The king of War บทที่ 2105 ไม่อยู่ในสายตา
กรอบตาของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยน้ำตา ตั้งแต่ถูกพากลับบ้านมานี่เป็นครั้งแรกที่คุณปู่ดุเธอด้วยท่าทีที่รุนแรงเช่นนี้
จากนั้น เหอหยวนหงก็พูดต่อไปด้วยความโกรธว่า “เซี่ยเหอ เธอรู้ไหมว่าตระกูลเหอ จะเสียหายขนาดไหนถ้าไม่มีความกรุณาจากคนใหญ่คนโต”
“ตอนนี้กองกำลังหลักในโลกบู๊โบราณล่างต่างเข้ามาตั้งรกรากอยู่ในจงโจวอย่างต่อเนื่อง และในฐานะตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในจงโจว พวกเราคือสมบัติที่กองกำลังเหล่านั้นอยากได้”
“เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่ที่ม่านพลังแตกลง มีคนของตระกูลบู๊โบราณมาตระกูลเหอของเรามากขนาดไหน? ทั้งหมดล้วนเป็นภัยคุกคามทั้งที่ลับและแจ้งอย่างไม่มีข้อยกเว้น หากไม่ใช่เพราะพวกเขาต้องการได้ตระกูลเหออย่างสมบูรณ์ พวกเขาคงใช้กำลังดุร้ายเพื่อยึดมันไปแล้ว”
“หากในเวลาอันสั้นนี้ไม่สามารถหาคนใหญ่คนโตมาเป็นที่พึ่งพิงให้กับตระกูลเหอ อย่างนั้นตระกูลเหอ จะต้องได้แต่ประนีประนอมและกลายเป็นถุงเงินในมือของตระกูลบู๊โบราณ”
“ตอนนี้ ผู้อาวุโสสี่ของสมาคมผู้อาวุโสโลกมนุษย์ได้มาถึงจงโจวแล้ว เธอรู้หรือไม่ว่ามีคนใหญ่คนโตในจงโจวมากมายแค่ไหนที่ต้องการแนะนำหญิงสาวสวยในตระกูลตนให้กับผู้อาวุโสสี่?”
พูดมาถึงตอนท้าย อารมณ์ของเหอหยวนหงก็คงที่ขึ้น น้ำเสียงของเขาอ่อนลงและพูดว่า “เสี่ยวอี้ ถ้าไม่ใช่เพราะจนมุม ปู่ก็คงไม่มีวันใช้เธอเป็นเบี้ยต่อรองเพื่อความรุ่งเรืองและร่วงโรยของตระกูลเหอ!”
“ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุด ฉันจะพยายามหาวิธีให้เธอได้พบกับผู้อาวุโสสี่โดยเร็วที่สุด อาศัยความงามของเธอ ขอแค่ผู้อาวุโสสี่เจอเธอ จะต้องชอบเธอแน่”
“เมื่อเธอกลายเป็นผู้หญิงของผู้อาวุโสสี่ แม้ว่าผู้แข็งแกร่งของตระกูลบู๊โบราณมา จะยังต้องหวาดกลัวอะไรอีก?”
เซี่ยเหอฟังอย่างเงียบ ๆ มาตลอด หลังจากที่เหอหยวนหงพูดจบ เธอค่อยพูดด้วยดวงตาแดงเรื่อ “คุณปู่ ผู้อาวุโสสี่มาที่จงโจวเพื่อปราบปรามผู้แข็งแกร่งของตระกูลบู๊โบราณ เขาไม่มีทางถูกดึงดูดด้วยความงาม”
“รอให้ผู้อาวุโสสี่ปราบปรามแข็งแกร่งของตระกูลบู๊โบราณเสร็จ คนของตระกูลบู๊โบราณก็จะไม่กล้าหยิ่งผยองเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป”
เหอหยวนหงเย้ยหยัน: “ฉันยอมรับว่าหัวหน้าทั้งสี่มักจะหยิ่งผยองในศิลปะการต่อสู้ แม้แต่ในโลกบู๊โบราณล่าง พวกเขาล้วนเป็นศิลปะการต่อสู้ชั้นนำที่หยิ่งยโส แต่แล้วเรื่องนี้ล่ะ อย่าลืมว่ามี นักบูโดหลายคนที่มีความแข็งแกร่งระดับสวรรค์สามระดับในโลกบู๊โบราณล่าง”
“อาศัยความแข็งแกร่งของผู้อาวุโสสี่ที่เพิ่งเข้าสู่แดนนภา แล้วเขาจะปราบปรามผู้แข็งแกร่งในโลกบู๊โบราณล่าง:black”แดนนภาขั้นสามได้อย่างไร?เสี่ยวอี้ อย่าไร้เดียงสาอีกเลย ต่อให้ผู้แข็งแกร่งของสมาคมผู้อาวุโสจิ่วโจวทั้งหมดลงมือ พวกเขาก็ไม่สามารถปราบปรามผู้แข็งแกร่งในโลกบู๊โบราณล่างได้”
เซี่ยเหอพูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อคุณปู่คิดว่าสมาคมผู้อาวุโสทั้งหมดไม่สามารถปราบปรามนักบูโดของตระกูลบู๊โบราณได้ แล้วทำไมต้องบังคับให้ฉันได้รับความโปรดปรานจากผู้อาวุโสสี่ด้วย”
“หุบปาก!”
