ตอนที่ 2971 ชายผู้โชคร้ายคนที่ห้า
เน่าเน่าเลือกชายผิวดำคนท้ายสุดของขบวนเพราะบังเอิญชายผู้โชคร้ายคนนี้เป็นคนที่เจ็ดในแถวพอดี ตอนเน่าเน่าตัดสินใจจะลงมือ เขาคิดจะกำจัดคนที่อยู่ลำดับที่เจ็ดอยู่แล้ว
“นายวางแผนจะจัดการอย่างไร?” สือเอ้อร์ถามอย่างแปลกใจ
เน่าเน่าหัวเราะอย่างร้ายกาจ “เจตจำนงแห่งสวรรค์แพร่งพรายไม่ได้ รอดูไปเถอะ!
สือเอ้อร์แค่นเสียงฮึ การเดินทางหลังจากนี้เธอจับจ้องเป้าหมายของเน่าเน่าไม่วางตาเพราะอยากรู้ว่าเน่าเน่าจะใช้วิธีการไหน
ครั้นล่วงเลยใกล้ช่วงเที่ยงผู้ชายคนนี้ก็ยังสุขสบายดีอยู่ เน่าเน่ายังคงเฉยเมยไม่ใส่ใจอะไรเขา แถมยังโวยวายจะไปจับกระต่ายป่ามาใส่ท้องสักสองสามตัว คนอื่น ๆก็ไปล่าสัตว์เช่นกัน พวกเขาทานขนมปังอาหารแห้งหมดแล้วเลยทำได้แค่ไปหาอาหารมาเติมพลังเท่านั้น
ชายผู้โชคร้ายคนนั้นก็ไปล่าสัตว์เช่นกัน เขามีร่างกายแข็งแรงกล้ามเนื้อแน่นทุกสัดส่วนซึ่งเต็มไปด้วยพละกำลัง อีกอย่างฝีเท้าว่องไว ฝีมือคล่องแคล่วไม่ธรรมดา ดูท่าต้องเป็นนักสู้ยอดฝีมือแน่นอน
เน่าเน่าหันไปขยิบตาให้พวกเล่อเล่อแล้วลูบหัวเสวี่ยเอ๋อร์เบา ๆ “วันนี้แกพักผ่อนนะ ฉันจะไปหาอาหารเอง”
เสวี่ยเอ๋อร์ส่งเสียงร้องหงิงตอบรับแล้วเลียมือเน่าเน่าพร้อมนั่งลงอย่างเชื่อฟัง
เน่าเน่าไม่ได้พกอะไรไปด้วย เขาแค่หยิบหินแหลมคมขึ้นมาจากพื้นสองสามก้อนใส่กระเป๋าแล้ววิ่งเข้าป่าลึกไป
“พวกเราตามไปดูกันดีไหม พี่เน่าเน่าต้องเตรียมซุ่มดักโจมตีชายผู้โชคร้ายคนนั้นแน่นอน” สือเอ้อร์เอ่ยเสียงเบา
เล่อเล่อไม่ได้สนใจ เธอกำลังเผาเกาลัดและมันเทศอยู่ “ไม่ไป อยากไปก็ไปเอง…”
สือเอ้อร์คิด ๆแล้วไม่น่าสนใจเลยไม่ได้ไป หลังจากผ่านไปสิบห้านาทีในป่าก็มีเสียงคำรามของสัตว์ป่าร้ายดังแว่วมาไม่ขาดสายซึ่งฟังดูแล้วเหมือนมีสองตัว เล่อเล่อขมวดคิ้ว “หมูป่า แถมมีสองตัวด้วย”
สือเอ้อร์พูดอย่างมั่นใจว่า “เน่าเน่าเรียกมา เขาคิดจะยืมมือหมูป่าฆ่าคน”
แรงสู้ของหมูป่ามีไม่น้อยไปกว่าหมีและเสือดาวเลยโดยเฉพาะยามอยู่กันเป็นคู่ ตัวผู้ตัวเมียสามัคคีรวมพลังกันเป็นหนึ่งย่อมมีพละกำลังไม่น้อยอยู่แล้ว หากหมูป่าสองตัวร่วมมือกันแม้แต่เสือก็ใช่ว่าจะสู้ไหว!
