ตอนที่ 3015 เจอคนคุ้นเคย
เจสันชะงักก่อนในทีแรกแล้วมองปิแอร์ที่อยู่ด้านหลังอย่างน่าสงสาร ปิแอร์ปลอบว่า “เราจะมีชีวิตรอดกลับไปแน่นอน”
“อื้ม…เราไปซื้อบ้านติดทะเลสาบที่หางโจว แล้วก็ไปกินปลาผัดเปรี้ยวหวานริมทะเลสาบทุกวันเลย” เจสันพูดอย่างเพ้อฝันและไม่กังวลใจสักนิด เขาคิดว่าคงไม่เป็นไร เพราะเขาไม่ได้รู้สึกถึงภัยอันตรายด้วยอารมณ์ที่ดีไม่หยอก
ปิแอร์กลับมาปกติได้แล้วยังมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกล่ะ?
เจสันตบบ่าเสี่ยวจูทีหนึ่งแล้วพูดเสียงดัง “สู้ ๆนะ…ฉันว่านายต้องสำเร็จแน่!”
รู้สึกว่าเจ้าเด็กนี่เก่งกาจยิ่งกว่าวินน็อก โคสลาเสียอีก ลำพังแค่สัตว์ประหลาดมีอะไรน่ากลัวกัน!
เสี่ยวจูมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วกระชากเน่าเน่ามาสลับที่กับเขาเพราะรำคาญหมอนี่เหลือเกิน
ปากถ้ำเริ่มขยายกว้างขึ้นในฉับพลัน ขนาดประมาณครึ่งรอบสนามฟุตบอลพอ ๆกับตอนเข้าถ้ำเมื่อครู่ แถมในอากาศยังมีกลิ่นเหม็นเน่าของศพอ่อน ๆคละคลุ้งอยู่ เสี่ยวเป่าทำหน้าจริงจังแล้วพูดเสียงเบาว่า “ระวังตัวด้วย พวกมันอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้แล้ว”
ทุกคนเผลอกลั้นหายใจอย่างอดไม่ได้ พลางเหลียวมองรอบตัวไปด้วย
“ฉันลองคำนวณจากความไวของการกระจายตัวในอากาศของกลิ่น รวมถึงระดับความเข้มข้นของกลิ่นเหม็นเน่าในอากาศตอนนี้ สัตว์ประหลาดพวกนั้นน่าจะอยู่ห่างจากเราประมาณสามกิโลเมตร” เสี่ยวจูลอบคำนวณอยู่ในใจเงียบ ๆ ไม่นานก็ได้ระยะทางโดยประมาณมา
คณิตศาสตร์เป็นวิชาที่ไร้ขีดจำกัดในชีวิต ขอเพียงเขาต้องการก็จะสามารถคำนวณหาเลขลอตเตอรี่ทั้งหมดได้ รวมถึงตำแหน่งคลังเก็บเงินของธนาคารยูบีเอสด้วย…
แต่เขาไม่อยากเสียเวลา ในเมื่อเขาไม่ขาดแคลนเงิน
“เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้แล้ว!” เน่าเน่ารู้สึกตื่นเต้นกระปรี้กระเปร่าพลางดึงเอามีดกงจักรของเขาออกมา เขาจะลงมือฆ่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นไม่ให้เหลือแม้แต่เศษซากเลย
เจสันชี้ไปที่ปิแอร์แล้วขอร้อง “ขอเสื้อให้เขาสักตัวได้ไหม?”
“ไม่มีแล้ว ฉันมีแค่ตัวเดียวไว้สำรอง” สือเอ้อร์ส่ายศีรษะ
เจสันหน้าบูดแล้วจะถอดเสื้อตัวเองออกให้ปิแอร์ เสี่ยวจูเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ในร่างกายเขามีภูมิคุ้มกัน ต่อให้บาดเจ็บก็ไม่กลายเป็นสัตว์ประหลาดหรอก!”
