพูดว่า “อาจารย์ของหลิวเหล่าก้วย เป็นคนเมืองเหมียว เธอไม่ได้สนิทสนมกับเจ้าเมืองเหมียวหรอกหรือ?
ถ้าเธอไปหาเขา เขาจะต้องบอกอย่างแน่นอนว่าอาจารย์ของหลิวเหล่าก้วย อยู่ที่ไหน”
หยางเฉินพยักหน้าและกดโทรศัพท์โทรไปหาเจ้าเมืองเหมียวทันที
อีกฝ่ายรับสายเร็วมาก หยางเฉินยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก ก็ได้ยินเขาพูดว่า “เขาอยู่ที่เมืองหวยเฉิง
คฤหาสน์เจ้าเมือง!”
หยางเฉินชะงักไป “คุณรู้ว่าผมจะถามถึงใครเหรอ?”
เจ้าเมืองเหมียวกล่าว “ผมย่อมรู้ว่าคุณต้องการหาใครอยู่แล้ว อาจารย์ของหลิวเหล่าก้วย เจียงลั่ว!
เท่าที่ผมฉันรู้ หลายปีที่ผ่านที่เขาหายตัวไป เขาอยู่ในคฤหาสน์เจ้าเมืองหวยเฉิงมาโดยตลอด
หลังจากถูกโจมตีอย่างหนักในปีนั้น เขาได้พักฟื้นอยู่ในคฤหาสน์เจ้าเมืองหวยเฉิงมาโดยตลอด”
“ถ้าผมจำไม่ผิด ที่เขามาหาคุณครั้งนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อล้างแค้นให้ลูกศิษย์ของเขา แต่ยังมีเรื่องเกี่ยวกับคนในคฤหาสน์เจ้าเมืองหวยเฉิงด้วย”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าเมืองเหมียวพูด หยางเฉินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเคยผูกมิตรกับผู้คนในเมืองหวยเฉิง
หลงเยว่ลูกเขยของเจ้าเมืองหวยเฉิง
ถูกเขาฆ่าตายในตอนแรก สุดท้ายอาจารย์ไร้นามได้ก้าวออกมา เพื่อตักเตือนเจ้าเมืองหวยเฉิง
เจ้าเมืองฉวยเฉิงจึงไม่เคยดำเนินการใดๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าเมืองเหมียวพูดถึงคฤหาสน์เจ้าเมืองหวยเฉิง
เขาคงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว มาลองคิดดูในตอนนี้ ที่เจียงลั่วมาที่เมืองเยี่ยนตูครั้งนี้เพราะต้องการปล่อยพิษให้เขา
ไม่ใช่แค่เพื่อล้างแค้นให้กับบรรดาลูกศิษย์ของตัวเองเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับคฤหาสน์เจ้าเมืองหวยเฉิงอีกด้วย
“คุณปู่เหมียว ขอบคุณครับ!” หยางเฉินกล่าว
เจ้าเมืองเหมียวกล่าว
อย่างน้อยก็สามารถยับยั้งพิษกู่ไร้หัวใจได้หนึ่งชั่วโมง หากคุณต้องการไปที่คฤหาสน์เมืองหวยเฉิง ก็น่าจะมีประโยชน์”
“ไม่ต้องเกรงใจ! ผมส่งคนไปส่งยาเม็ดควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจให้คุณ หลังจากกินแล้ว
หยางเฉินรู้สึกรู้สึกอบอุ่นในใจ คิดไม่ถึงว่าเจ้าเมืองเหมียวจะรู้ทุกอย่าง แล้วยังส่งยาเม็ดมาสกัดกั้นพิษกู่ไร้หัวใจอีกด้วย
ตอนนี้เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจแล้ว แม้ว่าจะหาตัวเจียงลั่วเจอจริงๆ ก็อาจจะไม่สามารถฆ่าอีกฝ่ายได้ภายในครึ่งชั่วโมง
ท้ายที่สุด เขาในตอนนี้ ทุกครั้งจะยับยั้งพิษกู่ไร้หัวใจได้เพียงครึ่งชั่วโมงทุกครั้ง ถ้าตอนนี้กำลังต่อสู้กับเจียงลั่ว พิษกู่ไร้หัวใจสูญเสียการควบคุม พอถึงตอนนั้น เขาจะได้รับความเสียหายทั้งทางร่างกายและจิตใจ
ความสามารถของเขาสู้เจียงลั่วไม่ได้ แต่หากกำลังทรมานเพราะพิษกู่ไร้หัวใจ ถ้าคิดจะฆ่าเจียงลั่ว ก็ยิ่งยากขึ้นแล้ว
แต่เจ้าเมืองเหมียวได้ให้คนมาส่งยาเม็ดควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจ แม้จะสกัดกั้นไว้ได้เพียงชั่วโมงเดียว แต่ก็เป็นการช่วงชิงเวลาที่จะให้หยางเฉินได้ฆ่าเจียงลั่ว
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ระมัดระวังให้มาก! ผมสงสัยว่าที่เจียงลั่วไปเมืองเยี่ยนตูในครั้งนี้เป็นไปได้มากว่าต้องการจัดการกับคุณ เป็นการจัดการของคฤหาสน์เจ้าเมืองหวยเฉิง อีกฝ่ายไม่ได้ต้องการฆ่าคุณ แต่เพื่อเอาคุณมาเป็นตัวล่อให้ไปที่เมืองหวยเฉิงเท่านั้น”
น้ำเสียงของเจ้าเมืองเหมียวเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม
หยางเฉินพยักหน้าซ้ำๆ “ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณครับคุณปู่เหมียว!”
จากนั้นเจ้าเมืองเหมียวก็กล่าวเสริมอีกว่า “ที่คฤหาสน์เจ้าเมืองหวยเฉิง ก็มีตัวหมากที่ผมจัดวางไว้เช่นกัน หากคุณตกอยู่ในอันตรายจริงๆ พวกเขาจะช่วยคุณได้”
หยางเฉินรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ตื้อๆ ที่จมูก ทันใดนั้นก็เกิดอารมณ์อยากจะร้องไห้ออกมา
เขาสัมผัสได้ว่าเจ้าเมืองเหมียวมีความจริงใจต่อเขา
ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไร อีกฝ่ายมีความเป็นห่วงเขาอย่างจริงใจ นั่นก็เพียงพอแล้ว
หยางเฉินกล่าวว่า “ขอบคุณคุณปู่เหมียว ท่านไม่ต้องกังวล ผมต้องไม่เป็นอะไร!”
เจ้าเมืองเหมียวกล่าว “เอาล่ะ สิ่งที่ควรบอกก็ได้บอกหมดแล้ว ผมเองก็เข้าใจ ถึงจะห้ามคุณก็ห้ามไม่อยู่ จะว่าไปแล้ว คุณต้องฆ่าเจียงลั่วเท่านั้น จึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ผมเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะห้ามคุณ”
“ไปเถอะ! ผมจะจัดการทุกอย่างให้ดี เพื่อเตรียมรับคุณไปจากเมืองหวยเฉิงได้ทุกเวลา”