บทที่ 2108
แต่ทว่า หลังจากที่มาก็พบว่าเย่เฉินไม่อยู่บ้าน
เดิมที่เมื่อไม่กี่วันก่อนเย่เฉินเพราะว่าเกิดเหตุฉุกเฉินไปที่ประเทศญี่ปุ่น ยังไม่กลับมาสักที
สิ่งนี้ทำให้ต่งรั่งหลินค่อนข้างหมดอาลัยตายอยาก แต่เดิมอารมณ์ที่ดีมากก็หดหู่ลงมากในทันที
เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ทั้งครอบครัวของเซียวชูหรันชวนเธอทานอาหารที่บ้น เธอยังค่อนข้างลังเล คิดในใจว่าเย่เฉินก็ไม่อยู่บ้าน ในเวลานี้
อยู่ทานอาหารที่บ้านของเซียวชูหรัน ก็สูญเสียโอกาสดีที่จะได้ใกล้ชิดเย่เฉินไปครั้งหนึ่ง
เดิมที่เธอคิดว่ารอครั้งหน้ามาเยี่ยมถึงที่ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ทนการความรบเร้าของเซียวชูหนไม่ไหว เธอยากที่จะปฏิเสธการเชิญ
ทำได้เพียงรับปาก
แต่เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่า ยังไม่ทันได้ทานข้าว เย่เฉินก็กลับมาแล้ว!
ดั่งนั้น ต่งรั่งหลินในเวลานี้ ในแววตาที่มองไปทางเย่เฉินเต็มไปด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น
เมื่อเซียวฉางควนและหม่าหลันเห็นว่าเย่เฉินกลับมาแล้ว ก็ย่อมมีความสุขมากเป็นธรรมดา
หลายวันนี้สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดของเซียวฉางควนหยุดพักผ่อน เขาเผชิญหน้ากับหม่าหลันทุกวัน รำคาญจะตายแล้ว
เมื่อเห็นเย่เฉินกลับมา ก็ย่อมมีความสุขมากเป็นธรรมดา
สำหรับหม่าหลัน นั่นก็ยิ่งมีความสุขมากกว่า เมื่อเห็นเย่เฉินกลับมา ก็พูดอย่างดีอกดีใจว่า: “โธ่เอ๊ยลูกเขยที่ดีของแม่ ลูกไปหลายวันขนาด
นิ้กลับมาสักทีนะ ลูกไม่รู้ว่าหลายวันนี้แม่คิดถึงลูกมากแค่ไหน!”
จากนั้น แววตานั้นยังมองไปที่มือของเย่เฉินโดยไม่ได้ตั้งใจ
ช่วงนี้หลายครั้งที่เย่เฉินออกไปข้างนอก มักจะนำของขวัญระดับไฮเอนด์หลากหลายกลับมาให้เธอ ดังนั้นเธอก็คาดหวังมากว่าในครั้งนี้เย่
เฉินจะนำของขวัญอะไรมาให้ตัวเองกันแน่
แต่ทว่า ในเวลานี้มือทั้งสองของเย่เฉินว่างเปล่า ดูยังไงก็ไม่เหมือนกับท่าทางที่เตรียมของขวัญไว้
ในใจของหม่าหลันค่อนข้างผิดหวังไม่มากก็น้อย แต่ว่าก็ละอายที่จะแสดงออกมา ท้ายที่สุดแล้ว ท่าทีที่เธอมีต่อเย่เฉินตอนนี้ กับก่อนหน้า
นี้ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
ตอนนี้เธอรู้สึกจากกันปิ้งของหัวใจว่า เย่เฉินเป็นลูกเขยที่ดีอย่างสมบูรณ์แบบ
ต่อให้ครั้งนี้เย่เฉินกลับมาไม่ได้นำของขวัญมาให้เธอ เธอนอกเหนือจากผิดหวังเล็กน้อยแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ไม่มีความสุข
ในเวลานี้ เย่เฉินก็ตระหนักว่า ตัวเองกลับมาอย่างรีบร้อน ไม่ได้เตรียมของขวัญล็กน้อยให้กับหม่าหลัน ในใจของหม่าหลันคงจะค่อนข้าง
ผิดหวังอย่างแน่นอน
ดั่งนั้น เขาจึงเดินไปตรงหน้าหม่าหลัน นั่งลงที่ข้างกายของเธอ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “แม่ครับ ขอโทษด้วยจริงๆ เดิมทีครั้งนี้อยากจะซื้อ
ของขวัญที่ประเทศญี่ปุ่นนำกลับมาให้แม่ แต่ว่ามีเพื่อนจะนั่งเครื่องบินกลับมาในประเทศอย่างกะท้นห้น ผมก็นั่งเครื่องของเขากลับมาด้วย ก็เลย
ไม่ทันได้ไปซื้อของขวัญ”
หม่าหลั่นโบกมือ: “โธ่เอ๊ยลูกเขยที่ดี ในใจของลูกมีแม่ด้วยแม่ก็มีความสุขมากแล้ว สำหรับของขวัญะไร ไม่จำเป็นต้องซื้อมาทุกครั้ง
หรอก!”
