“ฮ่าๆ มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คนห้าหมื่นกว่าคนนี้ก็จะฟังมันหมดหรือ?”
“เจ้าเด็กนี่มันโง่เสียจริง! ข้ารู้จักเรื่องของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดอยู่บ้าง ที่แห่งนั้นมันเป็นดินแดนไร้เจ้านาย มีนิกายมากมายแก่งแย่งอำนาจกันไม่มีใครยอมก้มหัวให้ใคร!”
“มีสาวงามอยู่ข้างกายแล้วมันเหยิงจนลืมไปแล้วมั้งว่าตัวเองคือใคร?”
…
เมื่อเย่หยวนเปิดปากพูดขึ้นมันก็ย่อมจะทำให้เกิดเสียงหัวเราะเย้ยหยันจากรอบด้านขึ้นมา
อย่าว่าแต่เย่หยวน แม้แต่คงถานหรือยู่หรานนี่เองก็ไม่อาจจะสั่งการคนของตนเองได้เต็มร้อยเช่นกัน
แต่ว่าหลังสิ้นเสียงของเขานั้นคนทั้งห้าหมื่นที่เดินตามหลังเย่หยวนมาก็พุ่งตัวออกมาโจมตีทันที
คงถานแทบลืมหายใจ!
หากเทียบฝีมือกันแล้วพวกเขาเผ่าปีศาจทั้งหลายย่อมจะเก่งกาจกว่าคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดไปสิ้นเชิง
แต่ว่าจำนวนห้าหมื่นต่อสองพันนั้นมันเป็นอะไรที่มากเกินรับ!
ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนมันก็เปล่าประโยชน์!
ไหนจะเรื่องที่ว่าตั้งแต่ขึ้นวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมานี้คนทั้งหลายได้พัฒนาตัวเองไปอย่างมากล้นอีก
คงถานนั้นเข้าใจคำพูดของหยางชิงขึ้นมาในทันที
ปีศาจทั้งสองพันนั้นถูกกองทัพใหญ่ล้อมโจมตีในพริบตา!
ไม่กี่วินาทีต่อมาปีศาจมากมายก็ตายตกลงไป
“พอแล้ว! ข้าขอโทษแล้ว! ข้าจะขอโทษ!” คงถานร้องออกมา
เย่หยวนยิ้มขึ้นที่มุมปากและสั่งออกมา “หยุดมือ!”
คนทั้งห้าหมื่นนั้นหยุดมืออย่างไม่มีใครแตกแถวและเดินกลับมาเรียงแถวอยู่หลังเย่หยวน
ภาพนี้มันทำให้คนทั้งหลายแทบตาถลน
พวกเขานั้นยิ่งสงสัยมากขึ้นไปกว่าเก่าว่าเย่หยวนนั้นเป็นใครมาจากไหนทำไมถึงสามารถควบคุมคนทั้งห้าหมื่นได้อย่างสิ้นเชิงเช่นนี้?
ปะทะกันครั้งเดียวนี้มันก็มีปีศาจตายลงไปมากมาย
คงถานเดินมาหาเย่หยวนด้วยใบหน้าดำมืดก่อนจะกล่าวขึ้น “ข้าจะขอโทษเท่านั้น ให้คุกเข่านั้นมันเกินไป!”
เย่หยวนยิ้มตอบไป “ก็ได้!”
คงถานก้มหัวลงต่อหน้าเฟิ่งชิงซวนและกล่าว “แม่นางเฟิ่งข้าขออภัย คงถานผิดไปแล้ว ข้าขอโทษเจ้าด้วย!”
เฟิ่งชิงซวนหัวเราะตอบกลับไป “ข้าก็บอกไปแล้ว! คนของข้านั้นมิใช่คนธรรมดา!”
