บทที่ 1954
การพุ่งชนอย่างรุนแรง ทำให้กระโปรงหน้ารถตู้บุบเข้ามาทันที !
คนขับรถและผู้ช่วยอีกคนที่นั่งเบาะข้างคนขับดับคาที่ !
ซั่งหวั่นถิงนั่งอยู่ตรงกลาง เธอคาดเข็ขัดนิรภัยเอาไว้ ด้งนั้นในวินาที่ที่ถูกชน เธอก็ถูกเข็มขัดยึดร่างเอาไว้ให้อยู่กับที่
แต่ถึงจะอย่างนั้น ซ่งหวั่นถิงก็ยังถูกเข็มขัดรัดจนกระดูกแทบหัก เพราะแรงพุงอัดจากรถบรรทุก!
แต่เฉินย่านที่นั่งอยู่ข้างๆช่งหวั่นถึงกลับไม่ได้โชคดีขนาดนั้น!
ตอนขึ้นรถเธอเลินเล่อเอง เพราะคิดว่านั่งเบาะหลังไม่จำเป็นต้องคาดเข็มขัดก็ได้ ด้งนั้นในวินาที่ที่ถูกชน ตัวเธอจึงปลิวไปกระแทกเบาะ
ข้างหน้าเข้าอย่างจัง!
ในตอนนี้เอง เลือดบนหัวของเธอก็ทะลักออกมา จากนั้นก็พลันหมดสติไปในทันที
เนื่องจากโดนรัดจนกระดูกแทบหัก ซ่งหวั่นถิงรู้สึกเจ็บหน้าอกเป็นอย่างมาก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้หายใจ ด้านหน้ารถของรถตู้ก็ถูก
ชนจนกลายเป็นเศษเหล็ก จากนั้นก็ถูกรถบรรทุกลากไปด้วย!
ล้อหน้าทั้งสองข้างของรถตู้ถูกชนจนพัง ดังนั้นด้านหน้ารถจึงไถ่ไปกับถนนจนเกิดเป็นประกายไฟ!
ซ่งหวั่นถิงหันหน้ามองไปทางข้างหลังอย่างยากลำบาก ชั่วขณะนั้นร่างกายก็ชาวาบ!
ข้างหลังคือโค้งรูปตัวบ!
ดูเหมือนรถคั่นใหญ่ต้องการด้นรถตู้คันตรงหน้าให้ตกจากหน้าผา!
ความสูงระดับนี้แปดเมตรเป็นอย่างต่ำ ไม่ว่าจะเป็นรถอะไร ถ้าตกลงไป ก็ต้องแหลกละเอียดเป็นเศษเหล็กทั้งนั้น!
คนที่นั่งอยู่ข้างใน ก็คงไม่รอดเหมือนกัน!
ในวินาทีนี้ เธอพลันนึกขึ้นมาได้ ว่าทุกอย่างมั่นต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรืออุบัติตุแน่ๆ!
รถบรรทุกคันนี้ จงใจไม่เปิดไฟหน้ารถ จงใจขับอยู่กลางถน จงใจปล่อยกียร์พุ่งชนรถของพวกเธอ อีกอย่างพอชนเสร็จก็ไม่ลด
ความเร็วลง ซ้ำยังเหยียบคั่นเร่ง เพื่อดันรถของเธอให้ตกลงไปจากหน้าผา!
เธอในขณะนี้ ไม่มีเวลาไปคิดว่า ใครเป็นคนวางแผนทำร้ายเธอกันแน่
เพราะเธอรู้ว่า ชีวิตของตัวเองเหลือเวลาไม่ถึงนาทีแล้ว
ก่อนหน้านี้เธอไม่คาดฝันเลยว่า ชีวิตในวัยรุ่งเรืองของตัวเอง จะมาดับที่ต่างประเทศแบบนี้ ในใจพลันก่อเกิดความรู้สึกโศกเศร้าอย่างสุด
จะกลั้น
ในเวลานี้ ณ ตอนนี้ สิ่งที่สมองของเธอกำลังนึกถึงไม่ใช่ตัวเอง และก็ไม่ใช่คุณปู่หรือคนอื่นๆในครอบครัว แต่เป็นผู้ชายคนนั้นที่เธอไม่
เคยลบออกไปจากใจได้สักที นั่นก็คือเย่เฉิน!
เธอสะอื้นออกมา “ฉันเคยคิดว่า ชีวิตคนเรายังอีกยาวไกล ด้งนั้นต่อให้ต้องรออาจารย์เเป็นสิบปียี่สิบปีก็ไม่เป็นไร แต่ใครจะไปคิด ว่า
ชีวิตของฉันกำลังจบลงด้วยการตกหน้าผาและตายในสถานที่ต่างถิ่นแบบนี้…..
คิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาของซ่งหวั่นถิงก็ไหลออกมาเต็มหน้า
เธอกลั้นเจ็บบริวณหน้าอกเอาไว้ แล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเข้าแชทของเย่เฉิน จากนั้นก็กดอัดข้อความเสียง
ซ่งหวั่นถึงสะอื้นไห้ใส่โทรศัพท์ พร้อมเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “อาจารย์เย่ ฉัน…ฉันรักคุณมากนะ! ถ้ายังมีโอกาส ชาติหน้าหวั่นถึงขอเกิดเป็น
คนรักของคุณ….”
พูดจบ รถทั้งคั่นก็ถูกดันตกจากขอบหน้าผาลงไปในเหวลึกโดยสมบูรณ์….