บทที่ 2140
ซูจือเฟยพูดอย่างโกรธเคือง: “ฟอ! เรื่องนี้คุณปู่ทำมากเกินไปแล้ว? เขาเป็นคนขายซูรั่วหลี ถ้าจะพูดเหตุผลของเรื่องนี้ เขาเป็นจิ้งจอก
เฒ่าที่สามาร์ถขายได้แม้กระทั่งหลานสาวแท้ๆ ในเวลานี้ไม่รีบคิดหาทางแก้ไขวิกฤตที่อยู่ตรงหน้า ยั่งถือว่าพ่อเป็นกระดานป่าเป้าหมายโยนออก
ไป แบบนี้ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้!”
ซูโสว่เต้าโบกมือ และพูดอย่างจริงจังว่า: “คำพูดแบบนี้ ลูกพูดที่นี่ก็แล้วไป ออกจากห้องนี้ ห้ามพูดกับใครเด็ดขาด อุปนิสัยคุณปู่ของลูก
เป็นแบบนี้….”.
“ในสายตาของเขา ทุกเรื่องก็สนใจผลประโยชน์ส่วนตัวก่อน ตรงหน้าผลประโยชน์ส่วนตัว ไม่มีอะไรที่เสียสละไม่ได้”
“วันนี้เขาสามารถที่จะขายรั่วหลีให้กับกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นได้ ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้จะขายพวกเราคนใดคนหนึ่งให้กับ
กลุ่มผลประโยชน์บางกลุ่มหรือเปล่า? ดังนั้นลูกอยู่ข้างกายของเขา จงจำคำเหล่านี้ไว้:ทำงานใกล้ชิดกับคนใหญ่คนโต ย่อมมีความอันตราย
เหมือนกับเสือ!”
ซูจือเฟยพยักหน้าเบาๆ
ซูโสว่เต้าก็พูดอีกว่า: “ใช่แล้วจือเฟย หลังจากที่พอไปแล้ว ในช่วงเวลานี้ ลูกกับจือหยูอยู่แม่ของลูกด้วย และก็ช่วยพ่อขอโทษเธอด้วย
และพูดดีๆด้วย ถือโอกาสรบกวนลูกช่วยพ่อจับตาดูแม่ของลูกด้วย ดูว่าเธอทำอะไรไปที่ไหนเจอใครบ้าง มีความคืบหน้าก็รีบบอกพ่อในทันที”
หลั่งจากที่พูดจบ เขาก็รีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า: “ลูกก็ไม่ต้องคิดมาก พ่อไม่ได้หมายความว่าให้ลูกช่วยพ่อสอดส่องแม่ของลูก เหตุผล
หลักคือพ่อต้องการพยายามที่จะรักษาชีวิตแต่งงานของพ่อกับแม่ของลูกไว้ ก็ต้องให้ลูกช่วยเป็นสายสืบ”
ซูจือเฟยพยักหน้า: “พ่อ ผมเข้าใจแล้ว พ่อวางใจเถอะ”
หลังจากที่พูดจบ ก็รีบพูดว่า: “ใช่แล้วพ่อ แม่บอกว่าพรุ่งนี้จะไปที่เมืองจินหลิง ผมกับจือหยูก็จะไปพอดี…
“ไปเมืองจินหลิงงั้นเหรอ?!”ซูโสว่เต้าถามว่า: “แม่ของลูกไปทำอะไรที่เมืองจินหลิง?”
ซูจือเฟยพูดอ้ำๆอึ้งๆว่า: “เอ่อ…แม่อาจจะอยากไปพักผ่อน ผมก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียด…
สีหน้าท่าทางของซูโสว่เต้าดูไม่ดีมาก
เขารู้ดีมาก ตู้ให่ชิงไปที่เมืองจินหลิงเพื่ออะไร
เขากัดฟันแอบคิดในใจว่า: “เมืองจินหลิง เป็นสถานที่ที่เย่ฉางอิงเสียชีวิตในปีนั้น!”
“หลายปีมานี้เธอคิดถึงแต่เย่ฉางอิงไม่เคยลืมโดยลอด ความคิดที่อยากไปเมืองจินหลิง คงจะไม่ใช่เพิ่งมีอยู่มาวันสองวันอย่าง
แน่นอน!”
“ทางนี้เพิ่งจะบอกว่าจะหย่ากับฉัน ทางนั้นก็จะไปที่เมืองจินหลิงในทันที ตู้ห่ชิง คุณมากเกินไปแล้วนะ! ในสายตาของคุณ มีความเคารพ
ต่อฉันบ้างมั้ย?!”
“วันนี้เพิ่งจะเปิดเผยเรื่องอื้อฉาวฉันนอกใจมีลูกสาวนอกสมรส พรุ่งนี้ตู้ให่ชิงก็จะไประลึกความทรงจำถึงเย่ฉางอิงที่เมืองจินหลิง ถ้าเกิด
ให้ผู้คนรู้เรื่องเข้า ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในใจของซูโสว่เต้าก็เกลียดเป็นอย่างมาก
เมื่อซูจือเฟยเห็นท่าทางของซุโสว่เต้าดูไม่ดีเป็นอย่างมาก รู้ว่าตัวเองพูดผิดไปแล้ว ก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุย: “พ่อครับพ่อจะไปเมื่อไหร่? ผมไป
ส่งพ่อ”
ซูโสว่ต้าฝืนบังคั่บให้จิตใจสงบ ก็หยุดความคิด และพูดกับซูจือเฟยว่า: “อีกสิบนาทีพ่อก็จะออกเดินทางแล้ว ครั้งนี้พ่อถูกคุณปู่ของลูก
จัดการให้ไปที่ออสเตรเลีย อารองก็คอยผสมโรงอยู่เบื้องหลังไม่น้อย ช่วงเวลาที่พ่อไม่อยู่ ลูกและจือหยูต้องระวังเขาด้วย”
“อารอง?”ซูจือเฟยขมวดคิ้วและถาม: “เขาเชื่อฟังพ่อมาโดยตลอด ทำไมในเวลานี้ถึงได้ตอกย้ำซ้ำเติมพ่อ?”
ชูโสว่เต้าแสยะยิ้ม: “ตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่ว่าจักรพรรดิจะมีเจ้าชายองค์ เขาก็เลือกเจ้าองค์เดียวมาเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ เพื่อให้เจ้า
ชายขึ้นครองบัลลังก์สำเร็จ เขาจะจำกัดความแข็งแกร่งของลูกชายคนอื่นให้อ่อนแอลงเป็นอย่างมาก ทำให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่มีความสามารถ
กบฏได้ อารองของลูกอยากจะเป็นเจ้าชาย ก็ย่อมต้องการจัดการกับพ่ออย่างเต็มที่เป็นธรรมดา”
ซูจือเฟยกัดฟันพูดว่า: “ปกติอารองเกรงอกเกรงใจต่อพ่อต่อพวกเราและปั้นหน้ายิ้มต้อนรับ คาดไม่ถึงว่าในเวลานี้จะแตกหักกันไปอย่าง
กะทันหัน!”
ซูโสว่เต้ายิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า: “อารองของลูกตามแบบฉบับของหน้าเนื้อใจเสือ รอยยิ้มซ่อนมีดและปากมีน้ำผึ้งท้องมีดาบ(คนพูดดี
ด้วยแต่ในใจมุ่งคิดร้ายต่อผู้อื่น) ครั้งพ่อประมาท ถูกเขาคว้าโอกาสหลอกไปครั้งหนึ่ง รอหลังจากที่พ่อกลับมา ก็ย่อมจะให้เขาชดใช้!”