หม่าชาวไม่ได้ลังเลสักนิดเดียว เดินเข้าไปเข้าหน้าทันใด เหยียบเข้าในภัยพิบัติมารของหยางเฉินก้าวหนึ่ง
“ครื้น!”
สายฟ้าที่แสบตาเส้นหนึ่ง ตกลงใส่หม่าชาวโดยตรง
ซึ่งในเวลานี้ ไข่มุกที่ดำมืดอย่างยิ่งลูกหนึ่ง ลอยอยู่บนศีรษะของหม่าชาวแบบฉับพลัน
ภายในสายตาตื่นตกใจของทุกคน หลังจากสายฟ้าตกลงบนไข่มุก แล้วสลายหายไปในชั่วพริบตา
“เปรี้ยงๆๆ!”
ตามมาด้วย สายฟ้านับไม่ถ้วนตกลงมา ไม่มีอะไรเกิดคาด ทั้งหมดตกใส่บนไข่มุก จากนั้นหายไปแบบไร้ร่องรอย
“นี่……”
ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง ตื่นตกใจถึงขีดสุดตั้งแต่แรกแล้ว
แดนบูโดของหม่าชาวมีเพียงแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นห้า ไม่ว่าใครที่อยู่ตรงนั้น ล้วนฆ่าเขาทิ้งได้อย่างง่ายดาย ถ้าไม่มีการคุ้มกันของลี่เฉิน เดิมทีหม่าชาวก็ไม่มีทางยืนอยู่ที่นี่ได้ คงโดนออร่าบู๊อันยิ่งใหญ่ที่ระเบิดออกมาจากการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งฆ่าทิ้งในเสี้ยววินาทีไปนานแล้ว
ก็แค่คนอ่อนแอที่เหมือนมดเช่นนี้ คาดไม่ถึงเหยียบเข้าไปในภัยพิบัติมารแล้ว
เรื่องที่ทำให้คนตกใจมากที่สุดคือ ไข่มุกสีดำที่ลอยอยู่บนศีรษะของเขา สรุปเป็นสิ่งของอะไร ทำไมถึงสามารถดูดภัยพิบัติมารได้?
ทว่านี่เพียงแค่เริ่มต้น ตามมาด้วย สายฟ้าที่อยู่บนท้องฟ้าเหนือสำนักมารแน่นหนาเพิ่มขึ้น ก่อนจะตกลงมาไม่หยุด ทั้งหมดถูกไข่มุกสีดำที่อยู่บนศีรษะหม่าชาวอันนั้นดูดซับเอาไว้หมดแล้ว
“นี่คือของดีอะไรกัน? นึกไม่ถึงดูดภัยพิบัติมารเอาไว้ได้ด้วย!”
“พลังของภัยพิบัติมาร ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นยอด ล้วนยากจะรับไว้ ของดีชิ้นนี้ คาดไม่ถึงดูดภัยพิบัติมารได้มากขนาดนี้เลย ยังรักษาสภาพเดิมเอาไว้ได้อีก ต้องเป็นของล้ำค่าชั้นดีแน่นอน”
“ไข่มุกลูกนี้ผิวดำทั้งลูก ยังสามารถแบกรับพลังของภัยพิบัติมารได้อีก หรือว่า นี่เป็นของของอาถรรพ์คุ้มกันสำนักของสำนักมาร ไข่มุกมารนั่นเอง?”
……
ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง ต่างเอ่ยปากพูด มีคนเดาที่มาของไข่มุกลูกนี้ออกแล้ว ชั่วขณะนั้นพูดแบบร้องตกใจ
“ไม่ผิด จะต้องเป็นไข่มุกมารแน่เลย! ตอนนี้เจ้าเด็กนี่เป็นทายาทมารของสำนักมารแล้ว วิถีบู๊ของลี่เฉินก็ทะลุสู่แดนนภา ใกล้จะต้องไปจากโลกทั่วไป ต้องเป็นลี่เฉินเอาไข่มุกมารให้เขาแน่”
“เล่ากันว่า ไข่มุกมารครอบครองพลังกลืนกินที่ยิ่งใหญ่มากๆ แม้กระทั่งสามารถดูดภัยพิบัติสวรรค์ได้ จากนั้นเอาของคนอื่นมาเป็นของตนเอง เพียงแค่สิ่งที่ทำให้คนนึกไม่ถึงคือ ไข่มุกมารยังสามารถดูดพลังของภัยพิบัติมารได้ด้วย”
……
ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนตกใจค้างแล้ว
ไข่มุกมารในเวลานี้ ลอยอยู่บนศีรษะของหม่าชาว เสมือนเป็นของวิเศษกลืนฟ้าอันหนึ่ง ดูดภัยพิบัติมารอย่างบ้าคลั่ง
เดิมทีภัยพิบัติมารควรตกอยู่บนตัวหยางเฉิน ตอนนี้โดนไข่มุกมารดูดซับเอาไว้ทั้งหมด
ดวงตาแดงเข้มของหยางเฉิน ตกอยู่บนตัวของหม่าชาวในทันใด ในสายตาอันโหดร้าย เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นดุเดือด
“นายกำลังรนหาที่ตาย!”
