บทที่ 2201
“อะไรนะคะ?”
ซูจือหยูได้ยินคุณตาบอกตัวเองว่าอย่าไปตามหาอิก จึงถามอย่างไม่เข้าใจ “คุณตา ทำไมคะ?”
ตู้เจิ้นหัวพูดกำกวมว่า “ถ้าตามหาต่อไปไม่มีผลดีอะไรสำหรับหลานเลย ล้มเลิกความคิดนี้ไปเถอะ”
ซูจือหยูขมวดคิ้วแน่น แล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “คุณตาคะ คนที่หนูตามหาเป็นคนช่วยชีวิตหนูกับพี่ชาย เขาเคยช่วยชีวิตพวกหนูสองคน!
ไม่ว่ายังไงหนูก็จะตามหาให้เจอ ถึงแม้จะตามหาเขาไม่เจอ หนูก็จะไม่ยอมแพ้เด๊ดขาด!”
ตู้เจิ้นหัวเริ่มร้อนใจ จึงพูดอย่างเข้มงด “ประเด็นไม่ได้อยู่ที่หนูตามหาเขาหรือเปล่า หรี่อว่าจะตามหาเขาเจอหรือเปล่า! แต่นี่จะส่งผลต่อ
ความปลอดภัยของหลานในอนาคต!”
ซูจือหยูถามอย่างสงสัย “ความปลอดภัยของหนูในอนาคต? นี่เกี่ยวอะไรกับความปลอดภัยในอนาคตของหนูคะ?”
ตู้จิ้นหัวพูดอย่างจริงจัง “อาจารย์ล่ายบอกว่า ดวงซะตาของหลานกับเขาม่ถูกัน แล้ตวงของเขาแข็งกว่าของหลานเพราะฉะนั้นถ้า
หลานไม่ตามหาเขาก็จะไม่เป็นอะไร แต่ว่าถ้าหลานตามหาเขาเจอ ก็เหมือนแมลงบินเข้ากองไฟ สุดท้ายหลานจะเป็นคนที่บาดเจ็บเอง!”
ซูจือหยูรีบเอ่ยเถียงทันที “คุณตาคะ หนูไม่ได้จะเสียมารยาทนะคะ แต่หนูรู้สึกว่า สิ่งที่อาจารย์ล่ายคนนั้นพูด เป็นแค่เรื่องไร้สาระ!”
จากนั้น เธอก็พูดเสริมอย่างไม่ลังเลอีกว่า “เขาเคยช่วยชีวิตหนูไร้ ถ้าเป็นเหมือนที่อาจารย์ล่ายคนนั้นพูดจริง หนูเป็นแมลง แล้วเขาเป็น
กองไฟที่ลุกโชน. แล้วทำไมหนูถึงไม่โดนเขาเผาหม้ แต่กลับโดนเขาช่วยชีวิตไว้ล่ะคะ? หนูว่าอาจารย์ล่ายคนนั้น กำลังพูดเหลวไหล!”
ตู้เจิ้นหัวถอนหายใจ “เรื่องของดวงชะตา ถ้าเปลี่ยนแปลงเพราะคำพูดของหลานได้ยังไง? เขาช่วยหลานไว้เป็นเรื่องจริง แต่นั่นมันเป็น
อดีต! สิ่งที่อาจารย์ล่ายดูให้หลาน คืออนาคต!”
ซูจือหยูพูดเถียงอย่างไม่ลังเล “หนูไม่สนอนาคตบำบออะไรหรอกค่ะ หนูรู้แค่ว่าเขาช่ายชีวิตหนูไว้ หนูต้องตามหาเขา แล้ขอบคุณเขาต่อ
หน้า ง่ายๆ แค่นี้เองค่ะ ถึงแม้ดวงชะตาของหนูกับเขาจะไม่ถูกกันก็ไม่สำคัญ อย่างมากหนูก็แค่คืนชีวิตของหนูไปให้เขา”
ตู้จิ้นหัวรีบพูดตำหนิอย่างเข้มงด “อหยู! หลานอย่ามาพูตอะไรบ้ๆ แบบนี้! สิ่งที่อาจารย์ลายบอกมาม่ใช่เรื่องล้อเล่น หลานต้องเชื่อ
ฟัง!”
ซูจือหยูส่ายหน้า แล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “นี่เป็นความเชื่องมงายที่สวนทางกับวิทยาศาสตร์ หนูไม่ฟัง!”
ดูให่ชิงที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างจริงจังว่า “จื่อหยู อี้จิงปกั๋เป็นความรู้ของบรรพบุรุษ ไม่ใช่ความเชื่องมงาย แล้วอาจารย์ล่ายเป็นหมอดูที่ซื่อ
เสียงโด่งดังมาก ลูกต้องมีใจเคารพนับถือสิถึงจะถูก!”
จากนั้น ตู้ไห่ชิงก็พูดอย่างเข้มงวดว่า “แม่ว่า ลูกอย่าตามหาอีกเลย พอแค่นี้เถอะ!”
ซูจือหยูเริ่มร้อนใจ แล้วริบเอ่ยว่า “แม่คะ ทำไมแม่ถึงเชื่ออะไรพวกนี้คะ? ยังไงแม่ก็จบจากมหาลัยดัง ต้องเชื่อวิทยาศาสตร์สิคะ!”
ตู้ให่ชิงพูดอย่างจริงจังว่า “จื่อหยู ลูกรู้ได้ยังไงว่าอี้จิงปากั้วไม่ใช่วิทยาศาสตร์?”
ซูจือหยูพูดพรวดออกมา “เป็นแค่ความเชื่องมงาย จะวิทยาศาสตร์ได้ยังไงะ? ถ้มีหลักฐานจริงๆ ทำไมไม่บอกหนูตรงมาตรงๆเลยว่าควร
ไปตามหาผู้มีบุญคุณที่ไหน? แต่มาบอกหนูว่ดวงชะตาไม่ถูกกัน เป็นเหมือนแมลงบินเข้ากองไฟ หนูไม่เชื่ออะไรพวกนี้หรอก!”
ตู้ห่ชิงพูดอย่างเข้มงวดว่า “จิงปากั้ว บรรพบุรุษสำรวจมาจากดินสวรรค์ ทุกสิ่งในโลก แล้รวบรวมมานาน เรียนรู้ เก็บรวบรวม แล้ว
สรุปผล จึงได้ปรัชญา จะพูดว่าเป็นวิทยาศาสตร์ก็ได้!”
“ลูกเคยคิดหรือเปล่า ทำไมคนมายาเมื่อสามพันปีก่อน ถึงได้ทำนายสุริยุปราคาของศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดได้แม่นยำทุกครั้ง?”