เจสันสีหน้าแปรเปลี่ยนจากความกลัดกลุ้มเป็นความดีใจ ปิแอร์ก็ดีใจเช่นเดียวกัน ไม่คิดว่าจะเป็นความโชคดีในความโชคร้ายเช่นนี้
เล่อเล่อเห็นฉิวฉิวที่ฟุบตัวอย่างเงียบสงบอยู่บนไหล่ของเน่าเน่าก็ชักสงสัย พลางกล่าว “พวกนายสังเกตไหม? ตั้งแต่มาถึงภูเขาสือว่าน ฉิวฉิวก็ไม่ชอบขยับตัวเลย แล้วก็ฉาฉา เมื่อกี้มีสัตว์ประหลาดออกมาตั้งมากมันก็ไม่ออกโรงสักนิด”
ลูกตาดำเท่าเม็ดถั่วของฉิวฉิวหมุนไปมา แย่แล้ว…เจ้านายคนเล็กจับได้แล้ว
ฉาฉามุดเข้าแขนเสื้อของเสี่ยวจูอย่างอับอายขายหน้าเหลือเกิน
เสี่ยวเป่ามองฉิวฉิวที่เอาหัวมุดเข้าหาหางตัวเองอย่างมีเลศนัยแวบหนึ่งแล้วเอ่ยตอบ “บางทีอาจจะเหนื่อยละมั้ง ไปกันเถอะ!”
เขาเดาว่าฉิวฉิวกับฉาฉาคงไม่ยอมลงมือด้วยเหตุผลจำเป็นบางอย่าง ไว้กลับไปค่อยถามอีกที รอจัดการสัตว์ประหลาดก่อนแล้วกัน!
ฉิวฉิวถูกเล่อเล่อที่อยู่ด้านหลังจ้องไม่ละสายตา ฟุบตัวอย่างไรก็รู้สึกไม่สบายตัวสักทีเลยได้แต่แอบกำชับฉาฉาว่า “ไว้เดี๋ยวแกสะบัดหางหน่อยแล้วกัน จำไว้ว่าอย่าทำมากเกินไปล่ะ!”
“รับทราบ!” ฉาฉาแลบลิ้นอย่างดีอกดีใจ ในที่สุดก็ออกแรงช่วยได้แล้ว
เดินต่อไปได้อีกสิบนาทีรอบตัวก็สว่างวาบขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเดินออกจากถ้ำมาถึงกลางหุบเขาลึกแห่งหนึ่งแต่กลับไม่งดงามเท่าหุบเขาที่เต็มไปด้วยดอกลิลลี่แห่งนั้น หุบเขาแห่งนี้มีแต่กลิ่นเหม็นเน่าของซากศพตลบอบอวลอยู่ อีกทั้งบนพื้นยังมีแต่กระดูกขาวกระจัดกระจายชวนให้ผู้ที่พบเห็นสยดสยองไม่น้อย
“ฮึ่ม…”
สัตว์ประหลาดมากมายคับคั่งพลั่งพรูออกมาจากทุกสารทิศเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้พวกเสี่ยวเป่า สัตว์ประหลาดที่นำทางอยู่ข้างหน้าสุดคือกลุ่มมนุษย์ ตามด้วยสัตว์ป่าหลากหลายชนิดที่ส่วนมากเป็นหมาป่าพร้อมดวงตาประกายสีเขียว
“ให้ตาย…พวกเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?” เจสันชี้ไปที่สัตว์ประหลาดมนุษย์หลายตัวที่เดินอยู่ข้างหน้าสุดแล้วแหวเสียงดังด้วยแววตาตกใจปนกลัว
………………………………
ตอนที่ 3016 ความรู้สึกแปลกๆ
ทุกคนมองไปยังต้นเสียงพลันก็ตาเบิกโตอ้าปากค้าง