เสียงที่เย็นเยือกสุดขีดเสียงหนึ่ง ดังขึ้นจากในปากของหยางเฉิน
หม่าชาวท่าทางไม่กลัว จ้องหยางเฉินไม่กะพริบแล้วบอกว่า “พี่เฉิน สิ่งที่ผมทำได้ มีเพียงพวกนี้แล้ว ถ้าผมตายไป อ้ายหลินกับเสี่ยวจิ้งอัน ก็ฝากให้พี่แล้วนะ!”
พูดจบ ออร่าบู๊บนตัวเขา เพิ่มขึ้นในชั่วพริบตา ขณะนั้นบรรลุถึงขั้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นยอดแล้ว
นี่เป็นความสามารถแกร่งสุดที่เขาฝืนระเบิดออกมาได้ ถึงแม้วัดกันกับเทพมารที่ความสามารถเทียบเท่าแดนนภาขั้นสองชั้นต้น ยังมีความแตกต่างมหาศาลอย่างมาก แต่เขายังคงไม่หวาดกลัวสักนิด จ้องหยางเฉินดวงตาไม่ขยับ กัดฟันแน่นพูดว่า “เทพมาร มารร้ายอย่างคุณนี้ ถ้าแน่จริง ก็ไสหัวออกมาจากร่างกายของพี่เฉินสิ!”
หยางเฉินหน้าเต็มไปด้วยแววของความโกรธเคือง เพราะภัยพิบัติมารโดนขัดจังหวะ การแสดงออกที่โกรธเคืองบนหน้าเขาจึงเปลี่ยนไปดุร้ายขึ้นมา
ถ้าไม่ใช่เมื่อสักครู่หม่าชาวขัดจังหวะภัยพิบัติมารแล้วละก็ ขอเพียงหลังเขาฝ่าฟันภัยพิบัติมารครั้งนี้ไปได้ ความแกร่งร่างกายของหยางเฉินจะเปลี่ยนไปยิ่งใหญ่กว่าเดิม ขณะเดียวกันก็สามารถแบกรับวิญญาณที่แกร่งกว่าเดิมของเขาได้
แต่ว่า ภัยพิบัติมารกลับถูกไข่มุกมารของหม่าชาวดูดไป ภัยพิบัติมารจึงขาดตอน ความแกร่งร่างกายของหยางเฉินไม่ได้บรรลุถึงความแกร่งที่แบกรับวิญญาณเทพมารไว้ได้ ดังนั้นวิญญาณของเทพมารจึงไม่มีทางประสานกันโดยสมบูรณ์กับร่างกายของหยางเฉิน
หยางเฉินพูดแบบกัดฟันแน่น “พวกต่ำต้อยกระจอกๆ คาดไม่ถึงกล้าขัดจังหวะแผนการของฉัน!”
หม่าชาวพูดอย่างโมโห “ผมเป็นพวกต่ำต้อย! แต่เมื่อคุณเทียบกับผม แม้แต่พวกต่ำต้อยยังไม่ใช่ คุณก็คือหัวขโมย พวกต่ำต้อยที่ขโมยร่างกายคนอื่น! ถ้าคุณยังอยากรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองไว้ งั้นก็ออกมาจากร่างกายของพี่เฉิน คุณกล้าไหมล่ะ?”
“วอนหาที่ตาย!”
หยางเฉินเดือดดาล โจมตีฉับพลันไปทางหม่าชาว
เห็นแบบนี้ สีหน้าลี่เฉินเปลี่ยนยกใหญ่ ตะคอกว่า “เทพมาร! อย่าทำร้ายศิษย์ของผม!”
ภาพเงาของเขา กลายเป็นภาพวืดแล้ว ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาหยางเฉิน
ตู้ป๋อเห็นเหตุการณ์นี้ ไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย พุ่งไปทางหยางเฉิน
แต่ทว่าซือคงและผู้แข็งแกร่งพันธมิตรพิทักษ์ เห็นแบบนี้ กลับไม่ได้ลงมือต่อหยางเฉิน มองดูอยู่ด้านข้างอย่างเย็นชา
ตามองเห็นการโจมตีของหยางเฉินกำลังจะร่วงลง ลี่เฉินถลึงดวงตาโพลงโต โกรธถึงขีดสุดแล้ว ระเบิดออกมาสุดกำลังเลย จากที่ไกลๆ ก็คือการโจมตีอย่างหนักทีหนึ่ง ตกลงไปทิศทางของหยางเฉิน
ตู้ป๋อก็เป็นเช่นเดียวกัน ความสามารถไม่เข้าสู่แดนนภา แต่เขาที่ถือปืนเทพบู๊ไว้ในมือ กำลังต่อสู้ก็เข้าใกล้แดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้นสุดๆ แล้ว
ปืนเทพบู๊ในมือของเขา ทะลุท้องฟ้าไปทันใด พุ่งไปทางหยางเฉิน
หม่าชาวท่าทางไม่หวาดกลัว จ้องหยางเฉินแบบดวงตาไม่กะพริบ ตะโกนว่า “พี่เฉิน ต่อให้ผมตายแล้ว ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ทั้งนั้น เป็นเทพมารฆ่าผมแล้ว พี่อย่าได้โทษตัวเองเด็ดขาด ชาตินี้ ได้มาเป็นเพื่อนของพี่ เป็นเกียรติของผม ถ้ายังมีชาติหน้า ผมจะเป็นพี่ใหญ่ของพี่ ไปดูแลพี่ เหมือนที่พี่ดูแลผมในชาตินี้ พี่เฉิน เจอกันชาติหน้า!”
