ตอนที่ 2847 ยิงเป้าประหาร
ท่านเคานต์อาวุโสดวงตาเป็นประกายแล้วหันไปพูดกับเหยียนหมิงซุ่นว่า “พาเขาออกไปพิจารณาคดีเถอะ ฉันหวังว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”
“วางใจได้ครับ ท่านผู้นำสูงสุดได้ถ่ายทอดคำสั่งลงมาด้วยตัวเองว่าจะต้องทำให้คุณพึงพอใจ ทั้งยังให้คุณได้เห็นจุดจบของเจ้าหนุ่มใจกล้าบ้าบิ่นคนนี้เองกับตา” เหยียนหมิงซุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม
เหมยเหมยใจดิ่งวูบ ทั้ง ๆที่เหยียนหมิงซุ่นบอกว่าสยงมู่มู่จะไม่เป็นไร แต่ทำไมตอนนี้ถึงจะถูกยิงเป้าประหารแล้วล่ะ?
เธอถลึงตาใส่เหยียนหมิงซุ่นด้วยความโกรธ หวังว่าหมอนี่จะหาคำอธิบายได้นะ เหยียนหมิงซุ่นมองด้วยสายตาปลอบโยนเธอแวบหนึ่งแล้วพาสยงมู่มู่เดินออกไปโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น
“เหมยเหมย…แล้วจะทำอย่างไรกันดี? แม้กระทั่งผู้นำก็เห็นพ้องไปด้วย มู่มู่ต้องตายแน่ ๆเลย…”
หลังออกมาจากตรงหน้าท่านเคานต์อาวุโส จ้าวอิงหนานก็มิอาจข่มความเศร้าได้อีกต่อไปจึงปิดหน้าปล่อยโฮ หากรู้ว่าผลจะเป็นเช่นนี้เธอจะไม่เร่งรัดให้ลูกชายแต่งงานอย่างแน่นอน ต่อให้ต้องโสดไปตลอดชีวิตก็ยังดีเสียกว่า!
“อย่าเพิ่งร้อนใจไป หนูรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลก ๆ” เหมยเหมยยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจ เรื่องที่เหยียนหมิงซุ่นรับปากไว้ต้องทำได้แน่นอน ตกลงแล้วปัญหาอยู่ตรงไหนกันนะ?
วันต่อมา
“คุณนาย นายท่านขอให้พวกคุณไปกับพวกเรา” มีชายคนหนึ่งมาที่บ้าน เหมยเหมยรู้จักเขาเพราะเขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเหยียนหมิงซุ่นเลยตามไปอย่างวางใจ
สถานที่ที่ไปก็น่าประหลาดไม่แพ้กันเพราะกลับไปที่บ้านท่านเคานต์อาวุโสอีกครั้ง ทว่าไม่ใช่ห้องรับแขกแต่ไปห้องปลูกดอกไม้ที่มีกระจกรอบด้าน ข้างนอกเป็นสวนดอกไม้กว้างขวาง พวกเซียวเซ่อก็อยู่ในนั้นกันหมด
เหยียนหมิงซุ่นและท่านเคานต์อาวุโสกลับอยู่ด้านนอก สยงมู่มู่ก็อยู่ด้วยเพียงแต่ตาถูกคาดด้วยผ้าสีดำ
สยงมู่มู่ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลยตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าต้องกับเผชิญอะไรบ้าง
“ท่านเคานต์ ตระหนักถึงว่าท่านจะต้องกลับประเทศในเร็ววันนี้แล้ว ท่านผู้นำสูงสุดชี้แนะว่าให้จัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็วที่สุด ขั้นตอนใดละเว้นได้ก็ละเว้นเสียเพื่อให้ท่านได้เห็นจุดจบไปเลย” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยอย่างไม่ถ่อมตนนัก
“ขอบคุณท่านผู้นำสูงสุดที่เข้าใจ ฉันรีบมากจริง ๆ คุณเหยียนพาฉันมายังที่รกร้างเช่นนี้น่าจะเพื่อยิงเป้าประหารผู้ชายที่ใจกล้าบ้าบิ่นคนนี้สินะ?” ท่านเคานต์อาวุโสกล่าว
“ใช่ครับ!”
สยงมู่มู่ที่ถูกปิดตามาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆก็ใจหล่นไปถึงตาตุ่มในชั่วขณะ หญิงชราคนนี้เหี้ยมโหดเหลือเกิน แม้กระทั่งการพิจารณาคดีก็ยังลดขั้นตอนไปอีก!
แถมยังมีคนใจดำอย่างเหยียนหมิงซุ่นด้วย ถึงอย่างไรเขาก็เป็นถึงลูกพี่ลูกน้องของภรรยาเขานะ ไม่ช่วยไม่เท่าไรแต่คาดไม่ถึงว่าจะเหยียบซ้ำอีกต่างหาก!