“พระเจ้า…รีบหนีเร็ว มีหมูป่ามา!” มีคนวิ่งลงมาตะโกนบอกพวกเล่อเล่อซึ่งเขาก็คือเจสันนั่นเอง
ทว่าไม่มีใครขยับและนั่งทานกันด้วยท่าทีเฉยเมย แค่หมูป่ามีอะไรน่ากลัวกัน
เจสันวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนกแล้วตะโกนใส่พวกเขา “หมูป่าสองตัวใหญ่มาก ขนาดปืนยังฆ่าไม่ตายเลย”
เพิ่งพูดจบเสียงปืนก็ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงร้องแหลมสูงซึ่งฟังดูเหมือนหมูป่าจะโกรธ จากนั้นก็มีอีกสองสามคนวิ่งหนีกลับมา เล่อเล่อนับดูแล้วนอกจากชายผู้โชคร้ายคนนั้น คนที่เหลือก็วิ่งกลับมากันครบหมด
“พระเจ้า ลำไส้ของเขาถูกหมูป่าแทงทะลุเข้าไปแล้ว…” มีใครบางคนตะโกนขึ้น
สือเอ้อร์บุ้ยปากเอ่ยเสียงเบาว่า “ฉันรู้ว่าเป็นฝีมือพี่เน่าเน่า”
เล่อเล่อไม่สนใจแล้วปอกเปลือกเกาลัดต่อ ในเมื่อมีเน่าเน่าอยู่หมูป่าสองตัวนั้นไม่มีทางวิ่งมาทางนี้อย่างแน่นอน ครั้นคนอื่น ๆเห็นพวกเขาไม่ขยับก้นทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยผ่อนคลายลงไม่น้อยแล้วนั่งลงเช่นกัน
พวกเขาเป็นถึงสายลับที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนแล้วจะด้อยกว่าพวกเด็ก ๆเหล่านี้ได้อย่างไร ฉะนั้นจะทำตัวขายหน้าไม่ได้!
จากนั้นก็มีเสียงร้องดังแว่วมาอีกแล้วเงียบลงในท้ายที่สุด ครั้นผ่านไปไม่กี่นาทีเน่าเน่าก็กลับมาพร้อมกระต่ายอ้วนสองสามตัวด้วยเนื้อตัวที่สะอาดสะอ้าน แม้แต่เส้นผมก็ไม่กระดิก
“เจ้าหมอนั่นดวงซวยจริง ๆ คาดไม่ถึงว่าจะไปหาเรื่องสองตัวนั้นได้ แถมเป็นคู่สามีภรรยาตัวใหญ่เบิ้มอีกต่างหาก สมควรตายแล้วจริง ๆ” เน่าเน่าเอากระต่ายป่าที่ล่ามาได้โยนลงพื้นพร้อมยิ้มกริ่ม
เล่อเล่อกลอกตามองบน แค่ทำคนตายคนเดียววางท่าซะใหญ่โต มีอะไรน่าโม้กัน
พวกเขาพักผ่อนหลังทานมื้อเที่ยงเสร็จครู่หนึ่งแล้วเดินทางต่อ อีกทั้งยังมองเห็นศพที่ร่างกายไม่สมบูรณ์อยู่ไกล ๆพร้อมเลือดนองเต็มพื้น รวมถึงไส้ที่ทะลักออกมาเป็นชิ้น ๆบางส่วนซึ่งกลิ่นคาวเลือดแรงไม่เบาเลย
…………………………………………..
