แม้ว่าหลังจากกลับไปถึงที่ญี่ปุ่นกับเย่เฉินแล้ว ตัวเองจะต้องแบ่งหุ้นเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ให้แก่เขาอย่างแน่นอน แต่มันก็จะดีกว่าการอยู่ทำงานอยู่ที่คอกเลี้ยงสุนัข
หลังจากที่เย่เฉินมาถึงคอกเลี้ยงสุนัขแล้ว เขาก็สั่งหงห้าว่า “พาตัวโคบายา ชิอิจิโร่และโคบายา ชิจิโร่มาทั้งคู่”
“ครับท่านอาจารย์เย่!”
หงห้าออกคำสั่งลงไปทันที และในไม่ช้า ลูกน้องของเขาหลายคนก็เข้ามาพร้อมกับพี่น้องโคบายา ชิอิจิโร่และโคบายา ชิจิโร่ที่สวมใส่ชุดทำงานอยู่
ทันทีที่ทั้งสองพบหน้ากันอยู่ที่ประตู โคบายา ชิอิจิโร่ก็ใช้ประโยชน์จากความไม่ทันได้ระวังตัว รีบวิ่งเข้าไปเตะโคบายา ชิจิโร่ เตะโคบายา ชิจิโร่ออกไป และพูดอย่างสาปแช่งว่า “ไอ้สารเลว มึงยังจะกล้ามาแสดงตัวอยู่ต่อหน้ากูเหรอ!”
โคบายา ชิจิโร่ถูกเตะจนล้มลงกับพื้น รีบลุกขึ้นและกำลังจะรีบวิ่งเข้ามาต่อสู้กับเขา ตะโกนด่าอยู่ในปากว่า “ไอ้สารเลว กูจะฆ่าแกให้ได้!”
โคบายา ชิอิจิโร่ก็ไม่ยอมแพ้ “มาเลย มาดูกันว่าใครจะฆ่าใครกันแน่! กูจะทุบหัวแกให้ระเบิดกระจายด้วยหมัดเดียว!”
ลูกน้องของหงห้ารีบแยกทั้งสองออกจากกัน และควบคุมพวกเขาไว้อย่างแน่นหนา หนึ่งในนั้นตะโกนด่าว่า “ไอ้เหี้ยพวกมึงกำลังทำอะไรกันอยู่เหรอ? อยู่เฉยๆ กันหน่อย! ไม่เช่นนั้น เดี๋ยวพวกมึงจะได้เห็นดีกัน”
ทั้งสองคนไม่กล้าที่จะหาเรื่องอีกต่อไปในทันที และก็ถูกพาตัวเข้าไปในห้องทีละคน
เย่เฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ มองดูพี่น้องสองคนนี้ด้วยความสนใจ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทั้งสอง หลายวันที่ผ่านมานี้เป็นยังไงบ้างสบายดีไหม?”
เมื่อทั้งสองเห็นเย่เฉิน พวกเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าเขาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย โคบายา ชิอิจิโร่พูดอย่างตื่นเต้นมากว่า “คุณเย่ในที่สุดคุณก็มาแล้ว! หลายวันที่ผ่านมานี้ผมรอแต่ให้คุณกลับมา ผมจะได้ตามคุณไปที่ญี่ปุ่นสักที และโอนหุ้นเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทผลิตยาโคบายาให้คุณทั้งหมด!”
โคบายา ชิจิโร่พูดอย่างเร่งรีบว่า “คุณเย่ อย่าไปเชื่อไอ้สารเลวนี้ เขาเป็นคนดื้อรั้นตั้งแต่เกิดมา และก็ไม่ใช่คนดีอะไรเลย! คุณเลือกผมเถอะ! ถ้าคุณพาผมกลับไปญี่ปุ่น ผมก็จะแบ่งหุ้นของบริษัทผลิตยาโคบายาให้คุณเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ไปเลย!”
