บทที่ 2051
ในวินาที่นี้กัปตันเรือคิดแค่อยากมีชีวิตรอด ด้งนั้นจึงเอ่ยถามเย่เฉินอย่างตะกุกตะกักว่า “คุณครับ ถ้าผมทำตามที่บอก คุณจะไว้ชีวิตผม
ไหมครับ?”
เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยรับปกว่า “ขอแค่นายให้ความร่วมมือแต่โดยดี ฉันก็จะไว้ชีวิตนาย พอถึงตอนนั้นอาจจะให้สถานะนาย เพื่อให้นาย
ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็ได้”
เมื่ออิกฝ่ายได้ยินแบบนี้ ก็ริบเอ่ยพูดอย่างปลื้มปีติว่า “กัคุณพูดมาอย่างนี้ ผมจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง!”
เย่เฉินเอ่ยพูดอย่างพอใจว่า “ดี งั้นนายก็จัดการทุกอย่างตามที่ฉันสั่งซะ!”
ขณะที่พูด เย่ฉินก็หยุดคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ในเมื่อไอ้หมาแก่ซูเฉิงเฟิงสร้างแผ่นฉุกเฉินอะไรนี่ขึ้นมา ก็บอกเขาไปซะ
ว่าซูรั่วหลีถูกฆ่าตายเพราะแผนฉุกเฉินของเขา”
จากนั้น เขาก็กระซิบอะไรบางอย่างข้างหูของอีกฝ่าย
หลังจากที่ฟังจบ กัปตันเรือก็พยักหน้า พร้อมกับยกวิทยุดาวเยมขึ้น ดึงสายอากาศยาวๆออกมาเพื่อกดโทรหาซูเฉิงเฟิง
ขณะเดียวกัน อีกด้านที่เนจิง ซูเฉิงเฟิงก็กำลั่งรอความคืบหน้าจากเขา
ทันทีที่รับสาย ซูเฉิงเฟิงก็รีบเอ่ยถามขึ้นมาทันทีว่า “สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
เมื่อสักครู่ หลังจากที่ซูรั่หลีถูกเย่เฉินคุมตัว กัปต้นเรือก็ต่อสายมารายงานสถานการณ์แล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้นคุณท่านใหญ่ชูในตอนนี้จึง
กังวลเป็นอย่างมากว่าสถานการณ์มันจะพลิกเปลี่ยน
กัปตันเรือเอ่ยพูดตามที่เย่เฉินออกคำสั่งมา “คุณท่น เมื่อครู่คุณหนูรั่หลีถูกเหล่าสวียิงลูกดอกหน้าไทะลุหัวใจ ตอนนี้ตายไปแล้ว
ครับ…..”
ซูเฉิงเฟิงถามต่อ “แน่ใจนะว่าซูรั่วหลีตายแล้วจริงๆ?”
กัปตันเรือพูดขึ้นมาว่า “แน่ใจครับ! พวกเราเห็นกับตา หลังจากคุณหนูรั่วหลีถูกยิง ไม่กี่วินาที่ต่อมาพิษก็ออกฤทธิ์จนตายไปในที่สุด”
ซูเฉิงเฟิงรีบเอ่ยถามต่อว่า “แล้วศพของเธอล่ะ? ยังอยู่กับผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า?”
กัปต้นเรือตอบกลับว่า “ศพถูกผู้ชายคนนั้นโยนลงทะเลไปแล้วครับ พวกผมกลัวว่าเขาจะตามมาฆ่า พวกผมก็เลยถอยออกมาก่อน….”
“ถอยออกมา?!” ซูเฉิงเฟิงตะคอกอย่างโมโห “แกกล้ดียังไง! ยังเอาศพของชูรั่วหลีมาไม่ได้ แล้วพวกแกถอยออกมาทำไม? ใครให้พวก
แกทำอย่างนั้น? คนญี่ปุ่นกำลังรออยู่นะ แกจะให้ฉันบอกกับคนญี่ปุ่นว่ายังไง?!”
กัปต้นเรือเอ่ยพูดอย่างอึดอัดว่า “คุณท่าน ผู้ชายคนนั้นเก่งกาจมากจริงๆ พวกผมสู้เขาไม่ได้เลยสันิด ถ้าหากพวกผมไม่รีบถอยออก
มาให้เร็วที่สุด เขาต้องกำจัดพวกผมทิ้งหมดแน่ๆ…”
ซูเฉิงเฟิงกัดฟันกรอด “ฉันไม่สน ตอนนี้แกรีบกลับไปหาศพของซูรั่วหลีเลยนะ! ต่อให้ต้องดำน้ำลงไปจนถึงกันทะเล ก็ต้องหาศพซูรั่วหลี
ให้เจอ ถ้าคนญี่ปุ่นไม่ได้ศพของซูรั่วหลีล่ะก็ แกต้องรับผิดชอบ!”
กัปต้นเรือรีบพูดขึ้นมาว่า “คุณท่าน ไหนๆคุณหนูรั่วหลีก็ตายไปแล้ว คนญี่ปุ่นยังจะเอาศพเธอไปทำอะไรอีก?”
ซูเฉิงเฟิงตะคอกออกมาอย่างกรุนโกรธว่า “ฉันทำข้อตกลงกับทางญี่ปุ่นไว้ตั้งแต่แรก ทุกอย่างที่ทำลงไปในคืนนี้ไม่ใช่เพื่อช่วยให้ซูรั่วหลี
หนีออกมาได้ แต่เป็นเพียงแค่การจัดฉากเท่านั้น! ไม่ว่าชูรั่วหลีจะยังมีชีวิตหรือตายไปแล้ว ก็ต้องจับตัวเธอกลับไปตามที่พวกเขามอบหมายเอา
ไว้!”
ซูเฉิงเฟิงพูดขึ้นมาอีกว่า “แกต้องหาศพของซูรั่วหลีให้เจอ แล้วนำไปมอบให้คนญี่ปุ่นตามสถานที่ที่ตกลงกั้นเอาไว้! ถ้าแกทำเสียเรื่อง ฉัน
เอาแกตายแน่!”
ในตอนที่ได้ยินคำพูดนี้ ชูรั่วหลีก็สะท้านราวถูกฟ้าผ่า!
ไม่เพียงแค่หน้าซีดขาว แต่น้ำตายังไหลออกมาเป็นเส้นตรงอีกด้วย
เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยว่า ปู่แท้ๆของเธอ จะอยากได้ชีวิตของเธอขนาดนี้!
เมื่อกี้ถ้าไม่ได้ผู้ชายตรงหน้า ป่านนี้เธอคงดับสลายไปเพราะลูกดอกอาบยาพิษนั่นแล้ว!