พวกสายลับที่ตายไประหว่างทางปรากฏตัวที่นี่เสียอย่างนั้น แม้แต่สายลับหนุ่มที่ถูกหมาป่ากัดจนอวัยวะเละเป็นชิ้น ๆยังมาในสภาพโครงกระดูกเปล่า อีกทั้งบนโครงกระดูกมีเศษชิ้นเนื้อเน่า ๆติดมาด้วยบางส่วนและกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้พวกเขาอย่างช้า ๆ
“เกิดอะไรขึ้น? ทั้งที่พวกเขาตายไปแล้ว ทำไมยังฟื้นคืนชีพได้? ผีหลอกหรือไงกัน…” เจสันตกใจจนหน้าซีด อย่างน้อยเขาเป็นสายลับอาวุโสที่ทำงานสายนี้มาสิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนตายฟื้นคืนชีพ น่าสยองเกินไปแล้ว
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว เริ่มต่อสู้ได้!” เล่อเล่อตะคอกใส่อย่างหงุดหงิดแล้วตัดหัวสัตว์ประหลาดที่อยู่ใกล้ที่สุดไป
เน่าเน่าปล่อยมีดกงจักรออกไปในเวลาเดียวกัน สือเอ้อร์กับพวกหลงเฟิงก็เริ่มโจมตีแล้ว เสวี่ยเอ๋อร์เองก็วิ่งเข้าไปพร้อมกับฉาฉาที่แอบเลื้อยอยู่ตรงพื้น เขาต้องหาที่ลับในการแปลงร่าง
เสี่ยวเป่าไม่ได้ส่งสัญญาณเรียกบรรดาสัตว์มา นอกจากสัตว์อย่างเสวี่ยเอ๋อร์กับฉาฉาสัตว์ตัวอื่นไม่ใช่คู่แข่งของสัตว์ประหลาดพวกนี้เลย แถมเสี่ยงติดเชื้อกลายเป็นสัตว์ประหลาดจนกลายเป็นศัตรูของพวกเขาอีกต่างหาก
เขาดึงมีดจากกระเป๋าออกมาแล้วเริ่มทำการฆ่าฟันสัตว์ประหลาด
เสี่ยวจูกลับไม่เข้าร่วมใด ๆแต่แค่หาที่เงียบ ๆในการจัดวางกับดัก ถ้าสัตว์ประหลาดเข้ามาใกล้เขาจะเขวี้ยงระเบิดเชอร์รี่ออกไปทำเอาทุกคนหูแทบหนวก
“หยุดโยนระเบิดได้แล้ว ฉันจะคุ้มกันนายเอง ระเบิดเสียงดังจนหูแทบพังอยู่แล้ว!” เน่าเน่าสุดจะทนเลยวิ่งไปบังหน้าเสี่ยวจูไว้
เสี่ยวจูอมยิ้มน้อย ๆแล้วหยิบของออกจากกระเป๋าวิเศษทีละอย่าง ตั้งแต่ขวดแก้ว เส้นจุดชนวน น้ำมัน ผงสีดำต่าง ๆ…เขาคอยตระเตรียมอุปกรณ์ทีละอย่างอย่างไม่รีบร้อน เน่าเน่ามองปราดเดียวก็รู้ว่าเขากำลังจะทำระเบิดขวด
“ระเบิดนาปาล์มใช้ได้ผลเหรอ?” เน่าเน่าทำท่าสงสัย
“ได้ผล ฉันผสมผงที่เป็นตัวเร่งการเผาไหม้ไปด้วย เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” เสี่ยวจูทำการประกอบอย่างรวดเร็ว เขาทำการผสมผงสีดำกับน้ำมันก๊าดเข้าด้วยกันแล้วใส่เข้าไปในขวด จากนั้นก็เหลือเส้นจุดชนวนไว้
“ให้พวกเขาถอยมาตรงนี้!” เสี่ยวจูประกอบระเบิดนาปาล์มเสร็จแล้ว
เน่าเน่าตะโกนทีหนึ่ง “ทุกคนหยุด แล้วมาตรงนี้!”