เย่หยวนต้องกัดฟันแน่นขึ้นเมื่อได้ยิน
คงถานเองก็ต้องกัดฟันแน่นขึ้นเช่นกัน
แต่ตอนนี้คนทั้งหลายต่างหันมาสนใจเย่หยวนกันสิ้น
เจ้าเด็กลึกลับคนนี้มันเป็นใครมาจากไหน?
พวกเขาทั้งหลายนั้นต่างคิดว่าผู้นำของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันย่อมจะเป็นหยางชิง
แต่ดูท่าแล้วมันคงมิใช่!
หยางชิงกล่าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “เจ้าทำไมไม่ฆ่าพวกมันให้หมด? ปกติเจ้ามีเมตตากับเขาด้วยหรือ?”
เขานั้นรู้ดีว่าเย่หยวนมิใช่คนอ่อนหัดลังเลเรื่องจะฆ่าไม่ฆ่า
การกระทำและคำพูดของคงถานนั้นล้ำเส้นไปมาก ปกติแล้วเย่หยวนคงไม่ปล่อยให้เผ่าปีศาจทั้งหลายรอดชีวิตไป
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “หมาจนตรอกมันก็กัดสวนได้ เวลานี้มันยังไม่ควรจะมาเผยกำลังกันจริงๆ ที่แห่งนี้มีกฎของมัน หากเราข้ามมันไปแล้วมันก็คงจะกลายเป็นหายนะอย่างไม่อาจเลี่ยง”
หยางชิงที่ได้ยินก็ต้องขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เข้าใจ
แม้ว่าเขานั้นจะไม่ได้สังหารคงถานลงแต่การบังคับให้นายน้อยของเผ่าปีศาจต้องก้มหัวขอโทษนี้มันก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่พอแล้ว
เพราะคงถานนั้นมิใช่แค่นายน้อยเผ่าปีศาจ เขานั้นยังเป็นถึงอันดับสองของทุกคนในที่นี้รองจากหยางชิงไป
หากมิใช่เพราะหยางชิงคนนี้แล้ว คงถานคงได้อันดับหนึ่งมาไม่ยาก
ยอดอัจฉริยะระดับนี้จะต้องเป็นคนเย่อหยิ่งแค่ไหน?
เย่หยวนหันไปมองหน้ายู่หรานและหวังหนิงเหยียนก่อนจะกล่าวขึ้น “พวกเจ้าด้วย!”
ยู่หรานกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าแดงก่ำ “พระเจ้าช่วย พี่ชายท่านนี้ช่างดุร้ายเสียจริง! ข้านั้นเป็นแค่หญิงตัวน้อย คนหนึ่งท่านจะต้องดุร้ายกับข้าปานนี้?”
หวังหนิงเหยียนนั้นหรี่ตามองสวนกลับไป “เจ้าเป็นมนุษย์ เจ้าน่าจะรู้ถึงตัวตนของสามสุดสวรรค์ของมนุษย์เรา! ศาลาสวรรค์ม่วงล้ำของข้านั้นมันมิใช่ตัวตนที่เจ้าจะลบหลู่ได้!”
เย่หยวนตอบกลับไปอย่างเย็นเยือก “เช่นนั้นพวกเจ้าต้องให้ข้าลงมือแล้ว?”
หวังหนิงเหยียนนั้นกัดฟันแน่นขึ้นมา เจ้าบ้านี่มันไม่รู้จักไว้หน้าคนจริงๆ!
นางกัดฟันเดินเข้ามาก้มหัวขอโทษเฟิ่งชิงซวนไป
และแม้ยู่หรานนั้นจะเป็นคนเย่อหยิ่งแค่ไหนแต่นางก็รู้ดีว่าสถานการณ์นั้นมันเหนือล้ำกว่านิสัยคน
พวกเขาทั้งหลายในที่นี้ต่อให้จะร่วมมือกันมันก็ไม่อาจจะเทียบกองทัพของเย่หยวนได้
หยางชิงยิ้มขึ้นมาและกล่าวอย่างไม่พอใจ “เจ้าหลานเต่านี่มันแย่งความเด่นจากข้าไปอีกแล้ว!”
