นายหญิงใหญ่เซียวคิดไม่ถึงเลยว่า ตนเองทำงานหนักมาทั้งวัน แม้แต่กลับบ้านก็ทำใจไม่ได้ที่จะเรียกรถแท็กซี่ กว่าจะกลับมาถึงบ้านไม่ง่ายเลย แต่กลับถูกผู้หญิงที่ไม่รู้จักตบหนึ่งที
ผู้หญิงคนนั้นตบเธอ แล้วยังด่าว่าเธอด้วยความโมโหรุนแรงจนตาแทบจะถลนออกมา：“ยายแก่เฮงซวยถึงขนาดจะต้องกินอาหารหมูแล้ว ยังจะตอแหลว่าพักอยู่ที่Tomson Rivieraอีก สมองมีปัญหาเหรอ！”
เมื่อพูดจบก็รีบตะโกนเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่ไม่ไกลนัก：“เฮ้ รีบมานี่เร็ว พวกคุณตาบอดกันเหรอ？ฉันเสียเงินซื้อคฤหาสน์ราคา20ล้านหยวน พวกคุณกลับบริการเจ้าของผู้มีเกียรติแบบนี้งั้นเหรอ？และปล่อยให้ยายแก่เฮงซวยแม้แต่หมูหมาก็ยังสู้ไม่ได้เข้ามา แล้วผลประโยชน์และอารมณ์ความรู้สึกของเจ้าของบ้านใครจะรับประกัน？”
พนักงานรักษาความปลอดภัยเครียดมาก
นายหญิงใหญ่เซียวดูเหมือนจะหน้าซีดเผือดเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ยิ่งดูยิ่งไม่เหมือนนายหญิงใหญ่ของตระกูลเศรษฐี
อีกทั้งในมือของเธอยังถือถุงพลาสติกขนาดใหญ่อีกสี่ถุง ในนั้นเต็มไปด้วยหมั่นโถว ข้าวและเศษอาหารเต็มไปหมด ซึ่งสิ่งเหล่านี้ล้วนไม่ใช่คุณสมบัติพิเศษของเจ้าของTomson Riviera
ดังนั้นเขาจึงรีบพูดกับนายหญิงใหญ่ว่า：“ขอโทษนะครับนายหญิงใหญ่ ที่นี่เป็นคฤหาสน์ส่วนตัว ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้า รบกวนคุณรีบออกไปนะครับ”
นายหญิงใหญ่เซียวโมโหจนตัวสั่นไปทั้งตัว
แม้ว่าตัวเองจะไม่ใช่เจ้าของTomson Riviera แต่อย่างน้อยก็เป็นเจ้าของคฤหาสน์ในTomson Riviera！อีกทั้งยังเป็นเจ้าของคฤหาสน์ที่หรูที่สุดของTomson Rivieraอีกด้วย！แล้วทำไมจะต้องมาถูกคนตบ ต้องมาถูกไล่ด้วย แล้วก็ถูกตบด้วย？！
นายหญิงใหญ่เซียวที่กำลังโมโหรีบควักคีย์การ์ดออกมาอย่างเปลืองแรงพลางใช้มือแกว่งสองสามครั้งและพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า：“เบิกตาของพวกคุณดูให้ชัดๆ นี่คือคีย์การ์ดประตูใหญ่ของTomson Riviera！”
ทันใดนั้นพนักงานรักษาความปลอดภัยและผู้หญิงคนนั้นตะลึงงัน
คีย์การ์ดของTomson Rivieraออกแบบมาอย่างสง่างาม อีกทั้งบนคีย์การ์ดยังมีโลโก้ของTomson Rivieraที่ออกแบบเป็นพิเศษ พวกเขาทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นเจ้าของของที่นี่ ส่วนอีกคนทำงานที่นี่ ดังนั้นจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับคีย์การ์ดใบนี้เป็นอย่างดี
ตอนที่เห็นคีย์การ์ดใบนี้ ในใจของทั้งสองคนต่างมีข้อสงสัย：“หรือว่ายายแก่เฮงซวยคนนี้จะเป็นเจ้าของ ของTomson Rivieraจริงๆ？”
หญิงวัยกลางคนคนนั้นเอ่ยปากพูดขึ้นว่า：“ก็แค่หยิบคีย์การ์ดออกมาใบหนึ่งอย่างฟลุ๊คๆ ใครจะไปรู้ว่าเป็นของจริงหรือของปลอม นอกเสียจากว่าคุณจะลองรูดคีย์การ์ดดู！”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า：“ดี！รอดูละกัน！ฉันจะรูดคีย์การ์ดใบนี้ให้ดู！”
เมื่อพูดจบ เธอก็รีบเดินไปยังจุดรูดบัตรของเครื่องกั้นประตู
ทันใดนั้นเครื่องกั้นประตูก็ดังขึ้นพร้อมพูดขึ้นว่า：“สวัสดีเจ้าของคฤหาสน์ผู้มีเกียรติหมายเลข A04 ยินดีต้อนรับท่านกลับบ้าน！”
ที่Tomson Riviera ลูกค้าจะถูกแบ่งออกเป็นสองประเภท
ประเภทแรกคือเจ้าของ ก็คือเจ้าของที่มีกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินที่เขียนอยู่ในโฉนด เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่เขียนไว้อย่างชัดเจน
อีกประเภทหนึ่งคือผู้อยู่อาศัยแต่ว่าก็ไม่ควรดูถูกดูแคลน
เพราะส่วนใหญ่แล้วผู้อยู่อาศัยจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดทางตรงกับเจ้าของ แม้จะลดลงอีกระดับหนึ่ง แต่ก็ล้วนมีสายสัมพันธ์ทางด้านญาติพี่น้อง
ยกตัวอย่างเช่น ในฐานะที่ซ่งหวั่นถิงเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลซ่งในตอนนี้ หากเธอซื้อคฤหาสน์อีกหลังหนึ่งที่นี่ นั้นก็หมายความว่าเธอคือเจ้าของ ส่วนปู่ของเธอ ผู้อาวุโสคนอื่นๆในครอบครัว รวมทั้งพี่น้อง ก็จะเป็นผู้อยู่อาศัยของที่นี่
แม้ว่าผู้อยู่อาศัยจะไม่ใช่เจ้าของ แต่เนื่องจากมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับเจ้าของ ดังนั้นคงไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ง่ายๆ
เมื่อหญิงวัยกลางคนๆนั้นเห็นว่านายหญิงใหญ่เซียวสามารถรูดคีย์การ์ดได้สำเร็จ อีกทั้งยังเป็นผู้อยู่อาศัยของคฤหาสน์เลขที่A04จริงๆ ทันใดนั้นเธอก็ตกใจจนหน้าซีด！
แม้ว่าหล่อนจะมีมรดกหลาย10ล้านหยวนแต่หากอยู่ที่เมืองจินหลินก็คงจะนับว่าเป็นเพียงชนชั้นกลางเท่านั้น
คฤหาสน์ ซีรี่ส์A แต่ละหลังล้วนแต่ราคาร้อยกว่าล้านหยวน ซึ่งหล่อนไม่มีปัญญาซื้ออย่างแน่นอน