เผชิญหน้ากับร่างกายของหยางเฉิน ต่อให้เขายังมีกำลังของตนเอง เขาก็ไม่ยินยอมลงมือต่อร่างกายของเพื่อนสนิทของตนเอง
และเวลานี้เอง การโจมตีของหยางเฉิน ตกลงมาแล้ว เขาตะโกนอย่างโมโห “ตายไปซะ!”
เห็นเพียงฝ่ามือของหยางเฉิน ตบลงไปศีรษะของหม่าชาวอย่างรุนแรง
ปัจจุบันนี้ ความสามารถของเขาเทียบเท่าแดนนภาขั้นสองชั้นต้น ถ้าการโจมตีร่วงลงไป ศีรษะของหม่าชาว จะเหมือนกับแตงโม แตกเป็นเสี่ยงในชั่วพริบตา
คนของสำนักมารทั้งหมด ล้วนโมโหเดือดดาล แต่ละคนกุมหมัดทั้งสองแน่น จ้องหยางเฉินตาเขม็ง
“อย่า!”
ลี่เฉินโจมตีออกไปเรียบร้อย แต่ว่ายังช้ากว่าหยางเฉินไปก้าวหนึ่ง หน้าเขาดูหมดหวังเต็มที่ ตะโกนอย่างเจ็บปวด
ทันใดนั้น หยางเฉินหยุดฝ่ามือที่จะตกลงบนศีรษะหม่าชาวไว้เหนือศีรษะของหม่าชาวเองแล้ว ระยะห่างจากศีรษะของหม่าชาว มีเพียงหนึ่งเซนติเมตรสุดท้าย
แม้กระทั่งหม่าชาวยังรู้สึกได้ว่า บนศีรษะของตนเอง ถูกพลังอันยิ่งใหญ่ส่วนหนึ่งพุ่งโจมตีมานิดหน่อย
“ฟึ่บ!”
ในขณะเดียวกัน ปืนเทพบู๊ทะลุผ่านร่างกายของหยางเฉินในขณะนั้น
“ปึง!”
ตามมาด้วย หมัดอันโกรธแค้นของลี่เฉิน ต่อยหน้าอกของหยางเฉินแบบหนักอึ้ง
หยางเฉินกระอักเลือดออกมา คุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นอย่างหนัก บนใบหน้า เต็มไปด้วยความซีดเซียวของสภาพไม่ปกติ
ฉากนี้ เกินความคาดหมายของทุกคนแล้ว
ใครก็ไม่รู้ชัดทั้งนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมหยางเฉินที่เมื่อสักครู่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร ตอนที่จะฆ่าหม่าชาวทิ้ง กลับหยุดลงกะทันหันแล้ว?
ลี่เฉินและตู้ป๋อ ยังอึ้งค้างไปถึงที่สุดเช่นกัน
หม่าชาวมองหยางเฉินที่ถูกหมัดลี่เฉินโจมตี และถูกปืนเทพบู๊ของตู้ป๋อทะลุผ่านร่างกาย เบิกดวงตาโตแล้ว
“ชาติ……ชาตินี้ ได้……ได้มาเป็นพี่น้องกับนาย เป็น……เป็นเกียรติ ของฉันหยางเฉินคนนี้ เหมือน……เหมือนกัน ชาติหน้า ชาติต่อ…….ชาติต่อๆ ไป พวก……พวกเรา ยัง……ยังเป็นพี่น้องกัน!”
ในปากหยางเฉินมีเลือดสดจำนวนมากทะลักออกมา แต่ว่าเขาอมยิ้มที่มุมปาก พูดสิ่งพวกนี้ออกมาอย่างยากลำบากมาก
“พี่เฉิน!”
ชั่วขณะนั้นหม่าชาวน้ำตาไหลเป็นสายฝน ตะโกนเสียงดัง กระโจนเข้าไปหาหยางเฉิน เขารู้ว่า เวลานี้ที่ยึดครองร่างกายหยางเฉิน ก็คือเพื่อนสนิทของเขาเอง ตัวหยางเฉินเอง