“ได้!”สีหน้าของมัตสึโมโตะโยชิซุเกะแสดงความโหดร้ายและพูด:”ถ้าฉันต้องตาย ต้องมีคนตายไปพร้อมกับฉันด้วย! ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะพวกเราก็ไม่เสียเปรียบ!”
…
ในเวลานี้
หลังจากที่เย่เฉินวางเพลิงเผ่าอาคารสองชั้นแล้ว เขาก็กลับมาที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอีกครั้ง
เขากลับเข้ามาทางเดิมและเดินเข้าไปที่ลานหน้าบ้านของอิโตะนานาโกะ
อิโตะนานาโกะในตอนนี้ กำลังนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะน้ำชา หลับตาลงเล็กน้อย มือทั้งคู่ของเธอกำลังหมุนลูกประคำและสวดมนต์อยู่ เธอกำลังอธิษฐานขอให้เย่เฉินปลอดภัย
พระพุทธศาสนาไม่ได้แพร่หลายแค่ที่ประเทศจีนเท่านั้น แต่ประเทศญี่ปุ่นก็แพร่หลายเหมือนกัน ตั้งแต่พระอาจารย์เจี้ยนเจินเดินทางมาที่ญี่ปุ่น ทำให้พระพุทธศาสนาในญี่ปุ่นเจริญรุ่งเรืองมากขึ้น
ถึงแม้ว่าพระพุทธศาสนาของทั้งสองประเทศจะมีความแตกต่างกันบ้าง แต่เรื่องสวดมนต์และอธิษฐาน พุทธศาสนิกชนของทั้งสองประเทศมีเป็นความเชื่อในเรื่องนี้เหมือนกัน
หลังจากสวดมนต์ไปสักพัก ไม้จันทน์ในกระถางก็ไหม้จนหมด เธอรู้สึกว่ากลิ่นหอมจางไป เมื่อเธอลืมตาเพื่อจะจุดไม้จันทน์อีกครั้ง และพบว่าเย่เฉินได้นั่งอยู่ตรงข้ามของเธอแล้ว
อิโตะนานาโกะตกใจมากๆ เอามือปิดปากและอุทาน:”เย่เฉินซัง คุณ…คุณมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เย่เฉินยิ้มเบาๆ:”พึ่งมาถึง เมื่อห้าวินาทีที่แล้ว”
“อ้า?”อิโตะนานาโกะพูดอย่างเหลือเชื่อ:”ทำไมฉันถึงสัมผัสการเคลื่อนไหวของคุณไม่ได้เลย?”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม:”เพราะฉันมองเห็นคุณกำลังสวดมนต์อยู่ ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากรบกวนคุณ”
อิโตะนานาโกะหน้าแดงและพูดเบาๆ:”เมื่อสักครู่นานาโกะกำลังอธิษฐานให้เย่เฉินซัง ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองให้เย่เฉินซังกลับมาอย่างปลอดภัย…”
เย่เฉินยิ้มเบาๆและพูด:”ขอบคุณ!”
อิโตะนานาโกะยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติและพูด:”เย่เฉินซัง คุณช่วยชีวิตของฉันไว้ แล้วทำไมคุณต้องขอบคุณฉัน สำหรับเรื่องเล็กๆเหล่านี้ด้วย…”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง:”ที่ฉันช่วยเธอมาจากจิตใจ คุณอธิษฐานให้ฉันก็มาจากจิตใจเหมือนกัน วัตถุประสงค์ของพวกเราเหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่ควรมีการแบ่งว่ามันเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่”
อิโตะนานาโกะอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ:”เย่เฉินซัง คุณเป็นสุภาพบุรุษมากๆเท่าที่ฉันเคยเจอ คุณมีน้ำใจต่อผู้อื่นเสมอ…”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม:”ฉันไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษ คุณอย่าชมฉันอีกเลย”
เมื่อพูดจบ เย่เฉินรีบพูด:”ใช่แล้ว ยื่นมือของคุณมาให้ฉันหน่อย ฉันจะตรวจดูอาการบาดเจ็บของคุณ”
อิโตะนานาโกะถามอย่างเขินอาย:”เย่เฉินซัง คุณจะจับชีพจรให้ฉันใช่ไหม?”
“ใช่”เย่เฉินพยักหน้าและพูด:”คุณอยากไปเดินเล่นบนหิมะไม่ใช่เหรอ? ฉันรีบรักษาอาการบาดเจ็บให้คุณให้หายเป็นปกติ พวกเราก็ไปเดินเล่นบนหิมะในลานหน้าบ้าน ถ้าคุณยังไม่พอใจอีก ฉันจะพาคุณไปเดินเล่นข้างนอกก็ได้!”
“อ้า?!”อิโตะนานาโกะถามอย่างตกตะลึง:”เย่เฉินซัง คุณพูดว่าอาการของฉันจะหายดีเร็วๆนี้ใช่ไหม? หายเป็นปกติก่อนหิมะจะละลาย?”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง:”ไม่ต้องรอจนหิมะละลาย ถ้าคุณยอมร่วมมือกับฉันโดยดี พวกเราสามารถออกไปเดินเล่นอย่างช้าๆก่อนที่หิมะจะหยุดตก”