บทที่ 2059
ซูรั่วหลีคิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะยอมรับว่ามองขาของเธออย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้
ท่าทีเป็นธรรมชาติของเขา พลั่นทำให้อารมณ์โกรธของซูรั่วหลีไปต่อไม่ถูก
ซูรั่วหลีที่เดิมที่ยังกล่าวโทษเย่เฉินอยู่ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรขึ้นมา
อีกอย่าง ความขุ่นเคืองที่มีอยู่ในใจ ก็ค่อยๆหายไปเพราะการยอมรับอย่างตรงไปตรงมาของเขา
ดังนั้น เธอจึงทำได้เพียงมองมาที่เเฉินอย่างอายๆ จากนั้นก็หันหน้าไปทางอื่น เอ่ยพูดเสียงแผ่วเบาอย่างเขินๆว่า “ถ้านายมองพอแล้ว ก็
รบกวนช่วยรักษาแผลให้ฉันด้วย….”
เย่เฉินพยักหน้า พูดกลั้วยิ้มว่า “ได้สิ งั้นเรามาเริ่มรักษากันเถอะ”
ซูรั่วหลีถามออกไปอย่างไม่ทันรู้ตัวว่า “มองเสร็จแล้ว?”
พูดจบ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าที่ตัวเองถามไม่ค่อยเหมาะสมเท่ไหร่ จึงพูดเสริมขึ้นมาอย่างอีกอักว่า “เอ่อ ไม่ใช่…ฉันไม่ได้หมายความแบบ
นั้น…ฉันจะบอกว่า ถ้านายมองพอแล้ว ก็เริ่มกันเถอะ…”
ตอนที่พูดคำนี้ออกมา ในใจเธอค่อนข้างผิดหวัง
ย่เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่า “ฉันมีจรรยาบรรณพอ ถึงแม้ขาของเธอจะสวยมากๆก็เถอะ แต่ฉันก็ยังต้องรีบทำ
แผลให้เธอเสร็จไวๆ”
พูดจบ มือข้างหนึ่งของเขาก็ประคองต้นขาของซูรั่หลีเอาไว้ อีกข้างหยิบคืมขึ้นมา แล้วเอ่ยพูดว่า “ลูกดอกมีปลายคม ฉันคงต้องต้ด
จากส่วนหางก่อน แล้วค่อยดึงออกมา ถึงตอนนั้นมันอาจจะเจ็บนิดหน่อยนะ อดทนหน่อยแล้วกัน”
ซูรั่วหลีพยักหน้าเบาๆ “ทำเลย ฉันทนได้”
เย่เฉินตอบอิ่ม จากนั้นก็ใช้คีมตัดลูกดอกหน้าไม้ทิ้งอย่างระมัดระวัง แล้วจับหัวลูกดอกเอาไว้ พร้อมกับพูดว่า “ฟังนะ ฉันจะนับ123 แล้ว
ดึงมันออกมา เธอเตรียมตัวไว้นะ”
ซูรั่วหลีเอ่ยพูดว่า “ได้!”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “เอาล่ะ เริ่มแล้วนะ หนึ่ง สอง….”.
เพิ่งนับได้แค่เลขสอง แต่ซูรั่วหลีกลับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดรุนแรงที่ส่งมาจากบริเวณขา มันเจ็บจนเธอต้องเบิกตากว้างพร้อมตะโกน
ออกมาว่า “โอ๊ยเจ็บ…นายบอกว่านับถึงสามไม่ใช่เหรอ? ทำไมนับถึงสองก็ดึงออกมาแล้วล่ะ?”
เย่เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย “ฉันเล่นที่เผลอไง ถ้าฉันนับถึงสาม แล้วจู่ๆเธอทนไม่ไหวจนซักขากลับจะทำยังไง?”
กรอบตาของซูรั่วหลีเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำ กล่าวโทษออกมาว่า “นายก็อย่าเล่นทีเผลอแบบนี้สิ ฉันเจ็บจะตายแล้วเนี่ย ไม่ได้เตรียมตัว
เลยสักนิด….”
เย่เฉินพูดยิ้มๆว่า “ยังไงเธอก็เป็นถึงนักฆ่าที่มากประสบการณ์ เจ็บแค่นี้ทำไมจะทนไม่ได้?”
ซูรั่วหลีเอ่ยพูดอย่างตัดพ้อว่า “ก็เมื่อกี้มันเจ็บจริงๆนี่นา ถูกอาวุธประเภทนี้ยิง มันเจ็บเสียยิ่งกว่าถูกลูกกระสุนยิงอีกนะ….”
เย่เฉินยิ้มออกมานิ่งๆ “เจ็บมันก็ส่วนของเจ็บ เอาเป็นว่าตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันจะล้างแผลกับฆ่าเชื้อให้ แล้วค่อยทายากันติดเชื้อ
จากนั้นก็พันแผล แค่นี้โดยรวมก็ถือว่าเสร็จแล้ว”
ซูรั่วหลีทำได้เพียงพยักหน้า เอ่ยพูดว่า “นายคงไม่ฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์หรอกใช่ไหม? แบบนั้นมันต้องแสบมากแน่ๆ….
เย่เฉินโบกมือ “แอลกอฮอล์ไม่หมาะกับการฆ่เชื้อบนแผล ฉันจะใช้ยาแดง สบายใจได้ ไม่แสบเท่าแลกอฮอล์หรอก
ซูรั่วหลีผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นเย่เฉินก็หยิบขวดยาแดงขึ้นมา แล้วใช้แหนบคีบสำลีจุ่มลงไปในนั้น พร้อมกับนำมาทา
บนแผลของเธอ
ยาแดงเป็นยาที่หมาะสำหรับฆ่าเชื้อบนแผลมาก อีกอย่างยังไม่แสบเท่าแอลกอฮอล์อีกด้วย