ซูโสว่เต้าเคยสงสัยมากๆว่าคนที่อยู่เบื้องหลังการลักพาตัวลูกทั้งสองคนของเขา น่าจะเป็นนางาฮิโกะอิโตะ
แต่กรมตำรวจนครบาลโตเกียวแอบสะกดรอยตามดูนางาฮิโกะอิโตะ ใช้เวลาตรวจสอบมานาน แต่ก็หาเบาะแสอะไรไม่ได้เลย
ตอนแรกซูโสว่เต้านึกว่ากรมตำรวจนครบาลโตเกียวจงใจปกป้องนางาฮิโกะอิโตะ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า นางาฮิโกะอิโตะไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย
เรื่องนี้ไม่เพียงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา แต่เขาเกือบจะโดนใส่ร้ายป้ายสีด้วย!
และซูโสว่เต้าคาดคิดไม่ถึงก็คือ คนที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องทั้งหมดนี้จะเป็นมัตสึโมโตะโยชิโตะ!
ตัวเองไม่เคยคิดว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยเลย!
ดูเหมือนว่ามัตสึโมโตะโยชิโตะจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ!
เขาสามารถก่อเหตุมากมายอย่างลับๆ และทำให้ตระกูลอิโตะกับตระกูลทากาฮาชิเกิดความสงสัยซึ่งกันและกัน และทำให้ตระกูลซูสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของสองตระกูลนี้!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูโสว่เต้าเกลียดมัตสึโมโตะโยชิโตะมากๆจนอยากจะกินเลือดกินเนื้อของเขา!
ดังนั้น เขาก็เลยกัดฟันและพูด:”เรื่องที่คุณพูดมา ฉันรู้หมดแล้ว เปิดโทรศัพท์ไว้ด้วย ฉันจะให้ลูกน้องติดต่อคุณ”
ซูจือหยูรีบพูดทันที:”ได้ ฉันกับพี่ชายจะรออยู่ที่เกียวโต”
ซูโสว่เต้าวางสายโทรศัพท์ ยืนขึ้นและพูดกับผู้กำกับใหญ่ของกรมตำรวจนครบาลโตเกียว:”ฉันมีธุระด่วน ต้องไปจัดการ ฉันขอลาก่อน”
ผู้กำกับใหญ่รีบถามทันที:”คุณซู คุณจะไปที่ไหนเหรอ?”
“เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?”ซูโสว่เต้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ:”คุณรีบคิดว่าวิธีช่วยลูกชายกับลูกสาวของฉันออกมา มิฉะนั้น ฉันจะแจ้งเรื่องนี้ไปที่กระทรวงการต่างประเทศญี่ปุ่น!”
ผู้กำกับใหญ่รีบเดินมาข้างหน้า พูดอ้อนวอน:”คุณซู คุณให้เวลาพวกเรา12ชั่วโมงได้ไหม ภายในช่วงเวลา12ชั่วโมงนี้ ถึงแม้พวกเราจะต้องพลิกทั่วแผ่นดินของโตเกียว ฉันก็จะหาตัวลูกชายและลูกสาวของคุณให้เจอ!”
พูดจบ เขาก็ยังพูดเสริมอีกครั้ง:”คุณซู ถึงแม้ว่ากระทรวงการต่างประเทศจะรู้เรื่องนี้ แต่ทางกระทรวงก็คงส่งเรื่องนี้ให้กรมตำรวจนครบาลโตเกียวเป็นคนจัดการ เพราะกระทรวงการต่างประเทศไม่ใช่หน่วยงานที่บังคับใช้กฎหมาย พวกเขาก็ไม่มีกำลังคนเพื่อมาจัดการเรื่องนี้…”
ซูโสว่เต้าเปล่งเสียงเย็นชาออกมา:”ถ้าอย่างงั้นพวกคุณก็จัดการเรื่องนี้ให้เร็วๆหน่อย! อย่ามัวแต่เสียเวลาอยู่อย่างนี้!”
เมื่อพูดจบ ซูโสว่เต้าหันหลังด้วยความโกรธ สะบัดแขนและเดินจากไป
เมื่อออกมาจากกรมตำรวจนครบาลโตเกียว ประโยคแรกที่ซูโสว่เต้าขึ้นมานั่งบนรถยนต์คือบอกให้ลูกน้องคนสนิทว่า:”อีหมิง คุณรีบพาลูกน้องยี่สิบคนไปเกียวโตทันทีและรับจือเฟยกับจือหยูกลับมา เดี๋ยวฉันจะให้เบอร์โทรศัพท์ของจือหยูกับคุณ คุณติดต่อกับจือหยูเลย”
ชายวัยกลางคนที่ชื่ออีหมิง มีชื่อเต็มว่าจ้าวอีหมิง เป็นลูกน้องคนสนิทที่อยู่ข้างกายซูโสว่เต้ามาหลายปี เมื่อได้ยินคำสั่งของซูโสว่เต้า เขารีบถามทันที:”คุณท่าน คุณหาคุณชายกับคุณหนูเจอแล้วเหรอ?”
“อืม” ซูโสว่เต้าพยักหน้า:”พวกเขาสองคนปลอดภัยแล้ว แต่คนที่อยู่เบื้องหลังเป็นคนที่พวกเราคาดคิดไม่ถึง!”
จ้าวอีหมิงรีบถามทันที:”คุณท่าน คนที่อยู่เบื้องหลังคือใคร?”
ซูโสว่เต้ากัดฟันตัวเองและพูด:”คือมัตสึโมโตะโยชิโตะ! แม่งเอ๊ย กล้าคิดร้ายกับลูกชายและลูกสาวของฉัน มัตสึโมโตะโยชิโตะคนนี้คงอยากจะตาย! อีหมิง รีบแจ้งลูกน้องที่เหลืออยู่ ก่อนฟ้าสว่าง ฉันต้องการศีรษะของมัตสึโมโตะโยชิโตะ!”
สีหน้าของจ้าวอีหมิงจริงจังขึ้นมาทันที และรีบพูด:”ได้ครับ คุณท่าน ฉันจะรีบสั่งการลงไปทันที!”
ซูโสว่เต้านวดขมับของตัวเองและพูด:”คุณสั่งให้เครื่องบินลำหนึ่งของเราบินไปที่โอซาก้า หลังจากที่คุณรับจือเฟยกับจือหยูที่เกียวโตแล้ว คุณก็ส่งพวกเขาไปที่โอซาก้าทันที ให้พวกเขาบินกลับไปพักฟื้นที่ประเทศจีน เรื่องของทางฝั่งญี่ปุ่น ฉันจะเป็นคนรับช่วงต่อเอง!”
“ได้ครับ!”
…
หลังจากผ่านไปหลายนาที