บทที่ 2174
“แค่ขยับปากก็บอกว่าห้าล้าน ถ้าหากทำตามที่เขาพูด อย่างน้อยตนเองต้องไปเป็นสาวนั่งตรั้งใน KTV นานเป็นสิบปีโตยเปล่า ๆ!”
“นี่มันเป็นเหมือนการฆ่าฉันเลยนะ!”
เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเฉินเสี่ยวเฟยไม่พูดอะไร ก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อคุณไม่ตกลง ผมจะปรับเพิ่มจำนวนเงินให้คุณโดยตรง ตอนแรก
จะปรับเพิ่มเป็นสิบลำาน แล้วก็ให้หม่าจงเหลียงและหงห้าคอยจับตาดูคุณไว้ ถ้าหาเงินได้ไม่ครบสิมล้าน ถึงแม้ว่าจะเป็นราซาแห่งสวรรค์ ก็ไม่
สามารถช่วยคุณออกมาได้! ผมจะให้เวลาคุณคิดสามวินาที!”
หลั่งจากกล่าวจบ เย่เฉินเริ่มนับถอยหลั่งทันที
“สาม สอง….”
ขณะที่เย่เฉินกำลังจะนับถึง “หนึ่ง” เฉินเสี่ยวเฟยก็ไม่กล้าต่อรองอีกต่อไป เธอร้องไห้และกล่าวว่า “คุณเย่ ฉันตกลง ฉันตกลง….”.
หลั่งจากกล่าวจบ เมื่อนึกถึงชะตากรรมของตนเอง ที่ต้องเป็นเหมือนหญิงสาวที่ตนเองบังคับให้ไปทำงานใน KTV ทำให้เธอร้องไห้ด้วย
ความสิ้นหวัง
ขณะนี้ เย่เฉินมองไปที่หลิวจงฮุยและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ประธานหลิว เรื่องของผู้จัดการเฉินได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ถึงเวลา
วางแผนทางออกให้คุณแล้ว”
หลิวจงฮุยคิดอย่างสิ้นหวังว่า “เฉินเสี่ยวเฟยช่างน่าสังเวซเหลือเกิน จุดจบของตนเองก็คงไม่ดีแน่นอน ถ้ายังไม่คิตวิธีแก้ไขปัญหา ชีวิตนี้
ของตนเองคงจะพังไปทั้งหมดแล้วแน่นอน?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก้มกราบอย่างต่อเนื่อง และขอร้องอ้อนวอนว่า “อาจารย์เ ต่อไปผมยินดีที่จะติดตามเป็นทาสรับใช้ของคุณ ขอ
เพียงแค่คุณยกโทษให้ผมครั้งนี้ด้วยเกอะ…”
เย่เฉินโบกมือ “อย่ามาพูดเรื่องที่มันไร้ประโยซน์กับผม พวกคุณสองคนสมคบกัน ตอนที่หลอกลวงผู้หญิง ทำไมพวกคุณไม่คิดที่จะปล่อย
พวกเธอไปสักครั้งล่ะ?”
เมื่อกล่าวถึงจุดนี้ เย่เฉินเย้ยหยั่นว่า “ในมื่อต่อไปเฉินเสี่ยวเฟยจะไปทำงานเป็นสาวนั่งดริ้งที่ KTV แล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณก็ตามเธอไป
ทำงานเป็นบ่อยที่ TV เหมือนกัน ถ้คุณหางินได้ครบห้ล้านอไร คุณก็เป็นอิสระมื่อนั้น เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกคุณสองถือได้ว่าเป็นคู่กัน และ
ไมมีใครทอดทิ้งใคร”
“เป็นบ่อย?!” หลิวจงฮุยหน้าซิดเผือดเมื่อได้ยินคำนี้
บ่อยนั้นเป็นผู้ชายที่ทำงานเน็ดตดที่ซ่องในสมัยโบราณ กล่าวตามตรง เทียบไม่ได้แม้แต่พนักงานรักษาความปลอตภัย
โดยทั่วไปแล้ว งานของบ่อยเป็นงานที่สกปรกและเหนื่อยที่สุด และถ้าอยู่ใน KTV สมัยนี้ ก็คือพนักงานที่แจกกระดาษชำระอยู่ที่ประตู
ห้องน้ำให้กับแขกที่ล้างมือ สามารถกล่าวได้ว่าเป็นงานที่แย่กว่าสุนัขที่เฝ้าประตูเสียอีก…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิวจฮุยก็ร้องให้จนน้ำมูกไหล และสะอิกสะอื้นว่า “อาจารย์ ได้โปรดให้ผมเป็นสุนัขรับใช้อยู่ข้างกายคุณเถอะ ต่อ
ไปไม่ว่าคุณจะสั่งให้ทำอะไร ผมจะไม่ชักช้ารีรอ ได้โปรดอย่าส่งผมไปห่างานเป็นบ่อยที่ KTV เลย….. ..ถิ่งยังไงผมก็เคยทำมาหากินอยู่ในแวดวง
กลุ่มอิทธิพลมืด และอันธพาลในเมืองจินหลิงรู้จักผมไม่มากก็น้อย และ KTV เป็นสถานที่ที่พวกอันธพาลไปบ่อยที่สุด ถ้าหากพวกเขาเห็นผม
แล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน…”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “กลั่วอะไร? ต่อไปถ้าคุณกลายเป็นบ่อย คุณก็วางถาดเล็ก ๆ ข้างอ่างมือในห้องน้ำของ KTV พร้อมวางธนบัตร
สองสามใบ จากนั้นขณะที่คุณมอบทิชชูให้กับแขก คุณก็ขอปกับแขก? คุณเคยทำมาหากินอยู่ในแวดวงกลุ่มอิทธิพลมืดไม่ใช่หรือ? น่าจะมีคน
รู้จักและเพื่อนมากมาย เมื่อทุกคนเห็นว่าคุณมาเป็นบ่อย พวกเขาจะต้องสนับสนุนคุณแน่นอน และจะต้องให้ทิปคุณไม่น้อย บางทีคุณอาจทำงาน
หาเงินได้ครบห้าล้านเร็วกว่าเฉินเสี่ยวเฟยเสียอีก”
“ผม…ผม….” หลิวจงฮุยอยากจะเอาหัวโขกพื้นตอนกริตให้ตายไปเสีย
เขาร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง “ผมหลิวจงฮุยก็ถือว่าเป็นบุคคลอันดับหนึ่งในกลุ่มอิทธิพลมีด ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถเทียบหม่าจงเหลียงได้
แต่อย่างน้อยตนเองก็เป็นบุคคลที่อยู่ระดับกลางขึ้นไป!”
“ตอนนี้ ให้ตนเองที่เป็นบุคคลอันตับหนึ่ง ไปทำงานเป็นบ่อยใน KTV มันจะไม่กลายเป็นเรื่องตลกให้คนทั่วทั้งเมืองจินหลิงหัวเราะเยาะ
หรือ?!”
“อีกอย่าง เมื่อก่อนตอนที่ตนเองเป็นคนหยิ่งยโสโอห์ง สร้างศัตรูไว้ไม่น้อย!”
“ถ้าศัตรูพวกนั้นเจอตนเองโค้งคำนับและยื่นกระดาษเช็ดมือให้แขกอยู่ที่ประตูห้องน้ำใน KTV พวกเขาคงจะตีตนเองเหมือนสุนัข!”