“นักบุญสวรรค์เย่จงเจริญ!”
“นักบุญสวรรค์เย่จงเจริญ!”
“นักบุญสวรรค์เย่จงเจริญ!
…
เสียงร้องสรรเสริญเป็นดังขึ้นเป็นชุดๆ ในเมืองตะวันประจิม
หนึ่งร้อยกว่าปีที่ผ่านมานี้พวกเขาได้แต่ต้องนั่งเครียดมากขึ้นทุกวี่วัน
จนถึงวันหนึ่งที่เย่หยวนกลับมาอย่างผงาดพลิกสถานการณ์กลับอย่างสิ้นเชิง!
ในหัวใจของเหล่ายอดฝีมือสวรรค์แรกนั้นเย่หยวนได้กลายเป็นดั่งเทพเจ้าตัวตนที่ไร้เทียมทานไปแล้ว!
ตอนนี้ชื่อเสียงของเขามันเหนือล้ำกว่าโฉปู้ฉุนไปด้วยซ้ำ!
“ฮ่าๆ เราเสี่ยงชีวิตกันแทบเป็นแทบตายสุดท้ายแล้วมันกลับเป็นเด็กนี่รับความดีความชอบไปสิ้น พวกเราเหล่าเจ้าโลกนี้จะไปถามหาความยุติธรรมกับใครได้กัน?” หลงเจี้ยนนั้นอดหัวเราะกล่าวขึ้นไม่ได้
“ใช่ไหมเล่า? ร่างวิญญาณของข้านั้นแทบจะถูกเชี่ยคงนั้นมันฉีกออก! แต่สุดท้ายกลับไม่ได้รับแม้แต่คำขอบคุณ” เจ้าโลกบู๋เมี่ยกล่าวขึ้นตามด้วยท่าทางผิดหวัง
เย่หยวนได้แต่ต้องยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป “คุณของพวกท่านทั้งหลายเย่ผู้นี้จดจำมันไว้แน่นอน”
หลงเจี้ยนยิ้มตอบกลับไป “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนยึดติดกับชื่อเสียงหรือ? ข้านั้นแค่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับโฉปู้ฉุน
ก็เท่านั้น! หากจะถามว่าใครนั้นสร้างคุณไว้มากที่สุดบนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันก็คงไม่มีใครเกินเขาแล้วใช่หรือไม่? แต่สุดท้ายมันกลับเป็นเจ้าที่กลับมาถึงก็เกินหน้าเกินตาเขาไปกลายเป็นผู้กอบกู้สวรรค์!”
เย่หยวนต้องเงยหน้าขึ้นมาหรี่ตามอง เจ้าเฒ่านี้มันหาเรื่องให้เขาแล้ว!
นี่มันคือการยุแยงอย่างไม่มีจุดประสงค์ดีๆ ใด
แต่ว่าโฉปู้ฉุนนั้นกลับยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่สนใจ “นักดาบนั้นทำสิ่งใดก็ทำเพื่อสนองใจตนเองเท่านั้น!
เรื่องชื่อเสียงคุณงามใดๆ นั้นปู้ฉุนผู้นี้ไม่เคยคิดถึงมันหรอก หากจะพูดถึงคุณความงามจริงๆ แล้วปู้ฉุนคนนี้เองก็คงไม่อาจเทียบน้องเย่ได้จริงๆ เพราะเขานั้นเริ่มสร้างคุณงามไว้ตั้งแต่ออกมาจากทวีปพิรุณใสตั้งแต่สมัยยังเป็นแค่จักรพรรดิเซียน หากไม่มีเขาแล้วสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นคงจะกลายเป็นแค่เศษซาก ปู้ฉุนคนนี้คงไม่มีโอกาสจะได้บรรลุเต๋าเสียด้วยซ้ำ”
หลงเจี้ยนที่ได้ยินเองก็ต้องเบิกตากว้างค้างเช่นกัน
เขาได้แต่ต้องถอนหายใจยาวออกมาอย่างพอใจ “แม้ว่าสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันจะเป็นสวรรค์ที่อยู่ปลายคงคานิรันดร์แต่ว่ามันช่างมียอดคนมากมายเสียจริงๆ ข้าล่ะชื่นชมนัก!”