ตอนที่ 2972 ยามเจอปาฏิหาริย์
“พระเจ้าโปรดคุ้มครอง…ชายผู้น่าสงสาร!” เจสันไขว้มือเป็นรูปไม้กางเขนตรงหน้าอกแล้วพึมพำกับตัวเอง
จนถึงตอนนี้ชายผู้โชคร้ายคนนี้ตายได้อนาถที่สุดแล้ว เขาคงทำได้แค่โทษความซวยของตัวเอง ในเมื่อต้องมาปะทะกับเน่าเน่าที่ชอบความสุนทรีขั้นรุนแรงเช่นนี้ ขนาดอยากตายอย่างสงบยังทำไม่ได้เลย
ยามราตรีมาถึง คนที่เหลืออีกเจ็ดคนดูสุขุมยิ่งกว่าเดิม ทุกคนเตรียมอาหารมื้อเย็นกันอย่างเงียบ ๆโดยไม่มีอารมณ์จะพูดจาอะไร
สือเอ้อร์หยิบขวดใสขนาดราวนิ้วหัวแม่มือออกมาขวดหนึ่ง ดวงตาเสี่ยวเป่าฉายแววประหลาดใจจึงกระซิบถาม “นี่คือจิตวิญญาณน้ำ?”
“ใช่ จิตวิญญาณน้ำในสภาพของเหลว จากนี้…ก็ถึงเวลาได้เห็นปาฏิหาริย์แล้ว” สือเอ้อร์ยิ้มอย่างลึกลับพร้อมกำขวดเล็กไว้ในมือ เธอเดินมุ่งไปทางลำธารข้างค่ายพักแรม
“ฉันจะไปตักน้ำ” สือเอ้อร์เอ่ยอย่างร่าเริงพร้อมถุงน้ำในมือ
เธอนั่งยองริมธารแล้วยื่นมือลงไปในน้ำ หยดน้ำสุกใสแวววาวหนึ่งหยดไหลไปตามฝ่ามือของเธอลงสู่ธารน้ำใส แล้วถึงเริ่ม…กระจายหายไปอย่างช้า ๆ
สือเอ้อร์ยื่นมือวาดวงกลมบริเวณที่หยดน้ำเม็ดใสนั้นกระจายตัวหายไป ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริง ๆเพราะน้ำหยุดแน่นิ่งราวกับถูกแช่แข็งอย่างไรอย่างนั้น
คนอื่น ๆก็มาตักน้ำเช่นกัน จุดตักน้ำก็คือจุดที่สือเอ้อร์วาดวงกลมไว้ คนพวกนี้ไม่มีใครสังเกตเลยว่าน้ำแน่นิ่งไม่ขยับ พอตักน้ำเสร็จก็กลับไปทำมื้อเย็น
หลังจากบุกป่าฝ่าดงมาหนึ่งวัน ตอนนี้พวกเขาแค่อยากทานอาหารอุ่น ๆและนอนดี ๆสักตื่น
สือเอ้อร์เองก็ตักน้ำกลับมาถุงหนึ่งเช่นกันพร้อมขยิบตาให้พวกเขา เอ่ยไร้เสียงว่า “อีกเดี๋ยวจะมีโชว์ดี ๆให้ดู”
เล่อเล่อพูดอย่างหงุดหงิดว่า “มีอะไรน่าดูกัน คนที่เธอฆ่าตายก็ไม่ได้เก่งไปกว่าเน่าเน่าเท่าไหร่ เห็นแล้วสะอิดสะเอียนมากกว่า”
เจ้าเด็กคนนี้ภายนอกดูเหมือนโลลิน้อยแสนน่ารักแต่อันที่จริงมีปีศาจตัวน้อยสิงร่างอยู่ หล่อนชอบศึกษายาพิษมากที่สุด และเพราะพลังวิเศษของเธอคือการควบคุมน้ำ วิธีการวางยาพิษจึงแทบจับไม่ได้ ต่อให้ระมัดระวังแค่ไหนก็ย่อมมีโอกาสโดนพิษได้ทั้งนั้น
พิษที่น่ากลัวที่สุดของสือเอ้อร์ก็คือจิตวิญญาณน้ำอันล้ำค่าที่สุดของเธอ อันที่จริงมันไม่เป็นพิษแต่ทุกอย่างจะมากเกินไปไม่ได้ น้ำก็เช่นกัน การดื่มน้ำมากเกินไปจะทำให้บวมตายได้อย่างแน่นอน
จิตวิญญาณน้ำแค่เพียงหยดเดียวแต่อันที่จริงรวบรวมน้ำไว้หลายร้อยลิตร พอจินตนาการว่าน้ำหลายร้อยกิโลกรัมเข้าสู่ร่างกายมนุษย์ ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร?
