บทที่ 2041
ในวินาที่ที่คนนั้นลอยอยู่ในอากาศ เขาคั่นพบว่ ตัวเองถูกเย่เฉินขว้างไปยังทางซ้ายของเรือ แต่เรือที่เขานั่งมา อยู่ทางด้านขวา!
อีกอย่าง แรงของเย่เฉินก็มีมากมายมหาศาล ชั่วขณะก็ขว้างตัวของเขาออกไปได้ไกลถึงสิบกว่าเมตร!
ร่างกายของเขาตกลงไปในห้องทะเลลึกอันหนาวเหน็บแบบพาราโบลา
ตำแหน่งตรงจุดนี้ห่างจากทะเลหลวงไม่ไกลเท่าไหร่นัก ความลึกของน้ำทะเลมีมากถึงพันเมตร อีกอย่างตอนนี้ยังอยู่ในช่วงฤดูหนาว น้ำ
ในมหาสมุทรจึงเย็นจัดถึงกระดูก!
ในตอนที่เขาตกลงไปในทะเลจนเกิดเสียงดังตูม แรงกระแทกจากผิวน้ำก็ทำให้ทั้งร่างของเขารู้สึกเจ็บอย่างรุนแรง
ต่อมา เสื้อผ้าของเขาก็เปี๊ยกโชกไปด้วยน้ำเย็นๆ ร่างกายเย็นเฉียบเหมือนตกอยู่ในโรงเก็บน้ำแข็ง!
ในสถานการณ์แบบนี้ เขาทำได้เพียงดิ้นรนเอาตัวรอด พยายามว่ายน้ำกลับไปยังเรือของตัวเอง
แต่ว่า คลื่นลมในทะเลแรงเป็นอย่างมาก อีกอย่างเขาก็กำลังว่ายทวนกระแสลม ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพยายามว่ายน้ำอย่างสุดชีวิตเพียงใด
สุดท้ายก็ไม่สามารถเข้าใกล้เรือได้เลยแม้แต่เมตรเดียว
ในตอนที่เขากำลังสิ้นหวัง บนพื้นผิวทะเลก็มีเสียงดั่งตูมตามขึ้นมา
เสียงเหล่านั้น คือเสียงของคนที่เหลือถูกเยฉินโยนลงมาในทะเลทีละคนอย่างกับกำลังโยนเกี๊ยวลงหม้อ
โชคซะตาของคนเหล่านี้ แตกต่างกับคนแรกมาก
เพราะถึงอย่างไร คนแรกก็ไม่ได้ถูกเตะต่อย ก่อนถูกโยนลงไปในทะเล
แต่ว่าคนอื่นๆไม่ได้โชคดีขนาดนั้น พวกเขาต่ำงก็ถูกเย่เฉินทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บทั้งร่งกาย จากนั้นก็ถูโยนลงทะเล นั่นก็เท่ากับว่า
พวกเขาเหมือนเสียเปอร์เซ็นต์รอดชีวิตไปแล้วครึ่งหนึ่ง!
ชีวิตอีกครึ่งที่เหลือ ก็แทบจะเอาไม่รอดในท้องทะเลอันหนาวเหน็บแบบนี้!
แต่ละคนร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิต พยายามเอาชีวิตรอดอย่างสุดกำลัง กลัวว่าถ้าจมหายลงไปในทะเล ชีวิตก็คงจบสิ้นแค่ตรง
บนเรือที่ซูรั่วหลีนั่งมา กัปตันเรือและลูกเรือมองภาพตรงหน้าอย่างอกสั่นขวัญแขวน
นี่มันอะไร? ซูรั่วหลียกพวกมาตั้งหลายคนเพื่อมาจัดการคนคนเดียว แต่ผลลัธ์กลับกลายเป็นว่าหกคนนั้นถูกโยนลงทะเลไปหมดเลย
เนี่ยนะ?!
ในตอนนี้เองลูกเรือก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า “กัปตัน เราต้องไปช่วยพวกเขาไหม?”
กัปตันพูดดด้วยใบหน้าเลือดเย็นว่า “ช่วยพวกเขา? อย่าลืมหน้าที่ของพวกเรา! เราต้องพุ่งความสนใจทั้งหมดไว้ที่คุณหนูซู ความเป็นตาย
ของคนอื่น ไม่ต้องไปพูดถึง!”
เมื่อลูกเรือได้ยินดังนี้ จึงทำได้เพียงปิดปากเงียบอย่างรู้งาน
ในตอนนี้เอง บนดาดฟ้าของเรืออีกลำ
หัวใจของซูรั่วหลีชาวาบไปครึ่งซีก!
เธอไม่คาดคิดเลยจริงๆ ว่าเย่เฉินจะเก่งกาจผิดปกติเช่นนี้!
อีกอย่าง ไม่ใช่แค่เก่งกาจผิดปกติ ฝืมือยังร้ายกาจผิดปกติอีกด้วย!
เขาถึงขั้นสามารถโยนลูกน้องทุกคนของตัวเองลงทะเลได้!
มนุษย์ธรรมดาที่ไหนเขาทำแบบนี้ได้กัน!
ถ้าจะฆ่าแกงเอาสนุก แน่นอนว่าพวกเขาเก่งกาจไม่เพียงพอ ต่อให้ฆ่ทิ้งในทันทีพวกเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้ แต่ทำไมต้องโยนพวก
เขาลงทะเลล่ะ?
คิดมาถึงตรงนี้ ชูรั่วหลีก็อดเปีนห่วงตัวเองขึ้นมาไม่ได้
เห็นอย่างนี้แล้ว ตัวเองไม่น่าจะใช่คู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกับเย่เฉินเท่าไหร่
ถ้าหากอีกสักพักตัวเธอเองก็ถูกเขาโยนลงทะเลเหมือนกันล่ะก็ แบบนั้นจะไม่เสียหน้าแย่เหรอ?
ซูรั่วหลีมั่นใจในความสามารถของตัวเอง เธอเชื่อว่าต่อให้ถูกโยนลงไปในท้องทะเล เธอก็สามารถว่ายกลับมาที่เรือได้อย่างสบายๆ
เพียงแต่ว่าซูรั่วหลีโตมาจนป่านนี้ ยังไม่เคยรู้สึกเสียเปรียบแบบนี้มาก่อนเลย ในใจพลันเกิดความรู้สึกรับไม่ได้
ในตอนนี้เอง หลังจากที่เเฉินโยนลูกกระจ๊อกทั้งหกคนลงไปในทะเล เขาก็ปัดมือด้วยใบหน้าดูถูก แล้วเอ่ยพูดว่า “หมารับใช้ของ
ตระกูลซูเก่งได้แค่นี้เองเหรอ? ถ้ามีความสามารถแค่นี้ ฉันว่าตระกูลซูควรจะสละตำแหน่งตระกูลอันดับหนึ่งให้คนอื่นเถอะ!
เมื่อซูรั่วหลีได้ยินแบบนี้ ก็กรุ่นโกรธขึ้นมาในทันที!
สิ่งที่เธอรับไม่ได้ที่สุดก็คือ มีคนมาดูหมิ่นตระกูลซู!
ถึงแม้เธอจะยังป็นแค่ลูกสาวนอกสมรสที่ยังไม่ถูกยอมรับ แต่เธอก็รู้สึกว่ สายเลือดที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเธอ คือสาย
เลือดตระกูลซู!
ดังนั้น ไม่ว่าจะยั่งไง เธอก็จะไม่ให้ใครมาดูหมิ่นตระกูลซูเด็ดขาด!