เจ้าโลกที่มาด้วยกันนั้นต่างพยักหน้ารับออกมาตามๆ กัน
หยุนซานและเฮยหยางแลกชีวิตตัวเอง โฉปู้ฉุนที่ยอมตายไม่ยอมแพ้และยังเจ้าโลกอีกมากมายนับไม่ถ้วนที่ยอมจะตายลงบนสวรรค์นี้
นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้บนสวรรค์อื่น
เจ้าโลกนั้นคือตัวตนที่หลุดพ้นสังสารวัฏ พวกเขานั้นสามารถอยู่ได้ตราบนานเท่านาน
และจะมีใครเล่าจะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเรื่องเช่นนี้?
หากพวกเขาหนีไปจากสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดแล้วมันจะยังมีใครมาชี้หน้าด่าพวกเขาได้หรือ?
แต่พวกเขาทั้งหลายนี้ไม่มีใครยอมถอย!
พวกเขาสู้เพื่อปกป้องผลประโยชน์ตัวเองหรือ?
ไม่!
เจ้าโลกทั้งหลายที่ยังอยู่บนสวรรค์นี้สู้เพื่อปกป้องชีวิตนับล้านๆ ที่อยู่ด้านหลัง!
“ฮ่าๆๆ ข้ารู้แต่แรกแล้วว่าเจ้าจะไม่ทำให้อาจารย์ต้องผิดหวัง! ทำได้ดีมากจริงๆ เจ้าหนู!”
หยุนซานเดินเข้ามาทักทายคนทั้งหลาย
ตอนนี้เขาต้องให้โจวซ่งฉวนช่วยพยุงเดินมา หยุนซานนั้นไม่อาจจะเดินได้ด้วยตัวเองอีกต่อไป
หยุนซานนั้นเหลือเพียงแขนซ้ายและมีคลื่นพลังไม่ต่างจากคนแก่ทั่วไป เหมือนดั่งเทียนที่ใกล้ดับลงเต็มที
แต่ในตอนนี้ใบหน้าของหยุนซานนั้นมันกลับเปี่ยมล้นไปด้วยชีวิตชีวาและความปีติยินดี
เขานั้นภาคภูมิใจในตัวศิษย์คนนี้มากนัก!
“อาจารย์ โชคยังดีที่ข้าทำมันได้สำเร็จ!” เย่หยวนรู้สึกจุกขึ้นกลางอกกับภาพที่ได้เห็นแต่ก็ยังกล่าวขึ้นมา
ชายแก่คนนี้คือคนที่ควรค่าแก่การเคารพอย่างแท้จริง!
แม้แต่หลงเจี้ยนและพวกทั้งหลายนั้นก็ยังก้มหัวให้หยุนซาน
หยุนซานที่ได้เห็นนั้นรีบกล่าวขึ้นขัด “พวกท่านอย่าได้ทำเช่นนี้เลย เฒ่าคนนี้เป็นแค่เจ้าโลกระดับสูง
เป็นข้าต่างหากที่ต้องก้มหัวให้พวกท่านทั้งหลาย! พวกท่านทำเช่นนี้เฒ่าคนนี้จะได้อายุสั้นแล้ว!”
หลงเจี้ยนตอบกลับไปอย่างหนักแน่น “น้องหยุนซานนั้นสมควรได้รับการคารวะนี้!”
เมื่อสัมผัสได้ถึงความจริงใจของพวกหลงเจี้ยนทั้งหลายหยุนซานจึงได้แต่ต้องยอมรับมันไว้ด้วยรอยยิ้ม
“หยุนซานผู้นี้ต้องขอขอบคุณแทนศิษย์ของข้าด้วย! ข้าคนนี้พิการลงไปแล้วแต่ก็ยังมีศิษย์ที่เก่งกาจอีกมากมาย แม้ว่าพวกเขานั้นจะยังอ่อนหัดแต่ก็คงมีฝีมือพอช่วยรักษาพวกท่านได้ หากพวกท่านต้องการการรักษาโปรดบอกมาได้เลย”
หลงเจี้ยนพยักหน้ารับ “เช่นนั้นข้าคงต้องขอรับการช่วยเหลือจากน้องหยุนซานแล้ว!”
