บทที่ 2172
หม่าจงเหลียงที่อยู่ข้างๆ ได้ยินประโยคนี้ จึงเดินไปข้างหน้าตบหน้าเธออย่างแรง
ก่อนที่เฉินเสี่ยวเฟยจะได้สติจากการถูกตบ เขาดิ่งผมของเฉินเสี่ยวเฟยแล้วก็ลากเธอไปอยู่ตรงหน้าหลิวจงฮุย จากนั้นใช้เท้าเตะเธอไป
อยู่ข้างหลิวจงฮุย และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “แม่งฉิบหาย คุณกล้ำที่จะอ้างหลั่กศิลธรรมกับอาจารย์เย่? อาจาย์เย่เป็นผู้สูงส่งในโลกมนุษย์ ปกติ
จะไม่ทำร้ายผู้หญิงอยู่แล้ว แต่ผมหม่าจงเหลียงไม่ได้พิถีพิถันขนาดนั้น! ถ้าคุณยังกล้าพูตอีก ผมจะทำให้คุณเสียโฉม!”
เฉินเสี่ยวเฟยหวาดกลัวจนไม่กล้ำพูดอะไรอีก
เธออยากจะอ้างหลักศีลธรมกับเย่เฉินจริง ๆ ก่อนอื่ต้องเน้นประเด็นว่าตนเองนั้นเป็นผู้หญิง ทำให้เย่เฉินไม่สามารถทำอะไรตนเองได้
แต่เธอไม่คาดคิดว่า เย่เฉินไม่ทำอะไรตนเองจริง ๆ แต่หม่าจงเหลียงไม่เป็นเช่นนั้น…
ขณะนี้ หม่าจงเหลียงมองไปที่เเฉินและกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “อาจารย์เ จะจัดการกับไอ้สารเลวสองคนนี้ยังไง คุณแค่ออกคำ
สั่ง!”
เย่เฉินกล่าวเมา ๆ ว่า “จัดการที่ละเรื่องก่อน พูดเรื่องที่พวกคุณติดหนี้ผมก่อน”
ตอนนี้หลิวจงฮุยรู้แล้วว่าเรื่องในวันนี้เลวร้ายแน่นอน
ถ้าตนเองไม่รีบขอให้เย่เฉินยกโทษให้ ไม่รู้ว่าต่อไปตนเองจะต้องทนทุกข์ทรมานสักแค่ไหน
ดังนั้น เขาจึงรีบกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “อาจารย์เม่ ผมมีเงินฝากสามล้านเจ็ดแสนกว่าหยวน ผมจะมอบให้คุณทั้งหมด ขอให้คุณ
โปรดเข้าใจ และปล่อยผมไปสักครั้ง…..”
เฉินเสี่ยวเฟยที่อยู่ด้านข้างก็รีบกล่าวว่า “คุณเย่ ฉัน…..ฉันมีเงินเก็บอยู่เจ็ดแสนกว่าหยวน และฉันยินดีจะมอบให้คุณทั้งหมด ได้โปรด
ปล่อยฉันไปเถอะ…..
เย่เฉินโบกมือ “เงินของพวกคุณสองคนรวมกันแล้วยังไม่ถึงห้ล้านหยวน ตัวเลขนี้มันห่างเกินไป? พวกคุณเห็นไหมว่า ตอนนี้พวกคุณ
ล่าข้าไปหลายนทีแล้ว และในไม่ช้าดอกเบี้ยกำลังจะถึงยี่สิบล้านหยวนแล้ว ดังนั้นผมขอแนะนำพวกคุณรีบจ่ายเงินทั้งหมดโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้น
ดอกเบี้ยจะพุ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ และสำหรับพวกคุณแล้ว ความกดดันในการจ่ายเงินจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ”
เมื่อหลิวจงฮุยได้ยินประโยคนี้ เขาร้องห้และกล่าวว่า “อาจารย์เ…..ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริง ๆ…….ถึงคุณจะถลกหนังผมจนตาย
ผมก็ไม่มีเงินยี่สิบล้านหยวน โปรดเข้าใจและเห็นใจด้วยเถอะ….”
เฉินเสี่ยวเฟยร้องให้คร่ำครวญและกล่าวว่า “ใช่ คุณเย่ ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริง …..เงินเจ็ดแสนกว่าหยวนนั้นเป็นเงินทั้งหมดของ
ฉันแล้ว….”
ย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนที่พวกคุณหลอกผู้หญิง พวกเธอก็ขอร้องให้พวกคุณเห็นใจเช่นกัน? แล้วพวกคุณเคยเห็นใจพวกเธอหรือ
เปล่า”
ทั้งสองคนไม่กล้พูดอีกต่อไป
เมื่อก่อนตอนที่พวกเขาหลอกลวงหญิงสาว ไม่เคยสนใจความเป็นความตายของอีกฝ่ายเลย
ถ้าไม่มีเงิน ก็ตั้งใจทำงานเป็นทาส
เพื่อเงินแล้วทั้งสองคนจะปังคับพริตตี้ของบริษัทไปนั่งดริ้งและขายตัวอีกด้วย
พวกเขาในตอนนั้น ไม่เคยสนใจคำวิงวอนของใครเลย
เมื่อเย่เฉินเห็นพวกเขาทั้งสองคนไม่พูดอะไร ก็ยิ้ยาะเยัยและกล่าวว่า “เนื่องจากเงินที่พวกคุณเป็นหนี้ผมเกินยี่สิบล้านหยวนแล้ว และ
มันเกินความสามารถของพวกคุณที่จะชำระคืนได้ งั้นส่วนที่ไม่สามารถชำระคืน พวกคุณต้องชตใช้ให้กับผมด้วยวิธีอื่น!”
หลิวจงฮุยถามอย่างสั่นเทาว่า “อาจารย์…..อาจารย์เย คุณต้องการให้พวกเราชดใช้อย่างไร…..
เย่ฉินยิ้มเยาะย้ยว่า “ตามคำกล่วว่การเสียเงินเพื่อสะเดาะเคราะห์ ในมื่อพวกคุณไม่สามารถจ่ายชำระคืนได้ พวกคุณก็ต้องทนทุกข์
เล็กน้อย!”
หม่าจงเหลียงที่อยู่ด้านข้าง เข้าใจความหมายของเย่เฉินทันที!
เมื่อก่อนเย่เฉินจัดการหลิ่วกว่างกับหลิวหมิงสองพอลูก และเจ้านายหลายคนของตระกูล สิ่งที่เฉินชอบมากที่สุดคือการสลักตัวอักษร
ไว้บนหน้าผากของอีกฝ่าย!
ดังนั้น เขาจึงกล่าวกับเย่เฉินนทีว่า “อาจารย์ย! ผมมีมีดครับ คุณแค่บอกว่า ต้องการสลักตัวอักษรอะไรบนหน้าผากของพวกเขา!”