บทที่ 1645 เจ้าเมืองมาแล้ว
หยางเฉินพุ่งมาข้างเย่าหลี เพียงพริบตา ง้างหมัดโจมตีอย่างแรง
ช่วงเวลาคับขัน เย่าหลี ฟาดฝ่ามือออกไป
“พลั่ก!”
หมัดกับฝ่ามือปะทะกัน เสียงกระแทกดังขึ้นมา
“พลั่ก พลั่ก พลั่ก!”
พื้นบริเวณรอบๆ โดยยึดหยางเฉินกับเย่าหลี เป็นศูนย์กลาง แตกเป็นรอยร้าวเหมือนใยแมงมุม
หยางเฉินใช้โอกาสตอนนี้ เอาตัวหวยหลันมาไว้ด้านหลัง มองเย่าหลี ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เป็นผู้อาวุโส แต่ไม่รู้จักให้เกียรติ! นี่เป็นพฤติกรรมของผู้ฝึกตนหุบเขาราชายาเหรอ”
สีหน้าเย่าหลี เต็มไปด้วยความโมโห ความอาฆาต ฉายขึ้นในแววตา
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด ที่เขาพามาสองคน จ้องหยางจิ่วเทียน ด้วยสีหน้าอาฆาตเช่นกัน
“พี่หยาง!”
หวยหลันเห็นหยางเฉินขวางหน้าตัวเองเอาไว้ สีหน้าตกใจ แววตารู้สึกผิด
“ไอ้หนุ่ม นายกำลังรนหาที่ตาย!”
เย่าหลีพูดด้วยเสียงเย็นชา “ถ้าอยู่เป็น ก็ไสหัวไปให้พ้นสายตาฉัน ไม่งั้น ผลที่ตามมาจะรุนแรงมาก!”
หยางเฉินยิ้มเย็นชา “ฉันฆ่าผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา มาไม่น้อยแล้ว พวกนายมาตายหรือไง”
เมื่อพูดออกมา ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา ทั้งสามคน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
เย่าหลีหรี่ตาจ้องหยางเฉิน “หมายความว่า คนที่ฆ่าคนของหุบเขาราชายา คือนายงั้นเหรอ หยางเฉิน คิงแห่งเยี่ยนตู”
ตามคาด อีกฝ่ายสืบประวัติของเขามาหมดแล้ว รู้กระทั่งว่าหยางเฉินคือคิงแห่งเยี่ยนตู
แต่ตอนเย่าหลีพูดว่าคิงแห่งเยี่ยนตู แววตาเขาเต็มไปด้วยความดูหมิ่น
ราวกับเย้ยหยันว่าหยางเฉิน ไม่เจียมตัว
มุมปากดูเย้ยหยัน
หยางเฉินขมวดคิ้ว “ถูกต้อง!”
เย่าหลีแสยะยิ้มเย็นชา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เราจะได้ประหยัดเวลา
ไปพูดกับเจ้าเมืองหวยเฉิง ไอ้หนุ่ม นายจะไปกับเราเอง
หรือจะให้เราลงมือทำร้ายนาย แล้วค่อยพาตัวนายไป”
“ทำร้ายฉันงั้นเหรอ”
หยางเฉินยิ้มเย็นชา เคลื่อนไหวตำราเทพสงคราม พลานุภาพบู๊อันยิ่งใหญ่ แผ่ซ่านออกจากตัวเขา
ขณะเดียวกัน ดวงตาสองข้างของเขาแดงก่ำ สายเลือดคลั่งโดนกระตุ้น
พลานุภาพบู๊ที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ระเบิดออกจากตัวเขา
ตอนนี้ แดนบู๊ของเขา
ภายใต้การช่วยเหลือของตำราเทพสงคราม กับสายเลือดคลั่ง พละกำลังของเขาพุ่งถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น
ทะลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลางแล้ว
สัมผัสได้ถึงพลานุภาพจากตัวเขา แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาทั้งสามคน สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เริ่มแรก พวกเขาไม่เห็นหยางเฉิน อยู่ในสายตา
ในความคิดพวกเขา หยางเฉินคือคนอ่อนแอ ที่พวกเขาเชือดได้ตามใจชอบ จนกระทั่งตอนนี้ พวกเขาเพิ่งรู้ว่า พละกำลังของหยางเฉิน
ไม่ธรรมดา
แค่พลานุภาพบู๊ ที่ออกจากตัวหยางเฉิน ก็ทัดเทียมกับผู้แข็งแกร่ง แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นแล้ว
อายุน้อยขนาดนี้ พละกำลังยังแข็งแกร่งอีกด้วย แม้พวกเขาเป็นผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายา ก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อน
เย่าหลีถามอย่างสงสัยว่า “ไอ้เด็กน้อย นายเป็นใคร”
หยางเฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันเป็นใคร คนอย่างนาย ไม่มีสิทธิ์รู้”
“ฉันจะถามนาย เจียงลั่วแห่งเมืองเหมียว อยู่หุบเขาราชายาหรือเปล่า”
เย่าหลีขมวดคิ้ว
พลานุภาพของหยางเฉิน ทำให้เขาหวาดระแวงขึ้นมา อย่าบอกนะว่า
หยางเฉินมีเบื้องหลังอันยิ่งใหญ่
ไม่งั้น ทำไมถึงพูดว่า ขนาดเขา ยังไม่มีสิทธิ์รู้ว่าหยางเฉินเป็นใคร
เย่าหลีหรี่ตาลง “เจียงลั่วอยู่หุบเขาราชายา นายกล้าไปหุบเขาราชายาไหมล่ะ”
เขาอยากรู้ว่า หยางเฉินยิ่งใหญ่จริงหรือเปล่า
คงไม่กล้าไปคนเดียวแน่ๆ
ถ้ามีที่มาที่ไป ยิ่งใหญ่จริงๆ คงไม่กลัวที่จะไปหุบเขาราชายา ถ้าโกหก
ใครจะไปรู้
“ทำไมจะไม่กล้า ถ้านายไม่มา ฉันก็กะจะไปหุบเขาราชายาอยู่แล้ว”
เขาเพิ่งพูดจบ หยางเฉินก็พูดอย่างเย็นชาว่า
แววตาหยางเฉินเป็นประกาย มองเย่าหลี
ที่อวดดีเมื่อครู่ หลังจากสัมผัสถึงความแข็งแกร่งของเขา ก็ไม่กล้าอวดดีอีก นี่ทำให้หยางเฉินรู้วิธีหาตัวเจียงลั่ว
และฆ่าเขาให้ตาย
หมายความว่า เขาหลอกเย่าหลีได้แล้ว
ถ้าราชายา
โดนเขาหลอกด้วย เจียงลั่วยังมีทางรอดไหม
แน่นอนว่า ถ้าเขาไปหุบเขาราชายา
ความอันตรายสูงมาก
ถ้าไม่ระมัดระวัง อาจต้องโดนฝังไว้ที่หุบเขาราชายา
หวยหลันที่อยู่ข้างๆ
ถ้าคุณไป ต้องอันตรายมากแน่นอน”
ร้อนใจทันที รีบพูดว่า “พี่หยาง ห้ามไปหุบเขาราชายา เจ้าของหุบเขาราชายา โหดร้ายทารุณ
พูดจบ เธอมองเย่าหลี
พี่หยางเป็นแขกคนสำคัญของปู่ฉัน พวกนายเอาตัวเขาไปไม่ได้!”