หลังจากคุยกันไปอีกพักหนึ่งยอดฝีมือทั้งหลายก็แยกย้ายกันไปรักษาอาการบาดเจ็บของตน
ข่าวเรื่องชัยชนะของสวรรค์แรกนั้นมันแพร่ไปทั่วแผ่นดินอย่างรวดเร็ว ทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นแตกตื่นดีใจกันไปทั่วทันที
ในตอนนี้ยอดฝีมือมากมายต่างกอดกันอย่างสุดแรงไม่คิดวางท่าใดๆ อีกต่อไป
เรื่องราวที่เย่หยวนพายอดฝีมือกลับมาขับไล่เผ่าเลือดนั้นมันถูกถ่ายทอดไปหลายต่อหลายปากจนเกิดเป็นตำนานต่างๆ นานาขึ้นมาทั่วทุกมุมโลก
แม้ว่าโฉปู้ฉุนและหยุนซานนั้นจะมีคนเคารพเชิดชูไม่น้อยแต่มันก็ยังไม่เท่ากับคนที่เคารพเชิดชูเย่หยวน!
“ข้าได้ยินว่าก่อนนั้นเจ้าโลกของสวรรค์แรกเราต่อสู้กับเจ้าโลกเผ่าเลือดจนเจ้าโลกปู้ฉุนท่านเกือบสิ้นท่าตายลงระหว่างสงครามแต่สุดท้ายแล้วก็เป็นเย่หยวนท่านที่ลงมาพร้อมทหารเทพสวรรค์สังหารเจ้าโลกเผ่าเลือดด้วยหมัดเดียว! จากนั้นท่านก็ได้พายอดเจ้าโลกนับสิบนั้นไล่กวาดล้างเผ่าเลือดจนถึงรัง!”
“เจ้าจะโม้เกินไปหรือไม่? เย่หยวนท่านเป็นแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์มิใช่หรือ? สังหารเจ้าโลกด้วยหมัดเดียวมันจะเกินไปหรือไม่?”
“ฮ่าๆ เจ้าจะไปรู้อะไร! เย่หยวนท่านนั้นเป็นผู้อยู่เหนือสามัญสำนึก! เจ้าเคยได้ยินมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์คนใดนำกองทัพเจ้าโลกนับสิบหรือไม่? เจ้าเคยได้ยินจักรพรรดิเซียนคนใดเอาชนะเจ้าโลกเชี่ยคงแห่งเผ่าเลือดได้หรือ?
เจ้าเคยเห็น…”
“อ่า เจ้าพูดมามันก็มีเหตุผล! ก็จริงว่าเรื่องเช่นนี้มันไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับคนอื่นๆ แต่สำหรับเย่หยวนท่านแล้วมันอาจจะเป็นไปได้จริง!”
“ไม่ได้ละ ข้าต้องไปสมัครเข้านิกายยาสุดล้ำ! ชีวิตนี้ข้าจะติดตามนักบุญสวรรค์เย่ท่านตลอดไป!”
“ไปเถอะ! ไปพร้อมกันนี่แหละ!”
…
เมื่อจบสงครามมันย่อมจะเกิดวีรบุรุษขึ้น!
นักบุญสวรรค์ผู้ลงมาจากสวรรค์!
เย่หยวนนั้นได้รับฉายา ‘นักบุญสวรรค์’ ไปตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบได้
ตอนนี้คนทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นกราบไหว้เย่หยวนราวเขาเป็นเทพ
ตอนนี้เย่หยวนนั้นเป็นดั่งเทพในสายตาคนทั้งหลายไปแล้ว ปาฏิหาริย์ที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างต่อเนื่องเมื่อร้อยกว่าปีก่อนนั้นมันถูกผู้เชิดชูค่อยๆ ขุดกลับขึ้นมา แม้ว่าเขาจะเป็นแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์แต่ว่าในสายตาของผู้เชิดชูบูชานั้นเขาไร้เทียมทาน!
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครหน้าไหนมันก็ไม่มีทางรอดจากหมัดเดียวของเขาไปได้!
