The king of War บทที่ 2247 หยางเฉินลงมือ
คำพูดของหยางเฉินกระแทกใจทำให้ศิษย์สำนักเทียนไห่ทุกคนโกรธ
“ไอ้สารเลว แกพูดว่าอะไรนะ?”
“ทันกล้าดูถูกเรา แกเป็นใครคู่ควรที่จะให้พวกเราลงมือพร้อมกัน？”
“ลิงจากโลกมนุษย์กล้ายั่วยุคนสำนักเทียนไห่ของเรารนหาที่ตายจริงๆ”
…
หลิวชิ่งมองศิษย์สำนักเทียนไห่แต่ละคนที่กำลังโกรธด้วยความกังวล
แม้ว่าเขาจะไม่สนใจความเป็นความตายของหยางเฉิน แต่เขาก็รู้ว่าด้วยพลังของนักบูโดสำนักเทียนไห่ไม่สามารถทำอะไรหยางเฉินได้เลย
นอกจากนี้เขารู้สถานะของหยางเฉินในโลกมนุษย์ดี หากสำนักเทียนไห่ร่วมมือกับหยางเฉินในโลกมนุษย์และเขาในฐานะคนที่ประสานความร่วมมือจะได้รับประโยชน์ไม่น้อย
เมื่อหยางเฉินลงมือฆ่าสร้างเรื่องในเทียนไห่จริงๆผู้อาวุโสของเทียนไห่จงอาจโจมตีเขา
เมื่อผู้อาวุโสสำนักเทียนไห่เคลื่อนไหวหยางเฉินต้องตายแน่ เมื่อถึงตอนนั้นความพยายามทั้งหมดของก็สูญเปล่า
หยางเฉินชำเลืองมองศิษย์สำนักเทียนไห่จงอย่างเหยียดหยามและพูดเย้ยหยัน “ที่บอกว่าพวกนายล้วนเป็นขยะถือว่าให้เกียรติมากแล้ว แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าพวกนายยังเทียบกับขยะไม่ได้เลย!”
“พวกนายต่างพูดกันว่าลิงจากโลกมนุษย์ ถ้าฉันเป็นลิงจริงๆแต่พวกนายไม่ใช่เป็นคู่ต่อสู้ของฉัน นั่นหมายความว่าพวกนายเก่งเท่าลิง? ”
“เศษสวะที่ยังเทียบขยะไม่ได้ ฉันรู้สึกละอายใจแทนผู้อาวุโสของนายจริงๆ!”
“เอาล่ะ หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว เข้ามาสู้กับฉันหรือไม่ก็ไสหัวไป!”
คำพูดแต่ละคำของหยางเฉินแทงใจมาก!
ศิษย์สำนักเทียนไห่โกรธมาก แต่ไม่มีใครสามารถหักล้างคำพูดของ หยางเฉินได้ ในบรรดาพวกเขาเหอตงเฉิงแข็งแกร่งที่สุดแต่เหอตงเฉิงรับการโจมตีของหยางเฉินไม่ได้แม้แต่ท่าเดียวก็กระอักเลือดและกระเด็นออกไป แล้วพวกเขาล่ะ?
หากพวกเขาต้องการให้หยางเฉินชดใช้คงต้องรวมพลังกัน
เหอตงเฉิงลุกขึ้นจากพื้นด้วยสีดุดัน เขาพ่ายแพ้ให้กับนักบูโดหนุ่มจากโลกมนุษย์
“ศิษย์พี่ห้า พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม”
ช่าวเหยียนรีบเดินไปพยุงเหอตงเฉิงแต่เหอตงเฉิงกลับผลักเขาออกไป
“ไอ้หนู ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันประเมินแกต่ำไป แต่ในสายตาฉัน แกยังเป็นมดจากโลกมนุษย์ เมื่อกี้หากฉันไม่ประมาทและแกเล่นสกปรกฉันจะแพ้ให้แกได้อย่างไร? ”
เหอตงเฉิงกัดฟันพูด
หยางเฉินเบิกตากว้าง นักบูโดโลกกลางไร้ยางอายแบบนี้ทุกคนเหรอ? หรือมีแค่ศิษย์สำนักเทียนไห่ที่ไร้ยางอาย?
