บทที่ 1997
ในเวลานี้ซ่งหรงวี่รู้สึกว่าห้ศนคติต่อชีวิต ห้ศนคติต่อคุณค่าและศนคติต่อโลกของเขาถูกพังทลายลงทันที
เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ เย่เฉินจะรู้จักคุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ
สิ่งที่น่ากลั่วที่สุดคือ คุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ สวมชุดกิโมโนและคุกเข่าต่อหน้าเยเฉิน เธอเหมือนกับพนักงานเสิร์ฟ รินน้ำชาให้เขา
อย่างสุภาพ
มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากๆ!
ซ่งหรงวี่คร่ำครวญอย่างสิ้นหวังอยู่ในใจ:”นี่มันเรื่องบำาบอจริงๆ? คนญี่ปุ่นเชื่อเรื่องฮวงจุ้ยด้วยเหรอ? ไม่อย่างนั้น เย่เฉินจะสามารถหลอก
อิโตะนานาโกะได้เหรอ?”
ในขณะที่จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและตกตะลึง เมื่อเย่เฉินเห็นเขาเดินเข้ามา ราวกับว่าเขาเจอลูกชายของเพื่อน
โบกมือเรียกเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม:”เอ่อ หรงวี่ รีบเข้ามาและนั่งลงเร็วๆ”
เมื่อซ่งหรงวี่มองเห็นใบหน้าที่สงบของเย่เฉิน เขารู้สึกงุนงงมากๆและคิดในใจ:”เย่เฉินสนิทกับซ่งหวั่นถิงมากๆ ทำไมซ่งหวั่นถิงหายตัวไป
ตั้งนาน เมื่อเย่เฉินมาถึงโตเกียว แต่แทนที่จะเขาจะรีบร้อนไปหาค้นหาเธอ แต่เขากลับนิ่งสงบและนั่งดื่มน้ำชาอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ
อย่างสบายใจ?”
ถึงแม้ว่าซ่งหรงวี่จะสงสัยมากๆ แต่เขาก็กัดนและเดินไปข้างหน้าเย่เฉิน พูดด้วยความเคารพ:”สวัสดีครับ อาจารย์เย่!”
เมื่อพูดจบ เขาก็มองไปที่อิโตะนานโกะและพูดอย่างสุภาพ:”สวัสดีครับ คุณอิโตะ เจอกันครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ!”
อิโตะนานาโกะยิ้มเบาๆและพูด”คุณซ่งรู้จักฉันด้วยเหรอ?”
ซ่งหรงวี่พยักหน้า:”คุณมีชื่อเสียงโด่งดังมากๆ ฉันจะไม่รู้จักคุณได้ยังไง”
อิโตะนานาโกะยิ้มและส่งสัญญาณมีอ”คุณซ่งเชิญนั่ง ลองลิ้มรสชาติน้ำชาสไตล์ญี่ปุ่นดู ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า”
ซ่งหรงวี่รีบโบกมือและพูด”คุณอิโตะเกรงใจมากเกินไปแล้ว ฉันมาครั้งนี้ เพื่อมารับคำสั่งของอาจารย์เ ดังนั้นฉันยืนอยู่ตรงนี้ก็ดีแล้ว”
เย่เฉินโบกมือเบาๆ:”หรงวี่ พอได้แล้ว ฉันกับคุณปู่ของคุณรู้จักกัน คุณอยู่ต่อหน้าฉันไม่จำเป็นต้องเกรงใจมากขนาดนี้ ในเมื่อคุณอิโตะ
เชิญคุณนั่ง คุณก็นั่งลงเลย”
น้ำเสียงของเย่เฉิน ทำให้ซ่งหรงวี่ไม่พอใจมากๆ
เขาฟังออก น้ำเสียงของเย่เฉินเหมือนคนที่อวดดีและอยู่เหนือคนอื่น
ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมากๆ
แต่ในเวลานี้ เขาไม่กล้าคัดคำสั่งของเย่เฉินเลย
เพราะเย่เฉินเป็นแขกคนสำคัญของตระกูลอิโตะ และเรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ
ดังนั้นเขาจึงรีบกล่าวด้วยความเคารพว่า:”ในเมื่ออาจารย์เยพูดแบบนี้ ถ้างั้นฉันก็จะทำตามที่คุณพูด”
เมื่อพูดจบ เขาก็นั่งลงข้างๆเย่เฉิน
หลังจากนั่งลงแล้ว ซ่งหรงวี่กระวนกระวายใจมากๆ เขาไม่เข้าใจจริงๆ เย่เฉินทำแบบนี้ เขาต้องการอะไรกันแน่
ในเวลานี้ เย่เฉินเอ่ยปากถาม:”หรงวี่ สำหรับเรื่องของหวั่นถิง คุณรู้รายละเอียดอะไรบ้าง? เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”
หัวใจของซ่งหรงวี่กระตุกขึ้นมา แต่เขาก็พยายามควบคุมตัวเองให้เป็นธรรมชาติที่สุดและเอ่ยปากพูด”อาจารย์เย่ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเช่นนี้
ก่อนหน้านี้หวั่นถึงต้องการร่วมมือกับบริษัทนิปปอนสตี ดังนั้นเธอก็เลยพาลูกน้องมาที่ญี่ปุ่นเพื่อเจรจาความร่วมมือกับบริษัทนิปปอนสตี แต่เมื่อ
คืนจู่ๆก็เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ รถตู้ที่เธนั่งคันนั้น ตกหน้าผาที่ภูเขาเขตนิชิทามะโตเกียว คนที่นั่งบนรถตู้สามคนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ แต่หวั่น
ถิงหายตัวไป…”
เย่เฉินพยักหน้า มองหน้าเขาและถาม:”ทางฝั่งกรมตำรวจนครบาลโตเกียวพูดถึงเรื่องนี้ยังไง?”