“พ่อหนุ่ม ฉันจะให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย ขอแค่นายไปจากเซี่ยวเซ่อฉันก็จะปล่อยนายไป!” ท่านเคานต์อาวุโสกล่าว
ถึงแม้สยงมู่มู่จะกลัวแทบตายแต่เขาก็ไม่มีทางยอมเด็ดขาด สิ่งที่เซียวเซ่อดูถูกที่สุดคือคนขี้ขลาด ต่อให้เขาต้องตายก็จะไม่ยอมเป็นคนที่เซียวเซ่อดูถูกเหยียดหยาม!
“ฝันไปเถอะ ต่อให้ผมตายกลายเป็นผีก็จะติดตามเซียวเซ่อไปทุกวัน!” สยงมู่มู่ตะโกนเสียงดัง ความเสียใจทะลักพรั่งพรูออกมา เขายังมีเพลงอีกมากมายที่ยังไม่ได้เขียน ยังไม่ได้แต่งงานกับยัยทอม ยังไม่ได้เป็นพ่อคน อีกทั้งยังไม่ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เลย…
ยังมีมีเรื่องอีกมากมายที่ยังไม่ได้ทำ เขายังไม่อยากตายจริง ๆ!
แต่เขาไม่มีทางยอมเด็ดขาด!
สยงมู่มู่ที่ทั้งกลัวทั้งโมโหเลยสมองทื่อไปชั่วขณะ เขาไม่ค้นพบสิ่งผิดปกติใดในเรื่องนี้เลยพานคิดว่าเขากำลังจะตายจริง ๆเลยนึกเศร้าใจขึ้นมา
“เหยียนหมิงซุ่น รหัสผ่านธนาคารของฉันคือ740102 ส่วนพวกเงินลงทุนอื่น ๆผู้จัดการฉันรู้ทุกอย่าง เงินพวกนี้เอาไว้ให้พ่อแม่ของฉัน…” สยงมู่มู่เริ่มสั่งเสีย
อยู่ดี ๆท่านเคานต์อาวุโสก็ถามเป็นภาษาฮวาเซี่ยที่ฟังห้วน ๆขึ้นว่า “รหัสผ่านนี้ตั้งมาจากอะไร?”
สยงมู่มู่แค่นเสียงใส่ “เป็นปีเกิดของผมและเซียวเซ่อ บวกกับเดือนเกิดของพวกเรา”
ท่านเคานต์อาวุโสดวงตาเป็นประกายอีกครั้ง เอ่ยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ได้เวลาแล้ว ฉันควรยิงที่หัวใจหรือศีรษะ?”
“ตำแหน่งหว่างคิ้วตรงศีรษะ นัดเดียวก็ถึงตายได้แล้ว!” เหยียนหมิงซุ่นตอบพร้อมมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย หยิบปืนออกมาแล้วปลดสลัก
…………………………………………..
ตอนที่ 2848 เสียงปืนดัง
เสียงปืนดังก้องกังวานท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบงัน สยงมู่มู่ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวพลันความโศกเศร้าก็พรั่งพรูทะลักล้นหัวใจ
เขาเพิ่งจะอายุยี่สิบหกปีและบริสุทธิ์อยู่ด้วย จูบแรกก็ยังอยู่…แถมยังไม่ได้แต่งงานมีลูก หาเงินมาตั้งมากมายก็ยังใช้ไม่หมด…
เขาไม่ยินดีที่จะตายเลยจริง ๆ!
“ชีวิตมีค่า แต่ความรักมีค่ามากกว่า ผมไม่กลัวตายหรอก!”
อยู่ดี ๆสยงมู่มู่ก็ตะโกนขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า ดูอ้างว้างเจ็บปวดจนพลอยทำให้คนที่เห็นอดสงสารไม่ได้ มุมปากของเหยียนหมิงซุ่นยกสูงขึ้นเรื่อย ๆ เขายกมือขึ้นเอาปากกระบอกปืนเล็งไปที่ศีรษะของสยงมู่มู่
“ไม่นะ…มู่มู่…อย่าฆ่าลูกชายฉัน!”