ที่ตนชนะเพราะแผนสกปรก?
เมื่อได้ยินคำพูดของเหอตงเฉิงศิษย์สำนักเทียนไห่เหมือนจะรู้ได้ทันที
“ที่แท้ลิงโลกมนุษย์ที่ต่ำต้อยตัวนี้ใช้อุบายสกปรก เมื่อกี้ฉันเกือบจะคิดว่าตัวเองคิดผิด”
“คนจากโลกมนุษย์ทำไมน่ารังเกียจไร้ยางอายขนาดนี้เชียวหรือ? รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของศิษย์พี่เหอจึงใช้อุบายสกปรก? ช่างไร้ยางอายจริงๆ!”
“ไอ้หนู คุกเข่าขอโทษศิษย์พี่เหอเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่”
…
ทันใดนั้นศิษย์ของสำนักเทียนไห่เต็มไปด้วยความมั่นใจ พวกเขาคิดว่าแค่พวกเขาระวังตัวพวกเขาจะสามารถฆ่าหยางเฉินได้อย่างง่ายดาย
สายตาของเหอตงเฉิงดีใจที่แผนของเขาสำเร็จ เขาหรี่ตามองหยางเฉิน
“ศิษย์พี่เหอฉันจะลงมือจัดการไอ้เด็กคนนี้ก่อน”
ทันใดนั้นศิษย์สำนักเทียนไห่คนหนึ่งก็พูดพร้อมกับลงมือ
เมื่อเห็นว่าศิษย์คนนี้กำลังจะพุ่งเข้าไปเหอตงเฉิงรีบพูดว่า”แม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่แข็งแกร่งแต่เล่ห์เหลี่ยมมากมายนัก จัดการคนไร้ยางอายเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล”
“ศิษย์พี่เหอพี่หมายความว่าอย่างไร”
ศิษย์คนนั้นมองเหอตงเฉิงด้วยความสงสัย
เหอตงเฉิงกล่าวว่า”เด็กคนนี้กล้าฆาตกรรมในสำนักเทียนไห่จง มันสมควรตายพวกนายต้องร่วมมือกัน!”
หลังจากได้ยินคำพูดของเหอตงเฉิงหลิวชิ่งที่อยู่ข้างๆเกือบจะด่า แต่เมื่อเห็นท่าทางนิ่งสงบของหยางเฉินเขาก็ระงับความโกรธในใจ
แม้พวกเขาจะร่วมมือกันก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของหยางเฉินได้ เรื่องนี้หลิวชิ่งมั่นใจมาก
หลังจากได้ยินคำพูดของเหอตงเฉิงศิษย์คนนั้นก็รู้สึกประทับใจและแอบพูดในใจว่า “ศิษย์พี่เหอดีกับเราจริงๆ ฉันเกรงว่าจะตกหลุมพรางของเด็กคนนั้น”
ทันใดนั้นสายตาที่เขามองเหอตงเฉิงก็เปลี่ยนไปราวกับเต็มไปด้วยความคลุมเครือ
เหอตงเฉิงสังเกตเห็นว่าสายตาของอีกฝ่ายก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขาสั่งศิษย์สำนักเทียนไห่ที่อยู่ข้างๆ ว่า “พวกนายรวมพลังกันทำลายแขนขาของเด็กคนนี้ก่อน!”
“ครับ!”