อย่างโกรธเคือง “ที่นี่คือจวนเมืองหวยเฉิง
เย่าหลีไม่ได้พูดอะไร ดวงตาคู่นั้น ยังคงจ้องไปที่หยางเฉิน
หยางเฉินสบตากับเย่าหลี อย่างไม่กลัวสักนิด
เขารู้สึกถึงพลานุภาพกดดันอันแข็งแกร่ง จากตัวของอีกฝ่าย
เย่าหลีแข็งแกร่งตามคาด แดนบู๊ของเขา น่าจะอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นกลาง หรือแข็งแกร่งกว่านั้น
หยางเฉินจะฆ่าเย่าหลี แทบไม่มีความหวังเลย
ตอนนี้ สภาวะแข็งแกร่งที่สุดของเขา ทำได้เพียงแค่ปล่อยพละกำลังที่ทัดเทียมกับ แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น ออกมาเท่านั้น
หมายความว่าตอนนี้ เขาทำได้เพียงแอบอ้างบารมีและอิทธิพลของผู้อื่น มากดขี่รังแกหรือข่มขวัญคน ใช้ตัวตนลึกลับ มาข่มขวัญไม่ให้เย่าหลี ทำอะไรบุ่มบ่าม
เย่าหลีตกใจกับคำพูดของหยางเฉินจริงๆ เพราะหยางเฉินยังอายุน้อยมาก แต่มีพละกำลังแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาอดสงสัยไม่ได้ว่า หยางเฉินมาจากตระกูลบู๊โบราณอันดับต้นๆ หรือเปล่า
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “เมื่อกี้นายถามฉันไม่ใช่หรือไง ว่ากล้าไปหุบเขาราชายาหรือเปล่า ตอนนี้ฉันจะไปหุบเขาราชายากับพวกนาย ไปเถอะ!”
ภายใต้การช่วยเหลือของตำราเทพสงคราม กับสายเลือดคลั่ง พละกำลังของเขาพุ่งถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น
สัมผัสได้ถึงพลานุภาพจากตัวเขา แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาทั้งสามคน สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ท่าทีเขาแน่วแน่ ทำให้เย่าหลี ยิ่งกังวลใจ
เดิมหวยหลัน จะพูดเกลี้ยกล่อม ไม่ให้หยางเฉินไปหุบเขาราชายา เห็นหยางเฉินพูดสั้นๆ ก็ข่มขวัญเย่าหลีได้ เธอจึงไม่พูดอะไรมากอีก มองเย่าหลี ด้วยสีหน้าตึงเครียด
ผ่านไปสามนาทีเต็มๆ เย่าหลีหรี่ตามองหยางเฉิน “คุณหยางล้อเล่นหรือเปล่า ฉันจะสงสัยได้ยังไง ว่านายกล้าไปหุบเขาราชายาหรือเปล่า แต่เจียงลั่วเป็นแขกคนสำคัญของอาจารย์ฉัน ถ้าคุณหยางอยากไปหาเจียงลั่ว คงต้องไปหาพ่อฉัน ที่หุบเขาราชายา”
หยางเฉินยิ้มเย้ยหยัน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นจะพูดให้เสียเวลาทำไมล่ะ ไปสิ!”
เย่าหลีพูดว่า “คุณหยางโปรดเข้าใจด้วย!”
หยางเฉินแอบชื่นชมในใจ ไม่เสียแรงที่เป็นศิษย์รักของราชายา จะงอก็ได้จะยืดก็ได้ เมื่อรู้ว่าหยางเฉิน อาจมีที่มาที่ไปยิ่งใหญ่ จึงรีบเปลี่ยนท่าทีอวดดีเมื่อครู่ทันที
หยางเฉินพูดเนิบๆ ว่า “นำทางสิ!”
ตอนนี้เจียงลั่ว อยู่หุบเขาราชายา ส่วนเขาจำเป็นต้องฆ่าเจียงลั่ว ถึงจะกำจัดพิษกู่ไร้หัวใจในตัวได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจำเป็นต้องไปหุบเขาราชายา
แต่ขณะนั้น พลานุภาพกดดันของวิถีบู๊ อันน่ากลัว ลงมาจากฟ้า ปกคลุมทั้งจวนเมืองหวยเฉิงเอาไว้
“หุบเขาราชายากล้ามาก กล้าบุกเข้ามาในจวนเมืองหวยเฉิงของฉันงั้นเหรอ”
วินาทีต่อมา เจ้าเมืองหวยเฉิง ปรากฏตัวต่อสายตาทุกคน