เย่หยวนหันกลับไปมองหน้าเขาและกล่าวขึ้น “เจ้ายังอยากจะบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์หรือไม่เล่า?”
หยางชิงรีบเปลี่ยนสีหน้าและยิ้มกว้างตอบกลับไปทันที “อยากสิ ข้าอยาก! ฮ่าๆ นักบุญสวรรค์เย่เก่งกาจที่สุด!”
เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาก็ยิ่งต้องอ้าปากค้าง
แม้แต่หยางชิงนั้นยังเชื่อฟังเย่หยวนขนาดนั้น?
เย่หยวนไม่คิดสนใจสายตารอบข้างและกล่าวขึ้น “สมบัติธรรมชาติทั้งหลายนี้ข้าจะเอาไปครึ่งหนึ่ง พวกเจ้าคงไม่มีขอโต้แย้งใช่หรือไม่?”
‘มีสิวะ!’
แต่มีแล้วทำไม?
เพราะเย่หยวนเองก็ไม่ได้ถามเพื่อจะเอาคำตอบ แต่เดินเข้าไปในสวนขนาดใหญ่ตรงหน้าทันที
หลังจากบ่มเพาะมาถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์และมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์แล้วนั้นสมุนไพรสวรรค์ที่จะใช้หลอมโอสถมันก็แทบจะหาไม่ได้อีก
สมุนไพรสวรรค์บางอย่างนั้นมันต้องหาไปกว่าครึ่งสามสิบสามสวรรค์กว่าที่จะเจอครบมาหลอมโอสถสวรรค์ระดับแปดระดับเก้าได้
แต่ที่นี่มันมีครบ!
สมุนไพรสวรรค์ที่เขียนบันทึกไว้ในคู่มือภาพร้อยสมุนไพรนั้นมันมีอยู่ที่นี่อย่างครบถ้วน!
สำหรับนักหลอมโอสถสวรรค์แล้วที่แห่งนี้มันคือสรวงสวรรค์ดีๆ นี่เอง
วังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นสมชื่อว่าเป็นนิกายอันดับหนึ่งบนสามสิบสามสวรรค์ พวกเขานั้นเก็บสะสมสมุนไพรสวรรค์ไว้มากมายจนเกินนับ
และสมุนไพรสวรรค์อันล้ำค่าทั้งหลายนั้นมันเหมือนเป็นของฟรีที่ขึ้นตามขอบนอกของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้
เย่หยวนย่อมจะไม่คิดเกรงใจและเก็บเอาสมุนไพรสวรรค์ที่เขาต้องการมาทันที
เมื่อคนอื่นๆ ได้เห็นเช่นนี้พวกเขาก็ต้องเบิกตากว้างแทบกระอักเลือด!
ตอนนี้คนที่มาถึงสวนสมุนไพรนี้มันมีมากขึ้นเรื่อยๆ
ยอดอัจฉริยะจากทุกสวรรค์เริ่มมากันจนครบ
แต่ว่าสมุนไพรในสวนนั้นมันกลับน้อยลงไปเรื่อยๆ และไม่นานเย่หยวนก็เก็บไปได้ครึ่งหนึ่ง
เมื่อเย่หยวนเดินออกมาจากสวนนั้นเขาก็ถูกหลายเงาร่างเดินมาปิดทางไว้
เขาเลิกคิ้วขึ้นถามไป “ทำไม? เจ้าคิดจะปล้นข้าหรือ?”
โจวเซียนเฉินนั้นหัวเราะตอบกลับไป “ไอ้หนู เอาสมุนไพรสวรรค์มากมายไปเช่นนี้แต่เจ้าก็ไม่อาจจะหลอมมันเป็นโอสถสวรรค์ระดับสูงได้ มันจะไม่เป็นการเสียของเปล่าๆ หรือ?”
เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องยิ้มตอบกลับไป “อ่า? พูดเช่นนี้เจ้าจะบอกว่าตัวเองหลอมได้?”
โจวเซียนเฉินตอบกลับไปอย่างภาคภูมิ “แน่นอน! ในสามสิบสามสวรรค์นั้นเต๋าโอสถที่สูงล้ำที่สุดมันก็อยู่ในสามสวรรค์ของมนุษย์เรา! บนสวรรค์ถ้ำกำเนิดล่วงนรกนั้นบรรพบุรุษหวู่หยาแห่งราชวังสวรรค์โจวเราขึ้นชื่อที่สุด!”
อีกคนกล่าวขึ้นตาม “บนสวรรค์มหาศาลจำกัดนภาเรานั้นศาลาประชันลึกเรายิ่งใหญ่ที่สุดในเรื่องการโอสถ!”
อีกคนกล่าวขึ้น “บนสวรรค์สาบานเมฆาไร้ยอดเองก็มีนิกายจักรพรรดิแรกเป็นอันดับหนึ่งด้านโอสถ!”
คนทั้งสองที่พูดตามขึ้นมานั้นหนึ่งคืออัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งศาลาประชันลึกนามว่าชูฟางส่วนอีกคนนั้นคือ
ตี้ซือจินหนานแห่งนิกายจักรพรรดิแรก
ได้เห็นเย่หยวนเก็บสมุนไพรสวรรค์มากมายออกมานั้นพวกเขาทั้งสามย่อมจะไม่มีทางปล่อยมันผ่านไป
โจวเซียนเฉินกล่าวขึ้น “หากข้าจำไม่ผิดบนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดคงมีแต่หยุนซานที่เก่งกาจที่สุดใช่หรือไม่? ก่อนนั้นเขามายังราชวังสวรรค์โจวเพื่อขอคำชี้แนะจากบรรพบุรุษหวู่หยาท่าน! หากเขาต้องมาเจอหน้าบรรพบุรุษหวู่หยาอีกครั้งเขานั้นคงมีท่าทางไม่ต่างอะไรจากศิษย์ตัวน้อยคนหนึ่ง!”
เย่หยวนยิ้มขึ้น “เช่นนั้นเจ้าคิดจะหยุดข้าไว้เพื่ออะไร?”
โจวเซียนเฉินยิ้มตอบกลับไป “ไม่มีอะไรมาก เพราะว่าสมุนไพรสวรรค์ทั้งหลายนี้ต่อให้เจ้าได้ไปมันก็เสียของเปล่า เจ้าต้องการโอสถสวรรค์ใดเราจะช่วยเจ้าหลอมให้! แต่เจ้านั้นแบ่งมอบสมุนไพรสวรรค์ให้เรามาเป็นค่าตอบแทน!”
เมื่อเย่หยวนได้ยินเขาก็ต้องหัวเราะขึ้นมา
เพราะเขานั้นไม่ได้ถูกท้าทายในเต๋าโอสถมานานแสนนานแล้ว
ต่อให้จะเป็นหยุนซานนั้นเองก็ยังไม่กล้าจะมาอวดอ้างตัวเองต่อหน้าเย่หยวนในตอนนี้แล้ว
เพราะแม้แต่ตอนที่เย่หยวนนั้นยังไม่ทันบรรลุระดับลึกล้ำในตอนนั้นหยุนซานเองก็ยังต้องผงะไป
หากพูดถึงพลังฝีมือแน่นอนว่าหยุนซานจะเหนือล้ำกว่าเย่หยวนไปมากแต่หากเทียบเรื่องพรสวรรค์แล้วแม้แต่ หยุนซานเองก็ยังไม่อาจเทียบเย่หยวนได้
“ฮ่าๆ ข้าขอบคุณพวกเจ้าที่หวังดีนะ แต่…ต่อให้ข้าจะทำพวกมันเสียของก็ยังดีกว่าโยนมันให้พวกเจ้า”
เย่หยวนหัวเราะตอบกลับไป