มีเพียงผลลัพธ์เดียวคือ——ร่างระเบิด
หลอดเลือดและทางเดินอาหาร…ไม่สามารถบรรจุน้ำได้มากและทนแรงดันน้ำไม่ไหวเช่นเดียวกับคนดำดิ่งอยู่ในทะเลลึกซึ่งย่อมถูกแรงดันน้ำทำให้ตายได้แน่นอน
ผลที่ตามมาหลังดื่มจิตวิญญาณน้ำเข้าไปเป็นเช่นนั้น ทั่วทั้งร่างกายจะมีเลือดไหลซึมออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ ผิวหนังแตกเป็นรอยปริ ต่อให้ตายไปแล้วร่างกายก็ยังคงแตกเป็นรอยปริต่อไปได้จนกว่าจิตวิญญาณน้ำในร่างกายจะถูกปลดปล่อยออกมา
เมื่อก่อนเล่อเล่อมีบุญได้เห็นคนที่ถูกสือเอ้อร์จัดการด้วยจิตวิญญาณน้ำเช่นกัน น่าขยะแขยงจนไม่อยากทานเนื้อไปสามวันทีเดียว ในหนึ่งเดือนนั้นเธอไม่อยากเห็นต้มเลือดเป็ดเลย ทั้งยังยอมศิโรราบให้ยัยเด็กคนนี้จริง ๆ
สือเอ้อร์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เวลาผ่านไปความสามารถก็พัฒนาเช่นกัน ฉันปรับปรุงพัฒนาขึ้นแล้ว ฉะนั้นไม่ทำให้พี่เล่อเล่อสะอิดสะเอียนแน่นอน”
เล่อเล่อเกิดสนใจขึ้นมา “เปลี่ยนเป็นแบบไหนเหรอ?”
“พรุ่งนี้เช้าก็รู้เอง เจตจำนงของสวรรค์จะแพร่งพรายไม่ได้ กินข้าวกันเถอะ” สือเอ้อร์ลอกเลียนคำพูดของเน่าเน่ามา
ฝ่ามือของเล่อเล่อตวัดฟาดไปทีหนึ่งแล้วคว้ากระต่ายครึ่งตัวในมือของสือเอ้อร์มาโยนไปวางกองรวมกับมันเทศ กล้าวางท่าต่อหน้าเธอเหรอ งั้นก็หิวตายไปเลย!
ความเงียบสงัดยามค่ำคืนผ่านพ้นไป เสียงนกร้องยามเช้าอันไพเราะเรียกปลุกคนที่นอนหลับใหลให้ตื่นขึ้นมา ทุกคนทยอยพากันตื่น ทว่าจำนวนคนกลับไม่ถูกเพราะขาดไปสามคน
“ทำไมยังไม่ตื่นอีก ฉันจะไปปลุกพวกเขาเอง” เจสันจอมจุ้นจ้านวิ่งไปที่เต็นท์หลังหนึ่ง ครั้นเปิดเต็นท์ออกเข้าไปข้างในพลางร้องเรียกปลุกแต่จู่ ๆเสียงก็ชะงักกลางคัน สีหน้าตกตะลึงพร้อมแววตาหวาดกลัว
………………………………………….