โคบายา ชิอิจิโร่บ้าไปแล้ว เขาพูดออกมาว่า “ชิจิโร่ เจ้าสัตว์ตัวร้ายที่ฆ่าพี่ชายของตัวเอง ยังจะกล้าพูดว่าผมเกิดมาเป็นคนดื้อรั้นงั้นเหรอ!”
โคบายา ชิจิโร่ไม่ได้สนใจเขาเลย มองไปที่เย่เฉินและอ้อนวอนว่า “คุณเย่ ผมไม่ขออะไรอีกแล้ว คุณก็แค่เหลือหุ้นไว้ให้ผมสองแต้มก้พอแล้ว ส่วนที่เหลือเก้าสิบแปดเปอร์เซ็นต์ผมจะมอบให้คุณทั้งหมด ได้โปรดเถอะ พาผมกลับไปที่ประเทศญี่ปุ่นด้วยเถอะ………”
โคบายา ชิอิจิโร่ที่อยู่ข้างๆ กัดฟันแน่น “คุณเย่ ถ้าคุณพาผมกลับไป เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของหุ้นผมจะมอบให้คุณไปเลย!!!”
โคบายา ชิจิโร่ทรุดตัวลง และตะโกนเสียงดังว่า “คุณเย่ ผมจะให้คุณทั้งหมดเลย! คุณเพียงแค่ทิ้งอสังหาริมทรัพย์ให้ผมบ้าง และจ่ายเงินเดือนให้ผมก็พอแล้ว!”
เย่เฉินมองดูพี่น้องสองคนต่อสู้กันด้วยความสนใจ และยิ้มแล้วพูดอย่างจางๆ ว่า “เอาล่ะ ไม่ต้องเถียงกันอยู่ที่นี่แล้ว ข้าเย่เฉินพูดคำไหนคำนั้นมาโดยตลอด ในครั้งที่แล้วผมสัญญากับโคบายา ชิอิจิโร่ว่าจะพาเขากลับไป เขาจะมอบหุ้นของบริษัทผลิตยาโคบายาให้ผมเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ดังนั้นผมจึงไม่มีวันที่จะผิดสัญญาโดยปริยายอยู่แล้ว”
หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่โคบายา ชิอิจิโร่ที่มีความสุข และพูดว่า “อิจิโร่ คุณเตรียมตัวให้พร้อม เราจะออกเดินภายในสองสามวันนี้”
โคบายา ชิอิจิโร่ตื่นเต้นจนตัวสั่นไปหมดทั้งตัว และเคาะหัวก้มกราบอย่างต่อเนื่องสามครั้งทันที ในปากก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ขอบคุณคุณเย่!ของคุณเย่!”
โคบายา ชิจิโร่แทบทรุดตัวลงอย่างหมดหวัง ร้องไห้เสียงดังและพูดว่า “คุณเย่ ขอร้องช่วยพาผมกลับที ผมเต็มใจที่จะทำทุกอย่างกับสิ่งที่คุณให้ผมทำ……”
เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมยว่า “เอาละชิจิโร่ สำหรับคุณ ก็อยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง อยู่ที่นี่คุณมีที่กิน และมีที่อาศัยอยู่ คุณไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ถ้าพี่ชายของคุณไม่เชื่อฟัง ผมก็จะส่งเขากลับมาอย่างเป็นธรรมชาติ และเปลี่ยนคุณออกไป”
โคบายา ชิจิโร่รู้สึกหมดหวังไปทั้งหมด นี่เขาจะต้องรอไปจนถึงปีไหนกันแน่? !
โคบายา ชิอิจิโร่ที่อยู่ข้างๆ ดูเหมือนว่าได้เกิดใหม่ และถามเย่เฉินอย่างตื่นเต้นว่า “คุณเย่ เราจะออกเดินทางวันไหนกันแน่?”
เย่เฉินโบกมือ “พรุ่งนี้!”