เพราะฉะนั้นนามนักบุญสวรรค์เย่มันจึงแพร่ไปทั่วทั้งพันธมิตรสวรรค์แรก
ตอนนี้แม้แต่ชื่อของโฉปู้ฉุนมันก็แทบเลือนหายไป
แน่นอนว่าโฉปู้ฉุนและหยุนซานเองก็มีคนที่เคารพเชิดชูยกเป็นเทพเช่นกัน แต่มันไม่อาจจะเทียบกับจำนวนคนที่เชิดชูเย่หยวนได้เท่านั้น
ในเวลาเดียวกันนั้นสวรรค์แรกก็เริ่มยุทธการตอบโต้
เฟิงเสี่ยวเถียนและเจ้าโลกที่ยังสู้ไหวทั้งหลายต่างนำทัพออกไปไล่ล่าชิงดินแดนคืนกลับมาจากเผ่าเลือด
เผ่าเลือดที่ไม่มีเจ้าโลกคอยคุ้มครองแล้วย่อมจะไม่มีทางรับมือกองทัพที่นำมาโดยเจ้าโลกได้แน่นอน
หนึ่งเดือนต่อมาคนที่บาดเจ็บทั้งหลายก็เริ่มหายดีและจึงมีการเรียกประชุมครั้งใหญ่กันเกิดขึ้น
เมื่อหลงเจี้ยนได้เห็นหน้าเย่หยวนเขาก็รีบก้มหัวลงลึกทันที “ขอคารวะนักบุญสวรรค์เย่!”
เจ้าโลกบู๋เมี่ยที่ได้เห็นก็ก้มหัวลงตามเช่นกัน “ขอคารวะนักบุญสวรรค์เย่! นักบุญสวรรค์เย่จงเจริญ!”
เฟิ่งชิงซวนเองก็ไม่คิดรอช้ารีบก้มหัวลงตาม “ขอให้นักบุญสวรรค์เย่อยู่ยืนยงเคียงคู่สวรรค์แรกตลอดกาล!”
เจ้าโลกของสวรรค์แรกทั้งหลายที่ได้เห็นเช่นนั้นแทบหลุดหัวเราะออกมา
เย่หยวนมองดูท่าทางของคนทั้งหลายด้วยใบหน้าดำมืดก่อนจะกล่าวขึ้น “เล่นเช่นนี้มันสนุกมาก?”
หลงเจี้ยนรีบกล่าวตอบกลับไปอย่างตกใจ “มันจะเป็นการเล่นไปได้อย่างไร? หมัดของนักบุญสวรรค์เย่นั้นรุนแรง แม้ว่าเราจะเป็นยอดเจ้าโลกเราก็คงไม่อาจต้านทานได้!”
เย่หยวนกัดฟันแน่นยิ้มขึ้นก่อนจะพูดลอดไรฟันออกมา “ข้าบรรลุเจ้าโลกเมื่อไหร่ข้าจะต่อยหน้าท่านให้เอง!”
หลงเจี้ยนรีบทำหน้าตกใจร้องตอบกลับมา “นักบุญสวรรค์เย่มีเมตตาด้วย! แม้แต่ตัวท่านในตอนนี้ยังต่อยข้าตายได้ในหมัดเดียว มันไม่ต้องรอให้ถึงอาณาจักรเจ้าโลกใดๆ แล้ว!”
เย่หยวนยกมือขึ้นมาโบกปัดและกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เอาล่ะๆ พวกท่านเลิกเล่นกันได้หรือยัง? นี่มันมิใช่เวลามาเล่นตลกกัน! เปลี่ยนสนามรบเดียวมันไม่อาจจะแปลงกระแสสงครามได้จริงๆ! สิ่งสำคัญที่สุดของเราในตอนนี้คือต้องตามหาเจ้าโลกหลุนฮวย! ข้าถามผู้อาวุโสหมี่เทียนท่านมาและท่านก็บอกว่าคนเดียวที่จะเทียบเคียงศิลาโลหิตโกลาหลได้นั้นมันคงมีแต่เจ้าโลกหลุนฮวยคนเดียวแล้ว!”