บทที่ 1986
เนื่องจากตัวเองยังมียาายุวัฒนะอยู่ไม่น้อย และยาชนิดนี้ก็มีไม่ค่อยมีประโยชน์กับตัวเองมากนัก แต่มันจะได้ผลมากๆเมื่อใช้กับนางาฮิ
โกะอิโตะ
เขาไม่ใช่นักศิลปะการต่อสู้ และอายุของเขาก็ไม่มากนัก ถ้าแบ่งยาอายุวัฒนะออกมาหนึ่งส่วนสิบ และผสมในน้ำให้เขาดื่ม คงจะทำให้
ร่างกายของเขากลับมาแข็งแรงอย่างรวดเร็ว
ทำไมถึงไม่ให้เขาทานยาในตอนนี้ เพราะเขาอยากจะควบคุมเรื่องนี้และให้ยากับเขาในเวลาที่เหมาะสม
บางครั้ง การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กับคนอื่น ก็ต้องให้ในเวลาที่เหมาะสม
การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เป็นเรื่องที่ดี แต่มันก็เหมือนกับยา มันสามารถรักษาคนได้ และสามารถทำร้ายคนได้
เช่นเดียวกับการฉีดยา ต้องดูอาการของผู้ป่วยและกำหนดอัตราของยา และฉีดให้ผู้ป่วยในเวลาที่เหมาะสม
ถ้าให้เร็วเกินไปที่ไม่ดี!
ถ้าให้ช้าเกินไปก็ไม่ดีเหมือนกัน!
ถ้าให้เร็วเกินไป มักจะทำให้อีกฝ่ายไม่ซาบซึ้งในความเอื้อเฟื้อของคุณ อาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าการช่วยเหลือของคุณ มันเป็นสิ่งที่คุณ
ต้องทำเพื่อเขาอยู่แล้ว
แต่ถ้าให้ช้าเกินไป มักจะทำให้อีกฝ่ายหมดความอดทน และความชาบซึ้งที่มีต่อคุณก็จะหายไป และเปลี่ยนเป็นตำหนิและไม่พอใจ
ตอนนี้มันดีแล้ว ไม่ได้ให้ทันที และไม่ได้ให้เขารอนานเกินไป รอให้ตัวเองจัดการเรื่องของซ่งหวั่นถึงเสร็จแล้วค่อยให้เขา
เมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่เพียงทำให้นางาฮิโกะอิโตะรู้สึกซาบซึ้ง และทำให้นางาฮิโกะอิโตะช่วยเหลือเรื่องของซ่งหวั่นถึงอีกด้วย
เขาไม่เพียงช่วยซ่งหวั่นถิงตรจสอบเจอฆาตกรที่อยู่เบื้องหลัง และช่วยให้ซ่งหวั่นถึงร่วมมือกับบริษัทนิปปอนสตีอีกด้วย
สามารถช่วยซ่งหวั่นถิงเปลี่ยนวิกฤตครั้งนี้ กลายเป็นโอกาสได้
ถ้าเป็นอย่างนี้ ซ่งหวั่นถึงไม่เพียงแค่สามารถเอาชีวิตรอดจากวิกฤตครั้งนี้ ยังสามารถตรวจเจอคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้อีกด้วย และกำจัด
อันตรายของเธอ ทำให้เธอมีชีวิตที่ปลอดภัยในอนาคต และสามารถได้ผลประโยชน์ที่ดีมากๆจากความร่วมมือในครั้งนี้ด้วย และมันก็เป็นเรื่องที่ดี
กับซ่งหวั่นถึงมากๆ
ในเวลานี้นางาฮิโกะอิโตะกับอิโตะนานาโกะและเอมิฮีโตะ ต่างก็กล่าวคำขอบคุณกับเย่เฉินด้วยความเคารพ
โดยเฉพาะนางาฮิโกะอิโตะ ขณะที่เขาพูดคำขอบคุณ ดวงตาของเขาก็แดงก่ำ
เย่เฉินเห็นความตื่นต้นของเขา พูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม:”คุณอิโตะพอได้แล้ว คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ เมื่อฉันเตรียมพร้อมที่จะรักษา
คุณ ฉันจะแจ้งคุณล่วงหน้า”
นางฮิโกะอิโตะพูดด้วยความตื่นเต้นทันที:”ได้ครับคุณเย่! อย่างไรก็ตาม ฉันต้องขอบคุณมากๆ!”
หลังจากที่เอมิฮีโตะเข็นนางาฮิโกะอิโตะจากไปแล้ว ในห้องเหลือแค่เย่เฉินกับอิโตะนานาโกะเพียงสองคน
อิโตะนานาโกะขยับที่นั่งของตัวเอง และนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของเย่เฉิน เธอเติมชาให้เขาไปด้วย และถามด้วยสีหน้าที่แดงก่:”เย่เฉินซ้งมี
นี้ทันที”
แผนการอะไรต่อจากนี้? คุณต้องการตรวจสอบฮาชิโมโตะชินคิจิไหม? ถ้าต้องการ ฉันสามารถส่งนินจาไปจัดการเรื่องนี้ และแอบเฝ้าสังเกต
เขา!”
เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และพยักหน้า:”ส่งนินจาไปก็ดี เพราะฉันยังไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ตัว ถ้าอยากจัดการปัญหานี้ให้สิ้นซาก ไม่เพียง
ต้องหาคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดออกมา และต้องมีหลักฐานที่ชัดเจนด้วย”
ขณะพูด เย่เฉินก็พูดอีกว่า:”ถ้านานาโกะมีนินจาที่มีฝืมือและเชื่อใจได้ ก็ส่งนินจาหล่านั้นไปเฝ้าสังเกตฮาชิโมโตะชินคิจิก่อน ฉันอยากรู้
ว่าเขาทำอะไรบ้างในแต่ละวัน เขาไปที่หน ติดต่อใครบ้าง และเนื้อหาที่พวกเขาติดต่อกันคืออะไร”
อิโตะนานโกะรีบพยักหน้าและพูด”เเฉินซังโปรดวางใจ เรื่องเล็กๆพวกนี้ นินจาพวกนั้นทำได้สบายอยู่แล้ว ฉันจะสั่งพวกเขาไปทำเรื่อง
เย่เฉินกล่าวคำขอบคุณและถามเธอ:”นานาโกะ ในตระกูลอิโตะของพวกคุณ ตอนนี้สามารถระดมนินจาทั้งหมดได้กี่คน?”
อิโตะนานาโกะครุ่นคิดชั่วครู่และพูด:”นินจาที่สามารถระดมได้ ร่วมๆกันน่าจะประมาณสิบห้าคน”
เย่เฉินพยักหน้าและพูด:”มีอีกเรื่องหนึ่ง ลูกพี่ลูกน้องของคุณซ่งมาที่โตเกียวด้วย เขาชื่อซ่งหรงวี่ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเข้าพักที่โรงแรมไหน
ของโตเกี๋ยว ต้องรบกวนนานาโกะหาคนไปสืบหน่อย หลังจากได้ข้อมูล คุณก็ส่งนินจาสองคนไปเฝ้าสังเกตเขาด้วย”
อิโตะนานาโกะถามด้วยความประหลาดใจ:”เย่เฉินซัง คุณสงสัยเขาเหรอ คนที่อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารคุณซ่งคือลูกพี่ลูกน้องของเธอ
เหรอ?”
“ใช่!”เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง:”ฉันสงสัยซ่งหรงรี่มากๆ ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้น ก็คงต้องรบกวนนานาโกะช่วยผมจัดการเรื่องพวก
นี้ด้วย”