ทันใดนั้นนักบูโดเทียนไห่สิบกว่าสิบคนล้อมหยางเฉินไว้ สีหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยการฆ่า
หยางเฉินไม่กลัวแม้แต่น้อยมีเพียงความโศกเศร้าเท่านั้น
เดิมทีเขาคิดว่าการมาเยี่ยมสำนักเทียนไห่พวกเขาจะเห็นความสำคัญ แต่เขาไม่คาดคิดว่าไม่เพียงแต่เขาจะไม่ให้ความสำคัญแต่ยังไม่ให้การต้อนรับอีกด้วย
ตอนนี้แม้แต่ศิษย์สำนักเทียนไห่ก็ยังจะสร้างเรื่องให้เขา
เพียงเพราะเขามาจากโลกมนุษย์ ในสายตานักบูโดโลกล่างที่เย่อหยิ่งเหล่านี้ เขาอาจแข็งแกร่งเช่นนี้ได้แม้ว่าพวกเขาจะเห็นด้วยตาของพวกเขาเองว่าเขาเอาชนะหลิ่วเฉียงทำให้เขากระเด็นออกไปเพียงหมัดเดียว แต่กลับคิดว่าตนใช้อุบายสกปรก
เมื่อมองไปที่นักบูโดสำนักเทียนไห่หลายสิบคนที่ล้อมเขาไว้ มีแสงส่องประกายในดวงตาของหยางเฉินและเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกสวะที่แม้แต่ขยะก็เทียบไม่ได้คิดจะหักแขนขาของฉัน งั้นเตรียมตัวให้ฉันหักแขนขาพวกแกได้เลย”
พูดจบความแข็งแกร่งอันทรงพลังก็ปะทุออกตัวเขา
หลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉิน นักบูโดสิบกว่าคนของสำนักเทียนไห่ก็โกรธมาก
“ไอ้หนูแกกำลังรนหาที่ตาย ถึงตอนนี้แล้วแกยังกล้าที่จะยั่วยุเรา วันนี้เราจะสอนกฎโลกบู๊โบราณกลางให้แก”
หัวหน้าศิษย์สำนักเทียนไห่ตะโกนและพุ่งไปหาหยางเฉินก่อน
วินาทีที่เขาคลื่อนไหว นักบูโดสำนักเทียนไห่คนอื่นๆ ก็ระเบิดพลังทั้งหมดและพุ่งไปหาหยางเฉิน
ในสายตาของพวกเขาหยางเฉินไม่ต่างอะไรจากคนตาย ถ้าไม่ใช่เหอตงเฉิงไม่ได้บอกให้พวกเขาหักแขนขาของหยางเฉินก่อนพวกเขาอยากจะฆ่าหยางเฉินตอนนี้ด้วยซ้ำ
เมื่อเห็นภาพนี้เหอตงเฉิงยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย แกคู่ควรที่จะสู้กับฉัน?
ช่าวเหยียนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตะโกนว่า “ศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งหลายหักแขนขาแล้วทำลายตันเถียนของมันต่อไปให้มันเป็นขอทานในโลกบู๊โบราณกลาง”
หลิวชิ่งมองด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่ได้เตือนศิษย์สำนักเทียนไห่ เพราะเขารู้ดีว่าแม้ตนจะเตือนศิษย์สำนักเทียนไห่ก็ไม่เชื่อคำพูดของเขา
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ดูเรื่องสนุกๆ!
เมื่อเห็นว่ามีนักบูโดสิบกว่าคนของสำนักเทียนไห่จงกำลังจะพุ่งเข้ามา ขณะนี้มีแสงประกายในตาของหยางเฉิน ทันใดนั้นเขายกเท้าขึ้นและกระทืบลงบนพื้นอย่างแรง
“บูม!”
ทันทีที่เท้าของเขาแตะพื้นก็มีเสียงดังขึ้น และทันใดนั้นพลังทำลายล้างก็แผ่ออกไปทุกที่
มีรอยร้าวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นตรงจุดที่เขากระทืบเท้าและกระจายออกไปยังบริเวณโดยรอบ
ขณะเดียวกันพลังบู๊อันทรงพลังก็พุ่งไปยังนักบูโดสำนักเทียนไห่อย่างท่วมท้น