ทุกคนถอยร่นมาโดยไม่ต้องคิด ฉาฉาที่เตรียมจะออกโรงอย่างเฉิดฉายชักหงุดหงิด เขายังต้องออกโรงอยู่ไหมนะ?
พอทุกคนมากันครบเสี่ยวจูก็จุดไฟตรงเส้นชนวนแล้วโยนระเบิดนาปาล์มไปในกลุ่มสัตว์ประหลาด เส้นชนวนที่ไฟจุดติดเกิดสะเก็ดไฟราวกับดอกไม้ไฟก็ไม่ปาน ทุกคนต่างเอามือปิดหูหันหลังหลบ
“ตู้ม”
เสียงสนั่นเกิดขึ้นซึ่งอานุภาพไม่ด้อยไปกว่าระเบิดทั่วไปเลย ระเบิดนาปาล์มระเบิดท่ามกลางกลุ่มสัตว์ประหลาดและสะเก็ดไฟกระเด็นไปทั่วทิศ ขอเพียงสัมผัสโดนตัวสัตว์ประหลาดก็จะเกิดประกายไฟสีฟ้าอ่อนขึ้น ไม่นานสัตว์ประหลาดก็จะถูกเพลิงไฟล้อมรอบคอกและส่งกลิ่นเหม็นเน่าชวนอ้วกคลุ้งไปทั่วอากาศ
เสี่ยวจูประกอบระเบิดนาปาล์มต่อไปแล้วโยนตามไปติด ๆ สัตว์ประหลาดจมอยู่ในทะเลเพลิงส่งกลิ่นเหม็นเน่าหนักหน่วงกว่าเดิมจนไม่สามารถหายใจได้ เสี่ยวจูเอาถุงอัดก๊าซออกซิเจนจากกระเป๋ามาให้ทุกคนสับเวียนกันใช้หายใจ
“ถุงอัดออกซิเจนอันนี้ใช้ได้นานแค่ไหน?” เจสันกังวลอีกครั้ง ถุงอัดออกซิเจนขนาดแค่นี้แค่เขาคนเดียวก็คงสูบหายใจได้แค่สิบกว่านาทีเองละมั้ง
เสี่ยวจูย่นคิ้วคร้านจะสนใจเจ้าคนเรื่องมากคนนี้อีก ชอบเป็นห่วงอะไรไม่เข้าเรื่อง สมองต้องมีปัญหาแน่ ๆ
ภายใต้อิทธิฤทธิ์ของสารเร่งการเผาไหม้เลยทำให้สัตว์ประหลาดกลุ่มใหญ่ถูกแผดเผาจนเหลือแต่ขี้เถ้าและไม่เหลือแม้แต่เถ้ากระดูก บนพื้นมีแต่เศษฝุ่นชั้นบาง ๆกับกลิ่นเหม็นหึ่งกลางอากาศ
“หัวหน้ามันอยู่ไหน? ทำไมไม่ออกมา?”
ทุกคนเหลียวมองรอบหุบเขาแต่กลับมืดมนมองไม่เห็นแสงอาทิตย์ ในมุมอับมีแต่วัชพืชที่ไม่ต้องการแสงกับหิมะที่ร้อยวันพันปีก็ไม่ละลายสักที
“น่าจะแอบมองเราอยู่แถว ๆนี้แหละ เดินไปทางนั้นน่าจะมีสัตว์ประหลาดอีก ถ้าไม่กำจัดสัตว์ประหลาดให้หมด หัวหน้ามันไม่มีทางปรากฏตัวหรอก” เสี่ยวเป่ากวาดตามองรอบตัว เขารู้สึกแปลก ๆชอบกลคล้ายมีคนลักลอบมองเขาอยู่ในที่มืดแต่ไม่ได้มีเจตนาไม่เป็นมิตรแต่อย่างใด
เขาคือหัวหน้าลึกลับผู้นั้นหรือเปล่านะ?
…………………