เย่เฉินพยักหน้า และพูดด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นกันเองว่า: “แม่ครับ เดี๋ยวผมโอนเงินให้แม่สองแสนหยวนผ่านทางวีแชท แม่เอาไปซื้อของได้
ตามใจชอบ ก็ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อยที่ผมมอบให้แม่!”
เมื่อหม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ คนทั้งคนก็ถามด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ว่า: “โอ้พระเจ้า ลูกเขยที่ดี! ลูกพูด…ลูกพูดจริงหรือ
เปล่า?!”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า : “ยังมีเรื่องโกหกด้วยเหรอ? แม่ครับแม่รอสักครู่ ผมจะโอนไปเดี๋ยวนี้”
จากนั้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ใช้วีแชทโอนเงินให้หม่าหลั่นสองแสนในทันที
หม่าหลันได้รับการโอนของวีแชท ทันทีที่เปิดดู เย่เฉินให้ตัวเองสองแสนจริงๆด้วย ดังนั้นจึงรีบร้อนกดรับด้วยความตื่นเต้น มีความสุขจน
ปรบมือไปด้วย และพูดด้วยรอยยิ้มไปด้วยว่า: “โธ่เอ๊ย! ฉันหมาหลันโชคดีอะไรเนี่ย! หาลูกเขยที่ดีขนาดนี้ได้!”
เซียวฉางควนที่อยู่ข้างก็ส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า และพูดกับเยเฉินว่า: “ลูกเขยที่ดี ลูกจากนี้ไป ให้เงินแม่ลูกน้อยหน่อย คนอย่างเธอมีเงิน
หน่อยก็อวดดี ลูกก็รู้มั้ยว่าตั้งแต่ที่เธอขาหัก จนถึงตอนนี้ ซื้อของออนไลน์ไปเท่าไหร่แล้ว? ห้องหนึ่งห้องเกือบถูกเธอยัดเต็มแล้ว!”
หม่าหลั่นจ้องมองเขาด้วยความโกรธ และพูดตวาดว่า: “เซียวฉางควน ระวังปากของแกด้วยอย่ามาพูดจาเหลวไหลที่นี่ นี่ไม่ใช่กงการอะไร
ของแก! ฉันว่าแกก็คงจะอิจฉาที่ลูกเขยของฉันดีกับฉันมากขนาดนี้!”
เซียวฉางควนพูดอย่างโกรธเคือง: “คุณต่างหากที่พูดจาเหลวไหล!”
หม่าหลันเบะปากพูดว่า: “ทำไม? ฉันพูดจาเหลวไหลงั้นเหรอ? ฉันพูดจาเหลวไหลปากของแกเห่าส่งเดชอะไร?”
เซียวฉางควนโกรธจนใบหน้าชราแดงก่ำ และตะคอกอย่างเย็นชาโดยไม่ลังเลว่า: “ฉันไม่อยากที่จะสนใจผู้หญิงหยาบคายอย่างเธอ
จริงๆ!”