คำถามของเซี่ยเหอทำให้ เหอหยวนหงอับอายจนโกรธและตะคอก: “เธอจำเอาไว้ว่า เธอคุณเป็นหลานสาวของฉัน เหอหยวนหงดังนั้นคุณจะต้องทำทุกอย่างเพื่อตระกูลของเธอ!”
“การให้เธอได้รับความกรุณาจากผู้อาวุโสสี่ ย่อมมีเหตุผลของฉันอยู่ เธอไม่จำเป็นต้องถามอะไรอีก แค่ทำตามการจัดการของฉันก็พอ”
“ตอนนี้เธอรีบกลับมาที่บ้านตระกูลเหอ จากวันนี้ไป อย่าได้ติดต่อกับเพื่อนที่เป็นเพศตรงข้ามอีก!”
หลังจากนั้น เหอหยวนหงก็วางสายโทรศัพท์ด้วยความโกรธ
การสนทนาระหว่าง เหอหยวนหงและ เซี่ยเหอ ถูกดำเนินการแบบแฮนด์ฟรี ดังนั้นหยางเฉินและ เหอชาน ต่างก็ได้ยินมัน
เหอชานมองเซี่ยเหออย่างสะใจและพูดว่า “เซี่ยเหอ เธออย่าได้ไปทำให้คุณปู่โมโหอีก อย่าลืมล่ะว่าแม่ของเธอยังอยู่ในตระกูลเหอ หากคุณปู่โกรธขึ้นมาผลที่ตามมาคงจะร้ายแรง!”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของเซี่ยเหอก็เปลี่ยนไปในทันที
ดูเหมือนว่าเหอชานจะไม่กังวลสักนิดว่าเซี่ยเหอจะตามหยางเฉินไป เธอเหล่ไปที่หยางเฉินและพูดว่า “เจ้าหนุ่ม เซี่ยเหอคือว่าที่ภรรยาของผู้อาวุโสสี่ ไม่มีที่ให้คนตัวเล็กๆ อย่างนาย ถ้านายรู้จักประมาณตน ก็ไสหัวออกไปยิ่งไกลยิ่งดี ระวังจะเอาชีวิตไม่รอด”
ดวงตาของหยางเฉินฉายแววเฉียบคม เดิมเขาไม่เห็นเหอชานผู้หญิงคนนี้ในสายตา แต่ว่าเมื่อกี้ท่าทีของ เหอหยวนหง ที่มีต่อเซี่ย เหอ ทำให้หยางเฉินรู้สึกโกรธ และ เหอชานก็ยั่วยุเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าซึ่งทำให้เขาหงุดหงิด
“ไสหัวไป!”
หยางเฉินพยายามสะกดความโกรธที่อยากตบเหอชานให้ตายและตะโกนออกไป
เหอชานสะดุ้งตกใจ เธอสะดุดถอยหลังไปหลายก้าวและเกือบจะล้มลงกับพื้น
หลังจากได้สติ เธอก็อับอายจนโกรธขึ้นมาและพูดด้วยความโมโห “ไอ้สารเลว แกกล้าด่าฉัน ฉันจะฆ่าแก”
ขณะพูด เหอชานก็กระโจนใส่หยางเฉินพร้อมเงื้อมกรงเล็บกางเปิดออก
เซี่ยเหอเป็นกังวลทันที เธอมาขวางหน้าหยางเฉินโดยไม่รู้ตัวและพูดด้วยความโกรธ “เหอชาน พอแล้ว!”
แต่เหอชานจะหยุดการกระทำเพราะคำพูดของเซี่ยเหอได้อย่างไร?
เหอชานยกมือขึ้นจะตบหน้าเซี่ยเหออย่างแรง ในเวลาเดียวกันก็คำราม: “นังคนชั้นต่ำ ไปให้พ้น!”
เมื่อฝ่ามือของเหอชานกำลังจะฟาดลงบนใบหน้าของเซี่ยเหอ
ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ หยางเฉินก็ก้าวมาข้างหน้าและยกมือขึ้นตบ
“ป๊าป!”
เสียงตบดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน
เหอชานถูกตบจนกระเด็นออกไปโดยตรง มุมปากเต็มไปด้วยเลือด
เซี่ยเหอตกตะลึง
หยางเฉินขยับเท้าและปรากฏตัวขึ้น ณ ที่ที่เขาเหอชานล้มลง ดวงตาฉายรังสีสังหาร เขาจ้องมองที่เหอชานอย่างเย็นชาและพูดว่า “ไสหัวกลับไปบอกเหอหยวนหงว่าตระกูลเหอ คิดต้องการการสนับสนุนจากผู้อาวุโสสี่ อย่าได้วาดฝัน! ต่อให้เขาจะมอบตระกูลเหอ ทั้งหมดให้กับผู้อาวุโสสี่ ผู้อาวุโสสี่ก็ไม่สนับสนุนตระกูลเหอ!”
เหอชานไหนเลยจะเคยได้รับความอัปยศเช่นนี้?
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งของหยางเฉิน เธอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความกลัว ไหนเลยจะมีท่าทีก้าวร้าวอยู่อีก?
หยางเฉินหันกลับมา ลมปราณเยียบเย็นบนร่างกายของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์ เขาเดินไปที่เซี่ยเหอและมองไปที่ผู้หญิงที่น่าสงสารตรงหน้าตน ในใจรู้สึกสงสารอยู่บ้าง
เขาพูดอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เซี่ยเหอ เธอไม่ต้องกังวล ฉันอยู่นี่ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอ!”
เซี่ยเหอมองไปที่หยางเฉินและเคลิ้มไปตั้งนานแล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เธอก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอโผเข้าสู่อ้อมแขนของหยางเฉินและร้องไห้เสียงดัง ราวกับกำลังระบายความคับข้องใจทั้งหมดที่เธอได้รับมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา
มองดูเซี่ยเหอโผลเข้าสู่อ้อมแขนของหยางเฉิน ดวงตาของเหอชาน ก็ฉายแววอำมหิต จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแอบถ่ายรูป
หยางเฉินปลอบเซี่ยเหอและรอให้เธอมีอารมณ์คงที่ก่อนที่จะพูดว่า “เธอบอกว่าจะเชิญฉันไปทานอาหารค่ำไม่ใช่หรือไง? ไปกันเถอะ!”
เซี่ยเหอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอและมองดูแล้วมีเสน่ห์เป็นพิเศษ
ส่วน เหอชาน ได้ออกจากที่นี่ไปแล้ว
“หยางเฉิน ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่คุณควรรีบออกจากจงโจวให้เร็วที่สุด ตระกูลเหอเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในจงโจว เมื่อกี้คุณตบ เหอชาน ไป เธอจะต้องไปพูดอะไรในแง่ลบมากมายกับคุณปู่ของฉันแน่และตระกูลเหอจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ”
เมื่อเซี่ยเหอสงบลง ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความกังวลและเร่งเขาอย่างกระวนกระวาย “คุณควรออกจากจงโจวเดี๋ยวนี้ ก่อนจะสายเกินไป!”
หยางเฉินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “ก็แค่ตระกูลเหอ ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก เธอวางใจได้! พวกเราไปทานอาหารค่ำกันเถอะ ส่วนความคับข้องใจที่เธอได้รับจากตระกูลเหอ ฉันจะทวงคืนให้แน่นอน!”
เซี่ยเหอรู้สึกกังวลมากขึ้นทันที ขณะคิดจะพูด หยางเฉินก็ขัดจังหวะ “เซี่ยเหอ เธอรู้จักฉันดี ในเมื่อฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เห็นตระกูลเหอในสายตา นั่นหมายถึงว่าฉันไม่เห็นอยู่ในสายตาจริงๆ”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่จริงจังของหยางเฉิน และนึกถึงสิ่งที่หยางเฉินทำในเจียงโจวและเยี่ยนตู เซี่ยเหอก็ตะลึงในใจ เธอเชื่อหยางเฉิน
อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกสับสนอย่างมากว่าหยางเฉินเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้าไม่เห็นตระกูลเหอที่ร่ำรวยที่สุดในจงโจวอยู่ในสายตา
ในเวลาเดียวกัน ในรถหรูที่แล่นไปยังตระกูลเหอ เหอชานมีสีหน้ามุ่งร้ายและพูดพร้อมกับกัดฟัน “ข้าจะไม่มีวันปล่อยสุนัขทั้งชายหญิงอย่างพวกแกไปแน่!”
หลังจากพูดจบ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและส่งรูปถ่ายของเซี่ยเหอในอ้อมแขนของหยางเฉินที่เพิ่งแอบถ่ายออกไป จากนั้นก็ส่งข้อความ “คุณชายสวี เซี่ยเหอนังสารเลวกำลังหักหลังคุณและไปพลอดรักกับชายอื่น!”