เมืองเกียวโตที่อยู่ห่างจากโตเกียวหลายร้อยกิโลเมตร
ที่อยู่อาศัยขนาดใหญ่ของตระกูลอิโตะที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานนับศตวรรษ ตั้งอยู่ในใจกลางเมืองเกียวโต
บ้านพักของตระกูลอิโตะ อยู่ถัดจากปราสาทนิโจ ซึ่งเป็นที่พำนักของโอดะ โนบุนางะ ซึ่งเป็นหนึ่งในสามนายแห่งยุคสงครามในประเทศญี่ปุ่น แม้ว่าพื้นที่จะเล็กกว่าปราสาทนิโจ เล็กน้อย แต่พื้นที่โดยรวมก็ใหญ่กว่าตระกูลเดี่ยวที่ใหญ่ที่สุด วิลล่าในเย่นจิง อื่น ๆ อีกมากมาย
รอบคฤหาสน์มีคูน้ำที่ขุดไว้ในช่วงสงคราม และยังคงมีหน้าที่รับผิดชอบหนักในการปกป้องคฤหาสน์
บนกำแพงเมืองมีการติดตั้งการเฝ้าระวัง 360 องศาโดยไม่มีจุดบอดเพื่อให้แน่ใจว่าคฤหาสน์นี้จะไม่ถูกใครละเมิด
ด้านหลังกำแพงเมืองสูงตระหง่านมีผู้คุ้มกันพร้อมปืนและกระสุนจริง
อาคารในคฤหาสน์ล้วนเป็นอาคารไม้สไตล์ญี่ปุ่นทั่วไป แต่ละหลังมีประวัติอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี มีต้นไม้โบราณหลายสิบต้นที่มีประวัติยาวนานถึง 100 ปีในลาน ส่วนประติมากรรมหินอายุนับร้อยปีเป็นของโบราณ และเต็มไปด้วยเสน่ห์
ในเวลานี้ ที่ลานกว้าง มีหญิงสาวสวยนั่งรถเข็นอยู่คนเดียว มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีหมอกหนา ผู้หญิงคนนี้คือ คุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ อิโตะ นานาโกะ
เธอกำลังรอหิมะแรกของปีนี้ที่เกียวโต
ในอดีต หิมะในเกียวโตจะมาถึงเร็วกว่านี้ แต่ฤดูหนาวนี้เป็นข้อยกเว้น
แม้ว่าฤดูหนาวปีนี้จะหนาว แต่หนาวเย็น และทุกๆ วันก็หนาวมาก แต่ไม่มีหิมะตก
ก่อนหน้านี้ กรมอุตุนิยมวิทยาเขตคินกิ ได้ออกประกาศเตือนหิมะตกหนัก โดยระบุว่าคืนนี้จะมีหิมะตกหนักในเกียวโต และอิโตะ นานาโกะชอบหิมะมากที่สุด ดังนั้นเธอจึงรอที่ลานแต่เช้า
แต่ว่า หลังจากที่รอจนดึกดื่น หิมะก็ยังคงไม่มีร่องรอยว่าจะตก ท้องฟ้าครึ้มมาก ไม่มีแสงดาวในสายตา และแม้แต่ดวงจันทร์ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน
พ่อบ้านของคฤหาสน์อิโตะ มองอิโตะ นานาโกะจากระยะไกลอยู่นาน เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลย จึงเดินไป และพูดอย่างเคารพว่า:”คุณหนู ค่ำแล้ว คืนนี้หิมะคงไม่ตก อากาศหนาวเกินไปแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
อิโตะ นานาโกะมองดูดวงจันทร์ที่พร่ามัวบนท้องฟ้าและพูดเบา ๆ ว่า: “ในเมื่อพยากรณ์อากาศพูดแล้ว แสดงว่ายังมีความหวังอยู่บ้าง วาตานาเบะซังกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ให้ฉันอยู่คนเดียว”
พ่อบ้านถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเศร้าๆ:”คุณหนูครับ กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ผมจะสั่งคนใช้ให้รอที่นี่ ถ้าหิมะตก ให้คนใช้ไปแจ้งให้คุณทราบโดยเร็วที่สุด”
นานาโกะยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า:”ฉันมารอที่นี่ เพราะอยากเห็นเกล็ดหิมะแรกตกลงมาจากท้องฟ้า และฉันอยากสัมผัสเกล็ดหิมะแรกบนใบหน้าของฉัน ถ้ารอให้หิมะตกลงมาแล้วค่อยออกมา มันจะเสียความสนุกนี้ไป”
พ่อบ้านรีบบอกว่า:”แต่ตอนนี้อากาศเย็นลงแล้ว อุณหภูมิกำลังลดต่ำลงเรื่อยๆ จะเป็นหวัดถ้าคุณอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน”
“ไม่เป็นไร”อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”ฉันจะรอจนถึงเที่ยงคืน ไม่ว่าหิมะจะตกหรือไม่ก็ตาม ฉันจะกลับห้องเพื่อแช่น้ำพุร้อน วาตานาเบะซังสามารถวางใจได้ แม้ว่าฉันจะบาดเจ็บ แต่สมรรถภาพทางกายของฉันยังค่อนข้างแข็งแรง อุณหภูมิเย็นลงนิดหน่อย ไม่มีผลใดๆ กับฉันหรอก ”
พ่อบ้านพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ และพูดด้วยความเคารพ:”ผมอยู่ใกล้ๆ คุณหนูมีอะไรก็เรียกผมได้ทุกเมื่อ”
อิโตะ นานาโกะหัวเราะเบาๆ:”ได้เลยวาตานาเบะ ขอบคุณค่ะ!”
พ่อบ้านถอยห่างออกไปอย่างระมัดระวัง และอิโตะ นานาโกะยังคงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทันใดนั้นจู่ๆก็มีใบหน้าของเย่เฉินปรากฏขึ้น บนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีเมฆมาก
เธอรู้สึกเหมือนฤดูใบไม้ผลิกำลังผลิบานในใจ และคิดกับตัวเองว่า:”เย่เฉินซัง ไม่รู้ว่าที่จินหลิงหิมะตกแล้วยัง?ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณกำลังมองท้องฟ้ายามค่ำคืนบนหัวคุณหรือเปล่า? ไม่รู้ว่า คุณจะคิดถึงฉันไหม?”