บทที่ 1999

เมื่ออิโตะนานโกะแสดงท่าทีของตัวเองต่อหน้าเย่เฉิน ซ่งหรงวี่ก็คิดในใจว่าตัวเองต้องออกจากญี่ปุ่นให้เร็วที่สุด

เขารู้ตัวดี ถ้าตระกูลอิโตะเข้ามายุ่งเรื่องนี้ ตัวเองก็คงจะถูกเปิดโปร่งในไม่ช้า

ถ้าตอนที่ตัวเองถูกเปิดโปงและอยู่ญี่ปุ่น ถ้างั้นตัวเองคงไม่มีชีวิตรอดกลับไปอย่างแน่นอน

เพราะเขารู้ตัวดี เย่เฉินไม่ยอมปล่อยตัวเองอย่างแน่นอน!

วิธีเดียวในตอนนี้ก็คือ ก่อนที่ตัวเองจะถูกเปิดโปง รีบออกจากญี่ปุ่นและกลับไปจัดการคุณท่าน และควบคุมตระกูลซ่งทั้งหมด

ถ้าตัวเองสามารถควบคุมธุรกิจทุกอย่างของตระกูลซ่ง ก็จะสามารถต่อสู้กับเย่เฉินได้

เพราะตระกูลซ่งมีทรัพย์สินทั้งหมดสองแสนล้านหยวน และไม่ใช่ตระกูลที่เย่เฉินสามารถต่อกรได้ง่ายๆ!

เย่เฉินมองซ่งหรงรี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นเขานั่งอย่างกระสับกระส่าย เยเฉินจงใจถามทันที!”หรงวี่ ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เลย? คุณไม่ค่อยสบายหรือเปล่า?”

ซ่งหรงวี่รีบโบกมือและพูดทันที:”ไม่ใช่ๆ อาจารย์เ ฉินเป็นห่วงหวั่นถิงมากๆ เธอหายตัวไปหนึ่งคืนแล้ว ฉันกลัวว่าถ้าเสียเวลามากไปกว่านี้
โอกาสที่เธอจะรอดยิ่งน้อยลง…”

เย่เฉินมองเขาและพูดอย่างจริงจัง:”คุณวางใจได้ ถ้ามีฉันอยู่ หวั่นถึงไม่ตายอย่างแน่นอน”

ซ่งหรงวี่แสร้งทำเป็นดีใจและพูด:”มันเป็นเรื่องดีมากๆ! อาจารย์เย่ หาตัวหวั่นถึงเจอหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว!”

ขณะพูดคำนี้ซ่งหรงวี่ก็สาปแช่งอยู่ในใจ:”ถึงแม้ว่าซ่งหวั่นถิงยังมีชีวิตอยู่จริงๆ ฉันก็จะฆ่าเธอให้ได้ ถึงแม้ว่าเย่เฉินยืนอยู่ข้างหน้าก็ไม่มี
ประโยชน์! ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ ซ่งหวั่นถึงต้องห้ามมีชีวิตอยู่ เธอต้องตาย!”

ในเวลานี้ เย่เฉินเอ่ยปากพูด:”หรงวี่ พอได้แล้ว คุณกลับไปโรงแรมก่อน เรื่องคันหาหวั่นถึง คุณไม่ต้องเข้ามายุ่ง คุณนั่งรอข่าวสารจากฉัน
ที่โรงแรมก็พอ”

ซ่งหรงรี่รู้สึกประหลาดใจและคิดอยู่ในใจ:”เขาหมายความว่ายังไง? ส่งเลิอปเตอร์หลายสิบลำไปรับฉันมาอย่างอลังการ เพื่อพูดแค่ไม่
กี่ประโยคแล้วให้ฉันกลับไปเหรอ?! คำพูดพวกนี้ คุณแค่โทรศัพท์ หรือส่งข้อความทางวิแชทมาถามได้ ทำไมต้องทำอะไรที่มันอลังการแบบ
นั้น?!”

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ซ่งหรงวี่จะงุนงงและไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดขืน และรีบลุกขึ้นมาและพูดอย่างจริงจัง”อาจารย์เย่ เมื่อเป็นเช่นนี้
ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อน….

เย่ฉินพยักหน้าและสั่งท้นที:”สองสามวันนี้ คุณก็อยู่ที่โตเกียวและห้ามออกไปเดินเพ่นพ่าน คุณอยู่ในโรงแรมและรอข่าวสารจากฉัน”

ซ่งหรงรีบพูดทันที:”ได้ครับ อาจารย์เย่ สองสามวันนี้ฉันจะอยู่โรงแรมและรอข่าวสารจากคุณ!”

ในเวลานี้ อิโตะนานาโกะเอ่ยปากพูด:”ในเมื่อคุณซ่งจะกลั่บโรงแรม ถ้างั้นฉันจะบอกเฮลิคอปเตอร์ส่งคุณกลับไป”

ซ่งหรงตกใจและประหลาดใจมากๆและพูด”คุณอิโตะเกรงใจมากเกินไปแล้ว ตรงนี้ห่างจากโรงแรมไม่ไกล ฉันเดินออกไปและเรียก
แท็กซี่กลับไปก็ได้ และฉันก็ไม่อยากรบกวนให้คุณไปเตรียมเฮลิคอปเตอร์ด้วย”

อิโตะนานาโกะพูดอย่างจริงจัง:”คุณซ่งเป็นแขกของเย่เฉิซัง ก็เหมือนกับแขกผู้มีเกียรติของตระกูลอิโตะ ตระกูลอิโตะไม่เคยให้แขกผู้มี
เกียรตินั่งแท็กซี่กลับไปเอง ดังนั้นฉันขอเชิญให้คุณซ่งนั่งเฮลิอปเตอร์กลับไปเถอะ”

ซ่งหรงวี่ทำได้เพียงพยักหน้า และพูดด้วยความเขินอาย:”คุณอิโตะ ให้ฉันนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับไปก็ได้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องให้
เฮลิคอปเตอร์เยอะขนาดนั้นส่งฉันกลับไป มันสิ้นเปลืองเปล่าๆ ฉันขอแค่ลำเดียวก็พอ…

อิโตะนานโกะยิ้มเล็กน้อย:”คุณซ่งไม่ต้องเกรงใจ ที่ฉันให้เฮลิคอปเตอร์ยอะขนาดนั้นไปส่งคุณ ก็เพราะตระกูลอิโตะของพวกเราให้
ความสำคัญกับแขกผู้มีเกียรติมากๆ”

ซ่งหรงวี่ไม่มีทางเลือก จึงพูดว่า:”ถ้างั้นฉันก็จะทำตามที่คุณอิโตะพูด”

อิโตะนานาโกะพยักหน้า และสั่งเลขาของตัวเอง บอกให้เธอส่งซ่งหรงวี่กลับไป