จ้าวอิงหนานรีบพุ่งตัวไปตรงประตูคิดจะออกไปช่วยลูกชาย แต่ประตูถูกล็อคอย่างแน่นหนาจึงเปิดไม่ได้เลย จ้าวอิงหนานกระแทกประตูกระจกอย่างบ้าคลั่งแต่กลับไม่ขยับแข็งแกร่งยิ่งกว่ากระจกกันกระสุนเสียอีก
“หนูจัดการเองค่ะ!” เหมยเหมยก็ร้อนใจมากเช่นกัน มองซ้ายทีขวาทีก็เจอกระถางดอกโบตั๋นหนึ่งกระถาง เธอไม่ทันได้สนใจว่าจะเป็นพันธุ์หายากหรือไม่ก็ใช้แรงอุ้มขึ้นมาโยนใส่กระจกอย่างแรง
“เพล้ง…”
กระถางดอกไม้แตก ดินและดอกไม้กระจัดกระจายเต็มพื้นแต่กระจกกลับไม่เป็นไรเลยสักนิด ทางฝั่งเซียวเซ่อเองก็ใช้กระถางดอกไม้ทุบใส่กระจกไปไม่น้อยเช่นกัน บนพื้นเต็มไปด้วยเศษแตกละเอียดกระจัดกระจายเต็มไปหมดแต่ก็ไร้ผล
“นายรีบเปิดประตูให้พวกเราออกไปเดี๋ยวนี้ได้ยินไหม?” เหมยเหมยหันไปตะโกนใส่คนที่พาพวกเขามาด้วยอย่างโมโห
ชายผู้นั้นเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า “คุณนาย นายท่านสั่งแค่ให้ผมพาพวกคุณมาที่นี่ ไม่ได้สั่งให้ผมปล่อยพวกคุณออกไป”
“นาย…” เหมยเหมยจุกอยู่ในอกและยิ่งเป็นห่วงชีวิตของสยงมู่มู่ ด้านนอกปืนของเหยียนหมิงซุ่นถูกยกขึ้นเล็งแล้วพร้อมนิ้วมือที่เหนี่ยวไกปืน
“มู่มู่…”
จ้าวอิงหนานตะโกนเสียงดัง ภาพเบื้องหน้ามืดลงแล้วเป็นลมสลบไป
เหมยเหมยทั้งโมโหทั้งร้อนใจ เหยียนหมิงซุ่นกำลังทำบ้าอะไรอยู่ สมองเพี้ยนไปแล้วหรือไง? ทำไมถึงช่วยคนเลวกระทำความผิด? คนสารเลว…เดี๋ยวกลับไปจะหย่าเลย จากนี้คงใช้ชีวิตร่วมกันไม่ได้อีกแล้ว!
เซียวเซ่อกลับใจเย็นมาก เธอค้นพบสิ่งผิดปกติอย่างรวดเร็ว ต่อให้จะจัดการกับสยงมู่มู่จริงก็คงไม่มีทางมายิงที่บ้านของเธอ เหยียนหมิงซุ่นเอาความใจกล้านี้มาจากไหน?
ความเป็นไปได้มากที่สุดก็คือเหยียนหมิงซุ่นและคุณย่าของเธอร่วมมือจัดฉากแสดงละครให้ดู แต่จุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไร?
หัวใจของสยงมู่มู่พุ่งมาถึงลำคอ รออยู่นานก็ยังไม่เห็นยิงสักที ความตึงเครียดและความตื่นเต้นของการเฝ้ารอคอยความตายไม่น่าภิรมย์เลยสักนิด เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผากตะโกนเสียงดังว่า “ชักช้าอะไรอยู่เล่า? ทำไมยังไม่ยิงอีก ฉันจะไม่ขมวดคิ้วเลยแม้แต่นิด ผ่านไปอีกยี่สิบปีก็จะเป็นผู้ชายที่กล้าหาญคนหนึ่งดั่งเดิม!”
แทนที่จะต้องทรมานสู้ตายเร็วหน่อยดีกว่า เพียงแต่จนกระทั่งตายเขาก็ยังไม่ได้เจอหน้ายัยทอม ไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาตายแล้วยัยทอมจะอยู่เป็นหม้ายเพื่อเขาหรือเปล่า?
ไม่สิ ต้องรักษาความบริสุทธิ์ เขาและยัยทอมยังไม่ได้แต่งงานกันเลย ฉะนั้นจะพูดว่าเป็นหม้ายไม่ได้ แม้เขาหวังว่าเซียวเซ่อจะครองความบริสุทธิ์ของตัวเองไปตลอดชีวิตแต่เขาไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว เซียวเซ่อก็มีสิทธิ์ที่จะไล่ตามหาความสุขของเธอเช่นกัน!
“เหยียนหมิงซุ่น ฝากนายบอกยัยทอมว่าเห็นแก่หน้าฉันช่วยเก็บความบริสุทธิ์สักสองสามปีนะ!” สยงมู่มู่พูดโพล่งขึ้นมา
ท่านเคานต์อาวุโสไม่ค่อยเข้าใจภาษาฮวาเซี่ยเลยขอให้เหยียนหมิงซุ่นแปลให้ พอได้ยินประโยคนี้ท่านเคานต์อาวุโสก็อดหัวเราะไม่ได้ แต่ในไม่ช้าก็กลับมามีท่าทีเคร่งขรึมเช่นเดิม
เธอหันไปพยักหน้าให้เหยียนหมิงซุ่น เหยียนหมิงซุ่นเหนี่ยวไกปืนแล้วเสียงปืนอันก้องกังวานก็ดั่งสนั่น
สยงมู่มู่ล้มลงบนพื้น นอนแน่นิ่งไม่ขยับ
เหมยเหมยใจหายวาบ น้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว ในไม่ช้าน้ำตาก็เปรอะเปื้อนทั่วทั้งใบหน้า
ถึงแม้จะได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง สยงมู่มู่ก็หนีไม่พ้นชะตากรรมตายก่อนวัยอันควร ชาตินี้สยงมู่มู่ตายเร็วกว่า สู้ชาติที่แล้วยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!
หย่า ต้องหย่า!
…………………………